حسین ابراهیم نیا فعال هنری

با شعری از استاد شهریار شروع میکنم.
چند بارد غم دنیا به تن تنهایی
وای بر من تن تنها و غم دنیایی
تیرباران فلک فرصت آنم ندهد
که چو تیر از جگر ریش برآرم وایی
قبل دیدن کار تِرَک های empyrium را گوش میکردم حال اثر را برایم چندین برابر کرد.
به محض ورود به راه روی تاریک اثر احساس کردم روح من در تمامی صحنه به پرواز درآمد .
به گمانم روح من اثر را میشناخت یا شاید میدانست با چه چیزی همراه است.
رها شدن در این اثر دشوار است .
من در این اثر گم شدم و ای کاش میتوانستم ... دیدن ادامه ›› راه را پیدا کنم اما هر طرف را که نگاه میکردم اتاقم را میدیدم ، خودم را میدیدم ، خاطراتم را میدیدم و تنهایی.
هر صدایی که میشنیدم مرا به سویی می انداخت و طرد میکرد و تنها چیزی که برای تلافی کردن در چنته داشتم قطرات اشکی بود که ناخودآگاه حواله موقعیت میکردم.
اشاره کنم به لارس اسوندسن که همراه همیشگی من بوده :
احساس تنهایی را نمی‌توان از روی شمار افرادی که شخص را احاطه کرده‌اند حدس زد، بلکه بیشتر باید در این زمینه توجه را معطوفِ این مسئله کرد که آیا تعاملات اجتماعی شخص، نیاز او به پیوند با دیگران را ارضاء می‌کند یا نه . یعنی آیا شخص تعاملات اجتماعی‌اش را معنادار می‌پندارد یا نه.
آه... من کی بزرگ شدم.
چه فکر میکردم و چه شد. من هم نفهمیدم کی این شد و اینجا نشستم. شاید حماقت بود . شاید قسمت بود . شاید بدشانس بودم یا شایدم مرا به اینجا کشاندند اما هر چه که بود اینگونه حقم نبود.
علی کوچولو
من تورا نفهمیدمت و گریه کردم ولی میدانم تو مرا فهمیدی و گریه کردی. تو مرا به انفرادی دعوت کردی اما خودت در انفرادی بودی . معنای از هم گسیختگی را برای اصالت خویش فهمیدی و باز در دام افتادی .
درباره دخترت نمیدانی درست بود یا نبود اما میدانی درباره خودت تا حد زیادی درست نبود .
به هرحال...
چه دردناک است که نمیتوانم افکارم را رها کنم ، درد هایم را ، حماقتم را ، تردید هایم را ، تعصباتم را ، ارزش هایم را و_ عشقم را...
اوه راستی باید به تو بگویم که منم کمی از تو ندارم ای همدرد.
تنها فرق میان من تو دیواریست که بین ما کشیده شده .
من دیدم که نمیشود در انفرادی خویش تنها ماند . حسش کردم و حتی فهمیدم نه تنها نمیشود در آن ماند بلکه حتی خیلی ها میترسند لحظه ای وارد آن شوند گویا هیچکس و هیچ چیز هولناک تر از انفرادی آنها نیست.
راستی علی کی بزرگ شدی و کی این همه درد را متحمل شدی؟ آه یادم آمد تو به من گفتی اما داشتم فراموش میکردم پس من دوباره چشمانم را میبندم. حداقل تصور میکنم که نبودم و لحظه ای در انفرادی اول خودم خلوت میکنم .
برمیگردم به سیاهی که دردناک اما لذت بخش است.
به هر حال ...
کمی فاصله بگیرم و بگویم که کار را دوست داشتم .

رها باش . رها باش تا غرق شوی . غرق شوی در این اتمسفر . اتمسفری که زاده میشود . خلقت میکند و به تو نفس کشیدن ، حرف زدن ، ایستادن ، راه رفتن ، غرور ، حسادت ، تحقیر ، تمسخر و حق انتخاب یاد میدهد و در نهایت مرگ را .
درباره حماقت در نوشته ای دیگر به یاد دارم نوشتم اما باز باید نوشت مسئله ای پیش پا افتاده ای نیست .
حماقت از همان دوره کودکی به بیشترین شکل ممکن در من شکل میگیرد و من تره های زیادی برای خیلی چیز ها خرد میکنم . گریه میکنم و هرچیزی که نسبت به ارزش های من جذاب باشند را میخواهم .
و باز هم تره خرد میکنم. ادیپ گریبانم را میگیرد و به جستجوی توجه میروم اما از کسی که باید توجه دریافت کنم طرد شده به هر دلیلی و تکرار میکنم به هر دلیلی ، اما با توجه به غریزه انتقامی که همراه من سنش زیاد میشود به سمت دیگری برای دریافت توجه میروم و شاید حتی طرد کرده را آزار هم بدهم!
We need to talk about Kevin (اثباتی بر بخشی از نمایش و این یادداشت)
آنیمایی که هر لحظه و هر زمان با من رشد میکند. طغیان میکند ، آرام میشود و نفس نفسی میزند و بعد با یک حجم ه سرکوب خودآگاه به آن قسمت هایی که معمولا یادآوریشان حتی برای خودم هم آزاردهنده است له میشوند.
اما باز طغیان میکنند تا زمانی که در انقلاب بوی فلافل می آید یا شایدم در ولیعصر ... نمیدانم!
همزمان ... دیدن ادامه ›› که همانند روحی سرگردان در صحنه میچرخم متوجه میشوم حس نمایش درون من شکل میگیرد و تمامی احساسات کاراکتر ها در تخیل من زنده و به صدا در می‌آیند . در من به صورت فریاد که اجازه اش قبلا صادر شد و در دیگری با صحبت کردن راجب کافه بعد نمایش !
به هر حال ...
هر چه میگذرد نه تنها زندگی را نمیفهمم بلکه تره های بیشتری خرد کرده ام و حماقتم سر به فلک کشیده .
به گمانم حس کنم در ماورای مرگ چیزی جز سیاهی نیست و همیشه در توجیه آن بودم .
بی تامل از آنکه من _ معنای مرگ بودم .
به هر حال ...
اثری که چهارشنبه برایم تلخ بود پنجشنبه برایم شادکامی داشت .
کار را دوست داشتم.

اجرا را دیدم امشب.
بیش از حد ناتوان بودم در ارتباط با اثر.
کار در نظرم بیش از حد عریان است و عجیب.
قصد داشتم نظری دیگر بگذارم اما وقتی نظرات و نقد های صفحه را خواندم پشیمان شدم.
چه بگویم؟ واقعا نمیدانم .
مجدد بلیط گرفتم .
اما در تردیدم .
اینکه دوباره همانند امشب تلخ شم یا اینکه اتفاقی تازه رقم خورد.
به هر حال...
شاید اثر یک کمپ ترک اعتیاد برای لایه های انباشته شده تعصبی ... دیدن ادامه ›› ذهن من است.
دقیقا اثر Funny games از مایکل هانیکه هم همین بلا را سرم آورد تماشای اولش مرا آزار داد و بعد از تماشای مجدد به وجد آمدم.
به هر حال...
امیدوارم حسی ماندگار برایم رقم بخورد.

سخت است در دوگانگی لذت و زجر گیر بیوفتی.
درحال زنده کردن بخشی از تاریخ در ذهنت و جدال با احتمالات و هجویات فراوان.
سخت است کسی که همیشه گفته اررر یا عادت به شنیدن اررر دارد را با حجم گسترده ای از هجویات که برای خیلی ها در گذشته تلخ ، کسل کننده ، دارای موعظه و ناقص بوده و ناقص انتقال یافته و ناقص خواهد ماند درگیر کرد. ( گل به خودی هم گهگاهی نیاز است دیگر)
روایت های درآمیخته با فرمی که عموماً در تئاتر ها کمتر شاهد آن بوده ام مرا به مسلخگاهی برد و به ذبح تهدید کرد و من بی آنکه حرفی بزنم با سکوت سرشار از رضایت و هیجان ، نسبت به این مسلخگاه بی رحم خنده های از ته دل کردم.
در این نمایش خندیدم ، کسل شدم ، مجذوب شدم و البته به گریه هم افتادم اما در دو جا :
اول زمانی که میرزا یوسف خان مستشارالدوله را دیدم که برایم واقعا دردناک بود.
دوم زمانی بود که مخاطب تلفنش را وسط اجرا روی بلندگو گذاشت و صحبت کرد !!!
به هرحال تکرار میکنم...
سخت است در دوگانگی لذت و زجر گیر بیوفتی ... دیدن ادامه ›› .
سخت است حالت گرفته شود از موبایلی که کنار دستت روشن میشود و فیلم میگیرد.
هل یمکننی النظر إلى جسدک باستمرار؟
بانوی ارجمند بله تو میتوانی هر روز و هر لحظه با خط بازوان هرکس و هر شخصی هرکاری دوست داری انجام دهی ولی تو را به ایل و تبارت قسمت میدهم کمی در تئاتر دیدنت تأمل به خرج بده. صرف اصلاح حضور.
به هر حال...
خدا قوت به همگی
کار را دوست داشتم 3>

وقتی میتوانی لذت ببری چرا باید حرفی بزنی!
اصلا مگر میشود چیزی گفت؟
" ولمووووووووووووووون کن بابااااا " :)
به هر حال ...
کار را دوست داشتم .
------------------------------
پ.ن : یک نور لیزر قرمز از اول تا آخر نمایش پیرمان را در آورد!
برادر جان نکن ! مریضی مگر؟

موضوعات زیادی در باب این نمایش خودشان را نشان میدهند اما سه موضوع مورد توجه من بود.
خودخواهی ، عقده حقارت ناشی از تحقیر شدن و احمق بودن!
در رابطه با خودخواهی یا عقده ها میتوان به جدایی احمد شاه از پدر و مادرش و تحقیر هایی که او قبل از رسیدن به سلطنت و بعد آن میشد اشاره کرد!
اما احمق بودن!
مرز بین احمق بودن یا نبودن چیست؟
چه کسی احمق است؟
زیاد هستند افرادی که معیار ساده نسب به این واژه دارند. همین که فردی با آن ها در رفتار و گفتار بسیار متفاوت باشد، در نظرشان احمق می رسد.
اما به این سادگی نمی توان فردی را به مقام حماقت رساند. بسیاری از اوقات ما متمایلیم عدم آگاهی را با بی شعوری و حماقت یکی بگیریم. اما هر ... دیدن ادامه ›› ناآگاهی احمق نیست گرچه هر احمقی ناآگاه است حتی هرکسی که عمدا خود را در ناآگاهی نگه می دارد نیز لزوما احمق نیست.
مثلا من احتمال میدهم دوستم پشت سر من بدگویی میکند اما نمیخواهم پیگیر آن باشم یا از آن مطلع شوم! به این امید که دوست من روزی به این خطای احتمالی خویش پی ببرد! من شاید راه اشتباهی در مقابل خطای دوستم برگزیده باشم اما من احمق نیستم!
همچنین احمق بودن نمیتواند به دلیل هوش کم باشد زیرا افرادی که دارای هوش کافی هستند چه بسا بیشتر در معرض موقعیت های تصمیم گیری و در نتیجه درگیر حماقت شوند.
به گمانم احمق واقعی کسی است که به دیگران آسیب می زند بی آن که هدفش سود شخصی باشد و از این کار سودی ببرد و حتی ممکن است با این کار به خودش هم آسیب وارد کند.
خامی نیز جلوه دیگری از احمق بودن میتواند باشد مانند کسانی که به دیگران سود می رسانند اما خودشان سودی نمی برند. اگر این کار را آگاهانه انجام دهند این کار به خاطر ازخود گذشتگی است و اگر از روی اشتباه محاسباتی انجام دهند، به سبب خامی است.
به هر حال...
درباره شاه نمایش ( مرحوم احمد جان ) با توجه به فعالیت هایش، رفرنس های موجود هر کدام تفسیر های متفاوتی ارائه کردند اما بگمانم این عزیز درگیر حماقت ها و عقده ها بوده!
نویسندگی و کارگردانی کار برایم قابل احترام بود چرا که کلا از نظر من بسط دادن موضوعات مهمه سیاسی درون خط داستانی ساده و ادغام آن با جلوه ها و تصویر های مدرن امروزی کار دشوار و زمانبری است.
دومین چیز قابل احترام برایم خلق قاب هایی بود که از لحاظ بصری مخاطب را مجذوب میکرد . اساسا نیازه ی یک نمایش تاریخی به گمانم همین باشد . زیرا عموما مردم دلشان با تاریخ تلخ است .
بازیگران کار در اوایل نمایش تلاش زیادی برای حفظ ریتم میکردند که به نظرم نیاز نبود و هرچه از اوایل نمایش دورتر شدیم و بازیگران به رهایی رسیدند نمایش رنگ بهتری پیدا کرد.
میزانسن های اوایل کار به نسبت اواسط و آخر نمایش برایم کمی لوده بود .
کمی در هماهنگی گروه فرم بیشتر کار میشد مطمئنا حال خوب بیشتری به مخاطب میرسید.
به هر حال ...
خسته نباشید ویژه خدمتتان
کار را دوست داشتم.

آدما به چه دردی میخورن؟
اما خب هرچی فکر میکنم منم یکی از اونام
یعنی منم به هیچ دردی نمیخورم؟

مثبت و کامل
این اثر را باید دید و تمام .