من خلاقیت گروه اجرایی رو دوست داشتم. اینکه دو بازیگر جای چند کارکتر با شخصیت های متفاوت بازی کنند، نیازمند تلاش و پشتکار زیادی هست، که به نظرم این گروه، خوب از پسش بر اومده بود.

نمایشی که بر اساس نمایشنامه «قول» اثر فردریش دورنمات به صحنه آمده بود، با وجود تکیه بر متنی پرکشش و ساختاری دراماتیک، در اجرای صحنه‌ای خود از تعادل میان فرم و محتوا بازمانده است. نمایشنامه «قول»، که از جمله آثار پرتعلیق دورنمات محسوب می‌شود و درون‌مایه‌ای تلخ و اخلاقی دارد، به شیوه‌ای جنایی-فلسفی به مفهوم عدالت، وسواس حقیقت‌جویی و قربانی‌شدن انسان‌ها در راه آرمان‌های انتزاعی می‌پردازد. اما آنچه در اجرای این نمایش رخ داد، بیشتر نمایانگر فاصله‌ای چشمگیر میان پتانسیل متن و کیفیت اجرایی آن بود.
نخستین و شاید اساسی‌ترین ضعف اجرا، در شخصیت‌پردازی و اقناع‌پذیری رفتار قهرمان داستان، یعنی پلیس ماتئی نمود پیدا می‌کند. در نسخه نمایشی، تماشاگر با روندی باورپذیر مواجه نمی‌شود که بر اساس آن، درک کند چرا این افسر پلیس تا این اندازه از چهارچوب وظایف اداری خود عبور کرده و شخصاً درگیر پرونده‌ای می‌شود که ظاهراً بسته شده است. انتظار می‌رفت که تعهد اخلاقی ماتئی و تضاد درونی‌اش با منطق سرد دستگاه قضایی، به‌گونه‌ای عمیق و تأثیرگذار ترسیم شود؛ اما در اجرای پیش‌رو، نه بازی بازیگر و نه میزانسن و فضاسازی، قادر نیستند این انگیزه درونی را به تماشاگر منتقل کنند. این مسئله موجب می‌شود انگیزه‌های شخصیت اصلی به جای آن‌که نیروی پیشران داستان باشند، به شکلی سطحی و خنثی جلوه کنند.
از سوی دیگر، عملکرد بازیگران در این اجرا، در سطحی نازل از بیان و بدن متوقف مانده بود. عدم بروز واکنش‌های درونی، اجرای خشک و مکانیکی دیالوگ‌ها، و ناتوانی در القای حس، باعث شد که خطوط احساسی متن – خصوصاً در لحظات اوج تنش یا مواجهه‌های اخلاقی – به تماشاچی منتقل نشود. در این میان، استفاده از موسیقی‌هایی با فضای کلاسیک یا احساسی، نه‌تنها یاری‌گر نمایش نشد، بلکه گاه به ابزاری بیرونی بدل شد که از فضای درونی اجرا فراتر می‌رفت و وحدت حس و تصویر را در هم می‌شکست. در مواردی، این موسیقی‌ها نه تنها فضاسازی نمی‌کردند، بلکه از کنترل اجرا خارج می‌شدند و به عنصری مزاحم بدل می‌گشتند.
نکته‌ای دیگر که ... دیدن ادامه ›› نمی‌توان از آن گذشت، وضعیت نمایش در نسبت با هویت رویدادی است که در آن شرکت کرده بود. نمایشی که در قالب یک رویداد عروسکی ارائه می‌شود، ناگزیر باید از عروسک به‌مثابه ابزار بیانی اصلی بهره ببرد. اما در این اجرا، حضور عروسک‌ها صرفاً تزئینی و حاشیه‌ای بود و کارگردان نه در سطح روایت و نه در سطح فرم اجرایی، وابستگی‌ای به این عنصر نداشت. حذف کامل عروسک‌ها، خللی در روند اجرا ایجاد نمی‌کرد و این، تناقضی بنیادین است با تعریفی که از «تئاتر عروسکی» انتظار می‌رود. نمایش، عملاً در دوگانگی فرم و هویت، دچار نوعی سردرگمی شده بود.
با این حال، باید اذعان کرد که از منظر طراحی صحنه، دقت و سلیقه قابل قبولی در اجرا به چشم می‌خورد. طراحی صحنه توانسته بود فضای بسته و تنش‌زای یک روایت پلیسی را بازآفرینی کند و از حیث ترکیب بصری و چینش عناصر، انسجامی نسبی بر نمایش حاکم بود. همچنین، ساختار کلی روایت و دکوپاژ صحنه‌ها از الگوی درست دراماتیک پیروی می‌کرد؛ نقاط اوج، گره‌افکنی و تعلیق در جای خود قرار داشتند و ضرباهنگ روایت به‌خوبی طراحی شده بود، هرچند که به دلیل ضعف‌های پیش‌گفته، این عناصر در اجرا به فعلیت نرسیده بودند.
در مجموع، این اجرا از نمایشنامه «قول»، با وجود برخورداری از متنی قوی و ساختارمند، در سطح اجرایی دچار کاستی‌هایی اساسی است. شخصیت‌پردازی سطحی، بازی‌های بدون حس، استفاده نادرست از موسیقی، و غیبت معنایی عنصر عروسک در متنی که برای جشنواره‌ای عروسکی آماده شده، همه‌وهمه باعث شده‌اند که نمایش از پتانسیل‌های دراماتیک خود بازبماند. شاید بازنگری در نحوه‌ی مواجهه با متن دورنمات، استفاده‌ی خلاقانه‌تر از امکانات عروسکی، و هدایت دقیق‌تر بازیگران، بتواند اجرای آینده این اثر را به تجربه‌ای تأثیرگذارتر بدل کند.

نمایش جالبی بود... ماسکهایی که ساخته شده بود واقعا برای من جذاب بود... موضوع داستان واقعا خووب بود...
بازی ها متفاوت و خوب بود و نقش اصلی که هم راوی بود هم یکی از بازیگران خوب بود...
فقط یه جاهایی ریتم کند بود و فاصله می افتاد.
در کل خسته نباشید....

دیشب اجرای فوق‌العاده‌ای رو دیدم! واقعاً دست‌مریزاد به همه بازیگران و عوامل این تئاتر که با انرژی، احساس و هنرشون یک شب به‌یادماندنی ساختند. بازی فاطمه صالحیان عزیز بی‌نظیر بود؛ با تمام وجودش روی صحنه درخشید و نقش رو به بهترین شکل ممکن زندگی کرد. کارگردانی عالی و هماهنگی فوق‌العاده‌ی گروه واقعاً تحسین‌برانگیز بود. خوشحالم که این فرصت رو داشتم اجرای شما رو ببینم. منتظر کارهای درخشان بعدیتون هستم!

دم همگی گرم، خستگی به دور
جوان، با انگیزه و پرانرژی؛ بیشتر ازشون خواهیم شنید✌️

من و دوستانم هشت نفر بودیم بلیط تهیه کردیم و برای حمایت از کار دوستمون که دانشجو بود رفتیم این نمایش رو ببینیم ولی متاسفانه بخاطر ده دقیقه تاخیر ما رو داخل سالن راه ندادن،سالن رو خارج از ظرفیت به قدری پر کرده بودن که جا برای ایستادن ما هم نبود حتی،و برخورد خانم دانشجویی که پشت در ایستاده بشدت غیر حرفه ای و غیرهنری بود،ایشون جشنواره رو مال خودشون می‌دونستن و دقیقا با همین لفظ گفتن جشنواره مال ماست،و برخورد بسیار زشتی و زننده ای داشتند،امیدوارم تغییر رویه بدند وگرنه در جامعه ی هنری آینده دچار مشکل رفتاری در محیط کار حرفه ای میشن.خلاصه کاری کردن که ما از حمایت از اجراهای دانشجویی بشدت پشیمان بشیم.

مثل غذای بسیار بسیار باکیفیت و عالی که همش به خودت میگی اشکالش چیه و آخر نمی‌فهمی! انگار کمی نمک یا ادویه‌اش بالا‌پائین باشه و متوجه نشی!
اجرا در همهٔ ابعاد اگر نگیم عالی دست‌کم خوب بود، متن، کارگردانی، بازی‌ها، طراحی صحنه و لباس و نور... حتی احساسات من رو به شدت درگیر کرد و من برای به هق‌هق نیفتادن خیلی تلاش کردم!
اما انگار دراماتورژی مناسبی نداشت، یا این بازی‌ها برای این اجرا نبود، نمی‌دونم چی بود که لذت کافی رو از دیدنش نبردم!!
خوشحال میشم اگه کسی کار رو دیده نظرش رو بنویسه🌹🌹🌹

از نظر فرم اجرایی خیلی جذابی داشت و جزء اجراهای خوب جشنواره بود از نظرم.

جنونِ نمایشِ «تف»، نه یک وضعیت صرفاً روانی، بلکه یک استراتژی فرمال در نزدیکی به سویه‌های مختلف گروتسک است. آنچه اجرا را ویژه می‌کند، شیوه‌ای است که در آن، بی‌ثباتیِ فرمی و اغراق در بدن-صدا به امری پارادوکسیکال بدل می‌شود: افراط در بیان و حرکت (مشخصاً بدن که حامل وضعیت‌هایی متناقض، چندگانه و متغیر است)، ریتم‌ شکسته‌شده و گپ‌های داستانی که در برخی موقعیت‌ها بر انحراف‌ روایی دلالت دارند، و بازی با صدا و بیان که به شکل یک اختلال در زبان جلوه می‌کند (واژه‌های از هم‌گسیخته، کلمات ناهماهنگ و جیغ‌ها و اصوات ناگهانی) که در نهایت، فرم، محتوا را متلاشی می‌کند و معنا در دل آشوب تغییر شکل می‌دهد و در نهایت آشفتگی بیرونی را به انسجامی درونی تبدیل می‌کند.

یه کار خیلی متوسط
نوع اجرا مثل نمایش خارش خلاقانه بود ولی بیشتر شبیه به بخشی از کتاب و روایت بود تا تئاتر …
موضوع باید همه رو تحت تاثیر قرار میداد ولی چندان موفق نبود

بامید درخشش گروه جوان و تجربه‌های بینظیر🌹
⭐️⭐️⭐️

کار عروسکی فوق‌العاده جذابی بود واقعا فکر می‌کنم تاپ‌ترین اجرایی که توی جشنواره دیدم همین خارش بود.

وقت مخاطب هیچ ارزشی برای دوستان نداشت و همه رو سر پا نگه داشته بودن که نمایش سالن اصلی تموم بشه و دوستانشون به این نمایش(+نامه خوانی) هم برسن و بعدش سالن کوچک شروع به کار کنه!
این موضوع شاید برای افرادی که مخاطب هر دو نمایش بودن و بلافاصله از این سالن به اون سالن جابجا شدند حس نشد ولی برای من یکی قابل اغماض نبود.