خسته نباشید به همگی..
راستش من نمایشنامه رو نخوندم.. ولی با دیدن نمایش یاد رمان ( استخوان های دوست داشتنی) افتادم که تقریبا داستان مشابهی در اون رخ میده.... یادمه موقع خوندن رمان خیلی تحت تاثیر قرار گرفته بودم و قلبم مالامال از غم و اندوه شده بود.. ولی ابن نمایش بجز یکی دو جا اونهم خیلی کوتاه در من تاثیری نداشت و احساس تاُلم از واقعه به اون وحشتناکی در من بوجود نیاورد.. حالا نمیدونم این مشکل از من بود یا از متن یا از اکت ها... زمان نمایش طولانی بود. اواسط کار من خسته شدم... فرکانس تغییر فصا از خانه به زندان زیاد بود.. تا تماشاگر میخواست حس و حال فضای زندان رو بگیره ، خاموشی و انتقال به فضای خانه رخ می‌داد و برعکس...

سوالی اول نمایش با پروژکتور نشان داده شد مبنی بر تفاوت جرم و جنایت از سر شرارت با جرم و جنایت بخاطر مشکلات روانی... که خب انتطار داشتم روند نمایش در این راستا باشه و به این سوال پاسخ داده باشه یا حداقل برای تماشاگر این سوال در ذهنش چالش ایحاد کنه.. ولی مضمون نمایش بیشتر به (بخشش) از طرف خانواده قربانی پرداخته بود.. بخشش، گذر کردن، پذیرش، به آرامش رسیدن..

یه مساله دیگه. که توجه منو جلب کرد، درباره شخصیت پردازی مجرم بود.. اونطور که متخصصین این امر اطهار کردن، اغلب این افراد ( بخصوص) قاتلین ... دیدن ادامه ›› سریالی دارای شخصیت آنتی سوشیال هستن. و در این افراد چیزی به اسم عذاب وجدان، ندامت ،پشیمانی و یا شرمساری وجود نداره.. تلاش نویسنده و همچنین کاراکتر دکتر روانشناس که در این زمینه تحقیقات زیادی ظاهرا کرده بود، مبنی بر ایجاد حس ندامت و شرمساری در قاتل ، خیلی توی ذوق میزد..
برنامه های مستند زیادی از مصاحبه با قاتلین سریالی وجود داره که لحن و نوع گفتمان این افراد با کاراکتر نمایش خیلی متفاوته...

اون وسطا هم نمایش کشیده شد به سمت مراسم آیینی هندوها و تبتی ها و عسل کردن با ادرار گاو و کاسه تبتی و ... که به نظرم خیلی ربطی به داستان نداشت.. همون توهم واهی غرب که فکر میکنن آسیای شرقی جای خیلی خاصیه و باعث تحول زندگیشون میشه.. تفکر مقابل رویای آمریکایی... به هر حال به نطر من ( که لزوما ممکنه درست نباشه) متن از جهت داستان، شخصیت پردازی، تاثیرگذاری، باورپذیری، همذات پنداری، تبلیغ اشتباه و نادرست بودایی و تبتی، ایرادات زیادی داشت..

همگی خسته نباشید.❤️❤️❤️

اول از همه چیز، میخوام از خانم عکاس تشکر و قدردانی کنم که با آرامش و بدون کوچکترین صدا و نوری سرجای خودش داشت عکس می‌گرفت.. خانم عکاس مرسی.. لطفا یه کلاس آموزشی برای باقی عکاس‌ها برگزار کنید.


درباره نمایش...

دو کار قبلی آقای تاراج یعنی مشتبا و خالی رو راستش زیاد دوست نداشتم.. ولی اینکار رو خیلی ... دیدن ادامه ›› خوشم اومد..

همونطور که همه میدونیم، ماشین پیکان در ماجرای واقعی و وقوع قتل‌ها نقش کلیدی داشته، در نمایش هم ماشین پیکان مثل یه کاراکتر نقش مهم و پررنگی داشت( کاش تو اسامی بازیگرها هم عنوان میکردن، مثلا پیکان سفید مدل ۶۴ به پلاک فلان😉) و اما دو تکه شدن ماشین خیلی ایده نابی بود.. همونطور که شخصیت غلامرضا به نوعی دوگانه ( و شاید چندگانه) بود، ماشین رو هم دوپاره کرده بودن که علاوه بر راحتی دید صندلی عقب، به نطرم این مفهوم رو هم میرسوند.... و چقدر قیافه غلامرضا داخل ماشین با اون نورپردازی خوب، خوفناک و وهم انگیز بود..

دزدیده شدن، مورد تجاوز واقع شدن، با چاقو کشته شدن، سوزانده شدن، قطع عضو شدن.. اینها همگی تلخ و غم انگیز هست.. ولی میدونید چی توی نمایش تلختر بود؟؟ مگه میشه از این موارد چیزی تلختر هم باشه؟؟ بله میشه.. اینکه زنان قربانی حتا با مسجل شدن اینکه مسافر بودند، ولی باز در مظان اتهام قرار گرفتند، زنانی که بعد از مرگ فجیع اشون هم نگران حیثیت و آبروی خود بودن که آیا چه خواهند گفت ؟؟؟ این چیزی بود که نمایش رو از داستان مستندی که همه تو اینترنت خوندیم و یا شاهدش بودیم مجزا میکرد.. دمیده شدن روح هنر در یک ماجرای واقعی و مستند.

پایان بندی هم فوق العاده بود و همون بخشی هنری کار باز تکرار شده بود..

همگی خسته نباشید.❤️❤️❤️❤️

فضای جالب و بکری رو تجربه کردم.. مخصوصا اون قسمت اشاره به فونتامارا رو دوست داشتم که جا داشت بیشتر روش کار بشه... اون قسمت های مقاله خوانی و ارائه مطالب علمی و جامعه شناختی رو خوشم نیومد.. نمایش با ابزار خودش باید این مفاهیم و مضامین رو انتقال بده نه اینکه اون وسط یکی مقاله بخونه.. این قسمت رو ضعف کار میدونم..

همگی خسته نباشید❤️❤️❤️

توصیه: جوراب سوراخ نپوشید😉😉

پس با اون صدای قطاری که شنیدیم، هنوز کار داریم

خسته نباشید.
متاسفانه سلیقه من نبود. نمایش ۱۳ اپیزود مجزا داشت. بعضی از اپیزودها داستانکی رو میشد از توش درآورد. ولی داستان و شخصیت پردازی و همه چیز فدای (واج آرایی) شده بود.‌ از اون کارهایی که فرم مقدم بر همه چیز بود ... فرم = صرفا واج آرایی.

برای طراحی لباس زحمت کشیده بودند.. ولی در اپیزودهای ۵ دقیقه ای نمیشه، نمی‌توان، مخاطب رو وارد حس و حال نمایش کرد.. هیچ تاثیر یا تاثری مخاطب در ۵ دقیقه نمیتونه دریافت کنه.. امتیازدهی کتبی و روشن شدن چراغها هم این قضیه رو پررنگتر میکرد.

خسته نباشید.❤️❤️

کاش خودکار فشاری تهیه نمی‌کردید.. خودکار معمولی بهتر بود.. بعصی از تماشاگران در طول کل اجرا در حال فشار دادن ماسماسک خودکار و تولید صدا بودن... این نحوه آزار رسوندن به بقیه دیگه خداییش تا این نمایش قفل بود.

من امروز کار رو دیدم. خسته نباشید.

به نظرم کارگردان و مترجم ( که هردو یک نفر هستند) نتونسته بود روح نمایشنامه آرتور میلر رو درک و استنباط کنه.. سوالی که در ذهنم شکل گرفته اینه که وقتی نمایشنامه‌ای توسط مترجم های حرفه‌ای ترجمه شده چرا یک کارگردان و تهیه کننده و بازیگر، اثر رو ترجمه میکنه و اینطوری نمایشنامه رو دگرگون میکنه و اون رو در سطحی ترین حالت ممکن اجرا میکنه؟؟؟ وقتی ترجمه، اون روح دمیده شده در اثر رو نداشته باشه خب مسلما بازیگران هم نمیتونن به درک درستی برسند و به خوبی اجرا کنن...
و اما نمایشنامه ... دیدن ادامه ›› اصلی...


حاوی اندکی اسپویل


در نمایشنامه آرتور میلر ما با عشق ممنوعه‌ای مواجهه هستیم.. عشق مردی به خواهرزاده همسر خودش( کاترین) که از بچگی با آنها بزرگ شده ولی این عشق ممنوعه خیلی رو نمیشه و مرد وقتی پای رغیب به میون میاد دچار برآشفتگی و استیصال میشه چون کاری از دستش برنمیاد.. از اون طرف همسر مرد ( خاله کاترین) از عشق شوهرش به کاترین بوهایی برده ولی هیچ وقت عنوان نمیکنه ولی برای نجات زندگی خودش در تلاش هست که کاترین زودتر ازدواج کنه و از شوهرش دور بشه. در طرف دیگر پسر مهاجر رودولفو که قراره با کاترین ازدواج کنه دارای یه سری خصوصیات زن نما هست و شائبه‌هایی از گِی بودن اون هست.. هیچکدوم از اینها در نمایشی که ما دیدیم نبود و شخصیت ها در سطحی ترین لول خودشون باقی مونده بودند و روابط پیچیده و دیالوگ های دوپهلو که در نمایشنامه بود توی این نمایش وجود نداشت.‌ از همه بدتر حذف کردن شخصیت وکیل بود که در نمایشنامه راوی داستان هست و به نوعی بازی فرمی انجام میده.. کسی که تعریف کردن داستان از زبان اون با صحنه های نمایش درهم ادغام میشه و خیلی جالب و زیباست..‌ و پایان بندی عجولانه و نامعقولی که در نمایش دیدیم در متن اصلی طور دیگه‌ای بود...
اگر نمایش اقتباسی از نمایشنامه اصلی هست باید این عنوان بشه ولی وقتی قسمتی از دیالوگ ها و قسمتی از صحنه ها عین نمایشنامه اصلی هست، پایان بندی چرا باید اینگونه تغییر کنه؟؟ نمیدونم.. من اینکار رو نمی‌پسندم.. هم از جهت امانتداری و هم از جهت اقتباسی‌...

شخصیت ادی هم به نظرم خیلی خوب درنیومده بود.. هم لهجه غریبی داشت( شبیه لهجه آذری.. با احترام به همه همزبان های خودم ) که باور پذیری یه نمایشی که محلش آمریکاست رو کم میکرد و هم حرکات اضافه و رفت و آمدهای مداوم، زیاد داشت.

همگی خسته نباشید.❤️❤️