کلا با دو سه تا شوخی تونستم بخندم. بقیه‌ش لبخند زورکی بود.
برقعی کمتر از انتظارم اینجا بازی میکرد. همچنان بازیش توی "سفید" برام توی اوجه.
مهدی صباغی و خانمی که پرستار بودن خوب از عهده نقش براومده بودن.

این جنس داستان ها دیگه داره آروم آروم کلیشه میشه. امیدوارم این ژانر درام اجتماعی ایرانی وارد بازیای بساز بفروشی نشه. اینجا اولین رگه های شکل گیریشو دیدم.
اون مربع عشقی و اون شوخیای لوده اثر رو از چیزی که باید باشه میبره سمت چیزی که احتمالا میفروشه ... دیدن ادامه ›› صرفا.

دکور ساده، معمولی و خوب بود.
نور خوب بود.
طراحی لباس ضعیف بود.

البته من محیط زیست رو نتونستم ببینم و نمیتونم با اون کار رو مقایسه کنم. علی الحساب 3از5

نمایش خوبی بود.
اگرچه اجرای اول بود و یکی دو سه تا تپق داشتند، لکن قابل چشم پوشی بود.
اقتباس هایی از فرم اجرا از نمایش چهارراه به کارگردانی خود آقای بیضایی حس کردم در نمایش.
خوانش مدرن از این اثر اگرچه میتونه عامل اختلاف سلیقه باشه، ولی باز همچنان مخاطب رو درگیر میکرد و کشش داشت.
البته که اگر در 60 یا 70 دقیقه نمایش جمع میشد، بهتر بود بنظرم.

پیشنهاد میکنم به دیدن

صبر کردم تا روز و روزهایی از وقتی که این فاجعه رو دیدم بگذره تا تندی لحنم کمتر بشه.

مستقیم سر اصل مطلب میرم.
من اگر اعتماد به نفس کارگردان این اثر رو داشتم، میرفتم تو سیبری شتر پرورش میدادم.
حقیقتا چرت ترین نمایشی بود که دیدم.
تا قبل این نمایش، مدال چرتی به «دجال» و «پیوتر اوهه» رسیده بود. حالا این نمایش در صدر جدول بدترین های من قرار گرفت.

به خلاصه چند نکته میگم و رد میشم.
1. تقریبا لحظات اولیه نمایش حدس زدم چه اشتباه فاحشی رو مرتکب شدم لکن صبر کردم. و خب صبرم نتیجه داد. ... دیدن ادامه ›› تا آخر نمایش ورق های آسی برایم رو میشد که میگفتم مسخره تر از این را صحنه به خود ندیده و بعد دوباره غافلگیر میشدم.

2. گریم رییس زندان به عنوان نقش اول منفی، از بدترین گریم هایی بود که دیدم. جوکر مناطق محروم بود عملا.

3. لوستر خونه ما در مواقعی که خاموشه، بهتر از نور این نمایش نقش خودش رو ایفا میکنه. بعنوان مثال در اوایل نمایش جایی زندانی 47 از سلولش میاد بیرون و میره نزدیک سامورایی. اونجا لحظه خروج نور کم میشه از سلول و بعد چند دقیقه بی دلیل نور سلول برمیگرده و زندانی همچنان داره کنار سامورایی دیالوگ میگه.

4. در میانه نمایش داشتم فکر میکردم نقطه قوت چیا میتونه باشه. با ذره بین دقت کردم و بنظرم رسید اینکه اون سرودی که گویا سرود ملی آمریکا بود رو بازیگرا دارن با جدیتی از حفظ میخونن. گفتم خوبه که حداقل اینو براش تلاشی کردن. بلافاصله چشمم خورد به یکی از کاراکترای نگهبان. اونجا در حین سلام نظامی داشت با شوق همخوانی میکرد که انگار یه بچه دبستانی داره سلام فرمانده میخونه. دیسیپلین کاراکتر نگهبان اندازه بال پشه اعمال نشده بود تو نقش ها.
بعد گفتم خب اونارو ول کنم. به نقش آشپزا دقت کردمو دیدم اونی که توی نمایش نقش آدم لال رو داره، اونجا همخوانی نمیکنه. بدبین نشدم که خب این حفظ نکرده. گفتم آفرین. کارگردان اینجا استثنائا حواسش بوده که کاراکتر لال نباید حرف بزنه. تو دلم خوشحال شدم.
البته این خوشحالی دیری نپایید که توی بخش بعدی که داشتن آهنگ دیگه ای رو میخوندن، با نهایت شور و شوق اون کاراکتر داشت همخوانی میکرد.

5. گفتم دیسیپلین نگهبان ها. ببینید. نمایش از زندان افسران آمریکا شروع میشه ولی در ادامه وقتی بقیه زندانی ها میان روی صحنه، شما حس میکنی رفتی تو حیاط زندان قزل حصار! همینقدر مضحک!

6. قرار گرفتن رییس زندان در ارتفاع بالاتر سمت چپ صحنه، مشخصا بهره گرفته از انسان-اسب بود. البته بدون هیچ کارکردی. یک کپی مسخره.
حتی استفاده از اون دکور افقی و دو ارتفاعی و همچنین استفاده از پرژکتور بعنوان مکمل حرکات فیزیکال و صامت سامورایی هم آدم رو یاد شکوفه های گیلاس مساوات میندازه.

7. وسط تعالیم یک سامورایی، چرا ما باید با کشتی کج رو به رو بشیم؟
چرا نگهبانان زندان تبدیل به آکروبات باز میشن؟
اون رقص های وسط اجرا چه کارکردی توی روال نمایش داره؟
چرا زندانی 7 که دلیل زندانی شدنش، یک اقدام غیرتی برای انتقام از تجاوز به اون دختر روستایی بوده رو شبیه یه آدم احمق و بزن بهادر درآوردید؟ مگه منطق اولیه چیزی که نشون دادید این نبود که زندانی های زندان افسران بدلیل سرپیچی از فرمان های قتل غیر انسانی مافوقشون اونجان؟ پس چرا یهو همین منطق نصفه نیمه رو هم یادتون میره در ادامه نمایش؟

8. اون سیس «بوی خوب» و زن به مثابه ابژه جنسی زیادی قدیمی نیست؟ ته بدبختیای رییس زندان که شرط بندی رو باخته و همه شورش کردن، زنه رو بو میکنه حالش جا میاد غماش یادش میره؟ ودف

9. آتل پای رییس زندان و اون مشکلش توی راه رفتن چی بود؟ جزو نمایش بود؟ چرا استفاده ای ازش نشد؟

10. مجبور نیستید بسازید آقا. نکنید توروخدا. اگه پدر مادر یسری این بچه ها اونشب نبودن، اون بند اول رو آخر اجرا به خودتون مستقیم میگفتم. از ذوق فک فامیل بازیگرا خجالت کشیدم.

پ.ن1: آقای کارگردان! شما همون زندانی شماره 7، همون آدم بزن بهادر و کشتی کج کار بودید. همون آدم هیکلی و بی رحم. توروخدا به جوونیم رحم کن و سراغ من نیا😥
پ.ن2: سالن نوفل همیشه تو ذهنم محبوبیت خاصی داشت. اولین و یکی از بهترین اجراهای زندگیمو اونجا دیدم. »درخت شیشه‌ای آلما». اگرچه مدت ها بود نمایش دلچسبی بنظرم اونجا اجرا نرفته بود و نیومده بودم و حالا فکر میکردم این تجدید دیدار قرار تجربه خوبی باشه. ولی انقدر این تجربه بد بود که از خاطره خوش اون نمایش، دیگه سالن شما نقشی درش نداره. حیف اعتبار از دست رفته شما.

من این نمایش رو برای بار دوم با یه اکیپ 8 ، 9 نفره اومدم دیدم.
واقعا دمتون گرم.

چنتا نکته بنظرم میرسه
یکی اینکه نمایش های عروسک گردانی بعلت سختی کار در کل غنیمتن. حالا که اینکار هم برای بزرگساله و هم کار دراومده پس دیدن داره.
نکته دوم اینکه این نمایش حقیقتا خلاقیت داره. ما نباید برای خلاقیت سختگیری کنیم. اینکه از ابتدا -حتی اسم نمایش/ مَکبث، هملِت و در نهایت مَثلِث- تا آخر نمایش شما با چیزی رو به رو هستید که خلاقانه‌س و از سر ذوق دیدنی شده.
نکته سوم اینکه بنظرم حد اقتباس اینجا بخوبی رعایت شده. شما به میزان درستی از شکسپیر اقتباس کردید و به میزان خوبی هم داستان خودتون ... دیدن ادامه ›› رو ساختید.
نکته چهارم هم اینکه من برای نمایش هایی که با حداقل صحنه، بیشترین بهره رو میبرن یک امتیاز ویژه ای قائلم. از سر قناعت زندگی ایرانی جماعت شاید😅
ادامه بدید و عروسک رو رها نکنید.
امیدوارم کارتون و گروهتون پایدار و ادامه دار باشه ✌❤

یک کپی ضعیف فرمی از نمایش انسان-اسب.
نقش ها درنیامده، بازیگرها عموما متوسط و ناتوان از اجرای خوب.
صحنه فاجعه! تقریبا همه اجرای صحنه بلااستفاده و صرفا برای خالی نبودن قراره گرفته بودن. بنظرم اگر همه چیز در درون خط یک مستطیل سفید رخ میداد، هم نیازی دیگر به هزینه این صحنه نبود و هم با نمایش متناسب تر مینمود.
نور هم تقلیدیو ضعیف بود. از بعد نمایش هیدن بنظرم نورهای فلشر در نمایش ها بیشتر شدن. و اگر در هیدن فلشر در خدمت نمایش هست، اینجا صرفا یک تقلید ضعیف و تلاشی برای پوشاندن ضعف های اجراست.

و جایزه تمشک بازیگری رو هم میدم به آقای کارگردان اثر.
دوست عزیز در کارگردانی که چندان درخشان نیستی. چرا تلاش میکنی در بازیگری هم فتح‌تپه کرده باشی؟

تنها نقطه مزیت نمایش، استعداد برخی اجراگرها بود.
در نهایت برای آینده گروه آرزوی موفقیت میکنم.

حالا نمایش هیچی ولی سعی میکنم دیگه توی این سالن نمایش نیام.
اخه نمیشه که از زیرزمین سالن نمایش دربیارید! 😑😑😑

نمایشنامه های ایرانی به تبع از ظرفیت ادبیات فارسی، همواره میتوانند توصیف کننده وضع ایرانی ها باشند. حتی اگر داستان بطور کلی از ماجراهای روزمره به دور باشد، قرابت و ویژگی توصیف کنندگی خود را از دست نمیدهند.
در این نمایش با متن عالی که وجود دارد، این ویژگی را بیش از پیش میتوان لمس کرد. اگرچه لوطی و پهلوان و نوچه و... در زندگی امروزه ما نه تنها نقش که حتی وجود ندارند اما به واسطه پیوندی که از طریق روح فارسی همچنان وجود دارد، مخاطب میتواند سرگذشت های مشابهی از خودش را در میانه ماجرای پهلوان و لوطی بیاید و حتی در بخش هایی که سرگذشت مشابه هم نیابد، همذات پنداری و تقبیح و تحسینش را نمیتواند دریغ کند.

بنظرم نمایش معرکه در معرکه از دو لازمه اصلی نمایش درجه یک برخوردار است. متن عالی و اجرای عالی.
بالاتر از کیفیت و کفایت متن گفتم و حالا اجرا را هم در همان سطح میتوان توصیف کرد.
جمع بازیگران یا از اساتید اجرا هستند نظیر جناب طهمورث و یا از برترین بازیگران نسل اخیر تئاتر امروز هستند نظیر ... دیدن ادامه ›› جناب رحمتی.

تنها نکته ای که بنظرم ضعف این نمایش همه چیز تمام بود، پایان نمایش و جمع خوانی نوایی بود که بنظرم نسبتی با نمایش نداشت و نتوانست نسبتی هم بسازد.

به جد پیشنهاد میکنم دیدن این نمایش را از دست ندهید...