نمایش با محوریت یک خانواده خاص و در بستر فضای دیستوپیایی روایت می شود، جهانی دارک که مواد غذایی در آن جیره بندی شده است، پدر خانواده که با ریاضیات سر و کار دارد، در زندگی روزمره و خانوادگی اش هم درگیر« عدد» و معادلات است و طبعا با کم شدن «عدد» درآمدش، مجموعه ایی از سهمیه بندی ها، بی رحمی ها و سختگیری ها را در حق خانواده اش تحمیل می کند، دکور صحنه در عین سادگی، خوب و متحرک بود، پلان بندی ها به موقع بود، بازی ها قابل قبول بود، خصوصا بازی خانم آتوسا جلیلی؛ بازیگر نقش دختر خانواده که تلاش قابل تحسینی داشت، کلا نمایش متوسطی بود،پایان بندی نمایش به نظر من تحمیلی و شعاری بود. دیدنش به علت برخی لحظاتش برای برخی تماشاگران ممکن بود کمی سخت یا حتی چندش آور باشد(مثلا برای خواهرم).