مهرناز خلیلی فعال هنری

اولین چرایی که در مواجهه با یک اثر نمایشی برای من مطرح میشه هدف از نوشتن نمایشنامه ی اون اثر هست.
به نظرم پشت هر نوشته ای باید هدف و دغدغه ای نهفته باشه، برانگیختن احساس ویژه ای، پیام یا عبرت آموزی و ...
و در نهایت ما بعد از مواجهه با اون اثر باید از نظر فکری یا احساسی درگیر شده باشیم.
متاسفانه این نمایشنامه در هیچ بعدی من رو قلقلک نداد و از خودم پرسیدم خوب؟ بعدش؟ من چی باید دریافت کنم ازش؟
متن رو اصلا دوست نداشتم و سلیقه ی من نبود.
طراحی صحنه و لباس متناسب کار بود.
نور طراحی ویژه ای نداشت و در مورد موسیقی هم فکر میکنم میشد بهتر عمل کرد.
اون مونولوگ ضبط شده ی اول اجرا از کار بیرون میزد و فکر میکنم اگر مستقیم وارد اجرا می‌شدند شروع بهتری رقم میخورد.
نکته ی مثبت این اجرا ... دیدن ادامه ›› برای من بازی پیمان محسنی بود که مثل چند کار آخری که ازشون دیدم کاملا درست و درخشان ظاهر شدن و البته تفاوت سطح بازی در بازیگران کار به خوبی قابل مشاهده بود.
خسته نباشید میگم خدمت عوامل محترم و برای آقای محسنی آرزوی موفقیت بیشتر دارم.
امیدوارم همچنان مسیر موفقیت رو پیش برن و بدرخشن. 🌟🌟

-- نتونستی بیرونش کنی.
++ از سرم بیرونش کردم.
-- از دلت نه! از دلت؟
++ نه!
.
.
.
-- تو فکری بغضت برا همین باشه. ها؟
++ مم مم ممکنه...
-- اگه بغضت برا همین یارو نچسبه باشه، خوشحال میشی ؟
++ نچسب نیست...

-- چرا بهش میگی یارو؟
++ اسمشو نمی‌دونم.
-- بپرس اگه نمیدونی!
++ بگو
-- ده بار گفتم.
++ یه بار دیگه ام بگو.
-- چرا ازش خوشت نمیاد؟
++ من از کجا بشناسمش خوشم بیاد، بدم بیاد. به من چه یارو
-- تو ازش خوشت نمیاد.
++ باشه نمیاد.
-- چرا؟
++ حرومزادست...
-- مگه حرومزادگی ... دیدن ادامه ›› جرمه؟ مگه دست خودش بوده؟
++ نبوده؟ ایناش که همش ادبیاته اصلا مهم نیست باباش کیه یارو مادرزاد حرومزادست!
-- از کجا بدونم؟ تو از کجا میدونی؟ از من خوشش نمیاد.
++ گه میخوره خوشش نمیاد.
-- حسه! دست خودشه مگه؟ احساسه
++ گه تو احساسش. گه تو هرچی احساسه!

چیزی که زیاده کلمَست، چیزی که کمه رابطه...

سوت قطار که زده شد فکر کردم مسافر قصه ازش پیاده میشه،
اما توقف برای سوار کردن من به این قطار بود تا ایستگاه به ایستگاه توی مطب روان شناس تراپی بشم.
اگر قراره ماسه ها خشک نشن بونکر باید بچرخه، اینجا صحنه هم می‌چرخه اما تونست من رو یک ساعت و بیست دقیقه خشک‌ نگه داره بدون اینکه گذر زمان برام کند و ملالت بار بشه.
متن دیالوگ محور و پینگ پنگی منو با خودش همراه کرد و لذت بردم از قلم جناب تهرانی و دو بازی درست و درخشان.
از دیدنتون روی صحنه بسیار لذت بردم جناب آذرنگ، حضورتون ... دیدن ادامه ›› بیش باد.
طراحی نور، صحنه، لباس، گریم و موسیقی هم کاملا متناسب با فضای اجرا بود.

خسته نباشید 🌟🌟🌟🌟

پ.ن اول: فضای نمایش همیشه نباید مطابق منطق آشنا با ذهن ما باشه.
هنر برای همین خلق شده که بتونیم تا بی نهایت تصور کنیم و بسازیم و لذت ببریم.

پ.ن دوم: لطفاً اجرا رو سر ساعت شروع کنید، اون همه تماشاگر نباید معطل بشن تا مهمانان مسئولین سالن برسن.

کل امتیازی که به اجرا دادم مختص صابر جان ابر و خانم کردای عزیز هست.
از نظر من کارگردان هیچ نقش خاصی رو در این اجرا ایفا نکردن و اگر بدون حضور کارگردان هم یک نمایشنامه رو در اختیار این بازیگران توانمند قرار بدیم خودشون بلکه بهتر اجرا رو پیش میبرند.
کار به یک نمایش نامه خوانی یا حداکثر اجرا خوانی شباهت داره.
نه میزانسن ویژه ای رو شاهدیم نه نورپردازی درستی رو.
حتی در بسیاری از صحنه ها نور به درستی روی بازیگران اجرا نمیشه.
دلیل اجرای این کار در تالار رودکی چیزی جز بالا و پایین کردن صحنه نبود که اون هم هیچ منطق روایی نداشت.
تنها نکته ای که در این اجرا دوست داشتم بعد از بازی صابر جان ابر و خانم کردا موسیقی کار بود.
سایر موارد به نظرم ماقبل نقد هست.
جز بلیط های گزاف که حتی نصفش هم برای همچین اجرایی زیاد به نظر میرسه.
پایدار باشید.

رفتنی می‌ره، اومدنی میاد، شدنی میشه... غم‌ می‌مونه!

واج آرایی های کهبد تاراج زیاد بود این سری
جملات خوبم زیاد میشه ازش درآورد 😁

خسته نباشید همگی 🌟

"یه روز گفتم خودمو راحت کنم از این ناراحتی. طنابو برداشتم رفتم، اطراف میانه بود سال ۳۹ ...
توتستان بود، طنابو هرقدر می‌انداختم گیر نمی‌کرد، یه مرتبه، دو مرتبه، برای بار سومی خودم رفتم بالا و طنابو گیر دادم، دیدم یه چیز نرمی خورد به دستم، توت بود، چه توت شیرینی... یکی خوردم دو تا خوردم ...
رفته بودم خودکشی کنم، توت چیدم آوردم... یه توت مارو نجات داد آقا
- توت و خوردی و همه چیز عوض شد؟!
- عوض نشد، فکرم عوض شد. ...

طعم گیلاس ـ ... دیدن ادامه ›› عباس کیارستمی

خسته نباشید میگم خدمت عوامل محترم اجرایی
اولین کاری بود که از آقای علیزاده ی عزیز می دیدم و با سبک و سیاقشون آشنا نبودم.
اینجا جزو مواردی هست که بحث سلیقه مطرحه. در کل
کار کار خوبی هست، ریتم خوبی داره، بازی های خوبی رو شاهد هستیم،
اجرا جریان داره و تمپوی خوبی داره، پیام خوبی رو منتقل می‌کنه و کارگردان موفق شده فانتزی‌های ذهن خودش رو به درستی اجرا کنه. موسیقی کار متناسب هست. طراحی نور متوسط هست و طراحی لباس متناسب با فضای مورد نظر کارگردان. طراحی صحنه نداریم و احتمالا نیازی هم بهش نیست.
اما همون طور که سطر اول گفته هام بهش اشاره کردم بحث سلیقه مطرحه و سبک نمایش که متاسفانه سلیقه ی من نبود.
متاسفانه نمایش فقط در لحظاتی من رو به وجد آورد نه در تمام مدت اجرا.
خسته نباشید میگم خدمت شما و به امید درخشش بیشتر ✨

چه خوش است فراموشی

اگر جز این بوده، پسر چگونه باید دل می کند

از مادری که شیرش داده است؟

که به اندامش نیرو می دهد و

بازش می دارد از آزمودن.


یا شاگرد چگونه می بایست

آموزگاری را ترک گوید

که دانش به او بخشید؟

همین که دانش عطا شد

شاگرد ... دیدن ادامه ›› ناگزیرست به راه خود برود.


ساکنان جدید

به خانه قدیمی اسباب می کشند

اگر آن ها که خانه را ساختند

در آن می زیستند

اکنون خانه چه تنگ و ترش بود.


اجاق گرم می کند

دیگر کسی اجاق ساز را نمی شناسد.

بدون فراموشیِ شبِ رَد گُمُ کننده

آدمیزاد چگونه صبحگاه قد بیافرازد؟

چگونه می تواند

آن که شش بار به زمین خورده است

هفتمین بار برخیزد و

زمین سنگلاخ را شخم زند

و پرواز کند بر دامن آسمان پر خطر؟

ناتوانی حافظه

به آدمیزاد نیرو می بخشد.

در ستایش فراموشی - برتولت برشت

فراموشی را بستاییم
یاد، انسان را بیمار می‌کند...

– نادر ابراهیمی 👌🏻✨

آدم‌ها به فراموشی محتاج‌ترند تا به خاطره.

آدم‌ها از خاطرات خنجر می‌سازند و با خنجرِ خاطره خط می‌اندازند روی همه‌چیز زندگی.
زندگی خجالت می‌کشد که از ذهن بیرون بیاید، بس که تن و بدن و سر و صورتش خط‌ خطی خاطرات است.

گاهی، خاطره خطرناک‌ترین چیز جهان است.

📕 #سووشون
✍🏻 #سیمین_دانشور

خیلی فکر کردم که از کجا شروع به نوشتن کنم ولی وقتی از سالن خارج میشدم فقط یه اسم بود که تو سرم زمزمه میشد، سعید سعید سعید زارع ✨
از یه جایی به بعد نگاهت میکردم و لذت می‌بردم و میگفتم به به!
بدرخش که صحنه جای امثال توست.
اینکه با سعید شروع کردم به این معنی نیست که ایمان صیاد برهانی درخشان نبود. البته این دو نفر خیلی نیاز به تایید ندارن چون ذاتا آرتیستن.
امین اسفندیار عزیز تبریک و خسته نباشید میگم هم به خودت هم به کل گروهت، چون مدتی بود چشم انتظار دیدن اثری بودم که بتونه حالمو دگرگون کنه، و بالاخره امشب اتفاق افتاد.
طراحی صحنه، گریم، لباس، موزیک و نور هم کاملا متناسب اجرا ... دیدن ادامه ›› بود.
پ.ن:
هنوز دارم فکر میکنم دختری که کنارم نشسته بود کل مدت اجرا به چی می‌خندید 🤔، البته اجرا لحظاتی داشت که لبخندی بر لب بیاره اما قطعا اجرا کمدی نبود.
احوالات بعضی تماشاگران در طول اجراها واقعا جای تحقیق و تفحص داره 😁

در انتظار آدولف کجا و پپرونی برای دیکتاتور کجا ...

شاید برای تماشاگری که اجرای در انتظار آدولف رو ندیده باشه این اجرا لذت بخش بوده باشه، اما برای من لطف چندانی نداشت.
وقتی پرت میشم به سال ۹۶ و یادم میاد چجوری محسور بازی های درست و کارگردانی درست متن در اون اجرا شده بودم.
این اجرا طراحی صحنه، لباس، و بازی های نسبتا قابل قبولی داشت.
اما متأسفانه نقطه ی اتکای کار فقط روی نمک و طنازی آقای جمشیدی و آقای کیایی عزیز بود.
اینکه شوخی های زیاد خارج از متن داشت و به هر دری میزد تا از مخاطب خنده بگیره برای من دور از هدف اصلی متن بود.
چون به نظرم نمایشنامه خیلی درست چیده شده تا جایی که باید خنده بگیره و جایی که باید هم شوک رو به تماشاگر وارد کنه.
بازیگر روی صحنه جزئی ... دیدن ادامه ›› از صحنه و داستان هست، خنده های بازیگران به شوخی های خودشون طنازی نیست بلکه نقطه ی ضعفه.
از دیدن نمایش پشیمون نیستم ولی با ندیدنش هم چیزی از دست نمی‌دادم.
موفق و پاینده باشید 🌞🌞