مرگ [با خشم]: ((من نمی تونم این تناقض رو توی شما آدمها بفهمم؛ خودکشی می کنید اما نمی خواین بمیرین!))

مرگ: ((برای اوناییکه کشته میشوند یا خودکشی می کنند فرصتِ دوباره ای در کار نیست!))

ستاره [هق هق کنان به بامداد می گوید]: ((حالا نمیخواد به خاطرِ دلداری دادن به من، رزومه ی مرلین مونرو رو به گند بکشی!))

ستاره: ((مرگ پایان همه چیز است جز، عشق!))

نمایشی که سراسر، لبریز از هنر است؛ از الف آغاز تا نونِ پایان! البته به گمانم ((قرمز)) برای دوست دارانِ نقاشی، دلپذیری دوچندانی داشته باشد. نمایشی که در آن، بازیگران رنگ درست می کنند، دست به قلمو می شوند و بوم سپیدِ بزرگی را به رنگِ نام نمایش درمی‌آورند.

یک کمدی استخوان دار و پرانرژی، درباره ی درست بودن ضرب‌المثل ((چاه مَکَن بَهر کسی؛ اول خودت، دوم کسی!))

درود فراوان؛ ((رام کردن اسب چوبی)) تمدید نمی شود؟

نمایشی که پس از به پایان رسیدن، تازه در ذهنِ تماشاگر، آغاز می شود...

ساده اما بسیار باشکوه!
نمایشنامه، شکوهی میخکوب کننده داشت اما نمایش از آن دسته ای بود که تماشاچی باید جانانه، نیروی خیالش را به کار گیرد تا دم و دستگاه، تاج و تخت و قلمروی گسترده ی جم شاه را اِنگارش* کند.
_________________________
* برابر پارسی واژه ی تجسم

آقای اوسگل (مشهدی ملک...) [به شراره که با خانم آفت اشتباهش گرفته است می‌گوید]: ((همون آبِ جوشی که سیب زمینی رو نرم می‌کنه تخم مرغ رو سفت می کنه!))

ریحان [درحالیکه اشک می ریزد به نصرت می گوید]: ((فکرشو بکن، یه زنِ درباری، بیرونِ شهر، نون خشک، گدایی کنه...!))

ریحان [با خشم و فریاد به نصرت می گوید]: ((از کی تا حالا برداشتنِ یه لَچک میشه پرده دری؟!))

ریحان [به نصرت می گوید]: ((تا من میام، یه دستی به کفشهات بکش! عیارِ مرد به برقِ کفشهاشه؛ نشون دهنده اینه که تا چقدر رو حاضره بذاره زیر پاش!))

پسر زورگیر: ((گاهی وقتها آدم از دست خودش، فقط و فقط باید بره توی قبر!))

ریحان [با خشم به نصرت می گوید]: ((حرفِ یاوه مثلِ پول پاره س؛ به هر کی بدی، پس ات میده!))

نصرت : ((مثل ثروتمندان راه برو!))
ریحان : ((مگه اونا چه جوری راه میرن؟))
نصرت : ((یه جوری راه میرن که انگار سنگفرش های خیابون، ارثِ باباشونه!))

ریحان (مشروطه) [با فریاد به نصرت می‌گوید]: ((شعورِ آدم به گردی فُکُل و درازی کراوات نیست!))

در روزهای پایانی سال ۱۴۰۳ به تماشای ((تارتف)) نشستم؛ نمایشی گیرا، زیبا و دیدنی. دلم می خواست دوباره تماشایش کنم و اجرای دوباره ی این نمایش در اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، مرا به خواسته ام رساند!
پی نوشت: فردا، ۲شنبه، ۲۲ اردیبهشت برای بار دوم به تماشایش خواهم نشست...