جایی میان دنیاها یک خلاء، یک خالی بزرگ بود که پیوستگی نمایشنامه رو از بین می برد که به نظر من از آقای سلگی بعید بود. بعد از نمایش دوستان گفتند در اجراهای اول این پیوستگی وجود داشته و به هر دلیلی حذف شده.
علاوه بر متن، بازیگران با هنرمندی تمام شیفت زمانی بیست ساله رو به بهترین شکل بازی کردند. طراحی صحنه با کاغذهای تا خورده و مچاله شده به خوبی این تکرار و تکرار رو تداعی میکرد.
و من چقدر تئاترهای داستان دار رو دوست دارم.