Much ado ...

بیست و هیچ به گمانم از طراحی صحنه و لباس و نور خوبی برخوردار بود، به جرات به طور مثال استفاده از نور آبی استفاده شده اش من را بسیار شگفت زده کرد، طراحی صحنه و دکور را هم به جز اسلحه به کار گرفته و البته ناهماهنگی های صدا و حرکت را دوست داشتم و حس خوبی را به وجود می‌آورد، بازیها در کل برایم خیلی رضایت بخش نبود و به گمانم از بازیگران به خوبی استفاده نشده بود، نه آقای کاوه مرحمتی خیلی درخشان بود نه سرکار خانوم نظری! از میان همه شاید در شب اول اجرا سرکار خانوم بی‌تا عزیز همچون نمایش انگلیسی خوب بودند و تا اندازه مطلوبی اشکان دلاوری.

اما مشکل اصلی به گمان من همون متنی بود که اول اجرا توضیح داده می‌شود نه درامی است نه سبکی را دنبال میکنیم نه ....! سوال اینجاست که پس چه چیزی را دنبال می‌کنید؟ تنها یک نمایش سرگرمی؟ یک نواوری؟ خلق اثری در تشابه با هانکه یا وان؟ یا تنها یک روایت؟ به هرحال به گمانم‌ به هرکسی فرصت اجرا در دو سالن ایرانشهر که از دست حادثه محبوبیت زیادی هم بین تماشاگران دارد داده نمی‌‌شود و بهتر بود از فرصت داده شده استفاده ... دیدن ادامه ›› بهتری شود.

متاسفانه دقیقا یا حتی نسبتا متوجه نشدم که چه شد و چه چیزی این نمایش و متن آن می‌خواست برایم بازگو کند، یا حتی دغدغه آن چه بود؟، اما برایم همه چیز در یک فرم باقی ماند. من اگر کسی ناراحت نمی‌شود می‌توانم بگویم حیف این طراحی صحنه و نور و این کَست دوست داشتنی، اما برای من متاسفانه تجربه آثاری چون درخت درخت شیشه‌ای آلما، بازگشت به خانه و پناه‌کاه اصلا تکرار نشد.

به امید درخشش بیشتر در کارهای آتی
گروه نمایش مانا باشید.

با احترام
امتیاز من
⭐️⭐️

یک خانه وا ده خوب، یک سر ز مین خوب

همچون سال ۹۳
بزرگترین خطای تماشا به نظر من محوریت دادن به نظام پدرسری، دیکته و هرچیزی مشابه آن در بستر یک واحد خرد به نام خانواده است، نمایش فریادی از درک حقیقت است، از عینیت و انتزاع! عینیت بر سر یک شی یا یک رخداد در گرو این است که یک حقیقت واحد دارای نوعی تکثر باشد به طوریکه آن کثرت در عین کثرتش، وحدت نیز داشته باشد. عینیت میتواند هویتی باشد، وجودی باشد، کلی باشد یا ماهوی باشد و البته اقسام دیگر، اما اینجا عینیتی وجود ندارد، حتی نظام پدرسالاری نیز جود ندارد، همانطور که در آگراندیسمان که در نمایش هم ادای دینی به آن میبینیم ( در صحنه تنیس) اینجا هم حقیقتی نافذ وجود ندارد، آنجا دوربین به شما چیزی نمی‌گوید، اینجا چشم هایتان بلاواسطه!

در حقیقت، خود حقیقت در زندگی جریان دارد، نظام دیکته، دیکتاتوری، پدرسری یا هر اسم دیگر تنها یک طرف داستان است اما میزی که هست و نیست، خوراکی ... دیدن ادامه ›› که هست و نیست، آبی که هست و نیست و مهمتر از همه سرمایه اجتماعی و حتی روابط نسبی که هست و نیست چه؟ هراس و تک صدایی در کنار حقیقت به گمان من برجسته ترین نکته نمایش است، روابطی که بدون اسم و تنها بر نقش استوار است، روابطی که خالق هویت فردی و جمعی است، روابطی که در برخورد من و دیگری شکل می‌گیرد. نمایش نقد کننده یک فرض پیشینی و آشناست، من فکر می‌کنم، پس هستم.
همین سوژه‌محوری، همین رها شدن بی حد و اندازه سوژه از جهان، همین نشستن دکارت در کنار لب جوی و اثبات هستن‌اش از راه اندیشیدن‌اش، فارغ از جهان در حال تحول، فارغ از موجودیت دیگران و اندیشه آنها، راه را برای خودتنها انگاری یا نفس گرایی و البته فردگرایی باز کرد و سرانجام به ایده‌آلیسم رسید.
بنابراین شاید نزدیک به هایدگر من هستم و من نیستم درست تر باشد و این یک تناقض است. در واقع تناقض از آنجا نشأت گرفته است که در استدلال دکارت، بصورت ضمنی در کنار اندیشیدن، بودن نیز مستتر است، اما از آنجا که مفروض اندیشیدن نداشتن هیچگونه وابستگی به بودن است، پس می‌توان فرض نبودن را نیز در نظر گرفت. فرض نبودن، در واقع اندیشیدن است در مورد نبودن و از اندیشیدن بودن نتیجه می‌شود! به نظر گزاره آنچنان که باید قدرتی در اثبات وجود ندارد.

از لحاظ فنی هرچه تمرکز کردم و به عبارت صحیح تر زور زدم چیزی از این استخر تماشایی از اجرای سالهای قبل به یاد نیاوردم، آنچه برایم در نزدیک ده سال پیش اعجاب برانگیز بود و آن تماشای خانه‌ وا ده پشت پنجره بود در این اجرا به سرعت گذشت و جایش را به استخر و حاشیه استخر و آن نور دوست داشتنی و میزانس بازیگرها داد.
به طور عموم شاید اجراهای ده سال پیش ( چون هر اجرا تفاوتی با اجراهای پیشین داشت و حتی کار شگفتانه به حضور خود مساوات در صحنه کشید) برایم جذاب تر بود اما این اجرا را به صورت مستقل هم خیلی دوست داشتم و همان ۵ ستاره را برایش منظور کردم. نگاه نیمه لکانی نمایش برایم همچنان دوست داشتنی بود هرچند در یک پیپ نیست مساوارت که آرزوی بازاجرایش را دارم به کمال می‌رسد، اما همچنان در خانه وا ده دوست داشتنی.
بازی علی محمودی برایم جایگزین بازی پدر در آن سالها شد هرچند که پدر جدید هم دوست داشتنی بود. طراحی نور و لباس و گریم را هم خیلی دوست داشتم و شاید واقعا بهتر از اجرای قبلی بود، هرچند شاید نقطه برخورد اولیه با متن و اجرا در آن سالها با توجه به تاریخ نمایش اجرای قبلی برایم دوست داشتنی تر بود.


گروه نمایش پراجرا و مانا باشید
⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️

یعنی نقش پدر همان جذابیت سالهای قبل را داره؟
باز هم شگفتی در کار است؟
خواهیم دید.

غریب آشنا

بعد از افتادن تجربه تماشای خوبی بود، کار بالاتر از سه قرار میگرفت البته به دلایلی در تیوال همان ۳ را درج کردم که در ادامه توضیحش را خواهم داد.

طراحی صحنه و لباس و نور به گمانم کاملا در خدمت اجرا بود، البته که خیلی نکته متهورانه ای نداشت گروه بازیگران همگی خوب بودند و تقریبا یک بازی همسان را ارائه کردند، خب شاید یکی دو نفر از آنها برجسته تر بودند اما در نهایت همگی در خدمت اجرا بودند.
من متن رو دوست داشتم و برایم مفهوم غریبگی را تداعی می‌کرد که مختصری برداشتم را توضیح خواهم داد، اما نمایش به شدت مشکل میزانسن داشت و به طور مثال ردیف ۱ صندلی های ۱۴، ۱۵، یا ۱۶ اصلا دید مناسبی داشتند احتمالا ردیف ۲ و ۳ درهمین شماره صندلی ها هم چنین مشکلی داشته باشند، ما در صحنه میز غذا خوری دو بازیگر ماسکه داشتیم‌ که در نهایت در اعتبار و لذت نهایی من تاثیر ... دیدن ادامه ›› گذار بود.

حقیقتا برای من خیلی بحث مسخ شدگی و مدیا و .... محلی از اعراب نداشت، مفهومی که من را درگیر کرد عنصر غریبگی بود و به شدت آن را دوست داشتم. غریبه نه آواره است و نه ساکن در یک مکان. او ترکیبی از این دو حالت است.او هم نیست هم هست.هم می رود هم می ماند. همین جاست در کنار ما. اما انگار در کنار ما نیست. او آواره بالقوه است. اما به رفتن هم کاملاً مختار نیست.  او جزیی از گروه است. اما خصوصیات اواز گروه ناشی نشده است. به تعبیر دریدایی حضور غایب است اما بهترین سندیت این غریبه همان زیملی بودن آن است.

هر رابطه آدمی مبتنی است بر همین نزدیکی و دوری. اما این رابطه در غریبه تبلور پیدا می کند. گویی  در او متجسد یا متجلی  می شود.غریبه بودن یک رابطه ایجابی است .کسانی  که ما اصلاً هیچ ارتباطی با آنها نداریم نمی توانند برای ما غریبه باشند. صفت خاص غریبه تحرک و بی مکانی است و این حالت درروابط او هم مشاهده  می شود. رابطه او با اعضای گروهی که واردش می شود اتفاقی است نه ارگانیک." او نمی تواند از طریق پیوندهای تثبیت شده خویشاوندی یا از طریق محل زندگی یا از طریق شغل با کسی پیوند ارگانیک برقرار کند".

غریبه بی طرف است. دارای صفت عینیت است. جابندار نیست. چنین نگرشی به معنی عدم مشارکت نیست. او ترکیبی از بی تفاوتی و تعهد است.

اما چیزی که بیش از همه غریبه را معنا می‌دهد عنصر آزادی آن است، غریبه میتواند همه رازها را بشنود و در تصمیم دیگران تاثیر گذار باشد، شما یک رابطه حتی دو نفره را در نظر بگیرید که برخی یا یک طرف برای شخص سوم و غریبه دردلی میکند، او به آن وزن می‌دهد و وی را دارای اعتبار می‌کند، گاهی غریبه فرار می‌کند و وارد ماجرا نمی‌شود و گاهی به شکلی اعمال نفوذ می‌کند. به قول وسترمارک و بریبفُلت،
بیگانگان یا همان بیگانه از یک طرف به عنوان دشمن تعریف شوند و از سوی دیگر به عنوان برادران قبیله ای یا خدایانی در لباس مبدل.

از یک سمت این بی طرفی را می توان آزادی تعریف کرد.فهم و ادراک غریبه بر اثر اطلاعات ناشی از وابستگی به منافع گروهی و خانوادگی و شخصی و سنت و غیره مخدوش نمی شود.
این حالت غریبه را بسیار آسیب پذیر می سازد. او ممکن است به بلاگردان گروهی تبدیل شود که آماج حمله است. زیرا هیچ کس جز غریبه نیست که بتوان راحت تر از هر کس دیگر متهم اش کرد به فقدان تعهد و وابستگی و پیوند. اما از طرفی دیگر غریبه دارای قدرت و اعمال نفوذ می‌شود و می تواند تاثیر گذار باشد،غریبه هویت ها را بازسازی می‌کند، شخصیت ها را برساخت می‌کند، سرمایه را از نو می‌آفریند و گاهی صرفا با اعمال نظر، گاهی با لابی گری گاهی با پس زدن دیگران با توجه به ضعف آنها و شکل دهی امور جدید.

 به هر عنوان با یک نگرش جامعه شناسانه، کانسپت بیگانه عنوانی عریض و طویل است که گستره ی پدیده هایی از آغاز ورود به روابط اجتماعی جدید تا جذب تازه واردها و از تأثیرات بیگانه بر ساختار اجتماعی و فرهنگی گروه میزبان تا فرآیندهای اجتماعی – روان شناختی سازنده ی نقش بیگانه در گروه را در بر می گیرد، و اینکه این مفهوم خرد تعبیر گردد و یا کلی به عهده خواننده یا تماشاگر است که به گمانم هر دو تفسیر بدون اشکال است.

به هرروی از دیدن نمایش خرسند بودم و خوشحالم که اجرای مولوی سالیان پیش که برایم از دست رفته بود را با پایانی متهورانه تر مشاهده کردم.

گروه اجرا مانا و پر اجرا باشید‌.
⭐⭐⭐

تشنه زندگی، تشنه احساس

بیش از هرچیز به گمانم تک گویی های نمایش را دوست داشتم، قبلا متن را خوانده بودم و خود متن را قبل از اجرا خیلی دوست نداشتم اما این اجرا باعث شد با متن آشتی بیشتری داشته باشم ( که اصولا برعکس این مورد پیش میاد).

طراحی نور تا تقریبا قسمت های پایانی ساده است که به نظرم بهتره خلاقیت بیشتری داشته باشه و در جذب تماشاگر کمک بیشتری میکنه، مثلا با شروع هر تک گویی و یا برخی از کلید واژه ها میتونه تغییری حتی مختصر داشته باشه.
از باب طراحی لباس هیچ تهور یا نکته قابل مشاهده ای وجود نداشت، طراحی صحنه هم ساده بود البته اون خلاقیت پایانی را دوست داشتم.

شاید بیش از همه باید اجرا را در تعبیری یونگی دنبال کرد و مفاهیمی مانند آنیما و آنیموس و نقاب در متن و اجرا حضورشون ملموس است. رجعت به ... دیدن ادامه ›› دنیای کودکی و نوجوانی، تکرار و حرافی (‌ که با تک گویی خوبی نشان داده می‌شود) نمایش را دارای معنا میکند.

به هرروی نمایش از آنها عبور میکند و در بخش سایه بیش از هرچیز نمایان می‌شود در واقع سایه نمایانگر انگیزه‌های نچرال ما همانند خودخواهی، میل جنسی و پرخاشگری است که به دلایل مختلف نه از سوی جامعه و نه از سوی خود ما پذیرفته  شده.

همانطور که در پیش اشاره کردم فرم روایت و تک گویی این نمایش را دوست داشتم، اگر نمایش از طراحی صدا و نور بهتری بهره می‌برد فکر میکنم میتوانست اثر بهتری خلق شود، صدالبته که آنچه دیدم هم کار خوب و مناسبی بود.

مانا و پراجرا باشید.

⭐⭐⭐

بیشتر از چیزی که فکر میکردم نمایش را دوست داشتم و من یک اجرا بی ادعا با استاندارد بالا را دیدم و با اینکه با فضای نمایش مثل نذری و این حرفها کاملا بیگانه بودم اما به خوبی با متن ارتباط برقرار کردم که دلیل اصلیش بازی های بسیار خوب بود، اشارات به مسائل خرافی و خیلی از باورها به گمانم نقطه عطف متن بود. به هرتقدیر یکی از علل اصلی گرایش به خرافات از ابتدای زندگی بشر تاکنون، احساس ناامنی و ترس و جهل وی به وقایع و رخدادهای پیرامونش است.

نمایش برشی از یک تاریخ غیر دقیق است و تنها یک روایت جذاب از یک واقعه شاید خیلی معمولی دارد، متن هرگز در این مقام بر نمیآید والبته ادعایی ندارد که چه باید کرد و یا راه برون رفت چیست و دقیقا به همین دلیل این زمان گذشته انتخاب شده است که گویی در نزدیک کمی بیشتر از ۱۰۰ سال پیش هستیم (در ادوار مختلف تاریخ ایران رد پای خرافه‌گرایی به‌خوبی دیده می‌شود؛ دوران قاجار بیشترین حد خرافه گرایی را طبق اسناد موجود دارد و استفاده از حرز و تعویذ و طلسم و ورد حالت عمومی داشته است)، البته که نسبت به طراحی لباس، تغییر لحن و لهجه گاهی فرازمانی میزند اما برای من یک روایت پیشا معاصر (‌به معنای این یک قرن اخیر) است.

به هرروی در جامعه ایرانی مخصوصا قبل از دوران پهلوی زنان بیشتر در قلمرو اندرونی بودند و همواره تحت سلطه و انقیاد و فرمانبرداری قرار میگرفتند و کم‌کم با مشروطه و نوسازی های دوران بعدی، آموزش و در عصر حاضر حضور جنبش ها و تغییر اوضاع تحصیلی و شغلی و عوامل دیگر این مسئله دستخوش تغییراتی شد، ... دیدن ادامه ›› حال که این تغییرات آیا به درستی و شکل مناسبی رخ داده موضوع بحث این نمایش و من نیست و مسیر جداگانه ای دارد.

در حقیقت زنان در آن دوران هرگز از حوزه عمومی مناسبی برخوردار نبودند و از هر اتفاقی استقبال میکردند تا بیشتر بتوانند با یکدیگر گپ و‌گفت داشته باشند البته که به دلیل عدم ساختار فرهنگی و اجتماعی مناسب بسیاری از این جمعها دارای کنش مندی ناآگاهانه بود اما قطعا کنشها، باورها و التزامهای جدیدی نیز قطعا از دل این حوزه های عمومی سربرآورد. یکی از این محافل بحث پخت و پز به شیوه کلان بود، شاید هم بتوان رشد و اهمیت زیاد پخش نذری را یک خواسته ای از یک فقدان دانست که بانوان به دلیل نبود این حوزه به شکل گیری و مشارکت در آن پافشاری می‌کردند، چون مرد تنها وظیفه خرید را داشت، شست و شو و فرایند پخت و پز اصولا طولانی می‌شد، فرصت مناسبی برای گف و شنود آنها شکل می‌گرفت.

به هرروی پرداخت به موضوع نذری و به دنبال آن خرافه گری و نوع نگاه نگارنده از آن جهت می‌تواند قابل تامل باشد که به دلیل کنش مندی همچین مراسمی، ظرفیتهای تعاملاتی زیادی رخ میدهد و در آن دوران شاید در بستر همین مراسمها کسانی با نقد و نگاهی متفاوت سعی در شکست یک بازتولید زمانی و روایی را شکل دهند و زمینه سازی برای تعقل بیشتر و هویت نوین تری بنمایند و به معنای ماکس وبری مفهوم کنش را از حالت سنتی و عاطفی به عقلانی ( معطوف به ارزش یا هدف ) تغییر دهد.

البته همه این موارد شرحی بود از یک پیشینه. در این نمایش به گمانم به خوبی به مسائل خرافی و توجیهی اشاره شده بود و این که در یک چرخه استیصالی و درماندگی چه تفکراتی در آن زمان شکل میگرفت و خود تماشاگر میتواند با یک بازاندیشی درون خود این موارد را با عصر حاضر و یا حتی باورها و گمانهای خود مقایسه کند، نکته آخر در مورد متن این که به گمانم پایان آن میتوانست دارای پرداخت کمی بیشتر باشد، هرچند که تا همین اندازه نیز برای من قابل قبول بود.

در آخر اینکه طراحی لباس و صحنه نیز قابل قبول بود و یک شبهه ای که داشتم در مورد آن لوله های حاضر در صحنه بود که بعد از پرسش از عوامل متوجه شدم آنها به نوعی نماینگر حریم حریم حیاط هستند. طراحی نور نیز با آنکه خیلی متهورانه نبود اما به راستای اجرا پیش می‌رفت. میزانسهای نمایش نیز همه فکر شده بود و به جریان و دنبال کردن مخاطب کمک میکرد.
گروه بازیگران نیز بسیار خوب از پس کار برآمده بودند و همانطور که بعد از اجرا به خودشان گفتم حتی مقداری جلوتر از متن پیش می‌رفتد، به طور مثال خانوم ها فیروزمنش، غفاریان و یا حیدریان نقش آفرینی خوبی داشتند ضمن آنکه دیگر عزیزان نیز همگی شایسته تقدیر بودند.

پی نوشت، در دنیای امروز برخی خرافه دوستان و هذیان گویان در اسکیزوتایپال پرسونالیتی ها قابل بررسی است که ربطی به نمایش حاضر ندارد و عموما بحث خرافات و گرایش به آن در
خارج از بحث اختلال و بیماری دنبال می‌شود و از لحاظ فردی نوعی خطای شناختی و از لحاظ جمعی یک گرایش جمعی برای رسیدن به آرامش با ابزار نامناسب است.

به هر حال شب خوبی را ساختند.
گروه اجرا مانا و پراجرا باشید
⭐️⭐️⭐️⭐️

آفریقا یک نمایش پرزحمتی بود که موسیقی آن بر متن و بازیها چیرگی داشت. متاسفانه متن کشش لازم را برای من نداشت و اشارات روانشناسانه آن نیز برای من دست کم گره ای باز نکرد.
در واقع افتراق بحث خودآگاه و ناخودآگاه یونگ در بحث ناخوداگاه جمعی او میباشد .نمایش سعی کرد این ایده را بازسازی کند که  اتصالی روانی بین آدم ها اونهم  نه در جغرافیا یا تاریخ خاصی بلکه در تمام ادوار تاریخ وجود داره.

چی میشه که انسان ها  درسراسر تاریخ  بدون درنظر گرفتن جفرافیایی که درش هستن اتفاقات مشابهی رو تجربه میکنن و در اکثر موارد واکنش های مشابهی هم به اون موضوع دارند.

یونگ میگه هرآن چیزی که ما در گنجیه ناخودگاه خودمون داریم صرفا برای خود ما نیستن یعنی طبق تعریفی که ما از حافظه داریم میدونیم اگه تجربه ای رو از سر بگذرونیم اون تجربه در حافظه ما ثبت میشه و حالا به نسبت دفعاتی که تکرار یا  یادآوری میشه میتونه شفاف تر یا مبهم تر از سایر تجربه ها باشه و آنجا ... دیدن ادامه ›› به کهن الگوها و ادامه خوانش خود میپردازد که از حوصله این متن خارج است.

به هر حال شنیدن موسیقی و دیدن دوستان خوب و هنرمندم هامت و محسن برای من کار را بدون لذت نگذاشت.

گروه اجرا مانا باشید.
⭐️⭐️

ح(ا)مله خوانی

یکی از سوپرایزهای من تماشای این نمایش بود، تمرین شده با متن و اجرای مناسب ضمن اینکه به تناسب نمایش از موسیقی زنده بهره می‌برید.

گروه اجرا حمله خوانی را با عناصر نوین تری ترکیب کرده اند و یک نمایش شریف را ارائه کرده بودند که قطعا خیلی بهتر و بالاتر از سطح بسیاری از تئاترهای این شب های سرد است.

حمله خوانی در واقع یک نقالی مذهبی و مربوط به تشیع است اما در این نمایش به غیر از یکی دو سخن از خدا من چیزی به یاد ندارم و البته اشاره دیگری به آل که با تم‌ و متن و فرامتن نمایش سازگاری داشت و ارتباطی به ترویج خرافه و غیره ندارد، تقریبا متنی "در زمانی " و صدایی از زنان، بارداری ... دیدن ادامه ›› و تکثیر بدن بود.

تجارب احساسی مادران در هنگام بارداری و حتی بعد از آن در ارتباط با نوع تولد فرزند و اولین تماس فیزیکی می تواند در حوزه احساسات، سلامت و جامعه شناسی قرار بگیرد.
ترس از بارداری، ترس از زایمان، نگرش دیگران، جنسیت فرزند، حمایت شوهر ( شریک زندگی) و خانواده، حفظ اندام و اقتصاد و .... همه به نوعی در این اجرا به شیوه های مختلفی وجود داشت.
در میانه نمایش هم گروه اجرا سعی در شکست دیوار چهارم را به نوعی دارد که برای من خوشایند بود، در ضمن یک شگفتانه ای هم در همان میانه ها بود که برای من آنهم جذاب و دوست داشتنی بود.

البته که صحبت بدن‌مندی و ارائه تحلیل‌های مناسب از "تن" چندان مورد استقبال و موافقت عموم واقع نمی شود اما جای اجراهایی در رابطه با بدن به مثابه بستر کنش اجتماعی خالی بوده و هست، گرچه در این چند سال کارهای غیر عمومی و کمرنگی را مشاهده کرده ایم اما شاید باید بیشتر به اجراهای عمومی تر روی بیاودند.

به هرروی به نظر میرسه نمی توان از مناسبات قدرت در جامعه سخن گفت و بدن را ندید. فوکو، در تاریخ جنسیت  معتقده جنسیت یک نقطه انتقال متراکم در زمینه روابط قدرت به شمار می‌آید. به هر تقدیر بدن زنان محل جدال و کشمکش و کانون فشارهای گفتمانی مختلف است که برآیند مجموع آنها برساختِ یک بدن مطیع و منقاد و ستاندن حق اختیار افراد بر بدنشان بوده است.
در آخر اینکه نمایش سعی دارد در مورد این بدن زیسته با تمرکز به قبل و بعد از تولد روایتی را مطرح کند که که این روایت و متن و شیوه اجرا برایم دارای زیبایی هایی بود و کار را برایم‌ نزدیک سه قرار داد که البته من در نهایت به این اجرا ۴ میدهم و واقعا حیف از سالنهای خالی.
گروه اجرایی مانا و برقرار باشید.

⭐️⭐️⭐️⭐️

بعضی ها میخوان ازت استفاده کنن
بعضی ها میخوان که ازشون استفاده کنی

در لحظه ورود چیزی که دوست داشتم طراحی صحنه بود، تماشاگران نشستند و موسیقی پخش شد، Sweet dreams .... خب فکر کنم شب منه!
همانطور که ادعا شده نمایش تم روانشناسی دارد، البته که روانشناسی جنایی.
آنچه در خلاصه مشخص است در این نمایش با یک کودک گم شده، خانواده قربانی و قاتل سریالی درگیر هستیم که در صورت اجرای خوب میتواند برای مخاطب جذاب باشد، که یخ زده بهکام به نظرم چنین ویژگی ... دیدن ادامه ›› را داشت.

پیش از این در مورد دکور اشاره کردم که صحنه پردازی خوبی نمایش داره، اکسسوار تقریبا مناسب بود و در خدمت اجرا قرار میگرفت، چقدر ایده کیوب رو دوست داشتم و به نظرم خوش خوانش بود، حضور ثابت درخت کریسمس و آن تغییر کوچک خیلی خوب بود، یا قیچی با غبانی و نقشه انتهایی صحنه نیز به جذابیت کار اضافه می‌کرد. ایده گرافیتی در حال شکل گیری را هم دوست داشتم و حتی به نظرم میتواند به نوعی گسترده تر و مفهومی تر هم بشود.

طراحی لباس نیز به نظرم کاملا قابل قبول بود، البته شاید اگر لباس زندانی و زندانبان کمی کهنه تر می بودند و برق نویی نمیزدند جلوه بصری زیبا تری داشت، اما این شاید فقط سلیقه من باشه و قطعا کوچکترین آسیبی به نمایش وارد نمی‌کرد.

طراحی نور را راستش من دوست داشتم و استفاده و ترکیب رنگهای صحنه برام جذاب بود، به نظرم گروه اجرا پر حوصله به آن نگاه کرده بودند و این که تنها یک نور امبر و یا قرمز استفاده کنند نبود.

بازیهای نمایش به نظرم خوب بود و تقریبا در یک سطح قرار میگرفت، البته در بین هنرمندان بزرگسال، دو بازیگر ارائه درخشان تری داشتند که ترجیح میدهم نامی نبرم چون سایرین نیز همه تلاش خودشان را کرده بودند و تقریبا اجرای بدون مشکل و تپقی را داشتند. اما حضور بازیگر خردسال روشا صدیقیان عزیز قابل تقدیر بود که در این متن دارک و ارعاب آور حضور داشت و برای ایفای نقشش تلاش میکرد، هرچند به گمانم از لحاظ چهره انتخاب خوبی بود، بلکه طراحی لباس بسیار مناسبی داشت.

میزانسنهای نمایش نیز خوب بود و مخاطب را خسته نمی‌کرد و جایگیری و فاصله خوبی داشت، تغییر پرده نیز تقریبا با آرامش صورت میگرفت و در خدمت اجرا بود.

مدت زمان نمایش تقریبا نزدیک ۱۰۰ دقیقه بود که به گفته خود جناب بهکام قرار است کمی تمپو نمایش در یکی دو روز آینده سرعت بیشتری پیدا کند و در نتیجه طول زمان اجرا کاهش میابد، البته من هیچ مشکلی با زمان اجرا نداشتم و پیگیری متن جذابیت های خودش را داشت.

اما متن نمایش، به نظرم متن نمایش کاملا قابل تامل است و با آنکه شاید در ابتدا زمان نمایش خطی به نظر نرسد کاملا پیوستار خودش را حفظ می‌کند و هیچ ضربه ای به مخاطب وارد نمی‌کند. طبق توضیحات خود کارگردان محترم، در متن تغییراتی در جهت روان شدن صورت گرفته است که طبق تجربه مشاهده من جواب داده، یعنی انتظار تک گویی انحصاری را در نمایش نداشته باشید و دیالوگ در نمایش حضور دارد که به درک مخاطب بیشتر یاری رسان است.

به هرروی نمایش در یک نگاه فارغ از جرم شناسی پوزیتیویستی سعی در یک نگرش خارج از ارزشهای صفر و یکی و منطق فازی دارد، یعنی به جای یک قانون کلی و دقیق به تشکیک و شناوری روی می‌آورد.

به طور مثال در جرم شناسی پوزیتیویستی دورکیم جامعه شناس معتقد است:هر عملی که در خور مجازات باشد، جرم است. یعنی هر فعل یا ترک فعلی که نظم و آرامش اجتماعی را مختل سازد و قانون نیز برای آن مجازاتی تعیین کرده باشد،جرم محسوب می شود. اما در نظریه های مدرن تر بحث یادگیری، پیوند افتراقی، همنشینی، مسائل ژنتیکی، مشکلات و حوادث فیزیکی، برچسب زنی، برساختی بودن جرم و .... اشاره می‌شود و به نوعی به دنبال موازنه ای بین هنجار، جرم و مجرم‌میباشند و به شدت نحله کلاسیک با جرم برخورد نمیکنند.

به طور مثال رامسلند روانشناس جنایی و عدالت کیفری معتقد است که دلایل منجر به بدل شدن یک شخص به قاتل سریالی را نمی‌توان به دیگران تعمیم داد و می‌گوید:ممکن است برخی چیزها مانند سوءاستفاده و ضربه به سر در بسیاری موارد مشترک باشد، اما این مسائل در تمام موارد صدق نمی‌کند.
به هر تقدیر هرکسی موقعیت خاصی در زندگی خود را به صورت منحصر به فردی پردازش می‌کند و برخی ممکن است جذب خشونت شوند. این خشونت‌ها برای مثال می‌توانند تدافعی، تهاجمی، روانی، روان‌پریشانه، واکنشی و یا غارتگرانه باشد. هر عاملی مثل سوء استفاده، نادیده‌گرفته شدن، انحراف و تحقیر، ممکن است تاثیرات متفاوتی بر افراد مختلف داشته باشد و هر تجربه جدیدی می‌توانند ادراکات را به طور مثبت یا منفی تغییر دهد.

یا اسکات بون معتقده به طور مشخص Frontal Lobe وظیفه کنترل تکانه‌ها را بر عهده دارد. این بخشی است که شما را از واکنش‌های صرفا تکانشی باز می‌دارد. بیماران روانی عملات هیچ‌ کنترلی بر این تکانه‌ها ندارند. البته بسیاری از بیماران روانی به دلیل انگیزه و هدف‌گرایی بالا، در جامعه عملکردی فوق‌العاده خوب دارند. آن‌ها گاهی بسیار مرتب، متقاعد کننده و صبور هستند. صدالبته توگویی این ویژگی‌ها می‌تواند این افراد را به هنرمند، معمار و یا بازاریاب بسیار خوب بدل کند، اما این خصوصیت‌ها همچنین برای بدل شدن یشخصی به یک قاتل روانی نیز بسیار عالی‌اند.
البته در پرانتز همینجا این نکته را بگویم که عده ای معتقدند قاتلان سریالی افرادی بسیار باهوش و با آی کیو بالا هستند که در واقع چه در ایران چه در اقصا نقاط دنیا چنین‌چیزی نیست و آنها افراد بیکار با ایی کیو نسبتا پایین و آی کیو متوسط و مهارت خاصی ندارند.

سوال محوری در ابتدا نمایش مطرح می‌شود و به‌گونه ای نمایش در پی پاسخ به آن است که به نظرم این سوال هرگز پاسخ مناسبی در برندارد و همانطور که متن و نمایش پاسخ مناسبی ارائه نمیکنند، نظریه های موجود نیز کمی به رفع ابهام‌ نمی‌کنند و همه چیز به تاویل و تفسیر خود کنشگر برمیگردد.

سوال در ماهیت کلی به این برمیگردد که آیا شر مطلق وجود دارد؟ آیا با مجرم‌ میتوان همدردی کرد؟ آیا میتوان یک مجرم‌سریالی پدوفیل را بخشید؟نقش زمان چیست؟ آیا ناهنجاری و ضربه مغزی می‌تواند تاثیری در ارتکاب جرم داشته باشد و مجرم را مبری دانست؟
در میان همه این سوالها احساسات متناقض مادر از همه برایم جالب تر و صحیح تر بود و نانسی میبایست به شهوت انتقام تن دهد یا با اندوه بخشایشی داشته باشد؟ اما رالف برای من رالف باقی ماند.

در نهایت برای من ارتباط با پدوفیل غیر ممکن است و تمامی تلاش روانشناسی با نظریه و پژوهش های گوناگون به گمانم چیزی از خطا و شدت جرم کم نمیکند و صد البته این بحث هیچ ارتباطی با تقاص و یا تنبیه مجرم نیست و آن بحث دیگری را دنبال میکند که در این نمایش نمیگنجد.

گروه اجرا مانا و پراجرا باشید.
⭐️⭐️⭐️⭐️

Sweet dreams are made of this
Who am I to disagree?
I travelled the world and the seven seas
Everybody′s looking for something

Some of them want to use you
Some of them want to get used by you
Some of them want to abuse you
Some of them want to be abused

در روانشناس بحثی داریم تحت عنوان تئوری ذهن ( Theory of Mind )، و یک بازیگر باید در درک و کاربست این نظریه ذهن به توانایی مناسبی برسد.
نظریه ذهن به عبارتی درک حالتهای ذهنی است که باور، قصد و امیال و احساسات را شامل می‌شه. در حقیقت این تئوری به ظرفیت ذهنی اشاره داره که به ما امکان درک و استنتاج حالات روحی را در دیگران به خوبی خودمان می دهد و آگاهی از اینکه حالات روحی و روانی ما می تواند با دیگران متفاوت باشد.
در ساده ترین نوع تعریف در مناسبت با تئاتر و اجرا، یک بازیگر باید خود را به خوبی جای آن نقشی که میخواهد بگذارد که در این نمایش با توجه به نزدیکی صحنه و پشت صحنه و تطبیق نقش، این کار به درستی صورت گرفته و با توجه به اسامی نقش های نمایش گویی هرکدام نقش واقعی خود را ایفا می‌کردند.

به هر روی بازیگری پدیده‌ای عجیبی است، پدیده‌ای که به آن توجه لازم نمی‌شود: بازیگران وانمود می‌کنند که افراد دیگری هستند، برای لذت تماشاچی و بدون قصد فریب، که گاهی موفق می‌شوند و گاهی از پس آن بر نمیایند که صد البته نتیجه در یک طیف و برداری از صفر تا صد به طور مثال مشخص میشه و خیلی دو سویه مطلق نیست.

با گریز از این مسائل به گمانم نمایش در بازی موفق بود و بازیگران تلاش خودشان را کردند و توانستند آنچه متن میخواهد را به درستی پیاده کنند.
به ... دیدن ادامه ›› نظرم با توجه به مکان اجرا نیز نمایش اکسسوار و دکور کاملا مناسبی داشت و حس آن فضای مورد نظر را به خوبی انتقال می‌‌داد.
دنبال کردن متن در بیشتر موارد جذابیت خوبی را برای مخاطب رقم می‌زد و طنز نمایش نیز مناسب بود و به دور از لودگی سعی در خنده گرفتن از مخاطب داشت.
انتخاب لباس هم با آنکه ساده بود اما به نظرم خوب و در خدمت متن بود و قرار نبود اتفاق خاصی در این بخش رخ دهد، اما به طور مثال شاید نمایش میتوانست از طراحی نور بهتری بهره ببرد، هرچند نور مورد استفاده مشکل خاصی نداشت و تنها جهت فضا سازی بهتر در برخی صحنه ها مانند صحنه ابتدایی یا انتهایی یا ورود آذین به صحنه عنوان کردم.

نکته مهم برای من این بود که پیام متن کاملا مشخص است و حتی با خواندن خلاصه مخاطب می‌تواند بفهمد با چه چیزی احتمالا رو‌به‌رو خواهد شد! هنگامی صحبت از سختی، ملالت، تحقیر، شکست و آرزو می‌شود، با توجه به روایت متن تماشاگر به اندازه کافی درک می‌کند و فهم رخدادهایی که بر بازیگران رخ داده را می‌تواند انجام دهد.

بنابراین به گمانم نیازی به آن قسمت پایانی و بعد از پروجکشن بدین شکل نیست، برای من در اینجا متن دوپاره شد و زبان روایت به کلی تغییر کرد، هر انچه متن تا آنجا همراهی میکرد اینجا دچار لکنت شد، نیازی به آن لکچر انتهایی نبود، فرم آخر میتوانست در ادامه همان متن آغازین نمایش شکل گیرد و این تغییر فضای شدید را به وجود نیاورد.
هرچند می‌دانم این تغییر فضا و آهنگ متن و اجرا عامدانه بود اما به گمانم پیام آنقدر گویا بود که نیازی به این مسئله نباشد.

به هر صورت نمایش برای من شب خوبی را به وجود آورد و از حضورم در این ساعت و تماشای آن راضی بودم و بهره مناسبی از تماشا داشتم.

پی نوشت: فکر میکنم چیدمان صندلی ها در نمایش مشکل داشت، من ردیف یک نشسته بودم و طبعا مسئله ای نبود، اما دو یا سه ردیف پشتی فکر کنم دید خوبی نداشتند و چند نفر هم در آن انتهای پلاتو ایستاده نمایش را دنبال میکردند، شاید برای یک یا دو ردیف اول از تشکچه استفاده شود بهتر باشه.

با آرزوی موفقیت برای گروه اجرا، مانا باشید.
⭐️⭐️⭐️