فارغ از این که نمایش رو دوست داشتم یا نه، مایلم دو نکته رو بنویسم. نخست، شهامت قابل تحسین کارگردان در انتخاب متنی بسیار آشنا، و تلاش برای ارائه روایتی تازه اون هم در زیرلایه های عمیق. بازتعریف مفاهیم کلی نظیر وفاداری، قدرت، شهوت و حتی عشق برای من جذاب بود،ف گرچه به نظرم نهایتا موفقیت اثر به سطحی که لایقش بود نمیرسه...
نکته دوم این بود که بعغد از مدتها نمایشی دیدم که بازیها، کارگردانی، طراحی و حتی موسیقی اون بدون سهل انگاری انجام شده بود. فشار هولناکی که بازیگران تحمل میکردن، میزانسن های سختی که میدونم طراحی و تمرین و اجراشون چه جانی از گروه گروفته، ظرافت عجیب در طراحی حداقلی اما درخشان - استفاده از قاشق ها، شیوه استفاده از یخچال و ... برای من قابل تحسین بود.
خلاصه که نمایش اتاق هملت برای منِ علاقمند به تاتر فرم تلاش قابل تحسینی بود، حتی اگه نتونم بگم صددرصد موفق... حتما و با کمال میل منتظر کارهای بعدی این کارگردان می مونم. -

روتکو، خودویرانگر معاصر این بار در نوفل لوشاتو به ملاقات سایر دیوانگان آمده. نمایشی هوشمندانه، ساده و عمیق که خوب می داند تعادل لذت - رنج را چگونه برای مخاطبش برقرار کند. از شروع کوبنده اثر و حرکاتی که برای بازسازی جنون به شدت درست طراحی شده اند تا پایان غم انگیزی که سرنوشت هنر تک‌گرا و خودمحور را به خوبی نمایش می دهد، نمایش یک سره توفانی درباره رنگ و بی رنگی است. هراس از تغییر برای ایده آلیستی که هنوز هنر برای توده را درک نکرده - و نمی کند-، و گیر افتادن او میان دیوارهایی که پنجره های ساختگی از قطرشان کم نمی کند، در ترکیب با رنج معاصر و زخم گذشته انتخاب چندانی برای روتکو باقی نمی گذارد...
سرگشتگی مردی که نمی تواند خوب حرف بزند اما بلد است خوب فریاد بکشد، حضور زن - به مثابه نمادی مشترک برای نور امید و نسل نو - ونیز کابوسها و رویاهای تمام نشدنی دیوانه نامحبوب، دست نویسنده و کارگردان توانای اثر را برای بازسازی روند انقراض یک هنرمند عاصی بازگذاشته است.
بیش از همه این ها، نمایش درباره رنج متفاوت بودن است. این که دنیا را شبیه بقیه نبینی، تو را به تدریج هیولایی گوشت تلخ می‌کند که برای معاشرت مناسب نیست، و حدس میزنم بسیاری از آدمها در تاریکی سالن به تماشای خود نشسته بودند... قاب های درست اثر، بازیهای بسیار خوب به ویژه دو بازیگر اصلی و نیز طراحی و اجرای دقیق درخشان صحنه های رویا و کابوس لذت دیدن اثر را برایم کامل کرد.
وسط همه نمایش های الکن و ترسو و بازاری، این اثر قلبم را ربود. منتظر آثار بعدی این انسان های خلاق می مانم.