کبک پرنده بسیار زیبایی است و لیک اگر شیفته آن باشم توصیفاتی در باب جمال و دلربایی آن از من ساطع خواهد شد که مخاطب ظن قرقاول به آن می برد. آری شیفتگی، غلیان و تبلور معجونی ناهمگن از چندین و چند پرده از عواطف لطیف بشری است و بسیار فرخنده و محترم لیکن النهایه کبک را از هر طرف که بخوانیم باز هم همان کبک است.
دریاها و آسمان ها فاصله است میان نظاره تلاش مضاعف و البته ستودنی برای تاتر شدن در چنین اجراهایی تا حظ از تاتر نژاده و از مکتب برآمده ای در نظیر مونولوگ/مونوپرفورمنس های اساتیدی همچون جلال تهرانی که سالهاست در حسرت تماشای دوباره شان بی تابیم.

"خانه سیاه است" همان کرد با من که بیست و اندی سال پیش، سکوت شامگاهان ظهیر الدوله و نقش خاک فروغ و رهی و خالقی و... به نخستین بار.
گرچه دو بار به تماشایش نشستم لیک تشنه ام به تماشای دوباره و حسرتا که مجالی نبود بیش از این.
هر آن عزیز که دل آشوب نمایش بود را فرا خواندم به تماشایش، که آرام گیرم و حظ مشدد برم از حظشان.
کمی کمتر از هفت ساعت دیگر مانده به پایان اجرای پایانی و هنوز صندلی های خالی!!
حقا چشم و انتظار ما چیست از نمایش در این دیار و دوران پسا فروغی ها!؟؟
رندی بر سر گذر، برد یمانی اعلاء می فروخت به بانگ حراج... ذرعی به 5 دینار.. کم رونقی و کسادی را که دید بانگ برآورد که ای سروران من، پارچه اعلاتری هست آهسته گویید من خود ذرعی به 10 دینار خریدارم!

منتقد نیستم در اینجا.. که نقدها را رفقای کار بلد پیشتر گفتند و مرقوم نمودند و شنیدیم و خواندیم و حقا که حظ بردیم.
داد زن! هم نیستم.. که نه حنجره زمختی، دادار عنایتم نموده و نه متاع هنر و فرهنگ، البسه ستر عورتین نسوان است که بر سر گذر بازار هوار کنم در سامعه رهگذر که به جبر، احساس نیازش کند.
انجمن باز و رفیق باز هم نیستم.. که سنگ مصاحب به سینه زنم و عرض اندک خود به پای وی ریزم.
بنده ولی اینجا حسرتمندم فزون.. حسرت دیدن صندلی های خالی!
خود دو بار دیدمش و دوستان را نیز گسیل کردم به دیدنش، حظ بردند و این حظ مشدد دو صد افزون بود برای من.

نمایشی بوده یا هست ظاهرا موسوم به "تحران عاشق".. در پای برگه اش جسارت ... دیدن ادامه ›› نموده نگاشتم:
"بلی خرده بورژواها هم تاتر می بینند ولی لطفا حرمت تاتر را نگه دارید"
که از قضا حضرت تیوال از این جسارت، گویا برآشفت و حکم به حذف عرض بنده داد.
بلی دوستان، نمایش نمایش است دیگر، حضرت تیوال نیز که هر دو را توقیع نموده و شایسته عرضه دانسته، ولی اگر باز جسارت و اسائه ادب نمی انگارندش، این کجا و آن کجا!؟؟

برای چون بنده ای که تاتر را به هوای ابزورد و گروتسک و سورئالیسم دوست می دارد و گریزان است از فضای پر ازدحام واقع گرایی جیغ، محظوظ شدن از چنین اجرایی بسی سخت است و بعید، حال شاید دانای کل (و حتی شاید دانایان جزء!) برآشوبند و نهیب زنند که از پیش گفتند و از پیش دانستی و حال رفتی پس نقدت خطاست. آری شاید اینگونه باشد ولی باورم کنید دوستان که سنگ خودم را به سینه نمی زنم. فقط تاتر، تاتر است و مدیوم تاتر بس متفاوت است از مدیوم تلویزیون و پرده سینما. شاید و البته چه بسا حتما بتوان در قاب تلویزیون و هنر هفتم، رئالیته را از اعماق ناف هم فریاد زد و هوار کشید و حلق و جامه درید و احساس ها خرید و اشکها روان کرد و خنده ها بر لب نشاند و مآلا به نرمی و آهستگی آنگونه که کسی بو نبرد وسمه و سرمه نوستالژی و سرخآب سفیدآب کنایه و تعریض سیاسی اجتماعی و دهها ترفند بزک دوزک دیگر را به سر و صورت و تن و بدن نزار آن محتوای رئالیستی بیچاره دوخت و مالید که ایها البینندگان و شنوندگان ارجمند بیایید که ما اثر هنری خلق نموده ایم! آری در تلویزیون آری، در سینما هم اندکی آری ولی بر صحنه بی مثل و مانند نمایش زنده هرگز! اگر بنا باشد همزمان در سکوت و صندلی و تفکر فرو رویم، پرده های گوش را فراخ کنیم، درهای سالن بسته شود، چراغ راهنما خاموش گردد، نور صحنه و صدا و حرکت به رقص در آید و ده آیین و تشریفات را به حق محترم داریم و نفس ها در سینه حبس گردد که یک اثر تلویزیونی را بر صحنه تاتر به تماشا بنشینیم، در منصفانه ترین حالت ممکن "البته فقط در این فقره"، احساس خسران که نه، احساس درماندگی نیز نه، احساس شرمندگی نیز شاید نه ولی احساس حسرت را قطعا به گرده خواهیم کشید. حسرت هرز رفتن این همه نشاط و شور و انگیزه، حسرت نشتی این همه استعداد و بلدی، حسرت بیراهه رفتن بار این همه تمرین و ممارست که همه می توانست تمام قد در خدمت شهبانوی تاتر باشد و نبود و در عوض وا اسفا که با گردن خمیده در خدمت کنیزکان طفیلی قاب های رسانه ای میان مایه بود، تو گویی تا مانده به یک سوم انتهای اجرا، چهل جفت چشم خیره به صحنه تاتر نه، دوخته به قاب تلویزیونی، روشن در میانه صحنه تاتر!
آری دیروز یک ساعت از اجرا گذشته بود که اجرا شروع شد! تاتر آغازیدن گرفت و ای جان جانان که چه تاتری بود "فقط" آن نیم ساعت آخر.

باز عمارت ارغنون، باز هم گروه ریگولیتو، این بار نوید یک سویه سورئالیسم، و بار دگر آیا یک چشم و دلبازی عاشقانه دیگر در ملاء رقص ساحره نمایش؟؟ هنوز اجرا را ندیده ام ولی به یقین خواهمش دید..نه فقط یک بار صد البته. "بازگشت به خانه" مرا و دوستانم را چندان و چندین بار ناگزیر از بازگشت به عمارت ارغنون کرد تا هر باره به قامت بایستیم و به احترام تعهد هنری (و یا شاید هنر متعهد) یکان یکان اعضای این گروه با دل و جان کف بزنیم. در هنگامه حائلی که به قول رفیق بی غش و کلکمان "ساعت و سال و ماه را با سده رنجه کردگی...سکسکه سراب در سیل میانه مایگی"، این گروه به پشتوانه دانش و بینش داشته اش گام هایش را محکم و استوار از فراز تمامی دام های گسترده این دیو دد میان مایگی به عافیت برداشت و چه به انصاف انتظارمان را به غایت حد رساند از خود و آرمان و عملکرد خود. ما "بازگشت به خانه دیدگان" شما را زین پس تنها و فقط با شاقول تراز ریگولیتوی باز گشت به خانه تراز می کنیم رفقا،.همانگونه که اکنون اینگونه مستسقی و حریصیم برای دیدن پناه کاهتان، اگر کوچک و خرده ای اعوجاج و انحرافی از نخ آن تراز ببینیم نیز آنگاه از نقد تند و بی ملاحظه مان در امان نخواهید بود، که دانند و خود نیز می دانید که "خود کرده را تدبیر نیست".