واقعا کارتون درست نبود که بلیط های این نمایش را تا روز آخر از مدت ها قبل پیش فروش کردید، میتونستید مثل نمایشهای دیگه از چند روز قبل پیش فروش کنید، نه کل بلیط ها تا قبل از شروع اولین اجرا فروش رفته باشه، من و خیلی های دیگه نمی تونستند پیش بینی کنند که در روز های آینده چی پیش میاد، مثلا سفری پیش میاد، ماجرایی که نشه اومد، برای همین منتظر بودم اردیبهشت شروع بشه و برنامه ی سفر و.. این ماهم را بدانم و امروز که متوجه شدم همه ی بلیط ها فروش رفته واقعا ناراحت شدم، کاش در طول سال باز هم این نمایش اجرا شود.

بامداد با بازی مجتبی پیرزاده در دوره ی سخت زندگی اش قرار دارد، در حال فروپاشی درونی و در آستانه ی خودکشی، آنهم با هروئین. ما شاهد خیالات، خاطرات و توهمات او هستیم، البته رفته رفته تلاش میکند از تراژدی و درد فاصله بگیرد، به گذشته برگردد،اشتباهاتش را جبران کند تا این بار حال و آینده ی بهتری را رقم بزند. تمام خاطرات و خیالات او فقط مربوط میشود به دختری به نام ستاره با بازی سارا بهرامی که با هم گذشته ی عاشقانه ایی داشته اند، ما تماشاگران در حین صحبت هایشان متوجه ی داستان و چگونگی رابطه ی آنها، علایق و شغلشان میشویم و به زیبایی کاراکتر ها به ما معرفی میشوند، بازی ها فوق العاده عالی هستند، مجتبی پیرزاده خودش را با بازی های چشمگیرش به اثبات رسانده است و سارا بهرامی واقعا تحسین برانگیز است، تلاشی که برای درآوردن این نقش میکند، ستودنی است، خصوصا وقتی مقایسه اش میکنم با خانمهای بازیگر نمایش سانس پیشین همین سالن ناظرزاده کرمانی. نمایش یخ بستگی از ابتدا تا انتها تماشاگر را درگیر احساس و هیجان میکند. نه طولانی و کسالت بار است و نه الکن و کوتاه، در مجموع، نمایشی جذاب و تأمل برانگیر است، دیدنش توصیه میشود.کاش در آینده تبدیل به فیلم تئاتر بشود و من باز هم تماشایش کنم.

من اسفند ماه دیدم اون موقع بازیگر زن این نمایش نیکی مظفری بود، خیلی نمایش پر طرفداری بود بیشتر هم به خاطر موضوع و خصوصا بازیگر مردش یعنی محمد شعبانپور که با بازیش کولاک به پا کرد و فوق العاده بود، آفرین که این گروه باز هم دارند ادامه میدهند...

با وجود اینکه روز اول نمایش بود و به علت برخی مشکلات فنی، کم و کاستی هایی داشت ولی نمیشه از نکات خوبش چشم پوشی کرد،
مهمانان به دلایل نامعلومی دعوت شده اند و هر شش نفر به تدریج به واسطه ی گفتگوهای دو سه نفره، رازهایشان را بازگو میکنند و به نوعی به هم ارتباط پیدا میکنند، نمایش جنبه ی جدی و انتقادی ندارد ولی به شیوه ایی کمیک و مفرح شخصیت ها و روابطشان را مورد تحلیلی جزیی قرار می دهد،یعنی با تأمل در آنچه از هریک از آنها میشنویم،میتوانیم تا حدی به فضای فکری آنها راه یابیم. بازی های خانم سوسن پرور و آقای امیر غفار منش به وضوح پخته تر بود. با سپاس فراوان از همگی عوامل برای اجرای این نمایش جذاب