نقد کنسرت-نمایش «جان بی‌قرار»
مهران مدیری | سجاد افشاریان | مهیار علیزاده

«جان بی‌قرار» بیش از آنکه یک کنسرت باشد، تجربه‌ای‌ست احساسی، آمیخته با نوستالژی و مواجهه‌ای شخصی با رنج، دلتنگی و تمنای گمشده. اجرای مهران مدیری در این برنامه، فارغ از دقت و ظرافت کامل آوازی، حامل یک خلوص عاطفی بود که به‌خوبی با فضای احساسی افشاریان پیوند می‌خورد. حضور او روی صحنه، نوعی روایت درونیِ نیمه‌کاره اما تأثیرگذار خلق می‌کرد.
سجاد افشاریان عزیز، در نقشِ سایه‌ی ذهن یا وجدان مخاطب، میان قطعات پرسه می‌زد و با متنی کم‌کلام اما پرمفهوم، بار احساسی برنامه را دوچندان می‌کرد. نقطه قوت بزرگ اجرا، انسجام فضاسازی بود؛ از ویدئو مپینگ‌های هوشمند تا نورپردازی‌های لایه‌لایه، همه در خدمت انتقال حس فقدان، تردید و خاطره‌ای محو بودند.
با این‌حال، در برخی لحظات پرفورمنس به دام تأکیدات عاطفی تکرارشونده می‌افتاد و انسجام اجرایی اندکی کاهش می‌یافت. اما ترکیب صدای مدیری، اجرای زنده دقیق و طراحی بصری جسور، این لغزش‌ها را تا حد زیادی پوشش دادند.
یکی از نقاط اتکای اصلی «جان بی‌قرار» هماهنگی چشم‌گیر تیم اجرایی آن بود. مهیار ... دیدن ادامه ›› علیزاده، در مقام آهنگساز و سرپرست ارکستر، با تنظیم‌هایی مینیمال اما پرجزئیات، موفق شد تعادلی میان موسیقی نوستالژیک و فضای مدرن پرفورمنس ایجاد کند. اجرای ارکستر با دقت و انسجام بالا همراه بود؛ بی‌آن‌که به دام نمایشگری تکنیکی بیفتد. نوازندگانی چون رضا عسگرزاده (دودوک) و زکریا یوسفی (پرکاشن) با کیفیت صدای خالص و کنترل‌شده‌شان، حس فضا را در لحظات کلیدی عمیق‌تر کردند.
«جان بی‌قرار» تلاشی‌ست برای پیوند ذهن، صدا و تصویر. نه به‌عنوان پروژه‌ای کامل، بلکه به‌عنوان حرکتی اصیل در مرز میان موسیقی و تئاتر، واجد ارزش است.
در مجموع، «جان بی‌قرار» با تکیه بر هماهنگی بالای تیم اجرایی، طراحی فضایی حساب‌شده و بازی در مرز میان روایت و احساس، تجربه‌ای ارزشمند و قابل‌تأمل بود، که صد البته مورد اقبال مخاطب عام نخواهد بود...
خدا قوت به تیم اجرایی، مهران، سجاد و مهیار با جسارت

نوشته سعید رهنما | راوی مرزهای ناپیدای اجرا