ممنونم از حضور شما در اجرای ما
لازم به ذکر است
عموما نمایش پست دراماتیک از پیروی الگوهای کلاسیک درام (مانند کشمکش، اوج، و حل تعلیق) اجتناب میکند.
روایت خطی و شخصیت پردازی روانشناختی جای خود را به ساختارهای فاقد وحدت، تکرار، یا تکه تکه شده میدهد.
توجه به آثار هاینر مولر (Heiner Müller) یا اجراهای رابرت ویلسون (Robert Wilson) حائز اهمیت است .
در این گونه اجراها متن دیگر ... دیدن ادامه ›› محور اصلی نیست؛ بلکه اجرای فیزیکی تصاویر، صداها، نورپردازی، و فضاسازی نقش کلیدی ایفا میکنند.
نمایش پست دراماتیک اغلب بر فرایند خلق اثر تأکید دارد تا نتیجه نهایی.
مطالعه آثار (takashi ito) و (shuji terayama) می‌تواند الگوی مناسبی برای درک بهتر این اثر و مفهوم پست دراماتیک باشد .
با توجه به مفاهیم هنر معاصر به سختی می‌توان مرزی برای برای مدیوم های هنری تعیین کرد . اینکه این کار نمیتوان صرفا اجرای صحنه ای و تئاتر دانست ، کاملا با شما موافقم 💫
در نهایت از نظر شما سپاسگزارم ❤️🫂 مشتاق دیدار مجدد شما هستیم

فارغ از مشکلات تکنیکی مثل لگ در انتقال تصویر به روی پرده، کار در انتقال مفهوم و ساختار دراماتیک دارای اشکال اساسی است حتا اگر این اجرا را یک کار پست مدرن بدانیم خب بایستی عناصر اصلی نور، موسیقی و دکور در جای خالیِ کلام ما را با ایجاد فضاسازی به یک مفهوم رسانده و یا با ایجاد سوال در ذهن مخاطب کار به ساحت اندیشه ای ارتقا دهد ولی متاسفانه نه فضاسازی این چنین صورت گرفت و نه سیر دارماتیک منسجمی داشت؛ به گمانم این کار به اصلاحات اساسی نیاز دارد.

متاسفانه در روز نخست شاهد اشکالات فنی بودیم که تصدیقی برای نتیجه گیری شماست . باعث خوشحالیه که مجدد شمارو به تماشای کار طاعون دعوت کنم . و در نهایت ممنونم از اینکه نظر خودتون رو بی پرده به ما اعلام میکنید ، همانطور که دوستان نوشتن ما خودمون رو بی پروا مقابل نقد قرار داده ایم ❤️

ممنونم از شما 🙏🙏🙏

بزرگواری نادرخان

من خیلی جذب همون رگه‌های ابزورد کار شدم آرش. وقتی گفتی می‌خوای قلب نارنگی رو ببینی خیلی امیدوار بودم که از کار خوشت بیاد.

خب دوستش داشتم حسین؛ و امتیاز 4 را بهش دادم.

به عنوان مخاطبی که سه بار کار را دیدم و هر بار بیشتر از بار قبل نکته‌ای یافته‌ام پیشنهاد مسکنم کار را دوباره ببینید.
داستایوفسکی اول گوشواره است بعد صاحبش - حتما باید داستان های فرعی را شنید
به خصوص در این روایت.
منظور از ایراد در صدا را متوجه نشدم.تجربه شنیدن صدای اقای ابر روی صحنه استثنایی‌است
و
گوی
که به نظرم یک نقطه است برای یک پایان درخشان.

مقصودم از ایراد صدای بازیگر، حجم صدای آقای ابر بود که خیلی وقت ها سخت به گوش تماشاچی ها می رسید به خصوص وقتی که پشت به ما اجرا می کرد.
در خصوص نمایش نامه هم نظرم این است که حتی اگر بپذیریم این کار برداشتی از داستان داستایوفسکی بود، نیازی به آن همه داستان فرعی نداشت و اتفاقا می شد آن قدر روی فشار عرفی (حرف مردم) مانور داد که کم کم بار روانی ناشی از بدگویی مردم بر دوش شوهر با پیش برد این هسته مرکزی زیاد می شد که تماشاچی وارد فاز سمپات با نظر شوهر می شد . مرد داستان مدام مونولوگ هایی با این مضمون را می گوید که ما داشتیم زندگیم مون رو می کردیم و اونا داشتن به ما نگاه می کردن و پشت سر ما حرف می زدن. جایی باید این ورود شک و تبدیلش به خشم و بعد جنون را گام به گام نشان می داد. یا اصلا چرا راجع به زندگی رویایی یا زندگی که دوست داشت تا با نازنین بسازد و بهش نرسید داستان گویی نمی کند؟ در حالی که این ها هسته مرکزی داستان هستند .

برای من اینجوری بود که ایکاش متن غافلگیری و پیچیدگی‌های فلسفی بیشتری میداشت … ولی برای این اجرا ، پایان‌بندی رو خیلی دوست داشتم
#اختلاف_سلیقه