نوید آغاز فعال بخش روابط عمومی و تبلیغات تئاتر

با استقبال بی‌نظیر مخاطبان، تمامی بلیت‌های جمعه ۱۶ آذر پایان یافت!

پیش‌فروش بلیت‌های خارج از ظرفیت روز جمعه در سایت تیوال آغاز شد

هفته پایانی «با خشم به گذشته نگاه کن»

اجرای ویژه شنبه ۱۷ آذر ساعت ۱۹:۳۰
٢٠٪ تخفیف دانشجویی و وفاداری

آذرماه ۱۴۰۳ |‌ ساعت ۲۰
‌پردیس ‌تئاتر ‌و ‌موسیقی ‌باغ ‌کتاب
.
براساس متن «با خشم به گذشته بنگر»
نوشته ... دیدن ادامه ›› جان آزبرن و ترجمه‌ سارا صابری، سام دولتی

نویسنده: محمد ‌زارعی
دراماتورژ: مازیار ‌سیدی
کارگردان: فضل ‌اله ‌عمرانی
تهیه‌کننده: سعید ‌روستایی
مجری طرح: امیرسپهر ‌تقی ‌لو

بازیگران: (به ترتیب حروف الفبا) مرجان ‌اتفاقیان، شیرین ‌اسماعیلی، خسرو ‌پسیانی و مازیار ‌سیدی
با تماس تصویری: رضا ‌بابک
و با صدای: ستاره ‌پسیانی

طراح گرافیک: مریم ‌برادران
عکاس: کیارش ‌مسیبی
ساخت تیزر: امیرحسین ‌منصوری

با تشکر از همراهی مجموعه جواهرات دستساز نقره “آراکیان”

سالن کر باکس پردیس تئاتر و موسیقی باغ کتاب پذیرای اجرایی ست که حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد.

«با خشم به گذشته نگاه کن» نوشته محمد زارعی به ... دیدن ادامه ›› کارگردانی فضل اله عمرانی اثری است که با فهم صحیح عناصر اجرایی جهان واقع‌گرا، بدون هیچگونه دست و پا زدن بیجا تماشاگر را همراه خود می‌کند.

رویداد در روایتگری رویه خود قصه مهاجرانی را پیش می‌برد که علی الرغم تفاوت‌های بسیار فرهنگی و اندیشه ای به سبب آنچه که نیاز می‌خوانیمش در کنار هم زندگی می‌کنند. مهاجرانی که به لحاظ شغلی نیز جایگاه خاص و درخوری در خارج از وطن یافته‌اند،اما همواره احساس دلتنگی‌هایی برای گذشته‌شان دارند،گذشته‌ای که بعضاً بسیار حزن انگیز می‌باشد. مثل آنچه که برای پدر عبدو به وقوع پیوسته است.

اما گویی این روایت بهانه است و مسئله این نمایش چیزی بسیار فراتر از این‌هاست. مسئله آنها درد مشترک است،درد مشترکی که سبب می‌شود در هستی تماشاگر نیز نفوذ کند و آنگاه ست که نوبت به همزاد پنداری مخاطب با اجراگر می‌رسد و این نقطه عطف اجراست.

ما آنقدر به دیدن اجراهای پرهیاهو و بعضاً پرفشار عادت کردیم که در مواجهه با اثری که دارد روند طبیعی و هدفمند خود را طی می‌کند دچار شک و تردید می‌شویم و به دنبال چرایی بعضی پرسش‌هایی می‌گردیم که جواب‌هایشان در دل شان نهفته است.

با ورود تماشاگر اجرا شروع شده است با صحنه‌ای مواجه می‌شویم که تا حد امکان سعی دارد جهان رئالیستی را به مخاطب القا کند و آدم‌هایی که در این صحنه ـ جهان قرار دارند در حال زندگی معمول خود هستند. و این اولین قرارداد و مهم‌ترین قرارداد کارگردان با تماشاگر است. تا جایی که من تماشاگر گمان می‌کنم وارد جهان خصوصی آدم‌های نمایش شده‌ام و بی‌آنکه آنها بدانند من آنها را می‌بینم و چه چیزی جذاب‌تر از این. تلاش فراوان بازیگران و پیشبرد بازی‌ها به سمت و سویی که اصلاً تئاتری در کار نیست و تماشاگری وجود ندارد از مهم‌ترین عناصر این اجراست که اگر آن را به عنوان مخاطب در نیابیم، در ادامه مسیر شاید نتوانیم اثر را همراهی کنیم. و این مدل اجرایی،آن هم برای تئاتر به واسطه زنده بودنش یک مدل پرمخاطره و ریسک‌پذیر است که ظاهراً گروه آن را به جان خریده است.

خلق یک شرایط محیطی مناسب،دیالوگ‌های ساده و پیش برنده و شخصیت پردازی‌های مناسب از جمله نکات مثبت اجراست،اما به واسطه وجود حال و هواهای تقریباً یکسان در برخی از رویدادها بعضاً با ضرب آهنگ‌های پیوسته و در مجاورت هم مواجه می‌گردیم که نزدیکی‌هایی به یکدیگر دارند و شاید در مواقع کمی یکنواختی هایی احساس شود. از جمله نکات قابل توجه دیگر وجود ترکیب بندی‌های مناسب،بازی های روان همراه کردار و ژست‌های دقیق،قاب پردازی‌های داستانگو،حرکت‌های پیش برنده و البته مهندسی صدا و آهنگسازی مناسب است.

نکته مهم دیگر اجرا این است که دیگر کلیشه‌ای در کار نیست. این اجرا مدل تازه‌تر و به روزتری از انسان‌ها را برای مخاطب به تصویر می‌کشد. روابط‌ها،عین روابط‌های همین روزهاست. و اگر متعجب می‌شویم از برخی رفتارها و برخی تصمیم گیری‌ها علت آن است که هنوز باور نداریم حقیقت جهان پیرامونمان این است.

شاید تعجب برانگیزترین رفتار این اجرا همانی بود که عبدو با تمام نفرت فراوانی که از ایندرا کیت دارد،به محض رفتن و ترک شدنش از سوی آلیسن،او را در آنی جایگزین آلیسن می‌کند. مطمئناً که پذیرش این برای تماشاگری که نمی‌خواهد جهان را اینگونه ببیند بسیار سخت است. اما واقعیت همین است،واقعیت این است که روابط علت و معمولی متمایز شده و سخت مان است آن را بپذیریم. در حالی که ما علت همین مثال ذکر شده را در جای دیگر در پایان اجرا می‌بینیم جایی که عبدو زار زار گریه می‌کند،همان کسی که همواره تلاش می‌کرد همه چیز را در درون خود پنهان نگاه دارد ولی آنچه که او را از پا می‌اندازد هراس از «تنهایی» است.

رضابهارلو
مدرس تیاتر در دانشگاه
دکتری تخصصی هنر و کارشناس ارشد کارگردانی نمایش

مازیار سیدی دچار حمله قلبی شد

مازیار سیدی بازیگر و دراماتورژ نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن» شب گذشته به‌علت فشار ناشی از کار دچار حمله قلبی شد و به بیمارستان رفت.

به گزارش مشاوررسانه‌ای پروژه، مازیار سیدی کارگردان، دراماتورژ و بازیگر تئاتر ایران شب‌گذشته و ساعتی قبل از اجرای اول نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن» به‌علت فشار ناشی از کار، دچار حمله قلبی شد و به بیمارستان منتقل شد.

رضا بابک، خسرو پسیانی، شیرین اسماعیلی و مرجان اتفاقیان با حضور در لابی سالن، ضمن ادای احترام و عذرخواهی از مخاطبان، آن‌ها را به تماشای اجراهای آینده این نمایش دعوت کردند.

طبق گفته پزشک معالج سیدی، او اکنون در شرایط نرمال قرار گرفته است و می‌تواند از امشب روی صحنه برود.

نمایش «با ... دیدن ادامه ›› خشم به گذشته نگاه کن» نوشته محمد زارعی، دراماتورژ و مشاور کارگردان مازیار سیدی و کارگردانی فضل‌اله عمرانی از امروز ۱ آذرماه ۱۴۰۳، ساعت ۲۰:۳۰ در سالن کر باکس پردیس تئاتر و موسیقی باغ کتاب روی صحنه خواهد رفت.

تهیه‌کنندگی نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن» برعهده سعید روستایی و مجری طرح آن امیرسپهر تقی‌لو است.

بازیگران این اثر نمایشی (به‌ترتیب حروف الفبا) مرجان اتفاقیان، شیرین اسماعیلی، خسرو پسیانی و مازیار سیدی هستند.
همچنین رضا ‌بابک بازیگر تئاتر، سینما و‌ تلویزیون ایران با تماس تصویری (در نقش توبیاس فون‌سنِ فضانورد) و ستاره ‌پسیانی به‌صورت صوتی (در نقش جمیلا جمیری، مهمان پادکست «گذشته») نیز در این اثر نمایشی حضور دارند.

این نمایشنامه براساس متن «با خشم به گذشته بنگر» نوشته‌ جان آزبرن با ترجمه سارا صابری و سام دولتی آماده اجراشده است.

اجرای پایانی تراژیکمدی «وقتی الاغ‌ها عاشق می‌شوند»
.
خرید بلیت در سایت تیوال:
tiwall.com/p/olagh.ashegh
.
چهارشنبه ۲۳ آبان ۱۴۰۳
ساعت ۲۰:۳۰
تالار ‌حافظ
.
نویسنده و کارگردان: جعفر ‌مهیاری
تهیه‌کنندگان: الهام ‌شکیبا، مارال قلی زاده
مجری طرح: ایمان ‌یزدی
.
بازیگران: (به ترتیب الفبا) مریم ‌آشوری، سعید ‌ابک، خالق ‌استواری، محمد ‌رحمانی، حامد ‌زحمتکش، سپیده ‌زینلی، مهدی ‌فرشیدی ‌سپهر، محمد لقمانیان

نگاهی به نمایش «وقتی الاغ‌ها عاشق می‌شوند» به نویسندگی و کارگردانی جعفر مهیاری
دلدادگی چند جانور مبادی آداب
مهیاری با روایتِ عشق چهار الاغ ... دیدن ادامه ›› به یک طاووس، تمثیل کنایی «عشق خرکی» را به داستان و اجرایی مدرن می‌رساند
محمدحسن خدایی

یک فضای بازیگوشانه و فانتزی، چهار الاغ شیک‌پوش کت و شلواری، عشق عجیب آنان به پرنده‌ای خوش خط و خال همچون طاووس، و صد البته رقابت و کشمکشی جنون‌آمیز بر سر به دست آوردن معشوق. با همین عناصر عجیب و غریب، جعفر مهیاری در مقام نویسنده و کارگردان مشغول روایت یک داستان تمثیل‌‌گرایانه مدرن در رابطه با عشق چهار الاغ به یک طاووس است. اینکه در ظاهر امر، الاغ‌ها شبیه انسان باشند و کت و شلوار مردانه بر تن کنند می‌تواند استعاره‌ای از «خرکی» بودن عشقی چنین دور از ذهن باشد. این نمایش یک فانتزی سرخوشانه است که به میانجی‌اش می‌توان نقبی زد به عشق‌های نامتعارف این روزها. اجرا به خوبی توانسته جدیت و بلاهت الاغ‌ها به وقت عاشقی را به نمایش گذاشته و یک موقعیت جذاب و جفنگ را خلق کند. ابژه عشق که طاووسی است قدرت‌طلب، از نادانی عشاق استفاده کرده و شرط وصال را کشتن سلطان جنگل به دست الاغ‌ها گذاشته است. نمایشی که این شب‌ها در سالن حافظ به صحنه آمده، روایتی است از تقلا و تمنای عاشقانه چهار الاغ عزب که برای خلاص شدن از تنهایی به هر خفت و خواری تن داده و مضحکه عام و خاص می‌شوند. تو گویی به غیر از طاووس الوان، گزینه دیگری برای عاشقیت نیست و دلربایی از معشوقی چنین پر رنگ و لعاب، ضرورتی است بی‌بدیل. هر چهار الاغ‌ بی‌نوا با قبول شروط طاووس، قدم به مهلکه‌ای بی‌بازگشت گذاشته و در مسیری پر فراز و نشیب، سرنوشتی تراژیک خواهند یافت. جعفر مهیاری با کنار هم قرار دادن عناصری ناهمگون و طبیعی جلوه دادن‌شان، توانسته فانتزی خویش را باورپذیر کند و لحظات مفرحی از یک وضعیت نابهنگام بسازد. ژست بازیگران، شکل حضورشان بر صحنه و مناسباتی که با دیگران برقرار می‌کنند در خدمت عادی‌سازی امر غیرعادی است. جالب آنکه الاغ‌ها، وفادار به رعایت نظمی بوروکراتیک هستند و خود را مبادی آداب نشان داده و خلق و خویی متمدنانه در قبال طاووس از خود بروز می‌دهند. به نظر می‌آید اجرا مرز میان الاغ یا انسان بودن را کم‌رنگ کرده و هویتی ملهم از هر دو موجود زنده را برساخته است. اینجا هم به مانند اغلب آثار تمثیلی، وجه غالب با هویت انسانی است حتی اگر ادعا شود موجودات زنده‌ای که حرف می‌زنند الاغ، موش، سگ و شیر واقعی باشند. نمایش می‌خواهد از طریق خلق یک جهان مثالی، تماشاگران را سرگرم کند، امر تماشایی را احضار کرده و مخاطبان خویش را در باب ابتلا به «عشق خرکی» بیم دهد. اینکه عشاق این روزها نباید گرفتار بلاهت شده و «عشق خرکی» را تجربه کنند و اگر گرفتار شدند تا حد امکان نبایست مثل یک الاغ، سر را پایین انداخته و مقهور درخواست نامعقول معشوق شوند، همان بیم و اندرزی است که اجرا در لفافه می‌گوید. در غیر این صورت فرجام این قبیل عشق‌های خرکی، چیزی نیست به غیر از فدا شدن در راهی عبث.
به لحاظ اجرایی، صحنه خالی از اشیا بوده و بازیگران در فضایی انتزاعی به سر می‌برند. ترتیب ایستادن‌ شخصیت‌ها واجد نظمی هارمونیک است اما در ادامه و بنابر ضرورت، این شکل از رعایت نظم و ترتیب، دشوار شده و شاهد آنتروپی نیروها و بدن‌ها هستیم. نگاه خیره بازیگرانی که نقش الاغ‌ها را بازی می‌کنند بازتابی است از شگفت‌زدگی و جدیت توامان‌ نسبت به وضعیتی که انتخاب کردن و کنش‌ورزی را ضروری می‌کند. این چند الاغ عزب چنان روزگار می‌گذرانند که تو گویی هر اتفاق کوچک می‌تواند موجب بهت‌زدگی‌شان شود و رشته امور را از دست‌شان خارج کند. آنان الاغ‌هایی عصا قورت‌داده‌اند که برّاق به جهان هستی می‌نگرند و بی‌وقفه در انتظار وقوع فاجعه یا رخ دادن یک معجزه‌اند. از همان ابتدای نمایش که سایه بازیگران از پشت پرده‌ای سفید نمایان می‌شود و الاغ بودن شخصیت‌ها را آشکار می‌کند می‌توان حدس زد که نمایش در رابطه با سرنوشت عجیب چند الاغ نگون‌بخت باشد. جالب آنکه وقتی از پشت پرده بر روی صحنه می‌آیند هیبتی انسانی دارند و شبیه کارمندان ادارات لباس پوشیده‌اند. بنابراین رویکرد اجرا طرح این واقعیت است که «الاغ بودن» می‌تواند یک وضعیت باشد و فرقی ندارد فی‌المثل شکل کله‌ات چه باشد و دیگران چگونه تو را نظاره‌ ‌می‌کنند و به قضاوت تو می‌نشینند. چه کت و شلوار به تن کرده باشی و چه پالان خر بر پشت، این «بلاهت» است که می‌تواند از تو یک موجود منقاد و بارکش بسازد که جایگاه اجتماعی والایی نداشته باشی. این واقعیت انکارناپذیر در صحنه‌ای مشاهده می‌شود که الاغ‌ها مشغول بر زبان راندن ادبیات والا بوده و ملاقات عاشقانه با طاووس را تمرین می‌کنند. کلماتی که به‌کار می‌برند چنان فخامت دارد که هر کدام می‌تواند زینت‌بخش یک عبارت فلسفی، علمی یا ادبی باشد. اما وقتی الاغ‌ها از این کلمات استفاده می‌کنند نتیجه چیزی است جفنگ و خنده‌آور.
از نکات قابل اعتنای نمایش بی‌شک بازی خوب بازیگران است. مریم آشوری، سعید ابک، خالق استواری، محمد رحمانی، حامد زحمتکش، سپیده زینلی، مهدی فرشیدی‌سپهر و محمد لقمانیان در این نمایش، نقش‌آفرین شخصیت‌ها هستند. چهار بازیگر، نقش الاغ‌ها را اجرا می‌کنند و چهار بازیگر نقش طاووس، شیر، موش و سگ. به هر حال نباید از یاد برد که حضور بازیگران حرفه‌ای که در خدمت اجرا بوده و با مهارت توانسته‌اند امر روزمره را بوروکراتیزه کنند تا فانتزی صحنه‌ها باورپذیر شود بی‌شک امری است مهم و استراتژیک. به واقع نمایش «وقتی الاغ‌ها عاشق می‌شوند» از این بابت که حضور با دیسیپلین شخصیت‌ها را در فضای انتزاعی ممکن و مدیریت می‌کند، به تلقی ما از بورکراتیزه‌شدن مناسبات دامن می‌زند. لباس‌های رسمی یک شکل، کراوات، ژست‌های ایستا و حرکت‌ در مسیر مستقیم به هنگام تفکر، این تلقی را قوت می‌بخشد که شخصیت‌ها در یک فرآیند بوروکراتیزه قرار دارند. پس بدن‌ها اغلب حضوری کنترل‌شده و نمایشی داشته و به وقت تعلیق نظم نمادین، رخوت و سستی و رهایی را تجربه می‌کنند.
در نهایت می‌توان گفت جعفر مهیاری تا حدودی نسبت به جهان فانتزی که ساخته محافظه‌کارانه عمل کرده است و محتاطانه می‌خواهد تنش‌های موجود میان شخصیت‌ها را حل و فصل کند. البته مرگ الاغ‌ها در انتهای نمایش، شاعرانه و تماشایی است و تا حدودی علیه منطق کارگردان. از قضا این اجرا می‌توانست بیش از این به امر فانتزی گشوده باشد و بر امکان‌های صحنه بیفزاید. اما گویا قرار است سرنوشت تراژیک الاغ‌ها، نقد و نهیبی به وضع اینجا و اکنون ما باشد و تذکاری به آنان که با چشمانی بسته عاشق می‌شوند و برای رسیدن به معشوق، به هر کاری دست می‌زنند. اجرا اگر از این موعظه‌ها دست بکشد و تا حدودی به امر مبهم و مرموز میدان دهد تماشایی‌تر خواهد بود. به هر حال در این وادی پر خطر، با اجرایی مفرح و متعارف روبه‌رو هستیم که با سادگی به سراغ فانتزی رفته و توانسته تماشاگران خویش را خشنود به خانه رهسپار کند. اما در این مسیر از تجربه‌گرایی امتناع کرده و بر مسیری مطمئن قدم برداشته است. امید که در آینده شاهد اجراهایی جسورتر از این گروه خوب باشیم. چراکه فانتزی می‌تواند حمله‌ای به واقعیت تغییرناپذیر هستی اجتماعی ما باشد و امکان‌های نامکشوفی از امر ناممکن را پیش چشم ما بگشاید. فانتزی سلاحی است در دست ما که بر نظم نمادین یورش بریم و «جهان مطلوب» خویش را در مقابل «جهان مقدور» بنا کنیم. جایی که حتی الاغ‌های کت و شلوار پوش عزب، به میانجی عشق می‌توانند به قصر پادشاه جنگل بروند و عاملیت‌شان را به اجرا درآورند.

یادداشتى بر نمایش "وقتى الاغها عاشق مى شوند"

همه مردها دروغکو، بى ثبات، دغل، وراج، دورو، متکبر، بزدل، نفرت انکیز وشهوت یرست هستند. تمام زنها ریاکار، مکار، خود یسند، کنجکاوو فاسدند. دنیا جاه فاضلابى است بى انتهاکه موجودات عجیب الخلقه اى درآن مى خزند و به کوههایى ازلجن برمى خورند. اما در دنیا چیزى مقدس و باشکوه نیز وجود دارد: پیوند دو موجود اینچنین ناقص و وحشتناک.

در عشق اغلب اشتباه مى کنیم، اغلب احساسات ما جریحه دار مى شود واحساس بدبختى مى کنیم. اما عشق مى ورزیم وهنگامى که در آستانه ى مرگیم به عقب برمى کردیم وبه خود مى گوییم: خیلى رنج کشیده ام، گاهى به بى راهه رفته ام، اما عشق ورزیده ام. بس من زندکى کرده ام، من یک موجود تصنعى ساخته وبرداخته ى غرور وکسالت نیستم، زیراکه عاشق بوده ام.

قطعه اى از نمایشنامه عشق لرزه، اثر " اریک-امانوئل اشمیت"

نگاهی به نمایش وقتی الاغ‌ ها عاشق می‌شوند جعفر مهیاری
تئاتریکالیته برای آشنازدایی از حیوانات

نویسنده هومن نجفیان
انرژی زا فقط زمزم

نمایش ... دیدن ادامه ›› «الاغ‌ها.» چنین رفتاری با ذهن آدمی دارد. البته نمی‌توان سواد بصری کارگردان را که این آشنایی‌زدایی دلفریب را می‌آفریند انکار کرد، اما دانش تئاتر و آگاهی از هنر تئاتر به تنهایی باعث هنرمند بودن نمی‌شود؛ باید حکمت را آموخت و قدر استعداد خود را دانست و با قلم‌فرسایی بیهوده آن را هدر نداد.

این نوشتار کوتاه در دو بخش به نمایش «وقتی الاغ‌ها عاشق می‌شوند»، می‌پردازد. نخست آن‌که جعفر مهیاری تئاتری است و در این مورد شائبه‌ای وجود ندارد؛ همین نمایش الاغ‌ها... خود گواهی بر اهلیت اوست و شاید در روزگاری بهتر بتواند نمایشنامه‌ای نه با قلم خود که با خامه دیگران به صحنه آورد و نیمه پر لیوان را هم نشان بدهد.
اما چرا جعفر مهیاری کارگردان است؟ آیا به این علت که نمایشی بر روی صحنه آمده است؟ هرگز، آمدن نمایش به صحنه، آن هم در روزگار ما، هیچ ارتباطی به هنر تئاتر ندارد، حتی اگر بیلبورد‌های تبلیغاتی آن خیابان‌های شهر را خفه کند.

کارگردان کسی است که می‌داند نمایش، یک مواجهه است. باید امرِ دیدن تحقق یابد؛ نه از طریق شو و آتراکسیون و دیگر تمهیدات پلید و زشت، بلکه صحنه می‌باید تماشایی باشد تا این مواجهه حاصل آاید و صحنه تنها با فضا (اتمسفر) باید آکنده شود. صحنه را نمی‌توان با آکسسوار، گریم، موسیقی و سلبریتی بزک کرد.

باید صحنه‌آرایی را دانست و کارگردانی که صحنه‌آرایی را نمی‌شناسد و در هدایت بازیگران چیره‌دست نیست، باید به حرفه‌ی دیگری بپردازد. حال ممکن است کارگردان برای تحقق فضای صحنه‌ای از دیگر هنرمندان یاری بجوید، اما کارگردانی یعنی آفرینش فضای صحنه‌ای در غیر این صورت بهتر است آدمی نمایشنامه‌اش را بخواند.

۱) سواد کارگردان در آفرینش فضای صحنه‌ایی: درنمایش الاغ‌ها. ما با دکور و حجم‌سازی مواجه نیستیم. یک دیواره سفید در انتهای صحنه که با تاباندن نور نمایش سایه را تداعی می‌کند و در برخی از لحظات اجرا ما شاهد نمایش سایه هستیم بهترین سایه بازی این نمایش، اولین سایه بازی آن است. در حقیقت زمانی که ما سایه الاغ‌ها را می‌بینم، اما هنگامی که الاغ‌ها در صحنه حضور می‌یابند ما شاهد ۴ مرد کت و شلوار پوشیده هستیم. اینجا بهترین سایه بازی است در حقیقت سایه‌ها با آنچه روایت می‌شود (بدن‌های بازیگران) متفاوت است. به همین علت، تکنیک آشنایی‌زدایی حاصل می‌شود. دیدن سایه، سپس دیدن بدن بازیگران که هیچ شباهتی با آن سایه بازی ندارد. زیرا نمایش سایه‌بازی باید چیزی باشد که هرگز جسمانیت نمی‌یابد. به همین علت ما سایه بازی می‌کنیم، اما سایر سایه‌بازی‌ها این نمایش همان است که در صحنه قابل رویت است. پس کاربرد آن سایه چیست؟

جعفر مهیاری با استفاده از ژست‌های اغراق‌آمیز و اسلوموشن و غریب‌نمایی بازیگران در ژست و لحن می‌کوشد ایده خود را محقق کند. این بازیگران کت شلواری؛ خودشان نیستند و دیگری را بازی می‌کنند آن دیگری همان الاغ‌ها هستند. پس ژست یاری می‌رساند که دیگری محقق شود و علت تئاتریکالیته اجرا، این امر است. اوج این دیگری‌سازی؛ زمانی است که الاغ‌ها؛ طاووس نر را با ماده اشتباه می‌گیرند.

بازی طاوس نر هم بسیار روشمند و هدایت شده است. بازیگر مرد ریش و سبیل‌دار که طاووس را بازی می‌کند هرگز اطوار و صدای زنانه درنمی‌آورد بلکه با تغییر لحن و ژست، زن بودن را در شمایلی مردانه به نمایش می‌گذارد. در اینجا آشنایی‌زدایی جعفرمهیاری؛ به اوج می‌رسد. این آشنایی‌زدایی دریچه‌ای است به وادی حیرت؛ در نتیجه شوک کمیک را ایجاد می‌کند. امر ناآشنا از عقلانیت ریاضی برخوردار نیست، اما از تعقل شاعرانه برای کشف حقیقت برخوردار است.

۲) آقای مهیاری نباید نمایشنامه بنویسد: جعفر مهیاری این پتانسیل درخشان آشنایی‌زدایی را متأسفانه در فرآیند اجرا از دست می‌دهد. زیرا اصرار دارد نمایشنامه‌نویس باشد؛ بنابراین پیوسته پلات اثر را با حضور امری غریب و ناآشنا دگرگون می‌کند ناگهان بی‌آن‌که مقدمه‌ای فراهم اید واقعه‌ای رخ می‌دهد. (میزانسن گونی؛ هدایای شاه به الاغ‌ها) ناگهان رخ می‌دهد و طاووس درگونی، پدیدار می‌شود. این آشنایی‌زدایی جذاب است. میزانسنی که برای اولین بار جعفر مهیاری در انتهای صحنه ایجاد می‌کند و سگ، دیواره انتهای صحنه را کنار می‌زند و خبر یورش سپاه طاووس و سرنگونی شیر را ناگهان اعلام می‌کند بسیار تماشایی است؛ اما این ناگهانگی نابهنگامی و آشنایی‌زدایی‌های متمادی پیوسته؛ به علت دراز آهنگ بودن سیر وقایع رویداد‌های درام و اصرار درام‌نویس به ایجاز است (داستان از دستگیری طاووس تا کودتای یاران شیر شاه و هجوم یاران طاووس به قصر شاه؛ در طرفه العینی حادث می‌شود) و این آشنایی‌زدایی پلات؛ در نمایشنامه باعث می‌شود، شگرد آشنایی‌زدایی به امری ملال‌آور تبدیل بشود که این همه غریب‌نمایی بی‌حاصل برای چیست؟ سبب این بیهودگی در عدم توجه به شخصیت‌پردازی و موقعیت دراماتیک است.‌ای کاش کارگردانان ما به جای این دراماتورژی‌های بی‌حاصل و نمایشنامه‌نویسی شتابزده؛ به حرفه اصلی خود بازگردنند آن وقت در می‌یابند با این استعداد درخشانی که دارند می‌توانند جایگاه رفیعی در تئاتر داشته باشند.

البته دلیل این هدر رفتن استعداد‌های درخشان جوانان کارگردان، آسیب‌های فرهنگی است که کارگردانان ما نمی‌تواند هرگز متن دلخواه خود را به صحنه آورند.‌ای کاش اندکی با هنرمندان جوان مهربان‌تر باشیم.

لینک نوشتار: https://jamejamonline.ir/fa/news/1480472

مازیار سیدی و خسرو پسیانی در
نمایش «با خشم به گذشته نگاه کن»
.
پیش‌فروش بلیت در سایت تیوال آغاز شد:
tiwall.com/p/lookbackinanger
.
از ۲۸ آبان |‌ ساعت ۲۰:۳۰
سالن ‌کُر ‌باکس ‌پردیس ‌تئاتر ‌و ‌موسیقی ‌باغ ‌کتاب
.
نویسنده: محمد ‌زارعی
مترجم: سارا صابری، سام دولتی
دراماتورژ: مازیار ‌سیدی
کارگردان: ... دیدن ادامه ›› فضل ‌اله ‌عمرانی
تهیه‌کننده: سعید ‌روستایی
.
بازیگران: (به ترتیب حروف الفبا) مرجان ‌اتفاقیان، شیرین ‌اسماعیلی، خسرو ‌پسیانی، مازیار ‌سیدی
با تماس تصویری: رضا ‌بابک (در نقش توبیاس فون‌سنِ فضانورد)
و با صدای: ستاره ‌پسیانی (در نقش جمیلا جمیری، مهمان پادکست "گذشته")
.
مجری طرح: امیرسپهر ‌تقی ‌لو
مدیر تولید: محمدامین ‌ساکی
مشاور کارگردان: مازیار ‌سیدی
.
طراح صحنه: امیرحسین قدسی
طراح لباس: شیدا ‌زواری
طراح نور: علی ‌کوزه ‌گر
طراح صدا: کاوه عابدین
طراح گرافیک: مریم ‌برادران
.
مدیر پروژه: حمید شعرانی
دستیار اول کارگردان، برنامه‌ریز: یزدان ‌گرم ‌آبی
دستیار کارگردان: محمد ‌سجاد ‌بنی ‌کریم
منشی صحنه: آناهیتا ‌آذری
.
مدیر روابط عمومی، تبلیغات: نوید ‌آغاز
عکاس: کیارش ‌مسیبی
ساخت تیزر: امیرحسین ‌منصوری
مشاور رسانه‌ای: علی ‌کیهانی
.
مدیر صحنه: احسان ‌صفرزاده
دستیار لباس: مهسا ‌بالانی