به سفارش یکی از دوستان هنرمندم که خود بازیگر و کارگردان تاتر نیز هست برای دیدن نمایش (زیرزمین) به عمارت نوفل لوشاتو رفتم و به تماشای آن نشستم . موضوعی تامل برانگیز و آشنا از زندگی مشقت بار لایه های زیرین و قشر فقیر و ضعیف جامعه که همزمان درگیر مصایب و مشکلات زیادی همچون فقر بیماری و آسیب های جسمی و روحی و روانی و بی خانمانی هستند . نمایشی تاثیر گذار که با بازی قوی واستادانه آقای بیژن مرادی و خانم مریم موسوی بیننده را در طول اجرای نمایش با داستان همراه می کرد. دیدن این نمایش را به دوستان عزیز و هنرمند نیز بیشنهاد می کنم .

این خود من هستم که هرگز خودمو ملاقات نکردم. همون خودمی که چهره‌اش پسِ پشتِ ذهنِ خودم ماسیده و باقی مونده...

لطفا برای این‌که بفهمید من چه جوری مرده‌ام، تیکه تیکه‌ام نکنید...

تنها چیز موندگار نابودیه. ما همه‌مون ناپدید میشیم. دارم دست و پا میزنم برای به جا گذاشتن نشونه‌ای موندگارتر از خودم...

من افسرده‌ام و افسردگی هم یه جور خشمه...

خدا کنه این مرگ بالاخره یه پایان درست و حسابی داشته باشه...

درمان‌های شیمیایی برای دلتنگی‌های ذاتی...