همیاری جان
لینکی که برای تمدید زودتر از موعد با تخفیف فرستادین که همون قیمت بدون تخفیفه :/

چقدر دلم تنگ شده بود برای چنین تئاتری.
بدون حتی یک حرکت اضافی. بدون هجو. بدون شوخی های سطح پایین.
رفتم به دوران قبل از کرونا. به روزهای تنهایی تئاتر رفتن. به روزهای سختی که با تئاتر تونستم دوام بیارم. به خودم که حالا خیلی چیزا یادم نیست. که خیلی از روزا و اتفاقا برام توی مه گم شده. به فردایی که نمیدونم چه جوریه.
نمایشنامه عالیه. کارگردانی عالیه. دکور مفهوم درستی داره. طراحی لباس ها با لکه های روش. و بازی ها که دقیق و درسته.
و البته بگم از کاخ هنر. که صندلی و پشتی هاش یکسره ست. مثلا اگر توی اون ردیف یکی بخنده همه ردیف تکون میخوره!!!! اما بهرحال راحت تر از قبله.
و یک خواهش از گروه اجرایی: میشه اول اجرا از تماشاگرا بخوایین بدون فلش عکس بگیرن؟!!!

ای وای کی باز شد پس؟ همیاری جان خبری چیزی…

ریش آبی رو با تمام اجزاش دوست داشتم.
و نکته ترسناک اینه که من مثل دن فکر میکنم!!

و تئاتر برای من پناه است…
لطافت این پرفورمنس در میانه جنگ و آواری که تا به امروز ادامه داره برای من با بغض و شعف همراه بود.

و چوب سیگار و زیرسیگاری اش…

من نمیخوام درباره وفاداری به داستان حرف بزنم یا درباره داستایفسکی. که همه نظرات موافق و منتقدانه شون رو ثبت میکنم.
میخوام درباره آداب تئاتر رفتن و دیدن حرف بزنم. که چقدر دلم تنگ شده بود براش. برای قدم گذاشتن توی سالنی که اتمسفر نمایش رو توی خودش داره. چند نفر در نهایت آرامش و سکوت تماشاچیا رو راهنمایی میکنن. و طراحی صحنه، طراحی نور، صدا، لباس،…
رورانس خوب. و در پایان… اگر کسی فیلمبرداری کرده بود محترمانه ازش میخواستن فیلم رو پاک کنه.
چقدر دلتنگ یک آداب تئاتری بودم. چقدر خوبه تئاتریها هنوز هم اصرار کنن به حفظ این آداب.

و یک کامنت جداگانه به افتخار گروه موسیقی بی نظیر و آقای آتشانی که نشنیده بودم و ندیده بودم هنرشان را.
چنانی همراه بودند که به نظرم می آمد در صحنه هایی بازیگران اصلی هستند. چنانی پر انرژی بودند که قلبشان در سازشان میتپید.
ممنونم از چنین خلق بی دریغ و بی نظیری.