قطعا پیشنهاد می‌کنم که نمایش رو ببینید؛ در ادامه هم میگم چراهاشو:
از لحظه‌ی ورود به سالن تا آخرین ثانیه‌ی نمایش با چیزهای جدید مواجه می‌شدی!
از صبوری آقای رکنی داشتم روانی می‌شدم! که با اجراهای زنده‌ای که (عجب اجراهایی حقیقتا👌🏻) مقداری فضارو تلطیف می‌کرد درصورتیکه میدونیم در واقعیت همین‌ها قرار نیست باشه تا حالمون رو بهتر کنه🙃
شاید اول هم‌مسیر بشی که چرا این راه رو انتخاب کرده اما کم‌کم وقتی متوجه چیزهایی می‌شی که بهش پایبند مونده قلبت درد می‌گیره…
شاید ارتباطی نداشته‌باشه اما این نمایش احساساتی رو برام یادآوری کرد که موقع خوندن کتاب پیرمرد و دریای ارنست همینگوی تجربه‌اش کرده‌بودم.

در کل بخوام بگم؛ هیشوقت این نمایش رو فراموش نمی‌کنم.

اجرای آخر رو رفتم و واقعا لذت بردم. ایده‌ی کلی که نمیگم تا اسپویل نشه خیلی جالب بود و قشنگ داستان غیرخطی رو توی مشتش گرفته‌بود! خیلی خوشم اومد از این حرکت… خیلی جالب بود که من فکر می‌کردم بعضی احساسات یا تجربه‌هارو فقط خودم داشتم و خب پیدا کردن این اشتراکات برام جالب بود.
خلاصه‌ای که برای نمایش اینجا نوشتن هم فوق‌العاده زیبا بود! فکر می‌کنم همه‌ی ما یوقتایی نرفتیم ولی تمرین رفتن کردیم!
و درنهایت خانوم فائزه یوسفی رو از همینجا باز بغل می‌کنم! اینهمه استعداد! رسوندن اینهمه احساس متفاوت در لحظه و واقعی بودنشون خیلی خیلی ارزشمند بود.
فقط دوتا چیز بگم؟ نقده ولی از ارزش اجرا چیزی کم نمی‌کنه… یکی اینکه آقای بازیگر مقداری شاید خسته بودن یا من نتونستم احساساتی رو که باید ازشون دریافت کنم شایدم من پسر نیستم و درک من متفاوته… و دوم اینکه برخی از جملات پایانی مقداری کلیشه‌ای بود و خب مقداری از خاص بودن نمایش کم کرد…

نمایش جالبى بود. مقدارى داستان خط مستقیم نداشت اما لذت بردم.