نقد فیلم: پول و پارتی
به کارگردانی سعید سهیلی

«پول و پارتی» تلاشی است برای ترکیب سرگرمی عام‌پسند با قصه‌ای عاشقانه، در دل فضای شهری و مدرن تهران. فیلمی که در ظاهر می‌خواهد داستانی اجتماعی و تلخ را با روکش طنز روایت کند، اما در عمل، بیش از آن‌که بتواند به دغدغه‌ای واقعی بپردازد، در دام کلیشه‌ها و فرم بازاری گرفتار می‌شود.

روایت و درون‌مایه
قصه فیلم حول زندگی چند جوان شکل می‌گیرد که درگیر مسائلی مثل عشق، رفاه، تبعیض طبقاتی و البته پول‌اند. داستان با ریتمی نسبتاً تند آغاز می‌شود، اما در میانه راه، با افت ساختاری جدی روبه‌روست. نه گره‌افکنی‌ها پخته‌اند و نه اوج درام آن‌چنان که باید، تأثیرگذار. فیلم‌نامه بیش از آن‌که محصول ... دیدن ادامه ›› درک موقعیت اجتماعی شخصیت‌ها باشد، گویی حاصل ترکیب فرمول‌های امتحان‌پس‌داده‌ی سینمای تجاری است. اگرچه در برخی دیالوگ‌ها تلاش شده تا ردپایی از نقد اجتماعی به چشم آید، اما لحن غیرمنسجم و روایت شتاب‌زده باعث شده تا پیام فیلم هرگز فرصت شکل‌گیری و نفوذ نیابد. اما در کل اصلا راضی کننده نیست...

شخصیت‌ها و بازی‌ها
در رأس گروه بازیگران، ساعد سهیلی، پردیس احمدیه و امیر جعفری قرار دارند. آنچه بازی‌ها را از تأثیرگذاری بازمی‌دارد، نه‌فقط کارگردانی سردرگم، بلکه پرداخت ناتمام شخصیت‌هاست. هیچ‌یک از نقش‌ها عمق نمی‌یابند و شخصیت‌ها در حد تیپ باقی می‌مانند. بازی پردیس احمدیه در لحظاتی از فیلم توانسته تنشی درونی را منتقل کند، اما فقدان مسیر شخصیتی روشن، او را از باورپذیری دور می‌کند. امیر جعفری نیز با آن‌که سابقه خوبی در ایفای نقش‌های خاکستری دارد، در این فیلم عملاً درگیر بازیِ تکراری خود شده و چیز تازه‌ای ارائه نمی‌دهد. تنها شاید مهدی هاشمی اندکی حس بازی های گذشته را منتقل می کند...

میزانسن و جهان بصری
تهرانِ «پول و پارتی» پرزرق‌وبرق، لوکس و خالی از مردم است. فیلم با استفاده از لوکیشن‌های گران‌قیمت و نورپردازی تجملی، می‌کوشد فضایی فریبنده بسازد. اما این طراحی بصری که گاه به تبلیغات نزدیک می‌شود، نه‌تنها کمکی به روایت نمی‌کند، بلکه در بسیاری صحنه‌ها حواس مخاطب را از مضمون اصلی پرت می‌کند. استفاده مکرر از برندها و نماهای نمایشی، این گمان را تقویت می‌کند که گاه فیلم بیش از آن‌که روایتی سینمایی باشد، شبیه ویترینی است برای تبلیغ سبک زندگی خاص.

لحن، موسیقی و تدوین
لحن فیلم، بین کمدی موقعیت و درام اجتماعی در نوسان است و همین دوگانگی باعث شده نتواند هویت روشنی برای خود تعریف کند. موسیقی در اغلب لحظات، صرفاً تزئینی است و نقش روایی ندارد. تدوین نیز با وجود تلاش برای حفظ ضرباهنگ، نتوانسته فضای احساسی لازم را در صحنه‌های کلیدی ایجاد کند.

در یک نگاه منتقدانه
پول و پارتی از آن‌دسته فیلم‌هایی است که بیش از آن‌که بخواهد چیزی بگوید، صرفاً تلاش می‌کند خوش‌رنگ و لعاب باشد. محصولی که نه طنز موفقی است، نه ملودرامی باورپذیر. تکرار فرمول‌های سطحی، شوخی‌های بی‌رمق، و تلاش بی‌ثمر برای ساختن یک قهرمان اجتماعی از دل یک ضدقهرمان بی‌ریشه، این فیلم را در رده آثاری قرار می‌دهد که با وجود بودجه و تبلیغات، فراموش‌پذیر باقی می‌مانند و بد ...

امتیازدهی:

بازیگری | 4/10
فیلم‌نامه | 2.5/10
کارگردانی | 3/10
تأثیرگذاری | 2.5/10

نوشته سعید رهنما | راوی مرزهای ناپیدای اجرا