خانومی که امروز جمعه ۱۷ دی‌ماه ردیف شیش صندلی هشت کنار دست من نشسته بودی، بعید می‌دونم اینجا رو بخونی اما لذت بردن از این تئاتر رو به من بدهکاری. نه تنها از تک‌تک صحنات از زوایای مختلف عکس می‌گرفتی بلکه یک دور هم عکسها رو تو گالریت مرور می‌کردی و با دوستت روشون کامنت می‌ذاشتی. واقعا متاسف و عصبانیم. دست‌بردار هم نبودی. نزدیک هفتادتا عکس برداشتی. گاهی می‌خواستم گوشیتو ازت بگیرم و شخصا خاموشش کنم و بگم جان من بس کن بذار ببینیم چی به چیه. اما خودداری کردم. اینم از شانس مائه. به هر حال جایی برای ابراز این انزجار و ذوق کور شده‌م پیدا نکردم جز تیوال.
واقعا دلیل عطش این تصویربرداری‌های موبایلی رو نمی‌فهمم. چرا تجربه‌ی زنده‌ی خودتو دست دوم می‌کنی و البته تجربه‌ی بقیه رم خراب می‌کنی؟