«مرد روی کاناپه» داستان افراد بی نام در زمان و مکانی نامعلوم
مرد روی کاناپه به کارگردانی آرام محضری روایت مردی منزوی روی کاناپه‌ی مقابل تلویزیون است که در سکوت، به دور از کنترل ذهن توسط رسانه، جهان خودساخته¬اش را زندگی می¬کند. نمایش با سه شخصیت در تک فضای بسته و محدود شروع شده و تمام می¬شود. مرد رییس یک گروه مافیایی با وظایفی نامعلوم با زنی در رابطه¬ی عاطفی است. مردی که رابط او با گروه است، در نهایت به پرده-برداری از لایه¬های پنهان این رابطه¬ی عاطفی کمک می¬کند.
اولین عنصری که جلب توجه می کند، طراحی صحنه ساده¬گرایانه است که به سرعت تماشاگر را وارد فضای خانه می¬کند. محدود ساختن فضا برای نشان دادن ذهن بسته و محدود مرد و اشاره به این که این خانه تنها خانه‌ی آن منطقه است، نشان از منزوی بودن او دارد که کمرنگ‌شدن دیوار انزوای خودخواسته با اضافه شدن چند همسایه اشاره می‌شود. طراحی صحنه هوشمندانه در جهت القای مفهوم انزوا به خوبی انجام گرفته بود، اما دلیل این که آشپزخانه در فضایی خارج از محدوده¬ی خانه در نظر گرفته شده بود، گنگ به نظر می¬رسید.
کندی نمایش فکر شده بود و ریتم کند به جهت بهبود درک فضای انزوا انتخاب شده بود. چراکه در انزوا عملا شخصی حضور ندارد که تعاملی شکل گیرد تا به گذر زمان سرعت بخشد و تماشاگر نیز به ناچار درگیر این کندی از ابتدا تا انتها خواهد بود، او به زیست در فضای ذهنی محدود و منزوی فراخوانده شده است.
محمد معتضدی دو شخصیت در یک نفر را بازی کرد، اما نه به آن قدرتی که باید. مکث‌های طولانی، بی‌حسی در صورت و بیان، عدم ارتباط صحیح با لوازم خانه ... دیدن ادامه ›› حس انزوای ضعیفی را منتقل می‌کرد و اگر تلاش بر این بود که پدرخوانده‌ای روی صحنه باشد، به نظر می‌رسید نتیجه‌ی مطلوبی حاصل نشده است. او برای خلق یک کارکتر سرد و بی‌احساس اما مقتدر و کاریزماتیک، صرفا سرد و بی احساس بود و در طول نمایش با انتقال حس کرختی دیالوگ¬ها را بدون تعامل خاصی با بازیگران دیگر و یا حتی صحنه بیان می¬کرد. شوربختانه حتی با کاناپه¬ای که انتظار می¬رفت مورد علاقه¬اش باشد هم رابطه¬ی ویژه¬ای قابل مشاهده نبود. وجه دوگانه (یا شاید چندگانه) فقط در اواخر نمایش کمی بهتر قابل مشاهده بود، چراکه در طول نمایش تمایز زیادی میان مرد در دنیای خودش با مرد در ارتباط با زن و یا حتی مرد در دنیای خارج از خانه به نمایش گذاشته نشد. این که تماشاگر فقط با شنیدن دیالوگ "فکر نمی¬کردم انقدر باحال باشی!" از زبان زن بعد از برگشت از شهربازی بپذیرد که او از آن شخصیتی که در خانه می¬بیند بسیار دور است، بار زیادی را بر دوش قوه تخیل تماشاگر می¬گذارد و از باورپذیری آن می کاهد.
در کنار تمام آنچه که انتظار داشتیم و رخ نداد، مرد روی کاناپه مفهوم آسایش انسان امروزی را به خوبی منتقل کرد. آسایشی که نه در گروی ثروت است و نه مصرف¬گرایی. امکان این وجود دارد که پول و اشیای باارزش در سطل زباله باشد اما انسان در آسایش باشد. انتقال پیام در نمایش با پیچیدگی همراه است و بیشتر حتی به سردرگمی منجر شده است. بدون شک پیچیدگی جذابیت دارد اما از حد که بگذرد از حوصله خارج می‌شود و مرد روی کاناپه در تله‌ی پیچیدگی حل نشدنی افتاده‌است. به عنوان نمونه زمانی که زن از رابط می¬پرسد مرد دقیقا بر چه چیزی ریاست می¬کند و پاسخ دقیقی دریافت نمی¬کند، نشان از فوق سری بودن کار مرد نیست و بیشتر سردرگمی شخصیت¬ها را نشان می¬دهد که آن¬ها نیز چیزی بیشتر از تماشاگر نمی¬دانند. شاید منظور این باشد که مرد هم مانند کاناپه یک شی است که خود نمی¬داند کجا و به چه منظوراستفاده خواهد شد و فقط وجود دارد. متاسفانه انتظار تماشاگر برای رسیدن به سرنخ و دنبال کردن آن برای رسیدن به نتیجه¬ا‌ی راهگشا بی‌ثمر است و با پیشروی، آنچه می‌ماند نشانه‌های بی اشاره است. لباس مشکی زن نشان از مرگ شخصیت قبلی او داشت اما ارتباط میان طرح لباس شخصیت درونی زن و شخصیت بیرونی مرد، دلیل صدایی که زن ایجاد می کرد و نشانه¬های دیگردر طول نمایش بی¬پاسخ باقی می¬ماند و نمایش معما را حل نمی‌کند که آسان یا شیرین شود. گویی مرد روی کاناپه سوال را مطرح می‌کند اما یافتن پاسخ را بر عهده‌ی تماشاگر گذاشته است؛ تعریف عشق چیست؟!