مجموعه ای از هنرمندان خلاق و یک نمایشنامه عالی در حوزه طنز و تراژدی اثر چشم نوازی را رقم زده اند و یکی از تراژیک ترین اتفاقات تاریخ معاصر ایران را با طنازی بدیعی به مخاطب عرضه می کنند.

جشنواره رنگ‌ و موسیقی
اثری که برای مخاطب و صحنه تالار وحدت احترام قایل شد و از موسیقی گوش نواز تا طراحی لباس و نور و حرکت سنگ تمام گذاشت. هماهنگی بازیگران نشان از تمرینات سخت و طولانی داشت و استفاده از خواننده های حرفه ای لذتی در حد حضور در یک کنسرت را نصیب شنونده کرد.
در مقام نقد میتوان به ریتم کند کار در ابتدا و ریتم شتاب زده در صحنه های انتهایی اشاره کرد. گاهی موسیقی بر صدای خواننده غالب بود و میزانسن صحنه، اندرونی قلعه و جزئیات را از دید مخاطب دور نگه میداشت.
دو ساعت و چندی میتوان به این قصه دل سپرد و لذت برد

کلاژی که تئاتر نیست
نیم ساعت از شروع نمایش گذشته و هنوز تماشاگران جدید وارد میشوند و پر سروصدا دنبال صندلی میگردند. موبایل ها روشن است و ایده تبلیغ جمعی برای فروش بلیط شب های آتی جای دیسیپلین تئاتر را گرفته است. اجرا با اپیزودهایی آغاز میشوند که به متن آنها پرداخته نشده است و بازی ها پخته نشده اند. رضا یزدانی به نسبت قدیم با احتیاط تر میخواند و اوج نمیگیرد. اپیزود خیاط خانه مهتاب نصیر پور، اپیزود پشت صحنه میترا حجار و فولاوند با بازی های عالی و متن طناز و اجرای دلی علی اوجی نقاط قوت کار بودند. من برای همین سه اپیزود به همه توصیه میکنم این نمایش را ببینند و امیدوارم سایر اپیزودها هم در شب های بعد بهتر شوند. کلمات این نمایشنامه اگر نگوییم کلیشه شده اند کارکرد خود را از دست داده اند، استاد باید وظیفه نوشتن را به نویسنده هایی بدهند که بدانند شاگرد بقال دیگر اینطور حرف نمیزند. مثلا جایی که فولادوند در مورد ترانه برکستون حرف میزند متن، خود را از دل دعوای زن و شوهری میکند و می درخشد.
پایدار باشید