یاغی در قسمت اول طوفانی شروع کرد مثل قورباغه
در قسمت دوم هم خوب بود
اما از قسمت سوم به بعد کم کم به پلات فیلمفارسی مبدل شده که امیدوارم در ادامه به اون سمت نره
داستان خیلی کهنه ست، واقعا اگر قرار باشه داستان همون داستان مرد پولدار و پسر فقیر باشه واقعا ناامید کننده میشه، اینکه مرد پولدار یا زنش هم در نهان خلاف هایی می کند و پسر به واسطه آن سفته درگیر می شود، یک عشق از دست رفته هم می شود چاشنی عاطفی

امیدوارم از این داستان فاصله گرفته بشه در ادامه، هر چند ساخت و بازی ها به خصوص نقشهای مکمل عالی بوده، البته شادمان گاها لهجه دارد و ندارد که این به کارگردان باز می گردد

در هم تنیدگی
اثر یک موضوع ساده و نه چندان مهم را تبدیل به یک معضل میکنه
اصرار بر مهم شدن مطلبی که واقعا در جهان امروز نیازی به پیچیدگی آن نیست را من نفهمیدم
موسیقی برام لذتبخش بود در برخی از موارد
احسان گودرزی در مقام بازیگر برام قابل قبول تر بود تا نویسنده و کارگردان زیرا دلیل اصلی عدم ارتباطم بر اثر دقیقا دو فاکتور اصلی بود
با بازیگر زن خاطره حکیمی را دوست نداشتم، برای نقش که نباید بازی کرد بیش از از حد بازی می کرد در حدی که در بسیاری از موارد مخاطب کامل متوجه میشد که تلاش بیهوده شکل می گیرد
به طور کلی اثر خوبی نبود برای برای من هر چند پشیمان نیستم از دیدنش
بالاخره باید دید و تجربه کرد و گذشت

شکوفه های گیلاس را دیدم و با اینکه میدونم هر اثر را باید در زمان خود به قضاوت نشست به نظرم همچنان بی پدر و این یک پیپ نیست آثار خوب مساوات هستند

تمرکز شدید اثر بر فلسفه شرق به نوع خودش جذاب بود و البته شاید برای هر مخاطبی نتونه اون کشش را ایجاد کنه، عنصر تکرار، پوچی و استمرار کسالت موجود در جهان اثر به خوبی به کار تسری پیدا می کرد، بازی حامد رسولی عالی بود و هر لحظه نشون میداد که تا چه حد تواناست این بازیگر اما در روبرو رومینا مومنی انتخاب خوبی نبود، در اکثریت مواقع کم می آورد و با وجود اینکه تلاشش را می کرد اما انگار در قامت این نقش نبود، یادم میاد توی سیزیف این ترکیب دو نفره خیلی بهتر جا افتاده بود و بازیگران همگن بودند، حالا شاید شبهای اول است ولی مساوات نشون داده که از همون شب اول هم میتونه همخوانی درستی بین بازیگران بوجود بیاره، مخصوصا در بخش متون واقعا گاهی سردرگم میشدم

به طور کلی باید توقعتون از کار را پایین بیارید، چون گاها در دقایقی دیگه این بدعت در انتظار و سکوت بیشتر حال و هوای روشنفکری به خودش می گیره و از معنا خارج میشه، انگار که خب بذار چند دقیقه دیگه سکوت بدیم مخاطب بیشتر به عمق اثر پی ببره، اما واقعا اینطور نبود و تجربه تماشا کنار تماشاگران نشون میداد که بیشتر خسته و بی حوصله می شدند تا متفکر و عمیق، این که بگم سلیقه من نبود اشتباهه چون خب من به عنوان مخاطب باید ظرف سلیقه ام را بزرگ کنم تا ... دیدن ادامه ›› بتونم اثر را بهتر و درست تر بببینم، اما شکوفه های گیلاس یک جای کارش میلنگد، یک کمبود بزرگ دارد و آن تئاتر است

به نظرم بعد از خداحافظی از تئاتر خوبه که مساوات به اشتباهش پی برد و به تئاتر برگشت، حالا تا دوباره روی دور بیفته زمان میبره، شکوفه های گیلاس شروعی بود برای این بازگشت، البته که امیدوارم کارگردان بدونه که ما مخاطبانش هستیم، اگر روزی به این فکر می کرد که ما در قد و قامت تماشای آثارش نیستیم این رو هم بدونه که ما باز هم اومدیم و کار را دیدیم و این دو وجه اثر و تماشاگر را به هم مدیونیم

اثر از لحاظ کارگردانی، ترکیب بندی نور و فضاسازی همچنین بازی‌ها برای من دلچسب بود، به نظرم کارگردان تونسته بود از لحاظ میزانسن و هدایت بازیگر درست عمل کنه، تنها نقدی که می تونم داشته باشم به متن اثر بود که برای شخص من کشش لازم را تا انتها نداشت و شاید با تغییراتی از میانه های داستان می تونست بهتر باشه. که البته این هم نظر شخصی بنده ست
به طور کلی خسته نباشید به تمامی اعضای گروه، اثری است که از دیدن آن پشیمان نیستم و اتفاقا خوشحالم که یک کارگردان جوان را شناختم

هنوز این نمایش را ندیدم اما به واقع عجیبه که تماشاخانه ایرانشهر پر شده از حضور آثاری که صرفا تهیه کننده مطرح و البته غیرمتخصص در امر تهیه کنندگی دارند، فارغ از کیفیت آثار که مثلا خودم فرایند را دوست داشتم دیگر واضح تر از این نمیتوان به لابی گسترده ایرانشهر برای روی صحنه بردن آثار پی برد. مهم کیفیت آثار نیست همینکه سعید روستایی و یا نوید محمدزاده تهیه کننده باشند سالن تضمین است، خب این روند تئاتر را به آنجا می رساند که به جای عدالت در تخصیص سالن همه هنرمندان جوان تنها به فکر رابطه به چنین افرادی باشند، شاید نگاه این دوستان هنرمند حمایت از تئاتر است اما به واقع خودش نوع دیگری از فساد به وجود آورده است

نمیدونم چطور باید در مورد این نمایش نظر داد اما به نظرم نسل جدید تئاتر بسیار در قالب هیجانات و خاص انگاری عمل می کنه، میخواهد خاص باشد، کار عجیب کند اما متاسفانه سواد کافی برای آن را ندارد و در آخر تبدیل به یک کلاژ نامفهموم می شود. کلاژی که در این نمایش با ضعف های فراوان در متن و نبود همبستگی در درام به علاوه زیاده گویی تکمیل می شد.
از سویی نقد بزرگ من به استفاده از این تعداد نابازیگر روی صحنه بود، افرادی که با احترام به جوانی و شورشان بی نهایت نیازمند آموزش در الفبا فارسی هستند، این را می گویم زیرا از بازیگری حرف زدن نیازمند تجربه و تمرین و مطالعه است اما در بیشتر مواقع با مشکلات بیانی و ادای درست برخی لغات روبرو بودیم که نباید در آن از سهم کارگردان گذشت
به طور کلی اجرا من را جذب نکرد، بیشتر درگیر ادا و اطوار روشنفکری بود، درگیر مد بود و زیبایی ظاهری، نمیدانم چطور بیان کنم اما به واقع آیا در نمایشنامه کاراکترها با تفاوت نوشته نشده اند؟ اگه این طور است چطور همه بازیگران مخصوصا بازیگران زن اثر اینقدر نزدیک به هم هستند، من مدتهاست در مورد آثار مخصوصا آثار جوانان این برایم سوال است مگر در نمایشنامه کاراکتر چاق، قد بلند مفرط، قد کوتاه مفرط، حتی زشت وجود ندارد؟ چرا صحنه تئاترمان شبیه صفحه اینستاگرام شده که همه انگار با یک ایموجی و یا فیلتر شبیه هم شده اند؟ کارگردان تلاش میکنه جهانی تازه به ما نشون بده اما این جهان تازه نیازمند تنوع ظاهری و رفتاری از انسانهای نمایش است، این به نظر من مشکل اصلی اثر است، بهتر بگویم بعد از متن که پاشنه آشیل کار بوده انتخاب بازیگران مشخص نیست براساس چه استدلالی رخ داده است زیرا در متن در همان حد خود هم در برخی مواقع از کاراکتری می گوید که ما در هیچکدام از بازیگران نمی بینیم.

به گمانم در گام اول شخص اول این نمایش باید تصمیم می گرفت که یک کار را انتخاب کند، نویسندگی کارگردانی یا بازیگری زیرا همزمانی این سه با توجه به تجربه کم باعث میشه که هیچکدام به کیفیت مطلوب نرسند، تلاشی انجام می شد اما همه چیز در نطفه خفه میشد، مشکل اصلی و اساسی اثر متن بود، چند بازی نسبتا خوب وجود داشت اما به طور کلی به نظر بنده اثر نیاز به پختگی، فکر و تمرین بسیار بیشتری داشت