نقدی بر نمایش "بچه"

نمایش "بچه" با تلفیقی از واقعیت و نمادگرایی سعی در ارائه مفهومی فراتر از داستان‌های روزمره داشت. اثری که تلاش کرد در لایه‌های پیچیده‌اش، چالش‌های انسانی و ذهنی را به تصویر بکشد. اما آیا این تلاش موفقیت‌آمیز بود؟ بگذارید به این سؤال در چند بخش پاسخ دهم.

۱. جنبه اجرایی: زیبایی در جزییات
از نظر اجرایی، "بچه" قطعاً یکی از بهترین نمایش‌هایی بود که از لحاظ فنی دیده‌ام. بازیگران با تسلط کامل، نقش‌های خود را به شکلی طبیعی و متقاعدکننده اجرا کردند. هر کدام از اکت‌ها دقیق و روان بود، و این توجه به جزییات به تماشاگر اجازه می‌داد تا عمیق‌تر در فضای داستان غرق شود.

نورپردازی و طراحی صحنه نیز چشمگیر بود. دکورها، هرچند ساده، با دقت چیده شده بودند و حس مناسبی از فضا و موقعیت به مخاطب القا می‌کردند. ... دیدن ادامه ›› همچنین استفاده از صدا و موسیقی به طور هوشمندانه‌ای در خدمت تقویت حس دراماتیک نمایش قرار داشت. این عناصر بصری و شنیداری نمایش را به یک اثر قابل تحسین از نظر فنی تبدیل کردند. در واقع، از این جنبه، نمی‌توان هیچ نقصی به نمایش وارد کرد.

۲. مشکل در محتوا: سردرگمی در میان مفاهیم
اما وقتی صحبت از محتوای نمایش به میان می‌آید، داستان کمی متفاوت می‌شود. "بچه" از آن دسته آثاری است که شاید در نگاه اول سنگین و مفهومی به نظر برسد، اما با گذشت زمان متوجه می‌شوید که این پیچیدگی بیشتر از آنکه عمق داشته باشد، ناشی از سردرگمی است. داستان اصلی درباره زوجی است که فرزندشان گم شده، اما فراتر از این ماجرا، پیام‌های پنهانی در لایه‌های داستان پیچیده می‌شود که فهم آن برای مخاطب عادی کار چندان ساده‌ای نیست.

به نظر من، نویسنده-کارگردان باید راه‌های ساده‌تری برای رساندن پیام خود در نظر بگیرد. در حالی که مفهوم‌های استعاره ای می‌توانند عمق بخشند، نمایش نباید به جایی برسد که مخاطب در هر لحظه مجبور به حدس و گمان درباره پیام اصلی اثر باشد. وقتی از سالن نمایش خارج شدم، احساس کردم در حین نمایش بیشتر در حال تلاش برای تفسیر مفاهیم بودم تا لذت بردن از تجربه‌ای که نمایش می‌بایست ارائه می‌داد. این حس سردرگمی و بی‌هدفی باعث شد که اثر در ذهنم آنچنان که باید ماندگار نشود. نمایش خوب می بایست به گونه ای طراحی شود که وقتی مخاطب از صحنه خارج می شود، تازه تئاتر واقعی برایش شکل بگیرد و مفاهیم مستدل در اجرا، در ذهن او خودنمایی کنند. و این واقعیت در "بچه" حاصل نشد.

۳. نتیجه‌گیری: زیبایی در اجرا، نقص در پیام
در نهایت، "بچه" از لحاظ اجرایی یک اثر موفق و زیبا بود، اما از جنبه محتوایی نتوانست آنچنان که باید مخاطب را درگیر کند. پیچیدگی‌های غیرضروری در روایت و تلاش برای ایجاد استعاره‌های سنگین، پیام اصلی را در خود گم کرد. به همین دلیل، هرچند شاید این نمایش از نظر بصری و اجرایی یک اثر قابل توجه باشد، اما از نظر محتوایی در نهایت برای من تمام شده است.

با این وجود، توانمندی این گروه در اجرای صحنه‌ای مرا متقاعد می‌کند که به آثار بعدی آن‌ها نگاهی بیندازم، چرا که مطمئنم آن‌ها قادر به خلق آثار قوی‌تر و عمیق‌تری هستند. اما "بچه" برای من، با تمام زیبایی‌های اجرایی‌اش، به یک تجربه گذرا تبدیل شد.

خسته نباشید.

به این اثر نمره 3 دادم و آن هم فقط بخاطر اجرای خوب...

در مورد توصیه دیدن این نمایش، سکوت می کنم و انتخاب دیدن یا ندیدن آن را برای سایر مخاطبان عزیز آزاد می گذارم.

ساده بود
زیبا بود
خودمانی بود
دردناک بود
و خنده دار

لذت بردم
خسته نباشید

دیدن این نمایش رو به همه توصیه میکنم.

بد کردم که آینه بدون زنگارتون شدم تا ببینید واقعن چه شکلی هستید و چه بلایی سر مملکت دارید میارید؟

- نقل به مضمون

- من دروغ نمیتونم بگم
- مسلمون بشی درست میشی

مونولوگ زیبا و درخور احترامی بود.
از نظر اجرا ایرادی به خود بازیگر نبود.
چند دقیقه اول نمایش کمی گنگ بود و فضای داستان رو دقیق تشریح نمیکرد که خب می تونست حذف بشه یا بهتر نوشته بشه.

اما داستان به خوبی جلو رفت و تاریخ پر تکرار اشتباه طبقه قدرت رو به خوبی نشون داد.

ممنونم از شما
خسته نباشید

دیدن این نمایش رو توصیه میکنم.

- آناناس!

- وااااای این از همه بیشتر درد داشت!

داستان برای من دو قسمت داشت

قسمت اول یک روایت از خانواده، اجبار، ارتباطات ناقص و ظلم های توجیه شده بود که در جاهایی عمیق جلوه می کرد و در جاهایی انگار سعی می کرد خیلی مسائل رو به ژرفا نبره

قسمت دوم یک داستان مشابه فیلم جنایی بود که هیچ شباهتی به ساختار قسمت اول ماجرا نداشت، انگار نویسنده در وسط داستان تصمیم گرفته بود ژانر داستان رو تغییر بده و کمی چاشنی کلیشه، جنایی، قضایی رو در داستان تزریق کنه

قسمت اول برای من دیدنی، تلخ، طنز و عمیق بود، قسمت دوم ماجرا سطحی، کلیشه ای و خسته کننده.

اگر بازی خوب بازیگران نبود، قطعن وزنه ای برای ... دیدن ادامه ›› ایجاد تعادل کیفی در کل نمایش برای من وجود نداشت.

دیدن استاد بهرام ابراهیمی برای من سعادتی بود، صدای گرم ایشون رو در کتاب های صوتی به طرز وصف ناپذیری دوست دارم،

از همه ممنونم - خسته نباشید

قانون برای الانه، آینده که مهم نیست...


نقل به مضمون

نمایش زیبا و درخور تقدیری بود.

شهروز دل افکار عزیز طبق معمول عالی درخشید.

هر دو بازیگر تسلط بسیاری روی متن داشتن و داستان هم تا آخر نمایش روان اجرا شد.

ممنونم ازتون

دیدن این نمایش رو به همه توصیه می کنم.

کار ضعیف بود از چند منظر:
نمایش 40 دقیقه دیر شروع شد که باعث شد نتونم 10 دقیقه آخر اجرا ببینم و زودتر اونجا رو ترک کردم.
تعداد تماشاچی ها بسیار زیاد بود که شلوغی بیش از حد جلوی فضاسازی رو می گرفت.
3 عکاس! 3 عکاس توی سانس ما مشغول عکاسی بودن و تمام مدت توی دست و پای بازیگرها بودن و اصلن نمیذاشتن آدم چیزی رو درست ببینه! شکنجه روحی وجود اونها و مزاحمت مثال زدنی شون در سکانس ها از شکنجه هایی که بازیگرها تلاش می کردن به تصویر بکشن بیشتر بود.
داستان در انتقال مضمون خودش ناقص بود و بیشتر صدای جیغ و داد و ضجه بازیگرها خودنمایی می کرد. بیشتر از اینکه داستانی برساخت خودش رو نشون بده، در هر سکانس میشد منتظر بود که قرار یه نفر یه نفر دیگه رو داره شکنجه میکنه...

در کل کاری که انتظار داشتم نبود ام خب خسته نباشید
این کار رو توصیه نمیکنم

خنده دار و مفرح بود
دوستش داشتم علی الخصوص بازی شهروز دل افکار عزیز رو!

لذت بردم اما اگه هنوز نمایش رو ندیدید خیلی دقیق به جمله ی اعلامی خود اجراکنندگان "نمایشی جفنگ و متفاوت از گروه «لانچر ۵»" دقت کنید.

اصلن قرار نیست چیزی در حد 10 درصد لانچر5 رو ببینید، و جالبه راوی داستان همون اون به همین هم اذعان می کنه.

رو بازی کردید، خیلی خوب نبودید، اما ارزش دیدن داشتید.

ممنونم، خسته نباشید.

ضمنن، بازم از گروهتون اجرا بذارید میام...

جالب بود ولی با نیم ساعت تاخیر شروع شد.
طراحی صحنه خوب بود، بازی ها قابل قبول...

خسته نباشید