شما به تماشای یک اثر سورئال خواهید نشست.
دیدم دوستان اشاره کردن به اینکه جالب نیست خود آقای سلگی برای بیان نکاتی مثل سایلنت کردن گوشی یا عدم فیلمبرداری روی صحنه بیان. من هم موافقم. البته چون در ادامه نکته‌ای راجع‌به نمایشنامه خواستن بیان کنن شاید راه دیگه‌ای نبوده. به هرحال امیدوارم بخونن این همه بازخورد منفی رو.
سارا بهرامی هرچه نمایش جلو میرفت بهتر میشد.
مجتبی پیرزاده عاالی بود. برای اولین بار او را روی صحنه میدیدم و درخشان بود برام. اما سر و وضع یک آدم هرویینی را اصلا نداشت و شاید گریمش میتونست بهتر باشه.
نور و صدا خوب بود (استفاده از میکروفون به جا بود). جابجایی بین زمان و نحوه اجرایش را دوست داشتم.
در کل نمایش قابل احترامی بود.
و یک پایان بندی مناسب، آرام گرفتن در آغوش هرویین: یک زن!

دکور، موسیقی و بازی روزبه حصاری خوب بود.
یک موردی که تو ذوق من زد استفاده از تیکه کلام ها و شوخی های امروزی بود (حالا به بهانه خنده گرفتن یا هرچیز دیگر) آنهم در صورتی که با اثر آنقدر ایرانیزه شده‌ای مواجه نیستیم.
در کل نمایش بدی نبود. خسته نباشید.
(قبل از شروع نمایش با تاکید فراوان و ویژه‌تر برای خاموش بودن تلفن همراه، به واسطه فیلم برداری از اثر در آن‌شب؛ باز هم وسط نمایش گوشی فرد محترمی زنگ خورد. صد تاسف برای قشر مثلا فرهیخته مملکت.)

امروز یادم افتاد فراموش کردم برای ریچارد سوم نظر بنویسم.
یه نور بده... :)
کار از آنچه در نظرات میخواندم و از نمره‌ای که داشت (که البته هیچکدام دلیل خوب یا بد بودن صرف یک اثر نیست) برایم جذاب تر بود.
ساین ها را خیلی دوست داشتم مخصوصا ''بوسه مرگ''.
بازی ریچارد و مادرش خوب، اما طراحی صحنه و لباس بسیار معمولی بود.
در کل برای یک نمایش در حال و هوای پست مدرن بسیار قابل احترام و دیدنی بود.
درخشان باشید.
بماند به یادگار از آخرین نظر پس از اتمام نمایش.