فعل….شنیدن…..باغ عدن

چگونه زبان مادری خود را آموختید؟
تا زمانی که شما خالق کلمه ای نیستید نباید به چرای وجود آن فکر کنید!
زیان رابطه چیست؟ ... دیدن ادامه ›› ادبیات مشترک عشق کدام است؟
نیاز به آموزش دارد؟ نیاز یه حفظ کردن داره؟
کجا می تونیم سکوت هم بشنویم؟
کی می تونیم همدیگر ببینیم حتی وقتی برای بحث کردن هم مقابل هم نیستیم!
نزدیکترین فرد از لحاظ فیزیکی دورترین فاصله رو داره!
زبان رابطه نباید نیاز به مترجم داشته باشه!
نیازی به دفترچه لغات نداره!
باید از نگاه خونده بشه!
نباید دچار روزمره گی بشه
شاید فقط عشق بتونه روزمره گی رو نجات بده!
نمایش باغ عدن یک تیاتر کامل بود از هر نظر!
متن عالی، بازیها درخشان دکور و نورپردازی متناسب و چشم نواز!
امیدوارم مجدد اجرا داشته باشید، همیشه بدرخشید♥️🙏🏻✨

جناب آقای فضلی و جناب آقای وحیدروش
به پاس تلاشتون، هنرتون،پشتکارتون واحترامتون به صحنه و مخاطب باید ساعتها ایستاده تشویقتون کرد!
مارتن نفس ... دیدن ادامه ›› گیری رو به زیبای و تسلط فوق العاده به پایان رسوندین ،اجراتون بی نظیر بود و حضور در جایگاه تماشاگر لذت بخش!
طراحی صحنه با آینه ها شکسته ای که از ابتدا تا انتهای اجرا در حال انعکاس اکنون ما بودند و بسیار چشم نواز،سمبل تاج هزار تکه شده پدر پدر پدران در بالای صندلی خونین که این خون بر دوش جم سنگینی می کند با نورپردازی درست و متناسب صحنه های زیبایی رو خلق کرد.
اجرای درخشانی بود سپاس از همه عوامل🤍🙏🏻✨

من احساس می کنم که در میان فراماسون ها نیز نوعی راز وجود دارد به همین دلیل است که کاتولیک ها از فراماسونرها انقدر تنفر دارند چونکه آنها را رقبای خود تلقی می کنن و بیم آن دارند که مبادا وحدت فکری شان را برهم بزنند و برای گله بیش از یک چوپان پیدا شود.
ایوان

نمایش خانه وا ده رو برای بار دوم هفته پیش دیدم و خیلی بیشتر از اجرای قبل برام لذت بخش و جذاب بود
اجرا تغییراتی در برخی صحنه ها داشت که به نظرم جالب بودن در اجرای اول در ابتدای نمایش ما صدای اعضای خانواده رو می شنویم و کسی رو نمی بینیم،مجبور به تصویر سازی و پذیرش هستیم در اجرای دوم پدربزرگ و مادر بزرگ روی نوار سفید دور صحنه راه می رن و مادر بزرگ در حال بافتن و اندازه گرفتن ژاکت برای پدربزرگ که البته بازم کاموایی در کار نیست!
این بار با دقت بیشتری اجرا رو دنبال کردم لباس ها،اکت ها، نگاهها، دیالوگها، یک پکیج تحسین برانگیز!
طراحی لباس به گونه ای بود که وقتی بازیگر پشت به تماشاگر قرار می گرفت تفاوت طراحی در نقش ها خودش رو نشون می داد مادر با پیشبند کدبانو و مطیع و مادربزرگ با کمربند رئیس و دستور دهنده!
لباس پسر بزرگ آبی، دختر صورتی و پسر وسط با تلفیقی از خصوصیات شخصیتی و ظاهری خواهر و برادر آبی کم رنگ با جوراب و کروات صورتی بود.گردنبند مروارید هم سلسله مراتب زنانگی رو درخانواده نشون می داد.
قد کت پدر از بقیه بلند بود با جیبهای بزرگتر برای نشون دادن تاثیرش بر حفظ بنیان خانواده و ستون اصلی که البته تمام انتخابها رو با نظر سنجی ... دیدن ادامه ›› پیش می برد!
بار اول پدر در نقش دیکتاتور برام پر رنگ بود اما بار دوم مادربزرگ بود که همه یز رو کنترل می کرد حتی پدربزرگ رو:
هیجان برای شما خوب نیست هیجان زده نشو!
تیک های کلامی که پدر در کلید واژه های طلایی اجرا داره، تکرار کلمه نه که بیشتر در جهت تایید استفاده می شه به جای رد کردن هوشمندانه انتخاب شدند.
قاب سفید برای نشون دادن واقعیت( وقتی روش ایستاد می توشه توهم رو دید) که این بار کمی پهن تر هم شده بود با روشن و خاموش شدنش تاثیر واقعیت رو کم و زیاد می کرد، پریدن از روش ،حرکت کردن در خارج از خط و در آخر سقوط کردن روی مرز توهم و واقعیت!
هدیه تولد که مخاطب می تونه ببینه یک اردک برای انداختن در همون استخری که وجود نداره!
بعد این جدال دیگه میز شام هم دفرمه می شه و بخشی اش حذف می شه دیگه مرز توهم هم بهم می ریزه تماشاگر باید پازل ذهنی اش مدام تغییر بده تا تصویر واضحی از انچه که بر صحنه می گذره بسازه!
و در نهایت تصویر پایانی پازل با یک توپ تنیس کامل می شه!
نمایش خانواده شما رو به یک سفرسفر می بره که با عجایب هنر هفتم بیشتر آشنا می شید بازی بازیگران عالی و بازی پسر بزرگ خانواده درخشان بود،منتظر کارهای بعدی جناب مساوات در سال جدید هستم!✨🤍🙏🏻

تمام قهرمانان داستایوفسکی از خودشان درباره معنای زندگی می پرسند. این همان چیزی است که آنها را مدرن می سازد:آنها از مضحکه شدن هراسی ندارند.
آلبر کامو
اسطوره سیزیف

-اولین جرعه از لیوان علم باعث می شود شما یک آتئیست شوید، اما در ته لیوان خدا منتظر شماست.
هایزنبرگ

-خدا واقعیتی عینی و بیرونی نیست بلکه ... دیدن ادامه ›› فرافکنی ریشه دارترین ایده ال های بشری!
فوئر باخ

ولتر می گوید:
مهم نیست که خدا هست.مهم این است که این فکر درخشان به ذهن موجود شریری به اسم انسان رسیده است!

"من" ضمیر شخصی منفصل برای اول شخص مفرد (متکلم وحده) است که در اینجا خدای صحنه است!
مخلوقش رو آقریده و داره از آفربنش خودش لذت می بره!
دیگه تنها نیست دیگه عکس اتاقش فقط سیب خدا نیست دیگه نیازی نیست تو آینه فقط خودش ببینه "آدم" دیگه ای مقابلش قرار گرفته برای انجام همه کارهای که نمی شه به تنهایی انجام داد" پارتنری" آفریده شده!
تصورش رو عینت بخشیده ولی ارضا کننده نیست "آدم" شروع به نافرمانی می کند، از سرخوشی به سمت ویرانی و تجزیه کامل می ره تا اینکه خودش به آخرش می رسه: به مرگ!
نمایش دیشب به نسبت شبهای اول تغییراتی داشت که از ردیف یک این بار برام جذاب تر بود ،تصاویر "من" های تنها در فاصله کادرهای مربع و دایره انگار مرز بین تخیل و واقعیت شخصیت داستان بودن، استفاده از حباب یه عنوان شفاف ترین و کم عمرترین ماده، دکور آینه و عکسها، استفاده از عود.
بازیهای هر دو هنرمند بسیار درخشان و در هماهنگی کامل بود و در نهایت کارگردانی درخشان تر!
منتظر کارهای بعدی گروه جذاب بالن هستم🩷🙏🏻💫

می‌خواهم سرگذشتِ قهرمانِ داستانم آلکسِی فیودروویچ کارامازُف را بنویسم اما درست در سرآغازِ کار، مانده‌ام حیران و بلاتکلیف. از یک طرف، آلکسِی فیودروویچ را قهرمانِ داستان می‌خوانم، ولی از طرفِ دیگر، خوب می‌دانم که او هر چه و هر که بوده، قهرمان نبوده؛ و به همین دلیل، می‌توانم همه جور سؤالِ حتمی و ناگزیر را پیش بینی کنم؛ مثلاً : مگر آلکسِی فیودروویچ چه قابلیتی دارد که دیگران ندارند؟ چرا او را قهرمانِ داستانت کرده ای؟ مگر چکار کرده؟ مگر آدمِ مشهوری بوده؟ اگر بوده، در چه زمینه‌یی شهرت داشته؟ منِ خواننده چرا باید وقتم را صرفِ خواندنِ سرگذشتِ او کنم؟

سؤالِ آخر سؤالِ بسیار مهمی است، ولی تنها جوابی که من دارم این است که شاید با خواندنِ رمان خودتان بتوانید جوابِ سؤال را پیدا کنید. حالا آمدیم خواندید و نتوانستید جوابِ سؤال را پیدا کنید _ آن وقت چه؟ آمدیم خواندید و دیدید آلکسِی فیودروویچ قابلیتِ درخورِ توجهی نداشته _ آن وقت چه؟ اینها را می‌گویم چون متأسفانه خودم هم همین احتمال را می‌دهم. به نظرِ خودِ من او شخصیتِ درخورِ توجهی است، ولی نمی‌دانم می‌توانم این را به خواننده هم بقبولانم یا نه.


فیودور داستایوسکی

شروع پروژه اسفند ١٣٩٦