تلفیقی از هنر و مهارت بود
اجرایی تمیز و مسلط
طراحی صحنه و نور با حال و هوای نمایش چفت بود
بازی‌ بازیگران عالی بود، انگار هر حرکت و هر کلمه با دقت و احساس خاصی ارائه می‌شد و منو بغل می‌کرد
دیالوگ‌ها هنری ، سنگین و پرمغز بودن و بازیگران به شکلی استادانه از پسشون براومده بودن ، پس هم قابل درک بود و هم تأثیرگذار.
متن نمایش هم فوق‌العاده بود؛ کشش لازم رو داشت و من رو تا آخر با خودش همراه کرد.
با دیدنش خوشبخت شدم
و با احترام
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

جک‌نارن حالمو خوب کرد! اجرا قشنگ و شیرین بود و از اول تا آخرش بهش وصل بودم . متنِ نمایش خیلی جذاب و گیرا بود، با یه طنز خلاقانه که به‌خوبی تونسته بود حال‌وهوای داستان رو منتقل کنه. این گروه نشون دادن که واقعاً خلاقیت و ذوق بالایی دارن و کارهاشون همیشه یه استاندارد باکیفیت داره.

از نظر عروسک‌گردانی، نورپردازی و طراحی صحنه هم همه‌چیز کافی و بی‌نقص بود. قبلاً این نمایش رو تو جشنواره دیده بودم، ولی این بار حتی از دفعه قبل هم بیشتر لذت بردم چون ردیف جلو بودم و کِیفِ دیدنش چند برابر شد
دمتون گرم
مرسی از این گروه باحال و کاربلد!
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

نمایشی کاملا کارگاهی که بشدت خام بود
انگاری این متن فراتر از توانِ گروه اجرایی بود و ناپخته باقی ماند
بلحاظ نور ، طراحی صحنه و لباس هم چیزی چشمگیر و حلاقانه نداشت
با احترام
⭐️⭐️

سوگ ؛ در واقع فقط عشق است ،
تمامِ عشقی که می‌خواستی به او بدهی اما اتفاق نیفتاد
تمامِ آن عشقِ خرج نشده در گوشه‌ای از چشمانت جمع می‌شود ،
توده‌ای در گلو و آن قسمتِ توخالیِ سینه‌ات …
سوگ فقط عشقی‌ست که جایی برای رفتن ندارد 😞

نمایش «میرزا مخنث» تجربه‌ای رضایت‌بخش و قابل تحسین بود که المان‌های مختلفی از اجرا داشت
نورپردازی، طراحی صحنه و لباس، همگی درخور و متناسب با فضای نمایش بود . بازی‌ها بسیار خوب و استفاده خلاقانه از عروسک‌ها و تکنیک‌های نمایشی-عروسکی، به اثر عمق و جذابیت بصری اضافه کرده بود
موسیقی هم به‌خوبی با حال‌وهوای نمایش همراه بود
و اما متن نمایش… سنگین و عمیق بود و لایه‌های تاریخی و مفهومی داشت که به نظرم برای درک کاملش نیاز به اطلاعات تاریخی بیشتری دارم و دانسته‌هام براش کافی نبود !
با این حال، هم از نظر بصری و هم از نظر محتوایی من رو راضی کرد
با احترام
⭐️⭐️⭐️⭐️

نمایش «عزادار» مثل یک آغوش گرم و غم‌انگیز منو بغل کرد و با تمام لایه‌های سوگ و اندوه منو درگیر کرد . از همون لحظه‌های اول، ارتباط عمیقی باهاش گرفتم . انگار نمایش همه‌ی احساسات متناقضی رو که در لحظه‌های سوگ تجربه کرده بودم رو می‌شناخت و ایندفعه صحنه با من همراه شده بود
روند داستان طوری بود که گذر زمان رو حس نکردم. وقتی به خودم اومدم که از دلتنگی برای عزیزانم مچاله شده بودم و صورتم، مثل یه تیکه اسفنج ، خیس از اشک بود.

بازی‌ها باورپذیر و تأثیرگذار بودند؛ هر نگاه و حرکت بازیگران، انگار تکه‌ای از حقیقت زندگی بود.
طراحی صحنه، ساده اما مفهومی و هیچ چیز اضافی‌ای نداشت.
نمایش از لحظه‌ی شروعش برام درخشان بود و تا پایان، این درخشش رو حفظ کرد.
الان که می‌نویسم ، ساعتها ازش گذشته و باید بگم که «عزادار» تجربه‌ای بود که قلبم رو لرزوند و مدت‌‌ها باهام میمونه … دمتون گرم
با احترام ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

چه افیونی‌ست غم
و چه افیونی‌ست خو کردن به غم …

اینکه همه‌ی لایه‌های متن را نفهمیدم، اصلا دلخورم نکرد ! چرا که متن ، سنگین و پیوسته بود و کلماتش گاهی از ذهنم پیشی می‌گرفتن اما روحم با حس و حال صحنه آشتی بود.
راستش ؛ هملت را در گوشه‌ای میدیدم و اونچه در متن برایم جان می‌گرفت، گویی مساوات بود که در آینه‌ی خویش خود را به تصویر می کشید ! این کلمات و حس‌ها چنان درونی و ناب بودند که فقط خودش میتونست بر صحنه بدرخشه.
«تاریکی پنجم: افیلیا» و «تاریکی ششم: مزرع کلمات» بشدت منو تحت تاثیر قرار داد و دوسش داشتم
نور، چنان هنرمندانه طراحی شده بود که منو به خلسه‌ می‌برد.
موزیکِ متن خیلی دلچسب
طراحی صحنه، بی‌نقص و هم‌نوا با متن (زنده‌گانِ مُرده)
اجرا، مسلط، تمیز و خوش‌لحن، همچون شعر نو …

با احترام ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

نمایشِ هارشدگی ، نه آن‌چنان ضعیف و ناپخته که تماشایش پشیمانم کند و نه آن‌قدر گیرا، عمیق و ماندگار که پس از پایان، ذهنم را درگیر خود کند.
متنِ نمایش، هرچند تلاش داشت داستانی پویا و تأثیرگذار روایت کند، اما انگار کاستی‌هایی در عمق و احساس داشت که مانع میشد تا منو کاملاً در آغوش بگیرد. نتیجه، اثری متوسط بود که می‌توانست با پرداخت بهتر، به مراتب تأثیرگذارتر باشد.

امین اسفندیار و ایمانِ عزیز خیلی درخشان بودن . اما متأسفانه حضور ماهور الوند نقطه‌ضعفی برجسته بود. بازی او چنان فاقد حس و روح بود که گویی سدی عظیم در برابر جریان نمایش ایجاد کرده بود. این انتخاب نادرست، ضربه‌ای جدی به کلیت اثر وارد کرد و ای کاش کارگردان در گزینش این بازیگر که نقش کلیدی هم داشت ، وسواس و دقت بیشتری به خرج می‌داد.

در مقابل، طراحی صحنه و نورپردازی از نقاط قوت نمایش بودند. طراحی صحنه فضایی باورپذیر و متناسب با حال و هوای نمایش داشت.

در مجموع هارشدگی ، خاطره‌ای گذرا از یک تجربه‌ی میانه به جا ماند

با احترام
⭐️⭐️⭐️

این نمایش یه کار شکست‌خورده بود. متنش پتانسیل این رو داشت که تو قالب یه کار سورئال و درام موفق بشه، ولی طنزی که بهش اضافه کرده بودن اصلاً به موضوع نمی‌چسبید و همه‌ی روح و عمق کار رو نابود کرد؛ من واقعاً لزوم طنز رو تو این متن نفهمیدم.
موضوع می‌تونست پرکشش باشه، (البته اگر دلیلِ مرگ رو یه صابون گلنار نشون نمیداد 🙈 ) اما حتی تایم نمایش هم زیادی طولانی و کشدار به نظر اومد.
بازیگر خانم متأسفانه خیلی بد بود و اصلاً نمی‌تونست حسی به مخاطب منتقل کنه .
بازیگر آقا تلاشش رو کرد،
نور و طراحی صحنه برای این نمایش مناسب بود، در نهایت ، چون نه طنزش دراومد، نه درامش، و نه هیچ‌چیز دیگه، نمی‌تونم بهش امتیاز بالایی بدم.
با احترام
⭐️

نمایش «کالیگولا» برام تجربه‌ای متوسط بود؛ فازِ یه کار تجربی -کارگاهی که زحمتشون معلوم بود، ولی چیزی کم داشت تا به اوج برسه. مثل موسیقی فالشی بود که بدون تخصص هم می‌فهمی یه جای کار می‌لنگه . اینجا هم تئاتر، جونِ کافی نداشت که محکم من رو توی خودش نگه داره. نورپردازی اما خیلی خوب بود، نقطه‌ی قوتی که فضا رو زنده می‌کرد.
نمایشِ شلوغی بود و گاهی حرکاتی که اضافه‌کاری بود
بازی‌ها هم یکدست نبودن ! چند تا نقش ضعیف بودن، و یه بازیگر خوب هم نگاهم رو گرفت.
چیزی که آزارم داد، این بود که دو بازیگر نقش کالیگولا رو بازی می‌کردن، اما از هم منفک نبودن؛ نه اینکه یکی وجه قدرت و تنفر رو نشون بده و دیگری احساس و پوچی و … ، و این بیشتر جنبه‌ی ظاهری و نمایشی برام داشت تا معنایی !
ایده‌ی تلفیق «کالیگولا» با «ریچارد سوم» رو خیلی دوست داشتم، جرقه‌ای خلاقانه بود.
فیلم دیدن‌ها و صحنه‌ پایانی هم خیلی جذاب بود

با احترام ۲/۵ ستاره که از نیم محرومیم
⭐️⭐️⭐️

نمایش شک امشبم را ساخت و واقعاً تجربه‌ای محترم و دلنشین بود (تنشی بین ایمان ، شک و قضاوت)
نور، طراحی لباس و دکور به‌قدری مناسب و در خدمت اثر بودن که حسابی به فضای نمایش عمق می‌دادن.
بازی‌ها و انتخاب بازیگرها کاملاً درست و بجا بود و هیچ لحظه‌ای احساس نکردم چیزی از هماهنگی کم داره.
و اما متن … متن هم انقدر قوی و گیرا بود که از اول تا آخر همراهش بودم و حتی برای یه لحظه از نمایش جدا نشدم. دیالوگ‌ها برام شنیدنی و عمیق بودن و حسابی به دلم نشستن.

پ. ن ۱ : آقای سلیمانی، کارگردان این اثر، با اون وقار و شخصیت بی‌نظیرشون همیشه من رو برای دیدن نمایش‌هاشون ترغیب می‌کنن. واقعاً دست‌مریزاد به این هنر و تعهد.
پ.ن ۲ : صدای خانم رویا افشار برای ردیف چهار به بالا یه کم پایینه و گاهی به سختی شنیده میشد ، پیشنهاد می‌کنم برای لذت بیشتر، ردیف‌های جلو رو برای دیدن نمایش انتخاب کنید
با احترام
⭐️⭐️⭐️⭐️

نمایش بازی استریندبرگ منو بغل نکرد و متنش اصلاً به دلم ننشست. بازی‌ها هم در حد متوسط بود و اون کشش لازم رو نداشت که بخواد تو ذهنم بمونه. آخرش دیگه حسابی کلیشه‌ای شد، انگار یکی از اون برنامه‌های تکراری مثل «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد» و «کلید اسرار».

از نظر دکور، نور و طراحی لباس مشخص بود زحمت کشیدن ولی در کل نتونست تاثیر عمیقی بذاره
با احترام
⭐️⭐️

نمایش در خصوص «زندگی و مرگ» انگار می‌خواست با نشون دادن فاصله باریک بین این دو - مثل یه «کاما» که فقط لحظه‌ای مکث می‌کنه - یه حرف عمیق و فلسفی بزنه. اما چیزی که روی صحنه دیدم، بیشتر یه خط صاف و بی‌هیجان بود تا یه درام پر کشش. تلاش برای فاخر نشون دادن کار با اصطلاحات پزشکی و کلمات دهن‌پرکن، نه‌تنها به عمقش اضافه نکرد، بلکه یه جور حس ساختگی و بی‌روح بهش داد که به دلم ننشست.

داستان از اول تا آخر، زیادی خطی و بدون فرازوفرود پیش رفت. هیچ لحظه غافلگیرکننده یا اوجی نبود که آدم رو به خودش بکشه. بازیگرها هم انگار توی یه فضای سرد و بی‌رمق گیر کرده بودن؛ نه متن بهشون اجازه نفس کشیدن داده بود و نه کارگردانی تونسته بود ازشون حسی بیرون بکشه. این نمایش منو بغل نکرد؛ نه تونست اون گرما و صمیمیتی که از یه تئاتر انتظار داری بهم بده و نه لحظه‌ای منو توی دنیای خودش نگه داشت. برای همین، گاهی حس زرد و آبکی بودن بهم دست داد؛ چیزی که نه فکر رو به چالش می‌کشید و نه قلب رو تکون می‌داد.

تنها چیزی که توی این اجرا یه کم به چشم اومد، نورپردازی بود. نورها بد نبودن ولی خب، یه نور خوب به تنهایی نمی‌تونه بار یه نمایش رو به دوش بکشه. در نهایت، این کار یه فرصت از دست‌رفته بود؛ نه منطق خشک و قانون‌مندش به نتیجه‌ای رسید و نه احساسی داشت که بتونه مخاطب رو با خودش همراه کنه.

با احترام ⭐️

خیلی به موقع ورود دادن و قابل احترامه
متاسفانه سالن بلحاظ فضا و صندلیها اصلا مناسب نیست و نمایش پتانسیل اینو داشت که در سالنی شایسته‌تر موردتوجه مخاطبین قرار بگیره
فضای فانتزی کار خیلی خوب دراومده بود
متن و کتاب هم که خیلی قند و دوست داشتنیه و نمایش به کتاب خیلی وفادار بود
بازیها خوب و مسلط بود (بجز بازرس که بازی و بیان خوبی نداشتن)
دکور و نور با وجود امکانات کمِ سالن خوب بود
گریم و طراحی لباس هم مناسب و پرزحمت
با دیدنش خوشحال شدم و بنظرم این موضوع و این بازیگران حتی میتونستن با یه دکور خفن و یه نمایش موزیکال در سالنی استاندارد بدرخشن.
با احترام و خدا قوت ⭐️⭐️⭐️⭐️