من وقتی این نمایشنامه رو میخوندم با خودم میگفتم یعنی چطوری میشه این متن رو اجرا کرد؟؟ واقعا متن سختی برای اجرا هست... متنی مونولوگ با ریتم خیلی تند... این اجرا در جاهایی تونسته بود خوب عمل کنه مثل اون قسمت سایه ها ولی در جاهایی به نظرم خوب درنیومده بود. یعنی متن و اجرا هر دو ریتم خیلی سریعی پیدا کرده بودن... کور بودن راوی ( یا راوی‌ها) که در انتهای نمایش مشخص شد، در متن اصلی در ابتدا هم وجود داره ولی این مورد در اجرا لحاظ نشده بود و کل اجرا رو انگار تحت تاثیرگذاشته بود.
همگی خسته نباشید..❤️❤️❤️

دو سوم ابتدایی خیلی خوب بود. یک سوم انتهایی خیلی نزول کرد.( صحنه‌ای که از ضیافت برگشتن) تو این صحنه تغییر ناگهانی لحن و شخصیت مرد خیلی تو ذوق میزد، حالت مستی زن خوب اجرا نشد، دیالوگ ها کمی کلیشه‌ای شد، صدای بازیگرها خیلی آرام بود، من ردیفهای انتهایی بودم و بعصی از جاها رو نشنیدم‌. پایان بندی خوب بود.. اگر ضعف های اون صحنه وجود نداشت دلم میخواست امتیاز بیشتری بدم.



دو سوم ابتدایی بازیگر زن سوار بر صحنه بود. لحن و بادی لنگوییج‌اش رو خیلی دوست داشتم. از سایه خیلی خوب استفاده شده بود.


همگی خسته نباشید.❤️❤️❤️

پ.ن: نظر کلی درباره همه نمایش ها: به نطرم اونجا که نویسنده تو دام این می‌افته که حتما باید حرف‌های مهمی بزنه و نقد اجتماعی سیاسی یا روانشناختی کنه و این رسالت رو میخاد به دوش بکشه دقیقا پاشنه آشیل کار میشه.

درهم تنیدگی فکت های فیزیک با احساس عشق در کنار لهجه زیبای جنوبی بسیار جذاب شده بود. متن عالی بود. بازی هم بسیار تاثیرگذار. لذت بردم.
همگی خسته نباشید.❤️❤️❤️❤️

جالب بود..

پیشنهاد میکنم کابین رو بزرگتر بکنید، تعداد بازیگر ۲ یا ۳ نفر باشه و تایم اجرا حدود ۱۰ دقیقه باشه.. و قسمتی از نمایشنامه اجرا بشه که بشه اکت بازیگرها رو دید و لذت بیشتری برد.

خسته نباشید❤️❤️❤️ +❤️ ( برای ایده خلاقانه)

《من عملا همه انواع خندیدن را تجربه کرده‌ام، به قهقهه و به خاموشی، جسمانی و عقلانی. اما خنده هرگز به مرکز وجود من راهی نیافته است. من به نسلی تعلق دارم که خنده برایش همواره متضمن کنایه، تلخی و یاس بوده‌است. خنده معمول، خنده بخاطر خندیدن، شادمانه و بی‌دغدغه و به دست آمده از دستکاری بامزه کلمات، برای ما همچون چیزی دوردست و رشک برانگیز به نظر می‌رسد.》
اسلاومیر مروژک


متن نمایشنامه به نظرم شاید برای زمان و مکان خود یعنی لهستان دهه ۶۰ ، جسورانه و تازه بوده باشه ولی برای مکان و زمان حال ما کمی نخ نما و گل‌درشتی شده... استفاده از رنگ در نمایش رو دوست داشتم.. رنگ های خنثی و نود در مقابل گوی‌ها و توپ های قرمز، هرچند کفش قرمز رو درک نکردم.. و خارج شدن اون توپ قرمز از دهان پیوتر اوهه عالی بود..
همگی خسته نباشید.❤️❤️❤️

به یاد دکتر فرهاد میثمی موسس انتشارات اندیشه سازان که این نمایشنامه رو چاپ کرده بود .. اکثر افرادی که دهه ۷۰، ۸۰ در کنکور قبول شدن ، مدیون کتاب های فوق‌العاده این انتشارات بودن..