نادر فلاح بسیار درخشان بازی کردند و این به‌نظرم نقطه‌قوتی بود که باعث میشه کار ارزش دیدن داشته باشه.

مونولوگ کار بسیار سختیه و با دیدن گوزن‌ها، فکر می‌کنم حسرت تماشای «تب» آقای فلاح به دلم خواهد بود.

مَثلِث بر وزن هَملِت!
چطور انقدر خوب و همه‌جوره خلاق و توانمند؟
دمتون گرم

بعد از مهسا .. و نیکا و سارینا، بعد کیان و محمدمهدی و حنانه و .. انگار همه چیز معنای خودشو از دست داده باشه، یا بهتر اینکه معنای دیگه‌ای گرفته باشه. هر نوشته و تصویری می‌تونه تورو به این رشته وصل کنه؛ مثل این نمایش که بعد از گذشتن 9 ماه از اولین روزای تغییر، به تماشا رفتیم.

اومدم تیوال اول حس کردم غباری چیزی گرفته، بعد دیدم خیلی‌ها دیگه نیستن، خیلی‌ها هم هستن اما انگار نمایشی نیست؛ اگر نمایشی هم هست تماشاگری نداره، اگر تماشاگری داره، دل خوشی نیست؛ خلاصه که به هر دلیل، دلم گرفت ازین همه روز که گذشته و این همه که به سر مردممون اومده.

نمایش رو دوست داشتم؛ گویا ارجاع‌های تاریخی دقیقی داشته با اجرای خوب که از عوامل بسیار ممنونم؛ و البته به خاطر خودش نمایش بود یا به خاطر هرآنچه که در این‌ سال‌ها و ماه‌ها به مردم ایران رفته، بسیار ... دیدن ادامه ›› گریه کردم.

با تصنیف عارف قزوینی تمام می‌کنم:

از خون جوانان وطن لاله دمیده
از ماتم سرو قدشان سرو خمیده

در سایه گل بلبل ازین غصه خزیده
گل نیز چو من در غمشان جامه دریده

از دست عدو ناله من از سر درد است
اندیشه هر آن کس کند از مرگ، نه مرد است

جانبازی عشاق نه چون بازی نرد است
مردی اگرت هست، کنون وقت نبرد است

از زمان گرفتن بلیت برای نمایش امشب با ترکیب اسم‌های اسماعیل گرجی و محمد برهمنی هیجانزده بودم، اما امروز از صبح حس و حالی نداشتم، درواقع دو سه روزیه که حس و حالم به‌جا نیست؛ در طول نمایش هم گاهی از بازی اسماعیل گرجی میخکوب می‌شدم، اما باز هم رخوت بهم غلبه می‌کرد و افکارم می‌پرید. نمیدونم از بی‌حواسی من بود که حرف نویسنده رو نگرفتم یا واقعا یه جای کار می‌لنگید؛ اما اونجایی که رومئو گفت «من ایستاده‌ام میان تمام کشته‌های خاورمیانه»، برای چندمین بار در این چند روز بغضم شکست و به حال خودمون، ما خاورمیانه‌ای‌ها، گریه کردم.
سرآخر هم اجرا به #مهسا_امینی تقدیم شد، از عوامل اجرا ممنونم

با دو تا از دوستام بعد از کلی پرس‌وجو قرار شد این نمایش رو ببینیم، ساعت 19:03 (بدون اغراق با سه دقیقه تاخیر) رسیدیم و در سالن بسته بود، چند نفر دیگه هم بودند که به مشکل ما دچار شدند و حتی با خواهش‌های فراوان هم حاضر به باز شدن در نشدن (که با توجه به حساسیت تماشاگر و بازیگر، من بهشون حق میدم.) درنهایت مسوول سالن لطف کردند (چون می‌تونستن قبول نکنن) و گفتند که روز دیگه‌ای برای اجرا می‌تونم بریم.
اگرچه برای من ثابت شده هیچ تئاتری سر موقع شروع نمیشه مگر اینکه تو دیر برسی، اما از اینکه چندوقتیه می‌بینم اجراهایی که می‌رم با کمترین تاخیر شروع میشه، خوشحالم و امیدوارم که این موضوع به یک حکم کلی برای همه اجراها تبدیل شه تا هم دیگه تماشاگرا خودشون رو ملزم بدونن که سروقت توی سالن حاضر شن و هم زمان بسته شدن درهای سالن، کسی دیگه وارد نشه تا تمرکز بقیه به هم بخوره.

با دیدن اسم آقای مساوات به‌عنوان نمایشنامه‌نویس، برای دیدن این اجرا ترغیب شدم، الان که اجرا رو دیدم و اومدم تیوال درباره‌ش بنویسم، فهمیدم شکوفه‌های گیلاس هم تمدید شده، پس رضایتم از شرایط حال، دوچندان شد. هفته پیش ابراز ناراحتی می‌کردم که چرا نتونستم این اجرا رو ببینم و حالا، خوشحالم که می‌تونم.
همونطور که بهار میگه:
«گذشته گذشته است و آینده نیست
میان دو نابود، پاینده چیست‌؟
گذشته اگر خوب اگر بد، گذشت
وز آینده کس نیز واقف نگشت
گذشته به چنگ ... دیدن ادامه ›› تو ناید دگر
وز آینده‌ات نیز نبود خبر.»

درباره این اجرا هم، روند آغازین نمایش یه کم کنده، اما به‌تدیج بهتر و کمی شوکه‌کننده میشه و پایانش هم خوبه. حداقلش آدم رو به این فکر وامی‌داره که شاید بشه با چیزی که بهش میگن تقدیر، جنگید. اما لازمه که مسحور فریب‌های اون نشی. توی نظرات خوندم که کار اول این کارگردانه، پس بهشون تبریک می‌گم که کار قابل قبولی رو ارائه کردن و از بازیگران نمایش هم ممنونم.
البته دلم می‌خواست که کروکودیل خود محمد مساوات رو هم می‌دیدم، شاید هم روزی این اتفاق افتاد، who knows :)

«گورم را نخواهی یافت
ای ماه
ای َبدر خلاص
در سوسوی شَبدَر و
منقار مرغان بهار
و نخواهی یافت خاکسترم را
ای سپیده‌ی راز
که زخم‌ها زدی
بر سینه‌ام
کُنجِ ویرانه‌هات.»

+قاسم آهنین‌جان

در دو سال گذشته، خیلی‌هامون عزیزانمون رو از دست دادیم، خیلی‌هامون هم ترس از دست دادن داریم. همین باعث شد که من غمگین و اشکین بشم.
موضوع نمایش خیلی خوب بود برای منی که از تصور از دست دادن هم می‌ترسم. البته اجراها خیلی جار کار داشت، اما چونکه من از ابتدا با توقع پایین، نمایش رو دیدم توی ذوقم نخورد و در پایان رضایت نسبی هم داشتم.