متاسفانه نمایش به عنوان یک کمدی با نگاه هجو و مضحکه به بخشی از افسانه ادیپ، کار موفقی نیست. کار به شدت بر پایه شوخی های سطحی و به مضحکه کشیدن داستان اصلی پیش می رود اما حتا در خنده گرفتن از تماشاچی نیز موفق نیست. از نقاط مثبت این کار می شود به اجرای بازیگر نقش ادیپ و نیز موسیقی اشاره کرد. تلاش متن و اجرا برای ایجاد یک فضای تاویل پذیر به سبب عمیق نبودن طنز به کار رفته ابتر مانده است.
امتیاز من 2 از 5.

این اجرای فردریک کار خوبی نبود. متن به شدت تغییر کرده و با هجو و هزل های ایرانی و اینستاگرامی به آمیزه ای نچسب بدل شده است. روش اجرایی کار هم به شکلی انتخاب و کارگردانی شده است که امکان بروز بازی توسط بازیگرانی نظیر خانم مقدمی هم در کار وجود ندارد. حتا از جنبه سرگرمی هم این تیاتر کشش همراهی در همه دقایق را ایجاد نمی کند.
امتیاز من 1 از 5 .

کار خیلی خوبی بود، علیرغم این که کار دیالوگ محور است و البته حرف های زیادی دارد با زمانی طولانی در یک فضایِ کوچکِ ریال ( کارگاه نقاشی روتکو) ... دیدن ادامه ›› اجرا می شود اما برای من خسته کننده نبود و ارتباطم با کار قطع نشد.
شب قبل در شروع کار صدای آقای بهبودی خیلی پایین بود و برخی دیالوگ ها به سختی به گوش می رسید و یا در پس موسیقی کار خورده می شد.در طراحی صحنه نیز؛ جای صندلی روتکو مناسب نیست.و تماشاچیان سمت چپ صحنه در ردیف های بالایی امکان دنبال کردن اکت و تماشای میمیک های بازیگران در این نقطه را ندارند.
درباره محتوای کار من فکر می کنم که کار مضامین زیادی داشت از به چالش کشیدن جایگاه روشنفکری، نوع زیست هنرمندان آوانگارد، انزوا و ایزوله بودن برخی روشنفکران و آرتیست ها که منجر به کم شدن تاثیر و از بین رفتن جایگاه شان در جامعه می شود، کشمکش مدام و تمام نشدنی میان جریان های فکری / سبک های هنری / نحله های فکری، تقابل میان اصالت و ابتذال در هنر، اثر هنری و مصرف گرایی، نسبت و جایگاه هنر و سرمایه داری و بیش از همه چیز درباره ی ارزش ها، حفظ نظم موجود و یا عصیان و بر هم زدن آن، پدید آوردن امکان گفت و گو میان جریان های هنری و خلق یک جریان هنری / سبک جدید؛ خودکشی آرتیست آوانگارد در پس افسردگی در دوران پایانی زندگی و یا مواجهه با مفهوم زندگی و دستیابی به نوعی کشف جدید از سیر آن، وحشت از عدم مانایی اثر هنری در هنرمند و نوع مواجهه آیندگان با آن.
برای روتکو هنر مثل یک آیین دارای نظم و دسپلین مشخص و سختگیرانه است، دستیار در ورود به کارگاه روتکو فقط تابع محض و شنوده است، هیچ صدا و جسارت اعلام موجودیتی ندارد، با سیر داستان "کن " پرسش گر، صاحب صدا و در نهایت با عصیان گری به یک نقاد بدل می شود. انگار تازه در این نقطه او هویت و موجودیت پیدا می کند ( چیزی که روتکو نیز به آن در نمایش اشاره می کند) نقدهای تند کن موجب باز تعریف روتکو درباره نسبتش با جامعه سرمایه داری و بازگشتش به ارزش های ذهنی خودش می شود. چیزی که علیرغم وسواس روتکو فقط بیان می شد ولی نمود بیرونی ندارد و او تابلوهایش را به نمادهای مصرف گرایی و سرمایه داری برای نمایش در رستوران فروخته و حال در یک تحول آنی تصمیم به رجوع به خویشتن کرده و آن را بازپس می گیرد.( یک بزنگاه چشم گیر) .

امتیاز من به این اجرا 4 از 5 .

اجرای روان و خلاقانه ای بود. کار به خوبی و نابی ایده ها در مثلث نبود.
اما یک تیاتر استاندارد و سرگرم کننده است.
امتیاز من 4 از 5.

برداشت و اجرایی آبرومند از نکراسوف؛ یک کمدی ِ ریالیستی ِ فان که طعنه های رقیق سیاسی و اجتماعی هم دارد.
طراحی و اجرای دکور خیلی خوب که هوشمندانه به اجرا جان داده و بار زیادی از اجرا را به دوش می کشد.
چهار بازی خوب و متوسط از میثم عبدی، مهدی کوشکی، فرزام رنجبر و عاطفه کوشکی.
مشکل اصلی اولین شبِ اجرا، تنظیم بد حجم صدای بلندگوهای سالن بود به شکلی که وقتی آمبیانس و موسیقی پخش می شد دیالوگ ها را می خورد با این که من در ردیف پنجم نشسته بودم؛ که خب باید حتمن اصلاح بشود.

امتیاز من به این کار 3.5 از 5 .

کار در مجموع بسیار ضعیف است.
این اجرا نه یک تیاتر فیزیکال است، نه رقص محسوب می شود و نه در دسته نمایش آیین های بومی منطقه ای قرار می گیرد.
در انتخاب اجرا کنندگان تناسبی در نوع بدن، فرم بازی و نقش افراد با کلیات کار دیده نمی شود.
بدن های اجراکنندگان ناآماده، حرکات فرم ناهماهنگ و ژست های تجسمی حس کشف زیباشناسانه ای در قالب فیگور یا قاب های متشکل از فرم بدن، نور و صدا را منتقل نمی کند.
کارکرد آوا، نوع آوا و اجرای اصوات بد است.
انتخاب موسیقی انجام شده از بزرگترین مشکلات این اجرا است که ریتم و ضرباهنگ را از کار گرفته؛ اجرا را به صورت خطی هدایت می کند.
در پرده های مختلف در اجرای رزم و بزم و عزم و سایر موقعیت ها تفاوت حرکتی، آوایی یا ژستی وجود ندارد.
به دلایل گفته شده من قادر به درک روایتی منسنجم از کار نشدم.

امتیاز من به این اجرا 0.5 از 5.

پیش از این که درباره تیاتر شک بنویسم، مایلم از رفتار محترمانه‌ی کوروش سلیمانی بگویم که چهارشنبه شب ایستاده بر در سالن با لبخند به خوش آمدگویی ... دیدن ادامه ›› استقبال و حتا بدرقه‌ی تماشاچیان پرداخت؛ و بگویم دم شما گرم آقای هنرمند.
و اما کار؛ به نظرم یک اجرا به شیوه کلاسیک با ریتم و کشش مناسب؛ داستان دارای محتوای مدرن؛ نور و بازی خوب و دکور عالی است. طراحی دکور این کار به نظرم خلاقانه و به شدت کاربردی و در خدمت کار بود. بازی آقای تشکر و خانم افشار درخشان است. پایان‌بندی کار به قدرت اجرای سایر بخش‌های کار نیست و به نظرم نقطه‌ی ضعف کار محسوب می‌شود.
در بعد محتوایی؛ کار در ساحت اندیشه‌ای چالش برانگیز است تمثیلی از روابط پیچیده انسانی و اخلاق؛ اما این درگیری به سبب عدم پرداخت مناسب لایه‌های زیرین داستان چندان در بیرون از سالن مخاطب را با سوال همراه نمی کند. اما مونولوگ‌های خطابه‌وار پدر فلین در پرده‌ی اول ما را به اندیشه و کاوش در طول اجرا برای رسیدن به پاسخ ِپرسش‌هایی اساسی نظیر ِ این‌که: آیا ایمان و یقین به چیزی، بدون شواهد کامل، عملی اخلاقی است؟ آیا یقین و شک در تعارض و تضاد همیشگی هستند و انسان چگونه باید در جستجوی حقیقت میان این دو تعادل ایجاد کند؟ آیا ایمانِ محصولِ تعصب دارای ارزش است ؟ پیروی محض از ایمانِ وراثتی امری اخلاقی است؟ مرز باریک شک و ناباوری در وحشت از طرد شدن از جمع غالب و معتقدان کجا ست؟ تاثیر قدرت در شکل دادن باورهای جمعی چقدر است؟ دعوت می‌کند و این چلنج به خوبی ما را وادار به تمرکز به ادامه تماشای کار می‌کند.
به گمانم اگر این‌گونه به این تیاتر ورود کنیم کار به مخاطب این اجازه را داده که خود، فکر کند و تصمیم بگیرد.

امتیاز من به این اجرا: 4 از 5 .

به گمانم در میان کارهای کمدی، این اجرا یک تیاتر شسته رفته است، داستانی دارای کشش، بازی ها متوسط که دکور و موسیقی خوبی دارد.
بیش از همه چیز یک کارِ صرفا "سرگرم کننده" و "حال خوب کن "است.

امتیازم: 3.5 از 5

یک اجرای وفادارانه به متن اصلی، کاری شسته و رفته. به گمانم 4 از 5

به نظرم یک کار هوشمندانه و پر از خلاقیت در متن و اجرا.
عجیب با قاب های دیوانه وار که بعد از اجرا در ذهنت تکرار می شوند.
هوشمندانه و جذاب، هوشمندانه و کثیف؛ هوشمندانه و جنون آمیز.
به نظرم 4.5 از 5.