ریحان (مشروطه) [با فریاد به نصرت می‌گوید]: ((شعورِ آدم به گردی فُکُل و درازی کراوات نیست!))

در روزهای پایانی سال ۱۴۰۳ به تماشای ((تارتف)) نشستم؛ نمایشی گیرا، زیبا و دیدنی. دلم می خواست دوباره تماشایش کنم و اجرای دوباره ی این نمایش در اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، مرا به خواسته ام رساند!
پی نوشت: فردا، ۲شنبه، ۲۲ اردیبهشت برای بار دوم به تماشایش خواهم نشست...

اِدگار [به آلیس و کورت می گوید]: ((من میرم به پست ها سرکشی کنم؛ سربازها اگه مافوق بالا سرشون نباشه هیچ کاری نمی کنند!))

((بازی استریندبرگ)) از آن دسته نمایش هایی است که الف آغاز تا نون پایانش تماشایی است و بارها می توانید به تماشایش بنشینید و لذت ببرید. اجرایی بی نقص و پر از جنب و جوش که یک آن هم تماشاگر را به حالِ خود نمی گذارد تا سراغ گوشی اش برود.
پی نوشت: فردا برای بارِ سوم به تماشایش خواهم نشست...

امسال (۱۴۰۳) به تماشای ۳۸ نمایش نشستم و ((درد)) تنها نمایشی بود که دوست نداشتم!

شکارچی [با فریاد به اوهه می گوید]: ((این زندگی کثافت رو ترک کن که ترس، مثل کفن، همه جاش رو پوشانده!))

ریحان (مشروطه): ((رَخت، بخت نمیآره!))

ریحان (مشروطه): ((شعر مثلِ افیون می مونه؛ کمک می کنه آدم، کثافتِ زندگی رو تحمل کنه!))

بونکر ۲، حتا خفن تر از بونکر ۱ بود. خیال‌پردازی و ایماژها دوچندان شده بود و تماشاگر باید انرژی بیشتری را برای دریافتِ نمایش مصرف می کرد. بودنِ [ناخواسته ی] سر و صدای تِرن های ایستگاه مترو تئاتر شهر در فضای نمایش (که همه اش از قطار گفته می شد) نیز جالب بود.

مهم‌ترین چیزی که من را به تماشای ((بیستوهیچ)) واداشت اتمسفرِ Horror/Slasherگونه اش بود. راستش پس از دیدنِ عکس های نمایش، بی درنگ، سراغ دکمه‌ی خرید بلیت رفتم.
برعکسِ آنچه که در کامنت های منفی نوشته شده بود بیستوهیچ، نمایشِ خوبی بود؛ خوب، پیش می رفت و نمی شد پایانش را پیش‌بینی کرد.
از دیدِ من، می شد روی فاکتورِ نور، بیشتر مانور داد تا فضا را برای تماشاگر، دلهره آورتر کرد (برای نمونه، هر گاه استنلی از شکنجه گاه بیرون می رفت صحنه در تاریکی فرو می رفت و تنها چراغ های کم‌سوی قرمزی، روشن می بود)؛ یا Flasher به کار برده می شد.
بیستوهیچ را دوست داشتم و اگر زودتر از سررسید، سِنِ ایرانشهر را بدرود نمی گفت (۱۷ اسفند به جای ۲۴ اسفند) بارِ دیگر، به تماشایش می نشستم.

لیدی مَثلِث: ((هرکس به طریقی می میرد و چه بهتر اینکه در خواب، از آرامشی موقت به آرامشی ابدی برود!))