فاطمه مرادی فعال هنری

"بازیگر باید کاری کنه که فراموش بشه."
این جمله خیلی درگیرم کرده...

لذت بردم از اصالت و نبوغ استاد زنجانپور و حرفه‌ای بودنِ آقای بهرامی...

به امید اینکه بازم اساتید تئاتر رو روی صحنه ببینیم و یادبگیریم ازشون.

من از کارهای ساده‌ای که اجازه میده بی‌تکلف روح و ذهنت درگیر بشه، خوشم میاد. خصوصا اگه متن و بازی‌ها خوب باشه.

و برای منی که یه بخشی از وجودم هنوز با جامعه‌شناسی عجینه
دیدن یه کار اجتماعی روحم رو تازه میکنه...

هنر میخواد که کار اجتماعی تصنعی و شعاری نباشه.

انتظار یه اتفاق غیرمنتظره نداشته باشید، انتظار دکور و صحنه و لباس عجیبی رو نداشته باشید و فقط از قصه و بازی‌ها لذت ببرید.

پیشنهادش میکنم.

سلام و خسته نباشید به تیم آناتومی.
مخصوصا بازیگرا که خییییلی بازی کردن این کار به نظرم سخته حرفی توش نیست که خیلی خوب کارشونو انجام دادن.

اما خب من لذت نبردم.
نه از متن (هم فرم هم محتوا)
نه از کارگردانی
میشد طوری باهم ست بشن سه داستان که انقدر فوکوس کشی مداوم نکنه صحنه. اعصابم خوررررد شد حقیقتا :///
و میشد کوتاه‌تر باشه کار. و با توجه پیچیدگی متن، اون تعلیق اولیه میشد یکم زودتر به سرانجام برسه و مخاطب بفهمه با چی روبه رو هست.
همین.
سپاس

"ای کاش زندگی هم به اندازه‌ی تئاتر واقعی بود."

جمعه‌ی گذشته، برای بار سوم دیدمش :)))
هر بار به جور جدیدی کیف میکنم.
چه هیلاج، چه مولوی، چه شهرزاد.

حرفامو دفعه قبل کامنت کردم ولی این موند که "من عاشق رورانس نداشتنتونم." ♡

اکت‌ها، دکور، لباس و بازی با نور خوب بود.
متن، گریم، بازی‌ها و موسیقی متوسط بود.

من با بازی عمیقی مواجه نشدم
همه انگار روی آب شناور بودن...
بجز اون کاراکتر زن پیانو زن که چشم‌هاش پر از حس بود...

خلاصه که همش میگشتم دنبال یک "آن" که متصلم کنه با دنیاش...

تایم کار هم خوب بود.
اگر بیشتر میشد از حوصله خارج بود.

(من به چخوف و آثارش مسلط نیستم و این حتما در میزان درک من از اثر موثره.)

در کل خسته نباشید ⚘

حتی فرصت نمیکردم بطری آبم رو بردارم و گلوم تازه شه.
دلم نمیخواست هیچ ثانیه‌ای رو از دست بدم.
و این یعنی مرتضی اسماعیل کاشی، کارش درسته!

سال ۹۸ این کار رو در تماشاخانه‌ی هیلاج دیدم.
میخکوبش شدم خصوصا از بازی منحصر به فرد دو اسب عزیز :)

امسال اما همشون عالی بودن.
همه‌شون!!!
و این خیلی عجیبه.
(البته فقط با جناب زندان‌بان ارتباط نگرفتم)
بدن‌های آماده، خلاق، هشیار...
میزانسن‌های ... دیدن ادامه ›› درست
موسیقی درست
این دکورم که دیگه امضای پنجاه‌پنجاه شده.

احساس میکنم هرچه صحنه‌تون بزرگ‌تر شه کارتون خفن‌تر میشه :)

خلاصه که دست مریزاد.
ممنون ⚘

خسته نباشید میگم به عوامل این نمایش.
نیم ساعت اول کششی برام ایجاد نکرد ولی کم‌کم قصه جون گرفت.

یکی از چیزایی که تو صحنه نگه‌ام نمیداشت و کلافه‌ام میکرد، به نظرم طراحی میزانس‌های غلط برای بازیگرا بود!

امیدوارم بهترش کنید.

اگه از "صدای دوربین عکاسیِ عکاس محترم که داشت دیوانه‌ام میکرد" بگذرم.
لذت بردم، فکر کردم، غم‌گین شدم و در یک کلمه با صحنه یکی شدم.
حرفای زیادی دارم راجع‌ بهش خصوصا بُعد جامعه‌شناختی کار که به رشته‌ تحصیلیم مرتبطه اما خب نه مجال هست و نه حال :)

در کل، پیشنهاد میکنم.

بی‌اندازه کیف کردم از دیدنش. هرچقدر کار نچسب دیدم این روزا رو شست برد. تئاتر بود، به معنای دقیق خودش.
همه‌چیز دقیق و به‌اندازه بود.
هیچ لحظه‌ی بیهوده‌ای پیدا نکردم.
دمتون‌گرم.