به به ... بهرام افشاری هنرمند و دوست داشتنی ... چه خوب ...‌ دفعه پیش موفق نشده بودم بلیت بگیرم .... این سری حتما میام ... فقط ... اگه اشتباه نکنم دفعه پیش به صورت تک بازیگر و مونولوگ بود ... چه خوب که آقای صالحی هم اضافه شدن این بار ...
احساس خاطره انگیزی دارم از تماشای نمایش WOW .... اینکه یک‌ مرد اینطور عمیق به رنج زنان نگاه کرده و با اون جلوه های زیبای بصری تو سالن حافظ بهش پرداخته بود ... نام تینو صالحی رو تو ذهنم حک کرده و همیشه سعی می کنم کارهاشو دنبال کنم.

وااااییی خدایاااا ... صابر جان ابر و یک نمایش تازه ... بعد از سالها چشم انتظاری (آخرین اجرایی که ازشون دیدم تن شوری بود )... آخه مگه میشه ازش گذشت؟!! ... من صمیمی ترین دوستمو ... تو نمایش زبان تمشک های وحشی پیدا کردم و از اون موقع ... بهترین دوستمه .... امیدوارم بخت باز هم یاری کنه و به اتفاق پرستوی عزیزم یک بار دیگه تماشاگر اجرای عالی آقای ابر باشیم ... 😊🙏



پ.ن : اولین باره که می خوام به تماشای اجرای بانو نقوی عزیز بنشینم ... گرچه از زنده یاد آتیلا پسیانی و دخترشون اجراهای عالی زییادی دیدم‌... و واقعا مشتاقم برای تماشای هنرنمایی شون تو این اجرا در کنار آقای ابر ... امیدوارم بانو پناهی های عزیز رو هم به زودی زود دوباره رو صحنه تئاتر ببینم. جای خالی شون به شدت حس میشه.

پیری ... و اون افول ناجوانمردانه ش از پس اوج و خروش جوانی ... همیشه برام تلخ و ترسناک بوده ... این نمایش و بازی تاثیر گذار آقای کیانیان ... یک بار دیگه اون تصویر تلخ کوبنده رو پیش چشمم زنده کرد ... تصویر ناگزیری که اگر مرگ زودرس غافلگیرت نکنه ... یک روز ... خودت رو در پس زمینه ش می بینی ... مخصوصا که در آغاز سالهای میانسالی ... ماهی لغزنده جوانی، توی دستات‌ از همیشه سرنده تره ... و از اینکه فردا هنوز توی دستات باشه ...‌ دیگه دلت مثل خوش خیالی های دوره جوانی قرص و محکم نیست ... بله! من از پیری و اون افول ناجوانمردانه ناگزیرش وحشت دارم ... از اینکه ... انسانها ‌... معمولا با کیفیات آخرین لحظات عمرشون تو ذهن ها پررنگ تر از بقیه عمرشون ثبت میشن و به خاطر می مونن ...
به راستی کدام یک سرنوشت شوم تری یه؟ مرگ زودرس اما در اوج یا ... اون افول ناجوانمردانه از پس اوج و خروش جوانی؟

من دیشب به تماشای این اجرا نشستم. نحوه اجرا با اون موسیقی و میمیکها و اکتهای طنزگونه ش ، زیرنویس هاش و سرعتی که اجرا داشت برام تداعی گر فیلمهای چارلی چاپلین بود ... و اگر از این‌ منظر بخوام بهش نگاه کنم اجرای موفقی بود در نوع خودش.ولی وقتی اسم بزرگی مثل جویس با عنوان اصلی اثر روی این کار گذاشته میشه واقعا به تردید می افتم ... این کار بیشتر " هجو جویس " بود. البته که ایرادی هم نداره ولی باید پذیرفت که آنچه از دل اثر بیرون کشیده شده و پیش چشم مخاطب به نمایش گذاشته شده، حقیقتا عصاره اثر نیست .... بلکه صرفا قسمتهاییه که نویسنده با توجه به نیاز کار و علاقه انتخاب کرده و بسیار بسیار فاصله داره از درون مایه اثر جویس

خوشبختانه شب پایانی فرصت این رو پیدا کردم که به تماشای این کار بسیار زیبا بنشینم. علاوه بر زیبایی های اجرایی و بصری و بازیهای روان، پیام نهفته در بطن نمایش برایم جذابترین قسمت این کار بود. " پیروزی عشق بر نفرت ". خانم فیروزآدر میان آن تاریکی های صحنه، رویایی سپید و خیال انگیز را به تصویر کشیده بود. رویایی که از " سیسی "گرفته که با کمک دکتر فروید از برزخ فرافکنی ها و خودتلقینی های ذهنی اش رهایی می یابد و می آموزد که هر چه هم که از سر آدمی گذشته باشد ... می توان به سوی روشنایی بازگشت. انسانها را با خطاهایشان پذیرفت و از قربانی بودن دست برداشت. تا شهرزاد قصه گو، که دل تیره و تار و خیانت دیده پادشاه را با عشق و آگاهی خویش روشن و مملو از محبت می کند ... و حتی همسر شهرباز و معشوق اش، که بر خلاف هزار و یک شب، به دست شهرباز کشته نشده اند و در زمانی که آوازه عشق شهرزاد و شهریار تمام شهر را پر کرده همسرش هم حضور دارد و در سرانجام هر قصه عشق بر کینه و نفرت و انتقام پیروز می گردد. از طرفی دیگر فعلی که تحت عنوان کلی " خیانت " می شناسیم با حالات مختلف و کاملا متمایز پیش چشممان تصویر می شود ... از پست ترین و حیوانی ترین حالت ( که بر سر مادر سیسی رفته و بلایایش دامان سیسی را هم گرفته ) گرفته تا شریف ترین و متعالی ترین صورتش، که در عشق شهرزاد به شهرباز تجلی یافته، و از دل سپردن شهرباز و شهرزاد ، صلح و زیبایی در دنیا دیگربار زاده می شود. و من داشتم فکر می کردم که چرا در پس ذهن ما نسبت به هر فعلی که نام " خیانت " را یدک می کشد، فارغ از ماهیت و چند و چونش همیشه پیش داوری های نفرت بار و تیره ظاهر می شود ... شاید که باید بیشتر بر معنای یک فعل تمرکز کنیم تا صورت ظاهری یک فعل و حتی باید ... به فراخور معنا و چرایی و چند و چون افعال، واژه هایی نو تعریف کنیم . تا زندگی را با معنای حقیقی آن، و نه با بار معنایی سپید و سیاه واژه های از پیش تعریف شده درک کنیم. ( همانطور که در این نمایش شاهد بودیم، "خیانت " همیشه از سر حیوان صفتی و دنائت نیست ... گاه می تواند فعلی شریف باشد و روشنی و سپیدی به ارمغان آورد. ) چراکه نحوه معنا کردن حقیقت، حقیقت وجودی خود ما را می سازد .... همانگونه که " ویکتور فرانکل " گفته است : " من به جرات می گویم که در دنیا چیزی وجود ندارد که به انسان بیشتر از یافتن معنای وجودی خود در زندگی یاری کند. در این گفته " نیچه " حکمتی عظیم نهفته است که " کسیکه چرایی زندگی را یافته است، با هر چگونگی خواهد ساخت "