نمایشی مستندگونه در مورد اشخاص تاثیرگذار اما گمنام اما تاثیرگذار تاریخ ایران بر پایه پژوهشی پرکار و قابل اعتنا از "مهام میقانی" در قالب نمایشنامه‌ای که در عین اطلاعات دادن و روشن کردن ذهن، جذاب و پرکِشش هم هست.
رامین سیاردشتی و الهه شه‌پرست دوئتی اجرا کردند جدا بی‌نقص و درخشان.
طراحی صحنه تمام المان‌های داستان را داشت، نور و لباس هم دقیق و درست طراحی شده بودند.
موسیقی کار حس لحظه‌های احساسی و پرتنش را چقدر خوب منتقل می‌کرد.

مرغ دریاییِ کاملا ایرانی با ادای دِینی به چخوف بزرگ.
نمایشی با بازی‌های قابل توجه، دکور عالی، طراحی لباس کاملا مناسب، گریم خوب که این روزها کمتر شاهدش هستیم و البته کارگردانی درست.

خاک سفید نمایش وزینی‌ست که هم متن داشت، هم دکور درست و حسابی، هم موسیقی، هم گریم و هم بازیگرانی که الحق هر یک از پسِ تلاشی مثال‌زدنی روی صحنه آمده بودند، بسیار حرفه‌ای.
میلاد معیری و مهدی یگانه قطعا در آینده صاحب "جایگاه" در عرصه تئاتر خواهند شد.
بازی علی خوش‌رو هر بار پخته‌تر و رو به جلوست، جدا تحسینش می‌کنم.

شالهنگ حکایت زخم‌هایی‌ست که به یکباره سر باز می‌کنند، جمعی که به جشن و شادی دور هم جمع شده‌اند بعد از عیان شدن ضعف‌ها و کمبودهایشان چنان بر سر هم یورش می‌برند که انگار از اول دشمن بودند، نه دوست.
نمایشی با ریتم تند که تا انتها با همان سرعت تماشاگر را با خود همراه می‌کند که این مهم مدیون کارگردانی درست بابک قادری و بازی گروه بازیگرانش به دست آمده.
لباس و صحنه نیز متناسب با متن طراحی شده بودند.

حکایت قدیمی و جذاب فرانسوی که تا به حال به گونه‌های مختلفی ساخته و پرداخته شده، در نسخه آملی نوتوم بهای قابل اعتنایی به استقلال فکری و جرات زن ماجرا داده شده و دیگر شاهد زن ساده و فریب‌خورده‌ای نیستیم که اگر هم از چنگال ریش‌آبی نجات پیدا می‌کند به کمک "دیگری" است، او به تنهایی خود ناجیِ خود است.
گروه دوست‌داشتنی تئاتری که هر یک اجرای درستی داشتند از نقش، اما انصافا خسرو پسیانی بی‌نظیر ظاهر شد، بازی روان، دلپذیر و جذابی ارائه داد، علاوه بر این‌ها خواندش روی صحنه قابلیت‌هایش رو دو چندان می‌کند.
طراحی صحنه مخصوصا به همراه نورپردازی، محیط سیاه و مرموز داستان را به خوبی به نمایش می‌گذاشت.

داستان با تزریق مورفین به فروید شروع می‌شود و ما مجال آن را می‌یابیم تا لختی در ذهن فروید پرسه بزنیم، شاهد مواجه او با چند وجه از شخصیتش و همینطور مرور بعضی خاطره‌هایش باشیم.
سه بازیگر بازی خوبی داشتند مخصوصا شهروز دل‌افکار که جایگاه قابل اعتنایی در تئاتر دارد.
طراحی صحنه مینیمال و مناسب بود، یک صندلی و تختی که به فراخور نیاز صحنه تغییر ماهیت می‌داد.
انتخاب موسیقی نیز مناسب با صحنه‌های نمایش بود.

سعید دشتی همیشه دست‌پُر نمایشی را روی صحنه می‌آورد، بازی گرفتنش از بازیگرها به گونه‌ای‌ست که گویی این نقش شاه‌نقش‌شان خواهد شد؛ طراحی صحنه بسیار خلاقانه بود، مثل آب که در هر ظرفی بریزی شکل همان ظرف می‌شود دکور هم همانطور بود، هر مکانی که برشی از نمایش آنجا اجرا می‌شد، دکور شکل همان فضا را پیدا می‌کرد، آااافرین.
موسیقی، نورِ قرمز و استاپ‌موشنِ به موقع که گویی امضای سعید دشتی‌ست نیوجرسی را بیش از پیش دیدنی کرده است.

نمایشنامه‌ای تامل‌برانگیز با انبوهی از دیالوگ‌های عمیق که انتخابش برای اجرا، بسیار مناسب حالِ این روزهای جامعه ماست...
فرهاد آئیش پدیده‌ای است که روی صحنه چنان راحت و نرم هنرنمایی می‌کند که گاهی فراموش می‌شود مشغول بازی‌ست.
دیگر بازیگران هم همه توان خود را گذاشته بودند تا "گالیله" هرچه دیدنی‌تر شود، علی‌الخصوص محمد نادری، شهروز دل‌افکار و صدف اسپهبدی.
دکور ساده و مناسب و طراحی لباس هم بسیار با داستان هماهنگ بود.
صحنه نهم (در کتاب) که گالیله با فولگانزیو (کشیش جوان) صحبت می‌کند را بارها خوانده بودم و بسیار مشتاق دیدنش روی صحنه بودم که فرهاد آئیش و شهروز دل‌افکار عجب دلچسب اجرایش کردند.
خلاقیت اجرای صحنه‌ای که پاپ با مامور انکیزیسیون بر سر شکنجه شدن گالیله صحبت می‌کرد در حالیکه ملازمین به او لباس می‌پوشاندند، قابل ذکر بود، چقدر جالب به قدرت رسیدن "پاپ" رو به نمایش گذاشتند.
دیالوگ بی‌نظیری که از زبان گالیله خواندم و شنیدم این بود:
"اعتقاد موقعی نابود می‌شه که بخوان تحمیلش کنن." (صحنه هشتم کتاب)
شبی که اجرا رو دیدم سعید جان چنگیزیان و اسماعیل محرابی عزیز نیز به تماشا آمده بودند.