در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال محمد فروزنده | دیوار
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 09:54:08
«تیوال» به عنوان شبکه اجتماعی هنر و فرهنگ، همچون دیواری‌است برای هنردوستان و هنرمندان برای نوشتن و گفت‌وگو درباره زمینه‌های علاقه‌مندی مشترک، خبررسانی برنامه‌های جالب به هم‌دیگر و پیش‌نهادن دیدگاه و آثار خود. برای فعالیت در تیوال به سیستم وارد شوید
زندان بی‌زندانی، بی‌معناست. بی‌زندان، زندانبانی نیست. بی‌زندان و زندانبان، شکنجه‌ای نیست...🕊
سه باره ورق الخیال😍
به به💕
فیلمی که با یه شروع خشن و نفس‌گیر، می‌بردت تو دنیایی که از یه‌جایی به بعد خودت هم نمی‌فهمی کی داری نفس می‌کشی، کی خفه شدی. سه ساعت طول می‌کشه، ولی عجیب اینه که نه می‌فهمی کی گذشت، نه می‌خوای تموم شه.😑

حسن پورشیرازی اینجا یه چیز دیگه‌ست.😍
یه هیولا می‌سازه که نه می‌تونی ازش متنفر باشی، نه ببخشیش. فقط می‌مونی که این پدره یا خود شیطونه؟🤓😈
حامد بهداد همیشه خوبه، ولی این‌بار با یه نقش کنترل‌شده و پخته برگشته. اون سکوت و خشمی که ته نگاهش جمع شده، واقعا می‌لرزونت.
محمد ولی‌زادگان هم یه انتخاب شجاعانه بوده که جواب داده.
لیلا حاتمی؟ اومده، درخشیده، رفته. رعناش هم ترسناکه، ... دیدن ادامه ›› هم دل‌سوز.☠🥰

فیلمبرداری، طراحی صحنه، نور، موسیقی... همه‌چی با دقت کنار هم چیده شده. موسیقی حسام ناصری یه تجربه‌ است
گاهی میبرت تو مغز متلاشی‌شده شخصیت‌ها، گاهی آرومت می‌کنه تا آماده شی برای ضربه بعدی.

پیرپسر درباره پدر و پسر نیست فقط؛ درباره آدمه، درباره اینکه چقدر راحت می‌تونیم خراب بشیم. یه فیلم کاملاً سینمایی، از اونایی که بعد دیدنش، ساکت می‌مونی، خیره می‌شی به دیوار، و فقط فکر می‌کنی.

اگه قراره یه فیلم ایرانی امسال ببینی که باهات بمونه، اون پیرپسر ه. حتماً ببینش🕊
اجرای تازه‌ی نمایش باغ وحش شیشه‌ای وفادار به جهان شاعرانه و شکننده‌ی تنسی ویلیامز آغاز می‌شود، اما به‌مرور با ایده‌هایی اجرایی و فضاسازی‌های جدید، شخصیت و هویت مستقلی برای خود می‌سازد. این اجرا نه فقط روایت یک خانواده‌ی ازهم‌پاشیده، بلکه تجربه‌ای چندلایه از بازتاب‌های ذهنی، عاطفی و فرمی است.🕊️
بازیگران در این نسخه هماهنگ‌تر از قبل ظاهر شده‌اند. پسر، با رویکردی نیمه‌فاصله‌گذارانه، روایتی تعلیق‌دار از خود ارائه می‌دهد. دختر با سکوت‌های پراحساس، بُعد شاعرانه‌ی اجرا را برجسته می‌کند و مادر با صدایی آمیخته به مهر و اضطراب، شخصیتی آشنا و ملموس می‌سازد. حضور جیم، اگرچه کوتاه، اما تأثیرگذار و رازآلود است، حامل نوری در تاریکیِ خیال.🕳️

طراحی صحنه نقطه‌ی قوت اجراست؛ از روشن شدن تدریجی شمع‌ها در طول نمایش تا حضور قاب عکس پدر، همه‌چیز هوشمندانه و معنا‌دار چیده شده است. تصویر پدر، غایبی حاضر در روایت است که نبودش، تکه‌هایی از اعضای خانواده را جدا کرده و در روند اجرا، تماشاگر شاهد تلاش شخصیت‌ها برای بازسازی این فقدان است؛ تلاشی که گاه تصویر را شفاف‌تر و گاه مبهم‌تر می‌کند، تا جایی که در پایان، به سفیدی و رهایی ... دیدن ادامه ›› می‌رسد.🏳️

موسیقی‌های انتخاب‌شده، لطیف و هماهنگ‌اند و بدون اغراق، در خدمت روایت‌اند. بازی جناب زارعی کاملاً درخشان و دقیق است❣️
چه از نظر تکنیکی و چه احساسی. و البته حضور پرشور جناب برهمنی، چه در کارگردانی و چه در کنار صحنه، به اجرا انرژی، احترام و شعوری ویژه بخشیده است.❣️🫂🥹


باغ وحش شیشه‌ای در این اجرا، صرفاً یک تئاتر نیست
بازتابی‌ست از زندگی، خاطره، تکه‌تکه‌شدن‌ها و تلاش برای کنار هم چیدن دوباره‌شان. اجرایی تماشایی، حساب‌شده و صادقانه👌🏼🎭👌🏼
قرمز نوشته‌ی جان لوگان، اثری‌ست درباره‌ی جدیت گمشده‌ی هنر نمایشی که در آن، خود هنر به عنوان قهرمان اصلی حضور دارد.🤞
هنری که در برابر مصرف‌زدگی و ابتذال، ایستادگی می‌کند.🙌

اما قلب تپنده‌ی این اجرا، بازی درخشان رضا بهبودی در نقش مارک روتکو است. او با سکوت‌های پرمعنا، نگاه‌های دقیق و لحنی حساب‌شده، تصویر هنرمندی متفکر، معترض و عمیق را جان می‌بخشد. در لحظات حساس، آسیب‌پذیری روتکو را نیز به‌خوبی نمایش می‌دهد،جایی که هنرمند و اثرش به یکدیگر گره می‌خورند.🕊
تماشای بازی او، برای هر علاقه‌مند به تئاتر، یک کلاس بازیگری رایگان است.🎭
سرشار از ظرافت، کنترل، و ... دیدن ادامه ›› شعور صحنه.🎨

طراحی صحنه‌ی مینیمال و هوشمندانه، بازتابی‌ست از ذهن خلوت و پرجوش روتکو..
قرمز تجربه‌ای‌ست از مواجهه با هنر در خلوص و صداقت خودش همان‌طور که باید باشد.
نمایشی تأمل‌برانگیز، در زمانی که تفنن جای تعهد را گرفته🤢
نمایش عزادار فقط داستان یه خانواده‌ای نیست که پدرشون مرده، بلکه بیشتر درباره اینه که ما چطور هویت و وجود خودمون رو تعریف می‌کنیم.
وقتی پدر ... دیدن ادامه ›› خانواده از بین میره، انگار یه نقطه اصلی و مهم زندگی‌شون گم میشه، اون تکیه‌گاهی که همه چیز دورش می‌چرخه.🎭
مادر که می‌خواد نقش پدر رو بازی کنه، نشون میده هویت ما فقط یه چیز ثابت نیست، بلکه می‌تونه تغییر کنه و بازسازی بشه. اینجوری سوال پیش میاد که هویت واقعاً چی هست؟
یه چیز ذاتی و ثابت یا فقط یه نقشی که بازی می‌کنیم؟
مادر وقتی نقش پدر رو می‌پذیره، در واقع نشون میده هویت ما می‌تونه تکون بخوره و شکل‌های مختلف بگیره.🥺
مادر بزرگ هم که هیچ حرفی نمی‌زنه و عباس جمالی این نقش رو با سکوت و حرکاتش خیلی خوب بازی می‌کنه، مثل نمادیه از اون بخش بی‌صدا و خاموش وجود ما که وقتی چیزی رو از دست می‌دیم، فقط ساکت می‌مونه و نمی‌تونه چیزی بگه.🕊️
بازی آزاده صمدی تو نقش مادر خیلی خوبه، چون تونسته حس‌های درونیش رو به خوبی نشون بده. مادر فقط یه نقش رو بازی نمی‌کنه، بلکه داره درگیر یه بحران بزرگ تو هویت خودش هست و این موضوع رو خیلی خوب به تماشاچی منتقل می‌کنه.🙌
عباس جمالی هم با اون بازی متفاوتش سکوت رو به زبانی تبدیل کرده که می‌تونه درد و نبودن رو برسونه،این سکوت خودش یه جور حرف زدن فلسفی‌ست.👌
نور و موسیقی هم خیلی خوب حس خالی بودن و نبودن رو تو فضا می‌ذارن و باعث می‌شن ما بیشتر حس کنیم که داریم درباره چی حرف می‌زنیم.💫
یعنی درباره اون خلأیی که وقتی یه نفر رو از دست می‌دیم تو زندگی‌مون ایجاد می‌شه.🕳️
یه نکته عجیب هم اینه که بعضی تماشاگرها تو لحظات خیلی دردناک میخندیدن!😐
امر ملوکانه نمایشنامه‌ای است درباره سکوت‌های زنانه، وفاداری‌های ساختگی، عشق‌های تحمیلی، و رنجی که در لایه‌های مختلف تاریخ، با چهره‌ای دیگر تکرار ... دیدن ادامه ›› می‌شود. در این نمایش، حسین پاکدل با زبانی سنگین و شاعرانه، سفری ذهنی و تاریخی را از دل حرمسرای قاجار تا زن امروزی ترسیم می‌کند🕊️

👑 شخصیت فروغ‌السلطنه، زنی از طبقه درباری قاجار، نماینده تمام زنانی‌ست که نه‌فقط در ساختار مردسالار، بلکه در برداشت نادرست خود از مفاهیمی مانند «عشق»، «وفاداری»و «پایداری» زندانی شده‌اند.
عاطفه رضوی بازیگر این نقش با درک عمیق از پیچیدگی این نقش، از فروغ یک زن قابل لمس ساخته،نه قدیسه، نه قربانی صرف.
زنی با زخم‌هایی که خودش به خود زده و صدایی که تازه دارد از لایه‌های عادت بیرون می‌آید.

انتخاب لهجه آذری نه‌تنها به شخصیت فروغ هویت منطقه‌ای بخشیده، بلکه به صداقت و باورپذیری نقش نیز عمق داده است. حضور ممتد او روی صحنه، با دیالوگ‌هایی سنگین و شاعرانه، نیازمند انرژی مداوم و درک بی‌واسطه از ریتم نمایش بود،که او با مهارت از پس آن برآمده است.

🎭 استفاده از ماسک برای فرهادمیرزا تصمیمی هوشمندانه از سوی کارگردان است.
نشانه‌ای از بی‌چهره بودن ظلم، بی‌هویتی مردی که فقط ابزار قدرت است و در عین حال، می‌تواند نماد هر رابطه‌ای باشد که در آن زن تنها با سایه‌ای زندگی می‌کند. ماسک، نماد انقطاع ارتباط است، چیزی که در نمایش نه‌تنها بین شخصیت‌ها، بلکه در ساختار تاریخی ما نیز مشهود است.

💔یکی از نقاط برجسته نمایش، تقابل دو نگاه زنانه از دو دوران متفاوت است:
فروغ‌السلطنه که پایداری را با رنج اشتباه گرفته،
و زن امروزی که آغاز به اعتراض کرده، اما هنوز هم زخمی است.

این تقابل، بدون شعارزدگی، تصویری از روند رشد آگاهی زن ایرانی را ارائه می‌دهد، روندی که هنوز به سرانجام نرسیده اما دیگر در سکوت نمی‌گذرد.

✍️ حسین پاکدل با نثر شاعرانه و سنگین خود، نمایشی خلق کرده که واژه‌ها در آن همچون آینه‌اند🪞
آینه‌ای برای دیدن درون🕳️
متن در عین زیبایی ادبی، گاه به مرز پیچیدگی می‌رسد و همین‌جا نقش بازیگر پررنگ می‌شود تا معنا را به جان تماشاگر برساند.

با این حال در برخی بخش‌ها دچار ضعف‌هایی بود که نمی‌توان از آن‌ها چشم‌پوشی کرد.😵‍💫

طراحی صحنه یکی از نقاط ضعف کار بود؛ صحنه‌ای ایستا، کم‌جزئیات و بدون خلاقیت که نه‌تنها کمکی به فضاسازی تاریخی نمی‌کرد، بلکه در برخی لحظات حسی از سکون و تکرار به تماشاگر القا می‌کرد.🙄

طراحی نور نیز بسیار ضعیف و ناهماهنگ بود. نورپردازی نه در انتقال حس، نه در ایجاد تمرکز بصری و نه حتی در تفکیک موقعیت‌های زمانی و مکانی موفق عمل نکرد. در صحنه‌هایی که بازیگر با انبوه دیالوگ‌های سنگین در حال اجرا بود، نور بی‌رمق یا بی‌هدف گاهی ضربه‌زننده بود.😕

در نقطه مقابل، استفاده از موسیقی زنده از ویژگی‌های مثبت اثر به‌شمار می‌رفت. موسیقی نه‌تنها به فضای نمایش عمق و حس اضافه کرده بود، بلکه در همراهی با اجرای بازیگران و ریتم صحنه، به‌خوبی جا افتاده بود و نوعی تنفس احساسی در میان فضای سنگین نمایش فراهم می‌کرد.

در نهایت امر ملوکانه تئاتری‌ست که اگرچه در دل تاریخ قاجار روایت می‌شود، اما دغدغه‌اش کاملاً معاصر است. صدای زنانی‌ست که هنوز در جدال با مفاهیم ساخته‌شده برای‌شان، راهی به سوی خودآگاهی می‌جویند🕊️🎭🕊️
محمد جان چقدر درک و برداشت خوبی داشتید به این اجرا
من با اینکه ارتباط نگرفتم و سلیقه ام نبود اما از نقد شما بسی لذت بردم ⭐💎
پویا رزمگاه
محمد جان چقدر درک و برداشت خوبی داشتید به این اجرا من با اینکه ارتباط نگرفتم و سلیقه ام نبود اما از نقد شما بسی لذت بردم ⭐💎
🌺
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
آری
اگر دیوانگی چنین بودیا ک منم
و هشیاری شمایانید!

من را دیوانه سزاست بر شماراندن
هوش رُبا چیزکی اَر خواندن...

🕊️⚰️⚰️🕊️
انگار در حومه ی دانمارک زندگی میکنم،
چیزی جز گاو در اطرافم نیست🐄

فئودور داستایفسکی
گاو، موجود نیمه خوشبختی ست
جفت دارد، کمی علف دارد!

دست سلاخ چیز برّاقی ست
که به این زندگی شرف دارد...

#سید_مهدی_موسوی
۲۵ اردیبهشت
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
وقتی دیدی ی زن رو کاناپه دراز کشیده و داره Lolita میخونه،
بدون اون زندگی رو گه گرفته...🎭

سالی ی بار طراحی صحنه خوب میبینم، اونم تو بورش💫
متن بورش ب روایت نازنین رو بیشتر از بورش یک دوس داشتم،
مرسی یزدانی خرم🫂

صابر🕊️❣️🕊️
الهام کردا فوق العاده🙌👌🙌

چه افیونیه غم...🕊️
به نظر من انسان برای معنا کردن حس غم و غصه خوردن آفریده شده... به قول چارلی چاپلین: چرا یک غم چندین بار تورا غمگین می کند ولی یک لطیفه تورا چندین بار نمیخنداند؟
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش شک نوشته‌ی جان پاتریک شنلی، یکی از آن متونی‌ست ک با سادگی ظاهری‌اش، عمیق‌ترین تردیدها و باورهای انسانی را به چالش می‌کشد. اجرایی ک این ... دیدن ادامه ›› شب‌ها با کارگردانی کوروش سلیمانی روی صحنه است، با تکیه بر بازی‌های قوی، طراحی صحنه‌ای حساب‌شده و فضایی متعادل، توانسته ترجمه‌ای موفق و تأثیرگذار از این متن کلاسیک ارائه دهد.💫🎭💫

کوروش سلیمانی ب عنوان کارگردان، با هوشمندی و پرهیز از زیاده‌گویی‌های بصری، مسیر اجرای نمایش را ب گونه‌ای طراحی کرده ک تماشاگر بدون واسطه وارد فضای ذهنی شخصیت‌ها شود. او با خلق فضایی سرد، منظم و تا حدی بسته، روح مدرسه‌ای مذهبی را به‌خوبی بازتاب داده و در عین حال با مدیریت ریتم، تنش را تا پایان اجرا حفظ کرده است.❣️🕊️❣️

درخشش اصلی این نمایش، بی‌تردید رویا افشار در نقش خواهر آلوشیوس است. او با تسلط مثال‌زدنی بر بدن، نگاه و بیان، چهره‌ای محکم، منضبط و گاه ترسناک از یک زن مذهبی و معتقد ارائه می‌دهد، اما همین شخصیت، رفته‌رفته در برابر تماشاگر لایه‌هایی پنهان از تردید و شکنندگی‌اش را عیان می‌کند. صحنه‌ی پایانی یکی از نقاط اوج احساسی و دراماتیک اجراست که افشار با دقت و باورپذیری کامل از پس آن برآمده است.❣️

بهنام تشکر در نقش پدر فلین، مثل همیشه با کنترل و دقت ظاهر شد. او شخصیت را با لحن گرم، صمیمی اما در عین حال مرموزی اجرا کرد که همدلی و تردید را همزمان در مخاطب برمی‌انگیزد. اجرای او باعث می‌شود تا مخاطب تا پایان نمایش بین اعتماد و شک معلق بماند—دقیقاً همان چیزی ک متن دنبال می‌کند.🫶

ویدا جوان در نقش خواهر جیمز، با نرمی، صداقت و لطافت بازی‌اش، صدای تردید و وجدان نمایش را نمایندگی می‌کرد؛ شخصیتی که بین دو قطب درگیری اصلی، تماشاگر را با انسانیت ساده و بی‌غل‌وغش خودش همراه می‌کند. همچنین ساناز نجفی در نقش خانم مولر، هرچند حضوری کوتاه داشت، اما با بیان قوی و حضور موثرش، نماینده‌ی نگاه مادرانه و اجتماعی‌تری به موضوع نمایش شد.🙌

طراحی صحنه، نورپردازی و لباس‌ها به‌خوبی در خدمت فضا و اتمسفر کار بودند. دکور ساده اما گویا، نورهای کنترل‌شده و لباس‌هایی دقیقاً متناسب با دوره و فضای مذهبی، همه کمک کردند تا تمرکز تماشاگر روی داستان و بازی‌ها باقی بماند.🙌

در مجموع، اجرای کوروش سلیمانی از شک، نمایشی‌ست سنجیده، انسانی و تأمل‌برانگیز. اجرایی ک نه با شعار، بلکه با سکوت‌ها، نگاه‌ها و جمله‌های نیمه‌تمام، تماشاگر را با مهم‌ترین سؤال اخلاقی‌اش تنها می‌گذارد: وقتی همه‌چیز در پرده‌ای از ابهام فرو رفته، آیا حق قضاوت داریم؟🤔
محمد فروزنده ی عزیز، تماشاگر وفادار و همیشگی. … خوشحالم از ابراز رضایتِ همراه با توصیف نکات مربوط به یکایک بازیگران و طراحان عزیز ما … خواندن نظر شما و سایر عزیزانی که برای ما می نویسند بسیار ارزشمند است چون نشان می دهد آنچه خواستیم در نگاه و ذهن تان پدید آید، تا حد بسیاری شکل گرفته … ممنون عزیز و پاینده باشی
۲۹ فروردین
با اینکه خودم از این نمایش بسیار لذت بردم و نظرم رو هم در اینجا نوشتم ولی نقد شما آنقدر جذاب بود که دلم خواست دوباره ببینم ولی متاسفانه اجرای آخر بود
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
در خوابگاه ی پادگان، جایی ک نظم نظامی با بی‌نظمی روحی سربازها در تعارضه، نمایشی شکل می‌گیره ک از دل یک شوخی ساده، به یک تراژدی روانی و اخلاقی ... دیدن ادامه ›› عمیق تبدیل می‌شه🥴😵‍💫

همه‌چیز از تصمیم شش سرباز برای برگزاری جشن پتو برای هم‌خدمتی‌شون آغاز می‌شه، یک رسم شناخته‌شده و به ظاهر بی‌ضرر. اما همین شوخی، ب نقطه‌ی آغاز سقوط اخلاقی جمعی‌شون بدل می‌شه. وقتی متوجه می‌شن ک آن سرباز دیگر نفس نمی‌کشد، اولین واکنش، نه کمک یا اعتراف، بلکه سکوت، انکار و پنهان‌کاری است🤗

در این لحظه، ما وارد قلب روان انسان‌ها میشیم، جایی که هر کدوم از سربازها برای حفاظت از خودشون، دست به انکار نقش خود می‌زنن و گناه را به دوش دیگری می‌اندازن.اونها خودشون رو با ی قسم کورکورانه متحد می‌کنند، اما این اتحاد، بیشتر شبیه هم‌دستی در گناهی ناگفتنی است تا ی عهد رفاقت. وجدانِ جمعی‌شان ترک برمی‌داره، و آنچه بین‌شان می‌ماند، سکوتی مرگبار، پر از اضطراب، ترس و شک است.☠️

تراژدی زمانی کامل می‌شود ک می‌فهمیم آن سرباز فوت‌شده، همان روز معافیتش صادر شده و فردای آن شب قرار بوده خدمتش تمام شود. این حقیقت، نماد تلخی از تقدیر، بی‌رحمی زمان، و نادانی انسان است. مرگی ک می‌توانست رخ ندهد، تنها به‌خاطر لحظه‌ای شوخی، غرور جمعی و ناآگاهی رخ داده.😑

از نظر هنری، نمایش با بازی نور و تاریکی پیش می‌رود. خاموشی شبانه فقط مربوط به چراغ‌ها نیست،خاموشی وجدان و تاریکی حقیقت نیز هست. ما در فضایی بسته، تنگ و ساکت قرار داریم،خوابگاهی ک حالا نه محل استراحت، ک به قربانگاه روان سربازها تبدیل شده است.👀

نام نمایش قربانگاه، بار معنایی سنگینی دارد. اینجا نه‌ فقط یک انسان، بلکه بی‌گناهی، اعتماد و شاید حتی انسانیت قربانی می‌شود. سربازی ک مرگش در بستر شوخی رخ می‌ده، خودش بی‌خبر از اینکه به پایان نزدیک است، و دیگران بی‌خبر از اینکه با ی لحظه، ی تصمیم، وارد جهنم درونی‌ای می‌شوند ک پایان ندارد.🕳️

در غیاب قهرمان، تمرکز داستان بر روی بازتاب درونی مرگ است
نه خود مرگ!
این انتخاب جسورانه، باعث می‌شود تماشاگر مدام به این فکر کنه ک
اگر من یکی از این شش نفر بودم، چیکا می‌کردم؟
اینجاست ک نمایش، صرفاً یک روایت نیست، بلکه ب آیینه‌ای برای تماشاگر تبدیل می‌شود.
آیینه‌ای که باید در آن چهره‌ی خودش را در موقعیتی بحرانی ببیند.
در نهایت، نمایش قربانگاه اثری‌ست درباره مرز باریک شوخی و خشونت، دوستی و خیانت، بی‌گناهی و گناه جمعی، و مهم‌تر از همه: بار روانی رازی ک گفته نمی‌شود اما خاموش هم نمی‌ماند.🤗

در آخر مجید عراقی عزیز و صادق برقعی عزیز فوق العاده هستن🕊️❣️🕊️
امشب برای آقای علی غریب ک بازی اشون هم خوب بود، اتفاقی در حین اجرا افتاد ک امیدوارم سلامت باشن🕊️🤗🕊️
ممنونم از نگاهتون🙏🏼🌹
۲۲ فروردین
محمد فروزنده
نمیای که🤦‍♂️
😅😅بعد از این ایشالهه
۲۳ فروردین
خوابگاه و تخت دو طبقه
از این تخت به آن تخت
از نوجوانی به کهنسالی
کسانی که میشناسی کسانی که نمی‌شناسی
خواب می‌بینی خواب خوش اما زود بیدار می شوی
می ترسی یار دیرینه از دست برود
تخت زمخت خشک با سر و صدای عجیب
اگر یک شب تنهایی را در آغوش نکشی چه می شود
گاهی دلت برای خودت تنگ می شود
۲۴ فروردین
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
هیچ رازی در جهان نیست ک تئاتر از آن پرده بر ندارد🕊️

تئاتر، آینه‌ای است ک نه تنها چهره‌ی ما، بلکه آنچه را ک پنهان می‌کنیم، آشکار می‌سازد. بر همه‌ی کسانی ک جرأت بازتاب حقیقت را دارن،روز تئاتر مبارک🎭🫂🎭
سال نو، پرده‌ای تازه از نمایش بی‌پایان زندگی است؛ صحنه‌ای ک در آن، ما هم بازیگر‌یم و هم نویسنده.
دیروز، نمایشنامه‌ای بود ک نوشته‌ایم، و فردا، صحنه‌ای است ک هنوز بر آن قدم نگذاشته‌ایم🤗

باشد ک در این پرده‌ی نو، نقش خود را با آگاهی و جسارت بازی کنیم، دیالوگ‌هایمان را با خرد و عشق بیامیزیم، و اجازه دهیم ک نور امید، سایه‌های تردید را از صحنه بزداید.

پرده ی این سال نو، پر از نور و آگاهی...

سال نو مبارک🕊️
به به🫶
آقا کوروش بعد از توافقنامه ، رفتن سراغ نمایشنامه شک👏

این نمایشنامه در سال 2005 برنده جایزه پولیتزر برای درام و جایزه تونی بهترین نمایشنامه شده👌
تو سال 2008، فیلمی با عنوان Doubt به کارگردانی جان پاتریک شنلی ساخته شد، ک مریل استریپ، ایمی آدامز بازیگراش بودن،
و نامزد 4 جایزه اسکار شد.

در این نمایشنامه بنظرم مخاطب با این سوال روبه‌رو می‌شه ک آیا قطعیت همیشه امکان‌پذیره، یا باید با شک زندگی کرد؟🥴
محمد فروزنده عزیز … ممنون …. به قولِ شنلی “شَک می تونه ریسمانی به قدرت و نیرومندی یقین باشه …”

مثل همیشه با تمام توان برای ارایه ی یک نمایش با کیفیت و شایسته شما عزیزان خواهیم آمد … تا یار که را. خواهد و میلش به که باشد …
۲۴ اسفند ۱۴۰۳
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
نمایش "چهارراه کوکاکولا" یک اثر پویای تئاتری است که با پرداختن به یکی از مفاهیم انسانی کلیدی، یعنی اعتماد، داستانی از اسباب‌کشی به ... دیدن ادامه ›› خانه جدید را تبدیل به معمایی پیچیده و جذاب می‌کند. این اثر نشان‌دهنده تحولات در روابط انسانی و تأثیرات سوءتفاهم‌ها و گم شدن جزئیات ظاهراً ساده بر زندگی انسان‌ها است. در ظاهر، تنها گم شدن یک کیف مدارک و پول، که قرار بود برای خرید یک قطعه زمین شریکی استفاده شود، رخ می‌دهد، اما در بطن داستان، این حادثه ساده به یک بحران بزرگ تبدیل می‌شود که روابط چند خانواده را تحت تأثیر قرار می‌دهد🎭

نخستین چیزی که در تماشای این نمایش جلب توجه می‌کند، استفاده دقیق از فضاسازی و طراحی صحنه است. دکور ساده و محدود، که در ابتدا ممکن است بی‌اهمیت به نظر برسد، در حقیقت به‌طور هوشمندانه‌ای بر احساس فشاری که شخصیت‌ها تحت آن قرار دارند، تاکید می‌کند. استفاده از فضای کوچک، به نوعی نشان‌دهنده محدودیت‌های ارتباطی و بحران‌های درونی شخصیت‌ها است. این طراحی صحنه، با همراهی نورپردازی مناسب، تنش‌های روانی شخصیت‌ها را در هر لحظه برجسته می‌کند.🕊️

بازیگران در این نمایش، هر یک در نقش خود توانسته‌اند عمق و پیچیدگی‌های انسانی را به خوبی به نمایش بگذارند. به خصوص نحوه انتقال شک و تردید، احساس گناه و اضطراب در تک تک لحظات، از قدرت اجرایی بسیار بالایی برخوردار است. بازیگران با تسلط کامل بر نقش‌های خود، توانسته‌اند فضای بحرانی را که در آن قرار دارند، به شکل باورپذیر و ملموسی برای تماشاگر خلق کنند. از پیچیدگی‌های درونی شخصیت‌ها گرفته تا تغییرات تدریجی احساسات آنها، هر حرکت و دیالوگ در راستای پیشبرد داستان و ایجاد تعلیق بیشتر عمل کرده است.🕊️❣️🕊️

یکی از نکات مهم در این نمایش، بازی‌سازی دقیق کارگردان است. او توانسته است به خوبی لحظات تنش‌زا و لحظات آرامش را متوازن کند. در عین حالی که داستان در جریان گم شدن یک کیف به پیچیدگی و بحران می‌رسد، کارگردان به نحوی ماهرانه توانسته است این کشمکش‌ها را به طور طبیعی در روند نمایش پیش ببرد. این انسجام در هدایت بازیگران و تطابق داستان با فضای نمایش، موجب شده که تماشاگر بدون احساس سرخوردگی یا کشمکش‌های غیرضروری، با داستان همراه شود.

پایان نمایش که در آن حقیقت آشکار می‌شود، هم تنش‌های روانی را کاهش می‌دهد و هم در عین حال به تماشاگران این پیام را می‌رساند که بسیاری از مشکلات و بحران‌ها، ریشه در سوءتفاهم‌های ساده دارند. این بازگشت به حقیقت و آشتی میان شخصیت‌ها، پیامی از امید و تجدید رابطه‌هاست. انتخاب چنین پایانی به‌طور ماهرانه‌ای بین مخاطب و شخصیت‌ها ارتباط برقرار کرده و تأثیر عاطفی عمیقی را به همراه دارد.

"چهارراه کوکاکولا" اثری است که با استفاده از بازی‌های فوق‌العاده، کارگردانی دقیق و طراحی صحنه مؤثر، به مسئله‌ای اجتماعی و انسانی پرداخته است. این نمایش از یک داستان ساده، تماشاگر را به دنیای پیچیده و در عین حال بسیار واقعی روابط انسانی می‌برد. با ایجاد تعلیق، توسعه شخصیت‌ها و یک پایان معنادار، "چهارراه کوکاکولا" تجربه‌ای تئاتری است که به وضوح قدرت هنر در انعکاس پیچیدگی‌های درونی انسان‌ها را به نمایش می‌گذارد.🫶

خدا قوت❣️
محمد فروزنده (forouzandeh89)
درباره کنسرت-نمایش ژِن زامبی i
تئاتر "ژن زامبی" آینه‌ای است از دغدغه‌های بنیادی بشر درباره وجود، مرگ و معنای زندگی؛ مسأله‌ای که از دیرباز ذهن‌های اندیشمند را به خود ... دیدن ادامه ›› مشغول کرده است. 🕊️
در این نمایش، مرگ که در زندگی روزمره به عنوان پایان نهایی تلقی می‌شود، به یک عنصر جایگزین در چرخه‌ای بی‌پایان تبدیل شده است،
انگار که انسان در تلاش است با نفی مرگ، خودش را از محدودیت‌های وجودی رها کند. اما آیا در این رهاسازی، حقیقت زندگی و تکامل انسانی نهفته نیست؟🕊️

از منظر فلسفی، این اثر به ما می‌گوید که مرگ، به رغم تلخی و دشواری‌اش، جزء ضروری از تجربه انسان است؛ چرا که در غیاب آن، زندگی از معنا و تحول محروم می‌شود.
شوهر دختر پادشاه که در نبرد جان خود را از دست داده و به جسمی ناقص و منتظر «سبز شدن» تبدیل شده، نمادی است از تلاش انسان برای تعلیق لحظه پایان و امید به بازگشت گذشته‌ای که دیگر نمی‌تواند واقعی بماند. این انتظار همزمان نمایانگر ناتوانی در پذیرش گذرا بودن زندگی و هم نقدی است بر تمایل بشر به جاودانگی، که در نهایت می‌تواند منجر به سکون و فقدان رشد شود.
استفاده از اصطلاحات ریاضی مانند «انتگرال»، «قضیه»، و نام‌هایی چون «یکان» و «ده‌گان» ابزاری است برای بیان نظم و ساختار عقلانی که انسان در تلاش است تا پیچیدگی‌های وجود را به زبانی قابل فهم ترجمه کند؛ اما این زبان، در عین منطق و استدلال، نمادگرایی عمیقی دارد که از تناقض میان قطعی عقل و نسبیت وجود سخن می‌گوید.
در این تقابل، استاد سرزمین دور با استفاده از مثال‌های فلسفی، تلاش می‌کند تا مرگ را به عنوان یک حقیقت اجتناب‌ناپذیر معرفی کند، به این معنا که پذیرش مرگ، زمینه‌ساز آگاهی از ارزش لحظه‌های زندگی و رشد روحانی است.
همچنین حضور دو شخصیت از دنیای واقعی در این سرزمین خیالی، تقابل زنده‌ای را میان واقعیت تجربه انسانی و تمایلات فرار از مرگ به تصویر می‌کشد. این مواجهه، دعوتی است به اندیشه در باب اینکه آیا انسان با انکار مرگ می‌تواند به بلوغ فکری و وجودی دست یابد، یا اینکه پذیرش نهایی مرگ، محرک واقعی تغییر و تعالی خواهد بود.
در نهایت، "ژن زامبی" نه تنها یک نمایشنامه تئاتری است، بلکه یک استعاره از تلاش بشر برای یافتن معنا در میان تناقض‌های زندگی است.

این اثر ما را وامی‌دارد تا از نو به تفکر درباره مرگ به عنوان عنصری ضروری در تکامل وجودمان بپردازیم و بدین وسیله به این نتیجه برسیم که شاید خود ارزش زندگی در پذیرش ناپایداری آن نهفته باشد.🙌

در پایان پیشنهاد میکنم حتما این اجرا رو بعد از تعطیلات عید حتما ببینید❣️🕊️❣️

حامد جان رحیمی نصر
ممنون از خلق دنیاهای جدید💫🫶💫
انتظار این بازی فوق العاده ارو از روزبه حصاری نداشتم،
غافلگیر شدم حقیقتش،صدشو گذاشته بود👏🕊️👏
برعکسش ب نظرم امشب،شب آقای صدیقی مهر نبود متاسفانه🤗

طراحی صحنه خوب بود✌️ ولی لباس نه👔
موسیقی هم ک زنده و ب اندازه و فوق العاده

و در مجموع برای اولین کارگردانی ب نظرم ارزش دیدن داشت و داره، ببینید حتما🕊️🎭🕊️

محمد جان
ممنون بابت این‌که به تماشای نمایش ما نشستید. خوش‌حالیم که دوست داشتید و پیشنهادش می‌دید.
۲۳ بهمن ۱۴۰۳
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
جز ده تا تئاتریه ک امسال خیلی دوسش داشتم❣️🎭❣️
فوق العاده بود🕊️
موسیقی 🎧❣️
بدون توقع رفتم دیدنش، لذت بردم💙
اگر تمدید شد حتما برید ببینید✌️

فقط بعضی از دوستانی امشب مثل من مخاطب بودن، شاید باورتون نشه ک کل اجرای نمایش صحبت میکردن، آقاااااا جون عزیزتون نکنید اینکارو، اینکه ب ترک دیوار هم میخندین و میتونم تحمل کنم، حرف زدن وسط اجرا آخه🥺
چه کست فوق العاده ای❣️🕊️❣️

مجید یوسفی از جشن بی خودی تا لانچر ۵🎭
از مگه تموم عمر چندتا بهاره تا تاسیان 📺
نمیذاری زودتر دفتر نمایش امسالو ببندیم
۲۱ بهمن ۱۴۰۳
محمد فروزنده
🕊️🤗🕊️
خیلی ممنون از لطفتون🙏😍
۲۲ بهمن ۱۴۰۳
مجید یوسفی
خیلی ممنون از لطفتون🙏😍
مخلص🕊️❣️🕊️
۲۲ بهمن ۱۴۰۳
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید