میدونم نمایشنامه این کار برنده جایزه تونی شده، خب ایرادی بهش وارد نیست. متن رو هم خونده بودم ، من فقط میتونم بگم مورد سلیقه من نیست... متنی طولانی با حداقل کنش ‌ها از طرف شخصیت‌ها.. شخصیت هایی که فقط و فقط درباره نطرات، علایق و سلایق و مانیفست‌های خودشون حرف میزنن و حرف میزنن ... جاهایی از متن انگار دیگه مانیفست و نطر نویسنده بود که از زیان کاراکتر بیان میشد..
بازی ها خیلی خوب بود.. شخصیت مرد جوان‌تر خیلی خوب بود. مخصوصا اون قسمتی که مونولوگ طولانی داشت.. تحول شخصیت رو خوب درآورده بود.. طراحی صحنه هم خوب بود.

همگی خسته نباشید. ❤️❤️ +❤️ ( بخاطر کِن)

پ.ن: به نطرم بهتره یه مطالعه زمینه‌ای درباره نقاشان دهه ۵۰ آمریکا و سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی و نقاشان آوانگارد اون دوره داشته باشید. شخصیت های نمایش ( رووتکو) و نقاشانی که ازشون اسم‌میبرن شخصیت های واقعی هستن.
پ.ن ۲: از بعل دستی‌های خودم معذرت میخام که خیلی خمیازه کشیدم🙈