لطفا زمان باز شدن بلیت فروشی سانس های جدیدی رو اعلام کنید.

میخواستم نظرم را بعد از اتمام نمایش بنویسم، که سو برداشتی نشود اما منصرف شدم.
کلاس بازیگری!! با استاید و کارگردان های مطرح! تضمین اجرا در پایین دوره!!
آخه چطوری باغ وحش شیشه ای رو با 30 نفر آدم اجرا کنیم؟!! کاری نداره هر شخصیت و 5 6 نفر بازی میکنند!
همه چیز این اجرا از اینجا شروع شد.
نمایش به شدت ضعیفی بود.
بازی هایی به شدت مبتدی، در 90% موارد.
حداقل یک دوره بازیگری کامل را برگزار کنید، کمی بیان کار کنید، کمی روی بدن تمرین کنید، بعد از آن هنرجو را به سالن تیاتر حرفه ای بیاورید.
هم به مخاطب بی احترامی میکنید، هم استعداد احتمالی رو میسوزانید، هم به اسم و رزومه خود لطمه میزنید!
برای دوستانی که اولین بار هست نمایشی از این متن میبینم اعلام میکنم این متن درجه یک است، به این اجرا نگاه نکنید.
امیدوارم دوستان تماشاخانه انتظامی کمی گزیده کار تر عمل کنند، مثل سابق!

انسان به جست و جو معنا همیشه در رنج است!
شاید ربطی به این نمایش نداشته باشد.
اما مادامی که تشنه معنی از هر چیز هستیم، در رنج باقی خواهیم ماند.(البته که این نظر من است)
حتما معنای پشت این نمایش بوده، اینکه کارگردان چقدر موفق به انتقال آن بوده یا نه برای من مهم نیست.
از دیدن نمایش لذت بردم، جایی مرا درگیر میکرد، جایی مرا یاد سردرگمی هایم می انداخت، جایی یاد رنج هاییم، گاهی میخنداد و گاهی غمگینم میکرد.
بازیگرانی با استعداد را روی صحنه دیدم، انسان هایی عاشق کاری که میکردند، عاشق هنر و مشهود بود برای همه این ها تلاش زیادی کرده اند. این مرا سر شوق می آورد.
امیدوارو همینطور عاشقانه به راه خود ... دیدن ادامه ›› ادامه دهند.
ببینید و به دنبال معنا نباشید، این پیشنهاد من به کسانی است که به تماشای این اثر ننشسته اند.

پ.ن: موسیقی و قسمت هایی از اجرا مرا یاد Lux Æterna اثر گسپر نوئه انداخت.

با دیدن این اجرا ها آدم امیدوار میمونه به اینکه هنوز تئاتر در ایران نمرده!
هنوز امیدی هست که این تن بی جان احیا شه!
پیشنهاد میکنم حتما ببینید.
برای من همه چیز درجه یک بود.

یه نمایش درجه یک رو دیدم.
همه چی عالی بود، فقط خواهر شاه که کمی شیرین بود و فضا رو هم تلطیف میکرد وصله ای اضافه به نظر میامد.
بازی ها عالی، لباس، صحنه، موسیقی فکر شده و جذاب.
متن درجه یک، اجرا بهتر از آن!
پیشنهاد میکنم ببینید.
حیف فرصتش را ندارم اگر نه دوباره میدیدم.

برای من نمایش متوسط و حتی شاید کمتر از آن بود.
اگر می گویم متوسط به دلیل بازی های نسبتا خوب و دکور خوب کار بود
بقیه موارد واقعا در حد انتظار هم نبود، شخصیت هایی که تا آخر نمایش هم خیلی نفهمیدیم کی هستند، چه هستند! فقط میدانیم چرا انگلیسی میخوانند، آن هم نه همه! برای من وجود پسر تا آخرین لحظه هم منطقی نداشت، نویسنده سعی داشت منطقی را مطرح کند اما باور پذیر نبود.
عصبانیت اگزجره دکتر باور پذیر نبود
در واقع به نظر من هیچ کدام از شخصیت ها ساخته نشدند، در سطح ماندند و باور پذیر نبودند.
از این که بگذریم داستان هم گیرایی نداشت،مخاطب را تا اخر با خود نمیکشاند، هر کدام از شخصیت ها داستان هایی خود را داشتند شاید موضوع هرکدام میتوانست جذاب باشد اما پرداخت به اندازه ای نبود که اثر گذاری و هم حسی اتفاق بیفتد.
ریتم نمایش تا نیم ساعت اول خوب بود و به بعد رو به افول رفت.
مشخص بود تمرین کافی پشت این کار بوده است، خسته نباشید.

بازی ها قابل قبول بود.
فقط لکنت ها شخصیت بیمار برایم قابل باور نبود! زیادی مصنوعی بود.
متن کشش لازم رو داشت.
نور و صحنه و لباس همه خوب وبدند، موسیقی خوب بود.
اما نمیدانم چرا به قول دوستان من را بغل نکرد!
در واقع در تلاش بود چیزی را شکل دهد و در نیمه راه رها میشد!
چندین بار در نمایش این را حس کردم.

نمایش شیرینی بود.
بازی ها خوب بودند.
نقد سیاسی اجتماعی منطبق بر زمانه هم داشت.
وضعیت ایران و در مجموع کشور های درگیر بحران رو قشنگ به تصویر کشید.
البته این ها برداشت من بود.
من دوستش داشتم در مجموع.