امان یک نمایش صریح و مونوگ گونه که متن ان فرصتی برای اندیشیدن را فراهم میکند. بازیها تلاشگر و تحسین امیز است.
و در پنج قصه تقریبا به عمده آسیبهایی که زنان در تعامل با مردان دارند اشاره میکند.
ساختار نوشتاری دیالوگهای پنج زن از پنج سطح اجتماع با خلاقیت نسبتا خوبی متفاوت از هم است. (هر چند ذهن من در مقابل زمان زیاد بعضی از این ساختارها کلافه میشد ولی ریتم نمایش و فرم اجرایی ان کمک کننده بود به تداوم لذت و همراهی با نمایش)

و اما نخ اتصال این قصه ها قرار است چه باشد؟! سوالی که ذهن من در طول نمایش ان را تکرار میکند
دعای امان؟!
دعای امان دعایی است که از زبان شجاعترین و قویترین مردی است که تعریفش را شنیده ایم به کرات و در اقوال ..و در انسانیت الگویی است برای بشر به تعاریف و دعاوی و چه بسا باور و قلوب باورمندان.
و چرا دعای امان؟!
ایا این دعا در نظر نویسنده این متن و کارگردان این اجرا یک امیدواری و التیام است ... دیدن ادامه ›› به زنان ؟!
دعوت است به پناه خواهی و یا یادآوری مردیِ که در مقابل تمام نامردیها یک تنه مرهم است برای راوی این قصه ها و غصه ها؟!
اگر این باشد که نمیدانم بوده است اما گویا برداشت صرفا ذوقی من راهش را به این سمت کج کرد.یعنی در تاریخ مردانی بوده اند و هستند که دمشان گرم است در مقابل ان دسته دیگر از مردان.

پیشکش درود و سپاس به عوامل نمایش امان

بازیهای قوی و طبیعی و دیالوگهای پینگ پونگی و روان
طنز نسبتا خوب و شیرین با استفاده از تضاد ها
موضوعی ملموس و تکراری اما پرداختی قابل قبول
لذت بخش و سرگرم کننده
اینها با هم نمایش رجوع است برای من

پیشکش سپاس و درود به عوامل نمایش رجوع

جذاب و پر کشش ، قابهای بصری چشم نواز ، با طرح داستان اسطقس دار

پیکش درود و سپاس به عوامل فیلم دوآل پا

اجرای این نمایش تا چه تاریخی ادامه داره ؟!

صحنه اجرای این تیاتر در دو بخش کناری ( گوشه سمت چپ و گوشه سمت راست) از دو ظرفیت مطبوع و دلنشین بهره میبرد: آواز عربی و اجرای پرفورمنس یک بانو
اما در میانه ی صحنه آنهم با دکوری برجسته (یادآور قوس و منحنی و معماری مشرق زمین ) به شنیدن مونولوگی محکوم میشویم که علیرغم اینکه تلاشگرانه به اجرا در می آید ولی موفق نمیشود دلبری کند.
»اگر دو بخش کناری نبودند بخش میانی کلافه کننده میشد چرا که حجم وسیعی از پریشان احوالی و روانپریشی یک فرد به اصطلاح عاشق بدون قصه ای که قصه باشد نتوانست من را با خود انچنان که باید همراه کند.
شاید برای اهل دل جور دیگری باشد.
لحظاتی که مونولوگها متوقف میشد و دو طرف کناری صحنه سکوت را میشکستند و اجرایشان جان میگرفت خودم را در بیروت و اندلس و ناکجا ابادی حس میکردم که دوست نداشتم اجرا و آواز تمام شود.

طراحی لباس کاراکتر اصلی چقدر به قاعده و خلاق و زیبا بود.

درود و سپاس به عوامل نمایش نظام ابن عربی