سعید رهنما منتقد مستقل و عاشق فرم

کاور جدید مبارک
خوشگله :-)

در «قضیه تفنگ چخوف»، با اجرایی مواجهیم که به‌جای تأکید بر روایت‌پردازی خطی، از ظرفیت‌های اجرایی تئاتر برای ساختن فضایی زنده و پرتعلیق بهره می‌برد. نمایش با تکیه بر ریتم، بدن، و حضور، جهانی می‌سازد که هم آشناست و هم ناآرام، و به‌جای تفسیر گذشته، آن را بر صحنه بازسازی می‌کند.
مولیر با بازی متکی بر لحن و زبان بدن، هم هوش طنز نمایش را تأمین می‌کند و هم پیچیدگی اخلاقی آن را. ناپلئون حضوری مطمئن و سنگین دارد؛ بازی‌ای که قدرت را نه فریاد می‌زند، بلکه به رخ می‌کشد. و رقص چاپلین، اوج خلاقیت بصری و طنز تلخ اجراست؛ حرکاتی که بی‌کلام، صراحتی ویرانگر دارند، چه برسد به یک اجرای رپ ...
راوی اما همچون نبض نمایش، مدام در مرز میان گفتار و سکوت، بین دانستن و وانمود کردن، مخاطب را با خود می‌کشد. اجرایی که تماشاگر را نه‌فقط همراه، که بخشی از روند روایی می‌سازد.
کارگردانی اشکان پیر دل زنده دقیق، خلاقانه و شجاعانه است؛ او با کمترین عناصر تصویری، بیشترین تنش و معنا را خلق می‌کند. کنترل میزانسن، ضرباهنگ دقیق صحنه‌ها و جهت‌ دادن به لحن بازی‌ها، نشانه‌ی شناخت عمیق او از ظرفیت‌های اجراست. اشکان عزیز موفق شده از متنی پیچیده و واقعه ای تاریخی، نمایشی خلق کند که نه پیچیده‌نمایی می‌کند، نه ساده‌سازی.
دکور و طراحی صحنه نیز با کاربرد عناصر مینیمال، میدان را برای حرکت روان بازیگران و تغییر بافت‌های احساسی آماده می‌سازد. صحنه‌پردازی، نه در ... دیدن ادامه ›› خدمت تزئین، که در خدمت تنش است؛ فضایی برای درگیری، تقابل و بیان.


اجرا و بازی‌ها | ۹.۰ از ۱۰
طراحی صحنه و نور | ۹.۰ از ۱۰
روایت و فیلمنامه | ۸.۵ از ۱۰
تأثیرگذاری کلی | ۹.۵ از ۱۰

امتیاز نهایی | ۹.۰ از ۱۰

*** خداقوت به همگی که نمایشی درخشان خلق کردند...

ایستادگی بی‌صدا، تماشای گذر بی‌پایان

در همه چیز می‌گذرد، تو نمی‌گذری با اجرایی طرفیم که نه روایت‌گر است، نه سرگرم‌کننده به معنای متعارفش. اینجا بدن‌ها زبان‌اند و سکوت، صدا. تئاتری در مرز تجربه و تعلیق، که مخاطب را نه از طریق منطق، که با حسی مبهم اما پیوسته درگیر خود می‌کند.
بازی‌ها
بدن‌ها در این نمایش «بازی نمی‌کنند»، بلکه زیست می‌کنند. بازیگران با کمترین ابزار بیرونی و بدون اتکا به دیالوگ، سنگینی و کشش زمان را بر صحنه جاری می‌سازند. درونی‌بودن بازی‌ها به خلق فضایی باورپذیر و تنیده‌شده در اجرا کمک کرده؛ اجرایی که از دل تمرین و تمرکز برخاسته است. (تک تک بازیگران متمرکز و درخشان ظاهر شدند)
تعامل ... دیدن ادامه ›› با مخاطب
تماشاگر در این نمایش دعوت نمی‌شود، بلکه به درون کشیده می‌شود. بدون خطاب مستقیم یا درهم‌شکستن دیوار چهارم، با استفاده از مکث، ریتم کند، ایستایی‌های بلند و سکوت، اجرا پیوسته نگاه تماشاگر را می‌رباید. این تعلیقِ بدون شتاب، مخاطب را به مشارکتی درونی وادار می‌کند.(حتی شاید از معدود دفعاتی بود که در نمایش لمس شدم و چشم در چشم)
طراحی نور و سایه
نور، در این اجرا صرفاً ابزار دیدن نیست؛ خودش یک کاراکتر است. سایه‌ها تبدیل به ردپای حافظه‌، غیبت‌، و خاطره می‌شوند. طراحی سایه‌ها نه‌تنها چشم‌نواز، که معنا‌ساز است؛ ترکیبی از خلاقیت بصری و تماتیک که به‌شدت با فضای مفهومی اثر هماهنگ است.
ریتم و ضرباهنگ
سرعت آگاهانه‌ی ریتم، از جمله انتخاب‌های جسورانه‌ی کار است. اما این انتخاب، هم منبع قدرت و هم پاشنه‌ی آشیل نمایش است. در برخی مقاطع، ایستایی‌ها کیفیتی شاعرانه و تأمل‌برانگیز دارند، ولی گاه در مرز کسالت قرار می‌گیرند و نیاز به تدوین دقیق‌تری در ضرباهنگ حس می‌شود.
---
امتیازدهی

بازی‌ها | ۷.۸ از ۱۰
طراحی نور و سایه | ۸.۰ از ۱۰
ریتم و ضرباهنگ | ۷.۲ از ۱۰
ارتباط با مخاطب | ۸.۰ از ۱۰

میانگین نهایی | ۷.۵ از ۱۰

پ.ن: شعار شما و نحوه ارائه اش خلاقانه و پر از جسارت بود.
رضا بهرامی عزیز خدا قوت
بچه های نمایش دمتون گرم