این نمایش یه کار شکست‌خورده بود. متنش پتانسیل این رو داشت که تو قالب یه کار سورئال و درام موفق بشه، ولی طنزی که بهش اضافه کرده بودن اصلاً به موضوع نمی‌چسبید و همه‌ی روح و عمق کار رو نابود کرد؛ من واقعاً لزوم طنز رو تو این متن نفهمیدم.
موضوع می‌تونست پرکشش باشه، (البته اگر دلیلِ مرگ رو یه صابون گلنار نشون نمیداد 🙈 ) اما حتی تایم نمایش هم زیادی طولانی و کشدار به نظر اومد.
بازیگر خانم متأسفانه خیلی بد بود و اصلاً نمی‌تونست حسی به مخاطب منتقل کنه .
بازیگر آقا تلاشش رو کرد،
نور و طراحی صحنه برای این نمایش مناسب بود، در نهایت ، چون نه طنزش دراومد، نه درامش، و نه هیچ‌چیز دیگه، نمی‌تونم بهش امتیاز بالایی بدم.
با احترام
⭐️

نمایش «کالیگولا» برام تجربه‌ای متوسط بود؛ فازِ یه کار تجربی -کارگاهی که زحمتشون معلوم بود، ولی چیزی کم داشت تا به اوج برسه. مثل موسیقی فالشی بود که بدون تخصص هم می‌فهمی یه جای کار می‌لنگه . اینجا هم تئاتر، جونِ کافی نداشت که محکم من رو توی خودش نگه داره. نورپردازی اما خیلی خوب بود، نقطه‌ی قوتی که فضا رو زنده می‌کرد.
نمایشِ شلوغی بود و گاهی حرکاتی که اضافه‌کاری بود
بازی‌ها هم یکدست نبودن ! چند تا نقش ضعیف بودن، و یه بازیگر خوب هم نگاهم رو گرفت.
چیزی که آزارم داد، این بود که دو بازیگر نقش کالیگولا رو بازی می‌کردن، اما از هم منفک نبودن؛ نه اینکه یکی وجه قدرت و تنفر رو نشون بده و دیگری احساس و پوچی و … ، و این بیشتر جنبه‌ی ظاهری و نمایشی برام داشت تا معنایی !
ایده‌ی تلفیق «کالیگولا» با «ریچارد سوم» رو خیلی دوست داشتم، جرقه‌ای خلاقانه بود.
فیلم دیدن‌ها و صحنه‌ پایانی هم خیلی جذاب بود

با احترام ۲/۵ ستاره که از نیم محرومیم
⭐️⭐️⭐️

نمایش شک امشبم را ساخت و واقعاً تجربه‌ای محترم و دلنشین بود (تنشی بین ایمان ، شک و قضاوت)
نور، طراحی لباس و دکور به‌قدری مناسب و در خدمت اثر بودن که حسابی به فضای نمایش عمق می‌دادن.
بازی‌ها و انتخاب بازیگرها کاملاً درست و بجا بود و هیچ لحظه‌ای احساس نکردم چیزی از هماهنگی کم داره.
و اما متن … متن هم انقدر قوی و گیرا بود که از اول تا آخر همراهش بودم و حتی برای یه لحظه از نمایش جدا نشدم. دیالوگ‌ها برام شنیدنی و عمیق بودن و حسابی به دلم نشستن.

پ. ن ۱ : آقای سلیمانی، کارگردان این اثر، با اون وقار و شخصیت بی‌نظیرشون همیشه من رو برای دیدن نمایش‌هاشون ترغیب می‌کنن. واقعاً دست‌مریزاد به این هنر و تعهد.
پ.ن ۲ : صدای خانم رویا افشار برای ردیف چهار به بالا یه کم پایینه و گاهی به سختی شنیده میشد ، پیشنهاد می‌کنم برای لذت بیشتر، ردیف‌های جلو رو برای دیدن نمایش انتخاب کنید
با احترام
⭐️⭐️⭐️⭐️

نمایش بازی استریندبرگ منو بغل نکرد و متنش اصلاً به دلم ننشست. بازی‌ها هم در حد متوسط بود و اون کشش لازم رو نداشت که بخواد تو ذهنم بمونه. آخرش دیگه حسابی کلیشه‌ای شد، انگار یکی از اون برنامه‌های تکراری مثل «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد» و «کلید اسرار».

از نظر دکور، نور و طراحی لباس مشخص بود زحمت کشیدن ولی در کل نتونست تاثیر عمیقی بذاره
با احترام
⭐️⭐️

نمایش در خصوص «زندگی و مرگ» انگار می‌خواست با نشون دادن فاصله باریک بین این دو - مثل یه «کاما» که فقط لحظه‌ای مکث می‌کنه - یه حرف عمیق و فلسفی بزنه. اما چیزی که روی صحنه دیدم، بیشتر یه خط صاف و بی‌هیجان بود تا یه درام پر کشش. تلاش برای فاخر نشون دادن کار با اصطلاحات پزشکی و کلمات دهن‌پرکن، نه‌تنها به عمقش اضافه نکرد، بلکه یه جور حس ساختگی و بی‌روح بهش داد که به دلم ننشست.

داستان از اول تا آخر، زیادی خطی و بدون فرازوفرود پیش رفت. هیچ لحظه غافلگیرکننده یا اوجی نبود که آدم رو به خودش بکشه. بازیگرها هم انگار توی یه فضای سرد و بی‌رمق گیر کرده بودن؛ نه متن بهشون اجازه نفس کشیدن داده بود و نه کارگردانی تونسته بود ازشون حسی بیرون بکشه. این نمایش منو بغل نکرد؛ نه تونست اون گرما و صمیمیتی که از یه تئاتر انتظار داری بهم بده و نه لحظه‌ای منو توی دنیای خودش نگه داشت. برای همین، گاهی حس زرد و آبکی بودن بهم دست داد؛ چیزی که نه فکر رو به چالش می‌کشید و نه قلب رو تکون می‌داد.

تنها چیزی که توی این اجرا یه کم به چشم اومد، نورپردازی بود. نورها بد نبودن ولی خب، یه نور خوب به تنهایی نمی‌تونه بار یه نمایش رو به دوش بکشه. در نهایت، این کار یه فرصت از دست‌رفته بود؛ نه منطق خشک و قانون‌مندش به نتیجه‌ای رسید و نه احساسی داشت که بتونه مخاطب رو با خودش همراه کنه.

با احترام ⭐️

خیلی به موقع ورود دادن و قابل احترامه
متاسفانه سالن بلحاظ فضا و صندلیها اصلا مناسب نیست و نمایش پتانسیل اینو داشت که در سالنی شایسته‌تر موردتوجه مخاطبین قرار بگیره
فضای فانتزی کار خیلی خوب دراومده بود
متن و کتاب هم که خیلی قند و دوست داشتنیه و نمایش به کتاب خیلی وفادار بود
بازیها خوب و مسلط بود (بجز بازرس که بازی و بیان خوبی نداشتن)
دکور و نور با وجود امکانات کمِ سالن خوب بود
گریم و طراحی لباس هم مناسب و پرزحمت
با دیدنش خوشحال شدم و بنظرم این موضوع و این بازیگران حتی میتونستن با یه دکور خفن و یه نمایش موزیکال در سالنی استاندارد بدرخشن.
با احترام و خدا قوت ⭐️⭐️⭐️⭐️

یه کار خیلی متوسط
نوع اجرا مثل نمایش خارش خلاقانه بود ولی بیشتر شبیه به بخشی از کتاب و روایت بود تا تئاتر …
موضوع باید همه رو تحت تاثیر قرار میداد ولی چندان موفق نبود

بامید درخشش گروه جوان و تجربه‌های بینظیر🌹
⭐️⭐️⭐️

کاری استاندارد و مفهومی (همانطور که انتظار میرفت)
بازیگری و‌کارگردانی خوب
طراحی حرکات، نور و لباس عالی
تا قبل از دیدنِ نمایش اوکیه ولی در عجبم بعد از دیدن و درکِ عمق و مفاهیم ، اسم نمایش رو بنویسن خانواده (فقط خانه وا ده میتونه شایسته باشه)

اون قاب در اون نور که همه سیگار میکشیدن بشدت جذاب بود و دلم نمی‌خواست تموم بشه
با احترام
⭐️⭐️⭐️⭐️

نیم ساعت تاخیر برای سالنی که فضای انتظارش کوچیکه و نمایشی که مخاطبش زیاده ، بشدت آزاردهنده بود … کاملا حسِ خفگی

در صفحه‌ی نمایش اصلا ادعا نشده که کتاب مت هیگ رو اجرا کردن و فقط اقتباسی از اون بوده … ایرانیزه شده بود و طنزی شیرین که انصافا شعبانپور خیلی خوب از پسش براومد
طراحی دکور مناسب
شعبانپور عالی بود و یک تنه نمایشی حال خوب‌کن رو جلو برد
من دوسش داشتم و بهم خوش گذشت
با احترام امتیازم ۳/۵ ستاره‌ست که همچنان از نیم محرومیم 🙈