نمایش شهر بازی= تلاشی در جستجوی فرم.
تلاش بازیگران کم تجربه برای احیای ساختار سمبولیستی و ابزورد اثر به غیر از آقای محمدزاده ستودنی بود. چرا که انتظار از ایشون بیشتر از این هاست. ما بازی درخشان ایشون در تئاترهای کارگردانان حرفه ای چون حسن معجونی رو فراموش نمی کنیم، ولی در این اثر ایشون صرفا جهت اجرا روی صحنه بودند. تلاشی در امر بازیگری نداشتند و فقط صرف حفظ ریتم و تضمین فروش در اثر حضور داشتند. این در حالیه که ایشون باید با دغدغه جدی تری روی صحنه ظاهر شوند. اکثر بار ساخت فضا بر دوش موسیقی و نورپردازی نه چندان مناسب بود. تا جبرانی شود برای عدم حضور کامل بازیگران روی صحنه. عدم داشتن آمادگی جسمانی بازیگران روی صحنه صرفا خبر از حضور آنان روی صحنه می داد. بازیگران نتوانسته بودند صحنه را برای خود کنند. چون جای هر کدام از آنها. می توانست هر بازیگر معمولی دیگری بازی کند. که این ضعف مربوط به شخصیت پردازی ضعیف و نقصان قصه نمایشنامه بود. در کل کار راضی کننده ای به هیچ وجه نبود. کارگردانی حرفه فوق العاده سختی است. بزرگترین رسالت کارگردانی، برقراری پیوند درست میان محتوا و فرم اثر نمایشی است. و رسیدن به پیامی که مستتر در دغدغه فکر نهادینه شده نمایش است. اگر آقای محمدزاده بیشتر می اندیشید و بیشتر مطالعه می کرد قطعا کار بهتری روی صحنه بود.