چقدر همه بازی ها درست و به اندازه بود. چقدر بین همه خوب ها، خانم افشار درخشان بود. قشنگ تجسم یه آدم دگم و مریض. مریضی که شک مثل خوره افتاده به جونش و حتی برای اثبات چیزی که ساخته ذهن خودشه، دروغ میگه. کسی که رادیو رو برای دانش آموزان مناسب نمی دونه ولی خودش با ولع گوش می کنه. خواهر آلویسیوس نمود تمام افراد ریاکار و خشک مغزی است که اگر خوب دقت کنیم در اطرافمون زیاد می بینیمشون. اون حرکات عصبی دست، اون چشم های از حدقه دراومده، اون میل شدیدش به مچ گیری.
نمایشنامه هم به خوبی کارگردانی شده بود که جا داره یه خسته نباشید به آقای سلیمانی بگم. طراحی صحنه هم در عین سادگی، به خوبی در خدمت نمایش بود. موسیقی متن بسیار دقیق و حساب شده انتخاب شده بود. پایان نمایش هم جوری بود که متوجه اتمامش نشدم. انگار منتظر بودم ادامه داشته باشه.

نمی دونم از چی بنویسم تا حق مطلب در مورد این نمایش ادا بشه. از 40 دقیقه تاخیر شروع نمایش بنویسم یا عذرخواهی نکردن کارگردان در صحبت ابتدایی؟ از بی مفهوم بودن و شعاری بودن دیالوگ ها بگم یا از موسیقی اثر که انگار عامدانه قصد آزار تماشاگر را داشت. از منتظر ماندن برای اتمام سیگار کشیدن نوازنده وسط نمایش بگم یا از گریم سرسری بازیگران که چسب بعضی از ماسک ها هنوز خشک نشده بود؟ از دکوری که وجود نداشت و نمایشی که می خواست حرف قشنگی بزنه ولی مثل شخصیت مرد داستان اخته بود.

-تو در مورد من چی می دونی؟
+هر چی بخوام بدونم تو این پرونده نوشته شده.
-ولی اینا رو کسانی نوشتن که منو دوست ندارن.
+خبر بد این که منم دوستت ندارم.

چو ضحاک شد بر جهان شهریار
بر او سالیان انجمن شد هزار

نهان گشت کردار فرزانگان
پراکنده شد کام دیوانگان

هنر خوار شد جادویی ارجمند
نهان راستی آشکارا گزند


بسیار خرسندم که فرصت تماشای این نمایش پیش آمد و از بازی های درخشان بازیگران لذت بردم. نمایشنامه این اثر بسیار ... دیدن ادامه ›› هوشمندانه و پخته نوشته شده و از آن بهتر هنر کارگردان که به خوبی توانسته بدون اضافات و اتلاف وقت، پیام داستان را در صحنه منتقل کند. طراحی نور و صحنه مینیمال است و طراحی لباس به خوبی در خدمت نمایش. من هم به همراه بازیگران بخوری شدم و به قول خودشان «خوف» کردم. آقای گرجی تازه فهمیدم چرا انقدر همه از شما تعریف می کنند. واقعا هنرمندی.
دیالوگ طلایی به نظر من: سلطنت صفویه علی الدوام است.

یه جورایی انگار بی دعوت رفته بودیم تو یه مجلس زنونه. بازی ها در کل خوب بود ولی چند نفر شاخص تر بودن مثل عمه خانم یا نبی. طراحی لباس مشکل داشت و اصلا حس نمایش رو منتقل نمی کرد. اون داستان اکبر و رابطه‌اش با زن دوم هم گنگ بود. در کل خسته نباشید.

تنها چیزی که باعث شد دوباره پام رو تو سالن غیر استاندارد ملک بگذارم و با تاخیر نیم ساعته نمایش رو ببینم، تجربه نمایش قبلی کارگردان (محیط زیست) بود. اگر بخواهم مقایسه بکنم باید بگم از نظر طراحی صحنه و نور این نمایش یک گام به جلو ولی از نظر داستان دو گام به عقب بود. امضای کار رسول کاهانی در این اثر هم قابل مشاهده بود. همان روند دراماتیک که شبیه کارهای اصغر فرهادی است و نکته جالب پایان باز نمایش است که باز هم شباهت را بیشتر می کند.
بازی ها یکدست نبود. بعضی ها خوب در نقش خود فرو رفته بودند مثل صادق برقعی و مهدی صباغی. متاسفانه گیر کردن سوزن روی بعضی دیالوگ ها و اکت ها اینجا هم تکرار شده بود. خاراندن آزاردهنده بازیگر زن چه کارکردی داشت؟ من که نفهمیدم. یا تکرار چندباره‌ی بعضی جملات.
صحنه قشنگ هم به نظرم این بود: تنها کسی که اینجا سیگاری نیست، هانیه‌اس.

مرگ بر شل برنج و شلغم
مرگ بر همبرگر
زنده باد آبگوشت

طراحی صحنه و لباس رو خیلی دوست داشتم. حرکت دو بعدی بازیگران هم جالب بود. به علاوه صدای شخصیت ها که انگار همگی دوبلور بودن. ولی زمان نمایش یکم طولانی بود و اینکه ای کاش در تغییر پرده ها، دکور هم تغییر می کرد تا صحنه از یکنواختی در بیاد.
داستان کمی گنگ بود. صحبت های کارگردان در رورانس هم نشون می داد که احتمالا نمایشنامه دچار سانسور شده. امیدوارم نمایش با دراماتورژی بهتر دوباره اجرا بشه.