هوایم بی تو همچون حال ورزشکار ایرانی ست
که در دیدار پایانی ،به اسرائیل برخورده

از: سعید صاحب علم

دچار یعنی
عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد؛
چه فکر نازک غمناکی ...

اگر لاک‌پشت بودم
چه قدر خوش‌بخت می‌شدم
می‌توانستم
به‌آرامی از تو دور شوم
به‌آرامی ...




از: رسول علی پور

تمامِ روزها یک روزند
تکه تکه میانِ شبی بی پایان!

شمس لنگرودی

آﺩﻡ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﺳﺪ ﻭ ﭘﻮﮎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﯽ ﺍﺵ ﻧﯿﺴﺖ.
ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ؟
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﮐﻒ ﮐﻔﺶ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ!ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪﻩ.
ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ...



از: تماما مخصوص _ عباس معروفی

من معتقدم که ما جوان می میریم
ما بین زمین و آسمان می میریم
لبهای من وتو لاله و لادن شد
از هم که جدا کنندمان می میریم


از: عباس صادقی زرینی

مثلِ غزلِ پخته ی سعدی ست نگاهت
هر بار مرورش بکنم باز قشنگ است...

از: ...

هشدار که با دِرفش نازت نکنند
تولیدگرِ برقِ سه‌ فازت نکنند
اوضاع جهان دیمی و هرکی‌ هرکی‌ست
کوتاه بیا، تا که درازت نکنند

" عمران صلاحی "

از: برنامه ی دوست داشتنی قند پهلو :)

"تا بوده چنین بوده و تا هست چنین است"
این عادت ِدل دادن و دل پس نگرفتن

جمع ِدو سه تا قافیه هرگز شدنی نیست
مثل ِمن و عاقل شدن و دل نسپردن!

نمایش کمپلکس اودیسه ، اثری از کشور آلمان که در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر به روی صحنه رفت ، اثری قابل تامل و توجه بود. این اثر نمایشی که حاصل هنرنمایی گروهی بسیار جوان و خلاق بود از آغاز اجرا به خوبی تماشاگر را با خود همراه می ساخت و این همراهی به گونه ای با زیرکی تا آخرین لحظه ی نمایش ادامه می یافت .
کمپلکس اودیسه نمایشی فرم گرا که تا حد امکان دارای کمترین دیالوگ لازم بود که آن هم به زبان انگلیسی بیان می شد و به راحتی می توانست نظر مثبت تماشاگر ایرانی را به خود جلب کند .
نمایش با غافلگیری جالبی آغاز می شد ، یکی از اعضای گروه نمایش پس از گذشت چند دقیقه ای از دعوت کردن تماشاچیان به دیدن نمایش ، دوباره به روی صحنه باز می گشت و ضمن عذرخواهی بیان می کرد که دچار یک مشکل فنی شده اند و چون امکان رفع آن فعلا موجود نیست ، خود فرد مذکور سعی می کند نمایش را برای ما توضیح بدهد و شروع به انجام این کار می کرد.
شروع به توصیف ماجرای نمایش ! اندکی از اولیس و ماجراهای او می گوید ، و هر چه در این توصیف پیش تر می رود به مرحله ای می رسد که به ناگاه خودش نیز درگیر نمایش شده و در واقع از یک عنصر بیرونی خودش نیز جزوی از متن اصلی نمایش می شود.
داستانی که سعی دارد با اشاراتی به داستان اودیسه ی هومر مفهومی را به تماشاچی منتقل کند.اودیسه ای که در این جا در واقع همون متصدی اجرایی نمایش ... دیدن ادامه ›› است ، جوانی که اودیسه وار پس از بازگشت از سفر در راه بازگشت به خانه در طوفان دریاها گرفتار شده و طوفان کشتی او را به سرزمین های دوری می برد. موضوعی که به سادگی و در عین حال به کاملی هر چه تمام تر توسط یک میز تحریر ساده و یک پرده ی نمایش کوچک که در واقع حکم کشتی و بادبان قهرمان تنهای ما را دارد اجرا می شود و در اولین گام غافلگیری دلنشینی را برای تماشاچی به همراه می آورد ، بیننده کشتی ای را می بیند که شباهنگام در زیر نور زیبای ماه به سختی درگیر طوفان شده است.
همه چیز چشم نواز و لذت بخش است ، ماه ، باران ، رعد وبرق ، سایه ها ، درست کردن آتش ، هماهنگی قابل تحسین حرکات بسیار منعطف بازیگر با تصویر درون متن نمایش که بر روی پرده نمایش در حال پخش بود ، همه و همه به بیان هر چه بهتر خط اصلی نمایش به خوبی کمک می کرد.
با پیش رفتن نمایش اشاراتی دیگر به ماجرای اودیسه می شود و در کنار این اشارات و برداشت های ریز و درشت از افسانه اودیسه ، گویی این داستان اودیسه ی قرن حاضر است که روایت می شود.
به نمایش درآوردن عناصر چهار گانه ( آب ، آتش ، باد و خاک ) در هر مرحله ازنمایش به خلاقانه ترین شکل ممکن !
هر یک از اجزای صحنه در هر مرحله از اجرا مفهوم به خصوصی را به بهترین شکل ممکن بیان می ساختند.
و در مقابل تمام مفاهیم ارایه شده که بعضی از آن ها اشاراتی نیز به افسانه ی اودیسه ی هومر داشتند تنها یک موضوع قرار داشت ، انسان !
انسانی که نا خواسته در چنین موقعیتی قرار گرفته بود و در ابتدا سعی می کرد موقعیت به وجود آمده را از بین ببرد و به هر روشی که بود سعی در مقابله با آن را داشت ، اما در ادامه و درست زمانی که کارت شناسایی ای که به عنوان یکی از اعضای گروه نمایش در گردن داشت را کنار انداخت و تصمیم گرفت هر آنچه که مجبور به تجربه ی آن است را تجربه کند و حالا چاره ای نداشت جز رفع نیاز های انسانی اش به بهترین شکل ممکن و برخورد درست و منطقی در راستای حفظ خودش با شرایط موجود!
در همه ی این مسیر پیش رو ، این انسان است که باید تصمیم گیرنده و اجرا کننده تصمیماتش باشد و در همه ی این مسیر تنهاست ؛ تنهای تنها !
او می اندیشد و سپس عمل می کند ! در لحظه ای سعی دارد ماه و نور آن را با همه ی سختی که باید تحمل کند به تسخیر خود در بیاورد ، ( ماهی که باز هم یک میز تحریر ساده نقش آن را برعهده دارد) و لحظه ای بعد خودش به صورت مالیخولیا گونه ای با ماه صحبت می کند و گویی مغلوب او می گردد.
و این مسیر را پایانی نیست و همواره ادامه دارد ، گرچه او مشوش است و نگران ؛ و نمی داند براو چه می گذرد ، نمی داند آیا اولین بار است که چنین تجربه ای را دارد یا قبلا بارها قدم در این راه گذاشته است ، ولی گویا این موضوع چندان اهمیتی برای او ندارد ، او می داند تنهاست اما می خواهد پیش برود، و می رود ! و در این تنهایی فقط یک چیز را همواره در کنار خود احساس می کند ، عنصری که متصدی اجرای نمایش یا همان قهرمان نمایش ما از او به عنوان خدای خود نام می برد.تنها کسی که در طول این مسیر ، این تنهای همیشگی را یاری می کند...
در مجموع تجربه ی خلاقانه و قابل تحسینی بود .امید است چنین ایده ها و اجرا های شایسته ای را به زودی زود از هنرمندان عزیزمان نیز نظاره گر باشیم.