از لحظه ورود تا آخرین ثانیه خروج از لحظه لحظه نمایش لذت بردم، اینقدر خندیدم از ته دل که یک بار دیدن این نمایش واقعا لطف کمیه، بسیار خودمونی بود تماشاگر تمام وقت درگیر اجرا میکرد.
لطفا خواهشا گوشیتون رو سایلنت کنید و صحبت نکنید
چون تمام لذت اجرا رو از بین میبرید.

اجرای متوسطی بود
بازی اکثر دوستان جالب بود
ولی به نظرم اگر جناب پشت کوهی نقششون رو به شخص دیگری میدادن و خودشون در همان بحث کارگردانی باقی میماندن تاثیر اجرا خیلی بیشتر میشد
خسته نباشین

اجرای بازیگران پر زحمت بود، اما نسبت به اصرار به باشکوه جلوه دادن این این نمایش طراحی و اجرای دکور بسیارضعیفی داشت،
خواننده ها هنوز با موسیقی زنده هماهنگ نیستن و نیاز به تمرین بیشتری هست.
امیدوارم با تکرار اجرای بهتری بشه.

امشب به تماشای نمایش ذرات آشوب نشستم.
وقتی تئاتری درباره کشورم ایران جان بر روی صحنه برود، محال است دیدنش را از دست بدهم. اما این نمایش با اطوار اغراق‌آمیز ناسیونالیستی قصد داشت احساسات تماشاگر را تحت تأثیر قرار دهد، در حالی که نه متن این اثر چنین توانی داشت و نه فرم اجرای آن.

ناامیدکننده‌ترین بخش نمایش از جایی آغاز شد که ناجی جزیره (با بازی آقای پشتکوهی) وارد میدان شد!
واقعأ نگران بودم که مبادا ایشان دیالوگ‌هایش را فراموش کند. اجرای ضعیف و کنترل نامناسب حجم صدای او نیز بر این نگرانی افزود. اما اوج ماجرا زمانی بود که ایشان با حرکات تکواندو قصد داشت چندین سرباز پرتغالی را از میان بردارد! حرکاتی که بیشتر خنده‌دار و مضحک از کار درآمده بود و واقعا نا امید کننده بود…

از سوی دیگر، متوجه نشدم چرا آقای ارسلان قاسمی باید در این نمایش شبیه گوریل راه برود! شاید دلیلی داشت که منِ کم‌دانش از هنر تئاتر از درکش ... دیدن ادامه ›› ناتوان بودم.

همچنین نقش کوتاه و کم‌رنگ خانم جاویدنیا، که نامش در معرفی بازیگران به‌عنوان نفر اول ذکر شده بود، در پیشبرد داستان برایم نامفهوم ماند. این پرسوناژ با اینکه ۱۱ فرزند خود را در برابر پرتغالی‌ها از دست داده بود، هیچ حسی را منتقل نکرد و نتوانستم هیچ همزادپنداری‌ای با او داشته باشم.

آقای مهدی حسینی‌نیا نیز دقیقاً با همان شمایل نمایش جزیره لؤلؤ روی صحنه آمد، که به نظرم انتخابی نادرست و ناشی از بی‌سلیقگی بود.
و آقای محسن زرآبادی پور هم که مثل نقش فین جین که در حال اجرا است راه میرفت و این تکرار کمی عجیب بود ، همچنین حرکاتش با گروه در زمان اجرای حرکات منظم گروهی همخوانی نداشت. شاید چون هر شب نیم ساعت بعد از اجرای این نمایش، میباید در تماشاخانه نوفل لوشاتو روی صحنه برود، تمرکز لازم رو نداشت.

به نظر من، اجرای نمایش در سالن اصلی تئاتر شهر، به دلیل وسعت فضا، کار هر کارگردانی نیست. میزانسن نادرست، تعدد هجوِ پرسوناژها، و حرکات نامنظم، نشان داد که کارگردان نتوانسته این فضا را مدیریت کند. موسیقی زنده نیز به هیچ وجه در خدمت نمایش نبود.

متاسفانه نمایش‌های ضعیف زیادی در سالن اصلی تئاتر شهر دیده‌ام، و بار دیگر تأکید می‌کنم: استفاده درست از این صحنه ( سالن اصلی تأتر شهر ) ، کار هر کارگردانی نیست.

واقعا یکی از کمدی ترین تئاترهایی که دیدم
لحضه ای خنده از لبم نرفت واقعا لذت بردم
همچنین برخورد وصمیمیت بازیگران واقعا حس خوبی بهم داد
موفق باشین♥️

خسته نباشید میگم به همه
همه چیز این نمایش عالی بود.
تشکر از بازی درخشان خانم پوردشتی که یکی از بهترین بازی‌هایی بود که من دیده‌م.
شببه این حسی رو که دکتر برینگ داشت، تو فیلم "بدترین آدم دنیا" دیده بودم. یه آدم تحصیل‌کرده، یه استاد بزرگ فلسفه‌بلد وقتی میدونه که قراره بمیره...
روی صندلی خالی انگار مرگ داشت تماشا میکرد و به همه میخندید.
تو این نمایش خیلی نرم و آهسته از استاد دقیق و قانون‌مند رسیدیم به یکی که از مردن یا تنهایی میترسه و دلش میخواد یکی پیشش باشه.
اوایل که از دید یه استاد فلسفه نگاه میکردم، پرستارِ خنگ خیلی الکی‌خوش و اعصاب‌خردکن بود، اما اون اواخر فهمیدم مفیدترین کارو تو اون بیمارستان همون پرستار انجام میده.
زندگی هرچند عمیق و پرمفهوم، اما خیلی ساده و سطحیه.
یه چیزی که چند وقته ذهن منو درگیر کرده همین موضوع مرگ و چگونه زیستنه.
چیزای ... دیدن ادامه ›› زیادی یاد گرفتم از این نمایش. کاش بشه دوباره بیام ببینمش.
خیلی خوب اون چیزی که قرار بود به ما برسه، رسید. نمیتونم و نمیخوام خیلی درباره‌ش حرف بزنم :|