«بهش گفتم :
از بین این همه مواد، چرا فقط اسم این (هروئین) مؤنثه؟

گفت:
آخه فقط تو آغوش یه زن می تونی این آرامشو تجربه کنی...»


پ.ن: امیدوارم درست یادم مونده باشه:)

رُژِ قرمز...
کفشهای قرمز...
شیطان...

اینا همشون قرمزن،

ولی کدومشون واقعا قرمزه؟!...

نمایشنامه انقدر قوی و جذاب بود که علیرغم افت ریتم و بازیها و کارگردانی در بعضی جاها، همچنان تا پایان اجرا من رو با خودش همراه بکنه.
و رضا بهبودیِ دوست داشتنی انقدر کار بلد و توانا هست که حتی تپق هاش رو هم بتونه جمع و جور کنه و تو همچنان از بازیش لذت ببری.

چقدر دلم برای بازیش تنگ شده بود.

«چی میشه که آدما به جای حرف زدن،

با هم سکوت می کنن؟!...»

بعد از اجرا جمعی چهار نفره حدود یک ساعت داشتیم توی ایستگاه اتوبوسِ جلوی لبخند، راجع به کار حرف میزدیم و بحث می کردیم.
دو نفر تقریبا اصلا دوسش نداشتن، یکی فلسفه خوانده ای تئاتر بین و از علاقه مندان به تئاترهای مساوات و دیگری ادبیات خوانده ای کتاب خوان .
و دو نفر دیگر دوست داشتیم، یکی من و دیگری نویسنده ای خوش قریحه و ادبیات خوانده.

این جزئیات رو برای این گفتم که بگم به زعم اون عزیزان چپاندن به زور مفاهیم فلسفی و تاریخ اندیشه با ادبیاتی پر طمطراق و با حسی پیامبر گونه و آقا جونی و دستکاری در ساختار زبانیِ واژگان، نه تنها خوشایند نبود که زننده هم بود!

و از دید من درسته که در حد دیگر کارهای مساوات نبود، ولی من رو تا انتها با متن سنگین و در عین حال از جان بر آمده و ملموسش و همینطور اجرای بی نقص و فوق العاده اش همراه کرد.( که البته دوستان حتی شک داشتن که آیا صدایی ضبط شده رو لب می زد یا واقعا تمام اون متن سخت رو یک ضرب اجرا کرد؟!)

قسمت ... دیدن ادامه ›› اوفیلیا رو خیلی دوست داشتم،
چه ادبیاتی و چه نورپردازی ای!

پ.ن: جمله آخری که به دوستانم گفتم این بود «کسی که اجراش شما رو وادار به یکساعت بحث و تبادل نظر میکنه و متنش براتون تداعی کننده نیچه و هایدگر و فروغ و شاملو و بیضائی و...هست، حتما آقا جونه!»😉

از بازی درخشان ایمان صیاد برهانی لذت بردم.

حضور ماهور الوند در این اجرا باز هم ثابت کرد که آقازادگی فقط در سیاست نیست!!!
انتخاب ایشون با بیان، صدا و اکت ضعیف برای این نقش که به نظرم مشخصا داشتنِ صدایی تربیت شده و قوی رو می طلبید، خیلی جای تعجب داشت برام!

در کل این نمایش به غیر از بازی ایمان صیاد برهانی چیز خاصی برای من نداشت.

امیدوارم آخرین باری باشه که دیدن اسم یه بازیگر خوب (در اینجا بهروز پناهنده) منو وسوسه کنه که برم یه تئاتر بد رو ببینم!

خیلی لذت بردم از تماشای این تئاتر.

از متن فکر شده و جذابش،
کارگردانی دقیق و خوش فکرش
بازیهای بسیار خوبش،
طراحی صحنه و نور فوق العاده اش،
موزیکهای انتخاب شده اش
...

دم همگیشون گرم واقعا!