اول از همه باید بگم اجرای این متن، زیاد هم آسون نیست و جزو اون دسته از متن هاییه که هنگام خوانش با وجود تمام حرف هایی که میخواد بزنه، میتونه شعارزده یا حوصله سر بر به نظر بیاد. اما روی صحنه، کارگردان نمایش با درایتی که به خرج داده سعی کرده نذاره این اتفاق حین اجرا بیفته. خلق کاراکتر از دل دیالوگ ها و روح بخشیدن به اون بوسیله ایجاد حرکت بدن و ژست فانتزی (کاراکتر مرد) و بازی واقع گرا با زیستِ منطقی (کاراکتر زن) تا حدی تونسته به فضای کلی نمایش قوت ببخشه. در واقع دو کاراکتر در عین تفاوت ها و خصوصیت هاشون، نه در تضاد بلکه مکمل یکدیگرند. طراحی نور، لباس و گریم متناسب با اجرا، استفاده از رنگ و برقراری موقعیت فانتزی و پر رمز و راز آمیخته با واقعیت در روندِ کار به درک بهتر متن و اجرا کمک میکنه. اما نکته ی قابل بحث نمایش، میتونه وجود پتانسیل کافیِ اون در طراحی صحنه و بازی بازیگرها باشه. بازیگر زن بازی قابل قبولی رو ارائه میده اما با توجه به چالش های کاراکتر مرد، رضا محمدیِ با استعداد که بدن خوبی هم داره همزمان در قامت اقتباس گر، طراح، کارگردان و بازیگر ، شاید نرسیده روی تمام ابعاد نقش خودش وقت بذاره و در نتیجه شخصیت مرد در کلام، تکرار تکیه کلام و گاها حفظ تُن صدای فانتزی دچار سردرگمیِ ناخواسته و همچنین استحاله میشه. شاید این مطلب رو هم نباید فراموش کرد که تغییر حالات شخصیت از عمد طراحی شده تا نمایانگر جوشش درونی و بیماری روانی شخصیتِ مورد بحث باشه اما میشه گفت در این صورت، وقت زیادی برای پرورش و نزدیک کردن کاراکتر متناسب با تفکر متن، صرف نشده. طراحی صحنه هم از این قائده (پتانسیل) مستثنی نیست و بهتر بود از چینش تخت و تک بعدی اِلِمان های روی صحنه پرهیز و چهارچوب سمت چپ تماشاگر حذف میشد. در مجموع رضا محمدی با تمام فشارها و سختی های پروسه ی اجرای اول در پایتخت، تونسته در این آشفته بازارِ اجراها در سالن های تاتر جسارتی رو به خرج بده که خیلی ها نتونستن در قدم دهمِ کارنامه ی هنریشون انجام بدن. تبریک و خسته نباشید به عوامل پشت و روی صحنه ی آبی✨️🌹