دیگه آدم از یه نمایش چی میخواد؟

من نزدیک ۲۰ روز نمایشی ندیده بودم اما رضا را دیدم. با تردید و دودلی بلیت را خریدم. این که ردیفهای اول به یاد عزیزان پرپر شده خالی باقی مانده بود کمی وجدانم را آسود. نمایش دیدنیست و دغدغه‌مند. هرگز از ریتم نمیفتد. متن امروزی و باورپذیر است و اشارات زیرکانه‌ای دارد. به نظرم بیش از آن که درونمایه مذهبی داشته باشد رنگ و بوی تنش‌های امروزی خانوادگی که البته با سنتها (مانند توسل) درگیر هستند را داشت. (به امید روزی که همه‌ی ردیفهای همه‌ی سانسهای همه‌ی سالنها پر شن. البته اون روز هم جای همشاگردیهایی که کنارمون نیستن خالیه.)

دیدنش برام عذاب آور بود. تئاتر منجمدی بود. مطابق سلیقه‌م نیومد. ترجمه‌ی خوبی صورت نگرفته بود. در یک نقاطی سعی مشهودی شده بود که ترجمه‌ی پویا و نزدیک به روحیات ایرانیها ارائه بشه اما هم خیلی توی چشم بود هم کلا نمی‌شد باهاش ارتباط برقرار کرد. طنزش فوق‌العاد فوق‌العاده فوق‌العاده ضعیف بود. بازیها به دلم ننشست. هیچ درگیری‌ای بین شخصیتا شکل نگرفت. هیچ حرکتی وجود نداشت. دائما با لحنی یکنواخت به نوبت روایت خودشونو "می‌گفتن" بدون این که ذره‌ای از هر چیزی جز تار صوتی استفاده کنن. قسمت رادیو هم که مشخصا آقای معجونی اول باری که متن رو می‌دیدن از روش خونده بودن و همون اول بار هم ضبط شده بود. در کل یک لالاییِ طولانی بود‌. باز خدا رو شکر آخرش "که لالایی‌خون صدای ضبطی آقای معجونی بود" چراغها خاموش بود و می‌شد چند ثانیه‌ای بی‌رودروایسی چرت زد.

بسیار نامطابق با سلیقم.

خیلی بیشتر از درخت شیشه‌ای آلما دوستش داشتم اما به نظرم هنوز بیش از حد شلوغ بود. بی‌شک تئاتر چشم‌نواز و خیره‌کننده‌ای بود اما انگار بعضی حواشی داستان زائد می‌اومدن. پرانتزهایی باز شدن که با وجود طولانی بودن تایم نمایش بسته و حل نشدن. صحنه و لباسها عالی. گاهی ژانر نمایش کاملا رئال بود و گاهی ناگهان سورئال می‌شد. این تغییرات ناگهانی بودن و خوب به هم دوخت و دوز نشده بودن. به طور کلی نمایش در جز خوب بود اما کلیت و روایتش کمی آشفته بود.

بازیگرهای رو فرمی انتخاب شده بودن. بازیگرهایی که کم‌کم دارن تبدیل به ستاره می‌شن. احتمالا به همین علت و البته پر زحمت بودنِ کار و تعدد عوامل، بهای بلیت کمی‌ گرون به نظر میاد. متشکرم که تخفیف وفاداری گذاشتید شاید اگه نمی‌بود نمایش رو برای دیدن انتخاب نمی‌کردم. اما به نظرم ارزشش رو داشت. حتی اگه همون بهای اصلی رو می‌دادم.
در کل کار حرفه‌ای‌ایه و واقعا تئاتره و قطعا لیاقت صحنه‌ای مثل ناظرزاده رو داره.

اخیرا درباره درصد کمتری از کارهایی که می‌بینم می‌تونم بنویسم. اما سبکی! سبکی عجیب بود. سبکی بهترین اسمی بود که برای این نمایش می‌شد گذاشت. تمام مدت معلق بودی توی یه هوای سبک و قابل تنفس، یک زندگی عادی و طولانی در نهایت سبکی از جلوی چشمت می‌گذشت و دست آخر وقتی اجرا تموم می‌شد باور نمی‌کردی که یک ساعت گذشته باشه.
سبکی بدون دستاویز شدن به حرفهای سنگین و انچنانی و پر طمطراق، نهایت معناهای سنگین‌ رو به روحت تزریق می‌کرد. بدون این که اذیت شی و پس بیفتی. انتخاب بازیگرا فوق العاده بود. فوق العاده. همینطور طراحی لباس. بازیها هم محشر و پر از جزییات بود. متن ظریف و عمیق و نکته‌سنج اما در عین حال سبک و راحت و نزدیک بود.

سبکی رو ببینید.

من نمایش رو تا همون ثانیه آخر دوست داشتم. داستانش دهها بار فریبم داد. میدونی، پر و پیمون بود. خلق چنین پلات پیچیده ای واقعا کار پر ریسکیه. معمولا بالاخره از یک جایی یه باگ داستانی میزنه بیرون. یه اتفاقی که با عقل و منطق جور در نیاد. اما من تا الان چیزی پیدا نکردم. به نظرم بازیها خیلی خوب (و نه بی نقص) بودن. البته شاید هم شب خوب گروه نبود. میزانسنهای دقیق و کاملا غیرتصادفی و طراحی حرکت قابل توجهی هم داشت. این هم یکی از دلایل خاص بودن این اجرا بود، در عین رئال بودن قضیه، اون خصلت «نمایشی» بودن رو با حرکات و ترکیب بندیهای فکر شده کاملا حفظ کرده بود.
نمیشه گفت ژانرش مطلقا معمایی یا اینجور چیزها بود. اتفاقا به چشم من بیشتر درام میزد. یه درام نه چندان آرام.
به هر حال نمایش خاصی بود و من دوستش داشتم.
پ.ن: توی مملکتی زندگی میکنیم که قبل از شروع نمایش اولین چیزی که مجبورن بگن اینه که بازیگرامون تو دنیای واقعی زن و شوهرن :)))).

کباب؛ یک تراژدی ساختگی و خام، برای متاثر شدنِ تحمیلی مخاطب، «لطفا تلخکام و جریحه دار شوید!»

بازیها، به جز اسماعیل و پسرک چِل، هیچ چنگی به دل نمیزدند. و البته، این شخصیت پردازی کم عمق بود که دست و بال بازیگر را بسته بود. کاراکترها بیش از اندازه اغراق شده و تیپ بودند. ادای دیالوگها باورپذیر نبود.و انگار سرتاسر متن نمایش 3 یا 4 جمله بیشتر نداشت.که هر بار به طرق مختلف جمله بندی میشدند. بدبخت شدیم. بی آبرو شدیم. بی غیرت. دوباره، بدبخت شدیم، بی آبرو شدیم، بی غیرت. و البته، داستانی هم نبود. موضوع بسیار کلیشه ای که از ازل تا ابد با احساسات ایرانی جماعت درگیر بوده. و فقط دو اتفاق! دو اتفاقی که چندان هم رابطه علی محکمی نداشتند و دومی به اولی به زور هم که شده چسبانده شده بود تا یک تراژدی نصفه و نیمه بوجود بیاید. نیمچه اتفاقهای بی تاثیر و معدودی هم که وجود داشت در بیرون صحنه میفتادند. انگار حوصله به تصویر کشیدنشان نباشد! و حالا یکی از شخصیتها میان گریه ها و فریادها در حد یک جمله بهشان اشاره میکرد. فقط و فقط دو اتفاق که تا انتها کاراکترها به خاطر آنها با ناله و فغان و فریاد میگفتند بدبخت شده اند. و در انتها میان ناله ها و زاریهایی که همان جملات مذکور را تکرار میکردند، و حالا گاه ممکن بود بالا و پایین شوند، نور رفت و تمام شد! تمام شد و واقعا تاثیرگذار نبود.
تنها جنبه مثبت این کار برای من موسیقی زنده و البته صحنه بود. کمابیش میدانم چه زحمتی پشت چنین صحنه هایی نهفته است. یک ربع به شش تا شش و ربع واقعا زمان کمی برای جابجایی لتهایی به آن سنگینیست و میتواند کاری بسیار طاقت فرسا و سخت باشد. بنابرین خسته نباشید! خدا قوت! اما میشد با متنی پرداخته تر بهره بیشتری از این عرق ریختنها برد.

خسته نباشید.

خانومی که امروز جمعه ۱۷ دی‌ماه ردیف شیش صندلی هشت کنار دست من نشسته بودی، بعید می‌دونم اینجا رو بخونی اما لذت بردن از این تئاتر رو به من بدهکاری. نه تنها از تک‌تک صحنات از زوایای مختلف عکس می‌گرفتی بلکه یک دور هم عکسها رو تو گالریت مرور می‌کردی و با دوستت روشون کامنت می‌ذاشتی. واقعا متاسف و عصبانیم. دست‌بردار هم نبودی. نزدیک هفتادتا عکس برداشتی. گاهی می‌خواستم گوشیتو ازت بگیرم و شخصا خاموشش کنم و بگم جان من بس کن بذار ببینیم چی به چیه. اما خودداری کردم. اینم از شانس مائه. به هر حال جایی برای ابراز این انزجار و ذوق کور شده‌م پیدا نکردم جز تیوال.
واقعا دلیل عطش این تصویربرداری‌های موبایلی رو نمی‌فهمم. چرا تجربه‌ی زنده‌ی خودتو دست دوم می‌کنی و البته تجربه‌ی بقیه رم خراب می‌کنی؟

چقدر اجاره نشینهای مهرجویی بود. منتهی تو سال 1400. عاشقش شدم. یکی از «واقعیترین» نمایشهایی که به عمرم دیده م. شخصیت پردازی بی نقص بود. میتونستی تک تک شخصیتها رو مستقلا و همزمان روی صحنه دنبال کنی، و بیبنی نه تنها در هر ثانیه خودشونن (که باید باشن) بلکه دائما در حال انجام دادن چیز جدیدی هستن که اون خود درش خیلی طبیعی متجلیه. خییییییییییییییییییلی خوشم اومد. و هر چی بیشتر از این بگم زیاده گوییه. :))

درباره نمایش حرف نمی‌زنم. فقط دوست دارم یک روز از عمرم صحبتی با معمارِ محترمِ خانه نمایش مهرگان داشته باشم. چطور توانسته فضاهای این مجموعه را انقدر ناخوانا طراحی کند؟ انگار وارد یک هزارتو شده‌ای. هیچ‌کدام از فضاها تو را به خود دعوت نمی‌کنند. چطور برای انتظارِ سالنی ۱۵۰ نفری، یک راهروی باریک و بلند که شاید عرض آن به یک و نیم متر هم نمی‌رسد پیش‌بینی کرده؟ این عرض حتی برای یک منزل مسکونی با ۴ نفر جمعیت هم تنگ است! آیا اساسا با استانداردهای طراحی یک مرکز هنرهای نمایشی، یا لااقل یک فضای "عمومی" آشنایی داشته؟ آیا گوشش با اصطلاح لابی بیگانه بوده؟ آیا درکی از سلسله مراتب فضایی داشته؟ دلیل قانع‌کننده‌ای برای اینطور در هم پیچیدن محیطها و ناخوانایی مجموعه داشته؟
گدشته از این مشکلات کالبدی، که انگار برای حل شدنشان خیلی خیلی دیر است، روح مجموعه هم چندان تعریفی ندارد. یک سوم مدت‌زمان اجرا تاخیر در ورود دادن و معطل گذاشتن چند ده تماشاگر در آن راهروی فوق‌العاده‌ی انتظار، و بعد از ۲۰ دقیقه، تازه پیش‌پیش فرستادن مهمانهای "ویژه" (آن هم دقیقا با همین لفظ) به داخل، که یک نفرشان لطف کرد و جای بنده را غصب نمود و باز هم به خاطر تنگی و غیراستاندارد بودن فاصله‌ی ردیفهای سالن، از خیر بلند کردنش گذشتم و رفتم ردیف آخر نشستم.
در کل این نمایش حتی اگر شاهکار هم بوده باشد، وقتی با چنین دلِ چرکینی روی صندلیت نشسته باشی نمی‌تواند چندان شب به یاد ماندنی‌ای برایت بسازد.
از نمایش هم خوشم نیامد و به نوشتن همین بسنده می‌کنم.


خسته نباشید.