(و شکل راه رفتنِ تو معنای مثنوی است …).
چقدر خوب شد نشستم به دیدن این نمایش؛ “تماماً عاشقانه”
اگر تو زندگی فقط یکبار از دست دادن رو با تمام وجود حس کرده باشی؛ این نمایش بغض گلوتو می شکنه.. بارها و بارها..
اجرای موسیقی..؛ فضای نمایش..؛ حس و دو تا از بازی ها عالی و کامل بودند اما چیزی که به نظر من جای خالیش خیلییی احساس میشد “مفهوم اجتماعی” بود.. من فکر میکنم این کار جا برای این مفاهیم زیاد داشت؛ خیلی زیاد،.!
این کار میتونست تک بعدی نباشه؛ میتونست خیلی کامل تر باشه..؛ میتونست بیشتر دلمونو بشکنه..؛
که حیف..!
اما ممنون🤍

چه شب دارکی شد دیشب..!
انتظارم این بود (شاید هم به هر دلیلی بی جا) که موضوع قربانی بودن زنان بولد باشه، اما چیزی که من دریافت کردم (حداقل در لایه اول) قربانی بودن شخص قاتل بود.. (قربانی جغرافیا، ایدئولوژی، اطرافیان و ..) که انگار همه این عوامل اگر دست به دست بدهند از تک تک ما چنین قاتلی در میاد؟ در میاد آیا؟
اما من تا لحظه ی محاکمه و اون دیالوگ های دو نفره بین لبخندی و اون (به گمونم) بازپرس.. میخکوب صحنه بودم،
بازی ها عالی بودن و تمام صحنه تسخیر شده بود، بعد از اون اما به نظرم یک مقدار طولانی شدن کار خسته مون کرد و اون حس جذب شدن کمی تقلیل پیدا کرد. شاید هم به این دلیل بود که اون قدری که من از آقای لبخندی متنفر شدم، نمایش نشده بود.
اما اون تک جمله ی ثانیه ی آخر اجرا.. خیلی دوست داشتم دوستانی که حرفه ای هستن و قدرت تحلیل دارن، راجبش صحبت کنن.

ای وای..!
اگر که بتونید نیم ساعت اولش رو تحمل کنید، احتمالاً به بهشت برسید، یک مهمانی متفاوت در انتظارتونه که کامل شما رو در برمیگیره.
اما من جداً در عجبم که اگر میشد همه نمایش به قدرت اون پرده ی بهشت اجرا می شد، این نمایش چه شاهکاری از آب در می اومد..!
من در تکرار صحنه ی سردرگمی دوزخ که با المان های صحنه جور نبود و ارتباط برقرار نمیشد، حوصله م سر رفت راستش..!
در تکرار صحنه ی جهنم که القا کننده ی هر اعصاب خوردی ای بود، جز روح شیطانی و جهنمی زده شدم کمی..!
اما در آخر نور سبز بازی رو عوض کرد برام.
تشکر میکنم از حس متفاوتی که برام ایجاد کردید.
به امید دیدن کارهای بهتر
(اگر چشمان حساسی دارید؛ عینک ببرید)

و اما بهمن …
۱۴۰۳/۰۹/۰۶
خواستم چیزی ننویسم اما نتونستم..!
زحمت دادیم اما نشده بود دیگه؛
یعنی نه اون مفهوم انتقادی و سیاسی؛
نه اون طنز سیاه..
؛ نه حتی شوخی ها و جک ها؛ ننشسته بود روی کار.
. چی میگن؟! صحنه در اختیار نمایش نبود
من تشکر میکنم بابت زحمات..؛ هماهنگی و احترام به مخاطب..؛ بابت اجرای به موقع و لبخند گرم تون..
امیدوارم کارهای بهتری ببینم ازتون

اینکه همه ی ردیف اول در تمام روزها رو برداشتید برای خودتون، باعث شد از دیدنش صرف نظر کنم، گفتم بدونین..!

"" که زندگی دو سه نخ کام است، و عمر سرفه ی کوتاهی ست ""
.
نمیدونم دیشب ذهن من زیادی خسته بود، یا ریتم نمایش زیادی تند بود..!
اکثر تایم نمایش حس میکردم انقدر دارن تند تند دیالوگ میگن که نفس خودشون هم به شماره افتاده..!
خیلی جاها جا میموندم..، دوس داشتم یه فرصتی..، وقفه ای..، ثانیه ای باشه برای فکر کردن به ثانیه ای که گذشت..، فکر کردن به چیزی که دریافت کردم..، اما صحنه مدام فکر و دیالوگ و حس های متناقض پرت میکرد سمتم و من چیزی که دریافت کرده بودم رو هربار فراموش میکردم..!
البته میگم شایدم مغز من خسته بود..!
به هرحال مرسی که با رقص دست ها و بیان قشنگ تون، با هیچی برامون هزاران تصویر ترسیم کردید..، مرسی که در اوج سادگی حرفه ای بودید.

نمایشی که انگار همزاد من ساخته بود..
انقدر به من نزدیک بود که از یه جایی نفهمیدم گذر زمان رو..!
همین چند روز پیش بود که به کسی گفتم : " من حس میکنم باید یه بار دیگه به دنیا بیام، چون هیچی از اون اتفاقات ازاین مغز لعنتی پاک نمیشه"
میخوام چشمامو روی هرچیز آزادهنده یا کاستی ها ببندم و بابت این نمایش
ازتون تشکر کنم.

قیمت هم که نزدید اعتراض نکنیم :D

روایت گیرای صابر ابر که باعث میشه جذب داستان ساده ش بشی و باهاش عصبی بشی..، ناراحت بشی.. اشک بریزی... و حتی لبخند بزنی..!! (البته که همه چی به همون سادگی نبود..) اما به نظرم جدای از صحنه و نور و لباس و... چیزی که برای من خیلی خیلی درخشان بود طراحی بی نظیر صدا بود که انگار نیمی از بار این نمایش رو به دوش میکشید..!
در کل کار گیرا و متفاوتی بود