دیشب به تماشای این نمایش عمیق و پرمفهوم نشستم.
نمایش فردا رو پیش از این در گذشته دیده بودم. در دور جدید اجرای این نمایش علاوه بر علاقه‌ای که ... دیدن ادامه ›› به نمایش داشتم، کنجکاو بودم که از میزان و مقدار تغییرات کار مطلع بشم. نتیجه این شد که متوجه شدم کار به جز در جزئیاتی ریز و در پایان‌بندی تغییر بخصوصی نداشته و چقدر این تغییر در پایان‌بندی به کار کمک کرده بود و نتیجه رو رضایت‌بخش‌تر و امیدوارکننده‌تر کرده بود و البته چقدر ذهن مخاطب رو ویران‌تر از پیش کرد.
این نمایش یک نمایش مدرن نئوسورئال بود با فرمی غیرخطی و موازی در روایت. فرم به گونه‌ای بود که وقایع قبل و بعد از فراموشی به صورت موازی به مخاطب عرضه می‌شد و انتخاب چنین فرمی بسیار هوشمندانه اتفاق افتاده بود. نقطه‌قوت نمایش، موفقیتش در ایجاد تعلیق بود. این حس تعلیق لحظه به لحظه با مخاطب همراه می‌شه، با ایجاد گره‌های داستانی تشدید می‌شه و آروم آروم با باز شدن گره، کمرنگ می‌شه. نمایش از این نظر بسیار موفق عمل کرده.
من به نمایش فردا، "نمایش تضادها و تناقض‌ها" می‌گم. این موضوع رو در همه جای کار شاهد هستیم که در ادامه بیشتر دربارش می‌گم:

- کشاکش و جدالی بین تمایل و عدم تمایل به فراموشی: دو نفر که تصمیم به پاکسازی ذهن و فراموشی دارن، در مسیری قرار می‌گیرن که مدام به دنبال بازیابی خاطراتن. جاهایی این مسئله به جدالی ختم می‌شه از جنس خواستن و نخواستن توامان، از جنس رد و تمنایی پارادوکسیکال. نمایش در جایی القا می‌کنه که خاطرات همه چیزه و حتی هویت و "بودن" ما در گرو دو چیزه: خاطراتی که داریم و خاطراتی که دیگران از ما دارن. از طرف دیگه تلقین می‌کنه که بهترین هدیه واقعا فراموشیه. نمایش به نتیجه واحد و متقنی نمی‌رسه و همه چیز رو به مخاطبی می‌سپره که این وسط توی هاله مه‌آلودی (مشابه شروع داستان) سردرگم رها شده و این از زیبایی‌های کاره.

- تضاد و تناقض ارتباط شخصیت‌ها باهم: دو برادر که در ابتدا نسبت به هم دافعه دارن و در ادامه این دافعه تا حدودی جای خودش رو به جاذبه می‌ده و این جاذبه و دافعه جاهایی روی خط باریک و متزلزلی توامان پیش می‌ره و لحظاتی پارادوکسیکال رو به نمایش می‌ذاره. جاهایی این ارتباط شکل متضادگونه‌ای به خودش می‌گیره. جاذبه از سمت برادر کوچیک و دافعه از سمت برادر بزرگ و در موارد محدودی هم عکس این موضوع اتفاق میفته. این مسئله در دل خودش البته نکته مهمی رو مطرح می‌کنه و مجددا نتیجه‌گیری رو به عهده مخاطب می‌ذاره: خاطرات غالب است یا احساس (در اینجا احساس برادرانه)؟ برای این که ارتباط دو کاراکتر مشخص بشه آیا نیاز به وجود خاطرات مشترک داریم و در صورت نبود این خاطرات دافعه اتفاق میفته یا احساس رو امری مستقل از حافظه قلمداد کنیم و به جاذبه تکیه کنیم؟ نمایش خوب برای من نمایشیه که پرسش ایجاد کنه و نه این که لزوما پرسشی رو پاسخ بده. فردا با ایجاد همین پرسش ظریف به خوبی کار خودش رو انجام داده.

- تضاد آزادی و جبر: قفل در باز شده. احتمالا با بیرون رفتن کاراکترها از این محیط زندان‌گونه بسیاری از پرسش‌ها و ابهاماتشون برطرف بشه. اما چنان به این معما و سوالات بی‌نهایت خو گرفتن (خو گرفتنی با تاکید بر ترس همزمان از این شرایط) که از اون آزادی وحشت دارن. این‌ها پذیرفتن که این جبر، سرنوشت محتوم و ابدی اون‌هاست با این که رهایی از این شرایط در چند قدمی اونا وجود داره. نمایش از این نظر دیدگاه جبرگرایانه‌ای داره.

- پارادوکس بین عنوان و محتوای کار: "فردای خودت رو به یاد بیار". نمایش به یک "فردا" اشاره داره. فردایی که وجود نداره و هیچوقت نمی‌رسه. هر چوب‌خط امیدی واهیه برای رسیدن به فردایی که نیست. تمام تلاش‌ها، مشقات و رنج‌هایی که توی این اتاق شبیه زندان می‌بینیم، برای فرار از شبی به سوی فرداست ولی در واقع اتفاقی که میفته اینه که شب می‌ره و دوباره شب میاد. البته این لفظ "شب" معنایی استعاری داره وگرنه در هیچ‌جایی از نمایش اشاره به شب یا روز بودن نمی‌کنه. میرسعید مولویان هم در انتهای کار خط بطلانی روی "فردا" می‌کشه با چوب‌خط بعدی و تکلیف رو روشن می‌کنه که همه این اتفاقات یه دور تکرار بی‌نهایته و فردایی وجود نداره.

یه نکته جالبی هم که توی متن بهش اشاره شده بود، بحث تحریف‌پذیری خاطرات بود. این مسئله اونجایی بهش اشاره می‌شه که موضوع ماهیگیری مطرح می‌شه. این تیپ جزئیات نشون‌دهنده مطالعه کامل و ظریفیه که برای این کار انجام شده.
بازی‌ها به شدت به شدت مسلط و درست بودن. از این تیم بازیگری جز این هم انتظاری نمی‌ره. شدت و جنس بازی‌ها کاملا همگام با داستانه و لحظه به لحظه داره به درستی تغییر می‌کنه.
نورپردازی کار مناسب بود ولی پیشنهاد می‌کنم مقداری از این هم تاریک‌تر باشه فضا. چرا که حافظه به مثابه نور و فراموشی عین تاریکیه. همونطور که وقتی چیزی درست به خاطرمون نیاد انگار همه‌چی تاریکه.
طراحی صحنه و لباس خیلی خوب بود. حسی که آدم از صحنه می‌گیره مشابه با سری اره هستش که به نظرم مشابهت جالبیه اتفاقا.
بحث نورپردازی شد اینو هم اضافه کنم. دیشب مشکلی در سیستم نور کاخ هنر به وجود اومده بود که چند بار نور تماشاگر روشن شد. امیدوارم این مشکل حل شده باشه.
یک گله هم از برخی تماشاگرها دارم. درسته که هر تماشاگر برداشت متفاوت و مستقل خودش از نمایش رو داره و برخی صحنه‌ها در هر نمایشی ممکنه برای مخاطبی فان به نظر بیاد و باهاش بخنده. اما من دیشب لحظاتی رو شاهد بودم که سر دیالوگ‌هایی که اصلا خنده‌دار نبود و اتفاقا برخیشون خیلی هم دارک بود، عده‌ای که به ترک دیوار هم می‌خندن، قهقهه سر می‌دادن. بدتر اونجا بود لحظاتی که نقطه عطف داستان بود و گره داستان آهسته آهسته باز می‌شد هم با خنده‌های گاه و بیگاه (هنوز نمی‌دونم سر چی) تمرکز اکثریت تماشاگرها رو می‌گرفتن. حسی که داشتم اون لحظه شبیه به این بود که انگار روی سه‌گانه رنگ کیشلوفسکی، خنده‌های پشت صحنه فرندز رو گذاشته باشن. همینقدر وصله ناجور! البته که این گله من هم راه به جایی نمی‌بره چون اون جنس مخاطب قطعا این کامنت رو نخواهد خوند (همونطور که اسماعیل جان گرجی توی مصاحبه اخیرش درباره تماشاگری که با موبایل کار می‌کنه گفت اون مخاطب این مصاحبه رو هم نخواهد دید).
در آخر این که این نمایش قطعا ارزش دیدن خواهد داشت. دوستان خیلی‌هاشون درباره معضل صندلی‌های کاخ هنر هم فرموده بودن که کاملا موافقم ولی این کار ارزش دقایقی تحمل اون صندلی‌ها رو قطعا داره. ممکنه برای بار دوم به دیدن این نمایش بیام و مایلم مفصل‌تر از این‌ها با عوامل عزیز گپی داشته باشم. خیلی هم از تمام عوامل ممنونم بابت این اجرای کم‌نقص و در مواردی بی‌نقص.

دیشب به تماشای این نمایش نشستیم.
به صورت کلی باید بگم نمایشی راضی‌کننده و درست بود. توی این نمایش، از نظر من اجرا از متن جلوتر بود. بازی‌ها خیلی خوب و مسلط بودن. بیش از همه با بازی خانم استواری ارتباط گرفتم و به نظرم به درستی شخصیت الهام رو فهمیده بودن و به مخاطب نشون دادن.
کارگردانی کار به درستی و ظرافت انجام شده بود و البته وقتی با کسی مثل فراز جان غلامی طرف هستیم، جز این هم انتظار نمی‌ره. شخصیت‌پردازی کار خیلی خوب بود. ابتدای نمایش با نشون دادن نشونه‌هایی، مخاطب رو با تفاوت شخصیت‌ها آشنا می‌کرد. روند تغییر رفتاری شخصیت‌ها با پیشروی داستان به درستی و با سرعت خوبی انجام می‌شد.
متن اما همونطور که سجاد آل داوود عزیز هم بهش اشاره کرد، چیزی نبود که نسل امروز ایرانی باهاش یکی و همراه بشه. دغدغه کاراکترها با دغدغه اونی که داره امروز از ایران مهاجرت می‌کنه متفاوته. شاید بد نبود اگه بخش‌هایی از متن، امروزمون رو نشون می‌داد.
بالانویس کار جاهایی باعث اسپویل چند ثانیه بعد داستان می‌شد. جاهایی هم عدم هماهنگی با دیالوگ‌ها دیده می‌شد. به همین خاطر شخصا از جایی به بعد رو به بالانویس نگاه نکردم و پیشنهاد می‌کنم اگه مشکل چندانی ندارید و تا حدودی دیالوگای انگلیسی رو متوجه می‌شید جاهایی کمتر به بالانویس دقت کنید. امیدوارم در اجراهای آینده با ایجاد تغییراتی در بالانویس این مشکل حل بشه.
کمدی به خوبی و درست در متن گنجونده شده بود. نه کم بود و نه زیاد، نه لوده و نه بی‌مزه. ... دیدن ادامه ›› کمدی کار درست و بجا و به اندازه بود.
زمان نمایش مقداری زیاد بود و به نظرم جا داشت که کمتر از این بشه بدون این که مشکل خاصی در داستان نمایش پیش بیاد. گرچه که ریتم کار هیچ‌جایی نمیفته و مخاطب از کار فاصله نمی‌گیره.
به صورت کلی نمایشیه که می‌تونم دیدنشو پیشنهاد کنم. کاری که می‌شه واقعا لذت برد از دیدنش. خیلی خیلی تشکر می‌کنم از عوامل خوب و عزیز این نمایش.

تا اینجا امتیاز پوستر ۵ از ۵. پوستر ندادین ندادین ولی یهو یه خوبشو دادین😁

امشب به تماشای این نمایش نشستم.
نمایش دوست داشت حول محور "زن" و تمام معضلات و مسائل عمده و اصلی مربوط به اون در جامعه باشه. در این نمایش، جامعه همون جمع سه نفره بود که مابین اتفاقات حال و ماضی خودشون، به سرکوب شدن، مظلوم واقع شدن، قربانی شدن، فریب خوردن، عصیان و طغیان و سرکشی، خشم فروخورده، بی‌اعتمادی، حمایت، رفاقت و... برخورد می‌کنیم. اصلی‌ترین سوال همینجاس که چطور در نمایشی با زمان محدود می‌شه به همه این مفاهیم درون این جامعه سه نفره زنانه پرداخت؟ البته که نمایش از پس این کار تا تونسته، حتی دست و پا شکسته، جز در یکی دو مورد براومده. اما این کار به اندازه نشون دادن حجم این مفاهیم در بستر اجتماع نبود. نه این نمایش که هیچ نمایشی. به همین خاطره که با این که اعتقاد دارم کار شریف و دغدغه‌مند بود اما ناقص بود، به خصوص در نمایش دادن ناگهانی و شوکه‌کننده حمایت و رفاقتی که بعد از برخی فجایع شاهدش بودیم (جهت پیشگیری از اسپویل بحث رو می‌بندم). همین پرمایه کردن نمایش از حیث محتوا و مفاهیم، ریتم کار رو بیش از مقداری که باید، افزایش داده. البته نه به اون اندازه که مخاطب از داستان جا بمونه اما چندجایی از کار مخاطب رو با شیب زیاد تغییرات غیر قابل پیش‌بینی، بین فراز و فرودها سرگردون می‌کنه. شاید بهتر بود کمی زمان نمایش بیشتر و ریتم پایین‌تر باشه تا روایت و محتوای کار رو مخاطب بهتر مزه مزه کنه.
نیمه اول کار بخش کمدی داستان بود که نقطه‌قوت اصلی نمایش در همین بخش بود. دیالوگا درست چیده شده و همه چیز برای شروع یه طوفان در بخش دوم به درستی و دقت کنار هم قرار گرفته. بخش دوم اما شیب تندی داره. همونطور که گفتم مخاطب رو با حجم تغییرات شدید در روایت و شخصیت‌ها شوکه می‌کنه و ریتم کار به غلط بالاست. پایان‌بندی هم خوبه اما کافی نه. کاش مقدمه بهتری برای این نوع پایان‌بندی در نظر گرفته می‌شد که مخاطب به دوگانگی و ابهام در رابطه با شخصیت‌پردازی کار نرسه (باز هم حیف که اسپویل دست و پای من رو بسته).
بازی‌ها واقعا خوب بود. هر سه نفر بازی خوب و باورپذیری ارائه کردن. در مورد الهام شعبانی اما ... دیدن ادامه ›› با وجود این که از دو بازیگر دیگه بازی مسلط‌تر و روون‌تری داشت اما متاسفانه باز هم تکراری بود و روی جدیدی از الهام شعبانی نسبت به بازیش در نمایش‌ها و کاراکترهای دیگه ندیدیم.
موارد فنی نمایش نظیر طراحی نور، صحنه، لباس و... همه معمولی و متوسط بودند. نه بد بود و نه در مقابل، چیز وجدآوری داشت. پوستر کار هم به شدت ضعیف و به دور از هرگونه جذابیت بصری یا مفهوم خاصی. در آخر اگه توی یه عبارت بخوام بی‌پایانی رو تعریف کنم می‌گم یه کار دغدغه‌مند متوسط. خیلی از عوامل ممنونم.

بسود و بریخت...

چرا همیشه من؟

امکان تمدید نمایش وجود داره؟

دیشب به تماشای امان نشستیم.
امان نمایشی از دل جامعه ماست و هرآنچه در واقع اطرافمون مشاهده می‌کنیم. امان شرح جامعه‌ایه که دغدغه "زن" داره و به این دغدغه چندان بهایی داده نمی‌شه جز در جلساتی خونگی و هیئتی که مجازی از تمام مجامع مهجور و مظلوم و غم‌انگیزه که در نهایت جز چند آه و گلایه راهی به جایی نمی‌بره در این دیر خراب‌آباد. سکوت و سردی صحنه بوی سرکوب این درد رو می‌ده و الحق که چقدر هم درست و بجا نشون دادن امان عینا این درد رو به صورت مخاطب می‌کوبه و نه کمتر و نه بیشتر و این "به اندازه بودن" اصلی‌ترین نقطه قوت امانه. به اندازه در روایت، بازی‌ها، زمان نمایش، صحنه و...
اما امان حرفی جدید نداره. چیزی رو می‌گه که همه گفتن و راهی به جایی نبردن. شاید امان از قضا می‌خواد این "راهی به جایی نبردن" رو نمایش بده که اگه قصد بر این بوده که باید احسنت بگم که خوب نشون دادن.
کار خوب بود و پیشنهاد می‌کنم. البته اگر که با ریتم یکنواخت کار حوصله‌تون سر نره که اون هم متناسب با سلیقه و مذاق هر مخاطبی متفاوته. خیلی ممنونم از عوامل.