بینظیر بود! بینظیر بودید همگی!
اشکهای تلخ تلخ من سرازیر شده بودند و حس میکردم در جایگاه شاهدی هستم بر وقایع روزگلرم در پشت شیشه، به بازی گرفتن زندانی و تحقیر و تحقیر و تخریب . که این دومینوی کثافت همه را فرو میریزاند همه در بازی چیده شده اند و فقط یکیست که تلنگر را میزند و هر گاه همه تا ته نریزند شاکی میشود.
او خود را در دیگران محکوم به "بازی کردن" آرام آرام باز تولید میکند، اما این بازی همیشه یک برنده دارد و آن خود اوست...
آنها آنقدر بازی میکنند که باور کنند اتاق گاز از آن بازی بهتر است، و اگر نه بازی آنها را رها نخواهد کرد آنان هرگز آزاد نمیشوند...
و با هر بار شنیدن "بخند" بغض من بزرگتر میشد. روی این صحنه میشد درد و وحشت و تحقیر و بی پناهی از اینها را نه فقط درک که حس کرد و با اون تا ساعت ها بعد پایان اجرا موند و زندگی کرد.
عالی بودید.

"- یک میلیارد میدم و بجاش عدالت و میخرم.....
: مگه عدالت و هم میشه خرید!؟
- همه چیز و با پول میشه خرید..."
مرسی از شما آقای پیروزفر که اینکار و به صحنه آوردین،

نوشته بسیار ظریف آقای دورنمات با بازیهای خوب همه بازیگران، صحنه ای پر بازیگر و باورپذیر ...

اینکه در جنگی که فراگیر و واگیر از مرزی به مرز دیگر جاری شده و هیچ قومی مظلوم تر از دیگری نیست؛ که محصول تجاوز های مضائف لشکری بر مرز بوم و قومی ... دیدن ادامه ›› میشود سراسر عشق، عشقی خالی از تعصبات ناسیونالیستی و ایدئولوژیکی و هر خط قرمز دیگری،که در عین حل شدن در دیگری همو که پدرانش بر اقوام او تاختند و تعرض کردند، می ماند تمام قد با تمام آیین ها و آواها و رقص ها و اوسطوره هایش منتها نه از زبان و حنجره تک گوی خودش که از گلوی دیگری که با تمام وجود به او همو که پدرانش بر او و اقوامش تاختند و تعرض کردند جاودانه میشود، اینکه جز جاری شدن و زیستن و به خاطر سپردن و گذشتنو در نهایت تکثیر حسی در دلی دیگر راهی در این دیوانه بازار نیست.
حضور بی جضور روحی نگران که در تکاپوی نجات است نجات آنان که به فراموشی و زوال سپرده شدند و می خواهد که ما انها را ببینیم.
آهواره کاریست که حتی اگر دوستش ندارید ارزش دیدن دارد،
"به وحدت مکان و زمان اعتماد نکنید" و ببینیدش تیاتر یک آیین است.

تیاتر عکس سفید به خوبی نوعی آونگونی حاصل از نوعی انتخاب رو که نمیتونه بر واقعیت های جاری جامعه که حاصل عرف و سنت و قوانین حاکم هست غلبه کنه به تماشاگر نشون میده.
اگرچه جنس شخصیت ها رو خیلی دوست نداشتم و ترجیح میدادم شکل دیگه ای طراحی و برسی میشدند،و حتی شرایط پیچیده حاکم بر رابطه انها باز تر هم میشد؛ اما در انتخاب و پیشبرد قصه و روایت از منظر انتخاب شده شان نسبتا موفق بودند.
و در نهایت واقعگرایانه ترین پایان تقریبا تمام کاستی و اغماض های طی روایت را پوشاند و تاثیر بسیار ملموسی رو داشت.
دوشخصیت حاضر بر صحنه هر آنچه که متن و کارگردان از ایشان خواسته بود را فکر کنم به نحو احسن ارائه دادند.
من مصاحبه باآقای اخگر رو که خود تیوال گذارده بود پیش از دیدن تیاتر گوش دادم در این نمایش جز یکی دو جمله از صدای بازیگر سوم که فقط صدایش حضور دارد در هیچ دیالوگ و مضمونی اشاره ای به تغییر لحظه به لحظه بافت وفضای شهرمون نمیشه. تمرکز ۱۰۰% قضیه بر رابطه و گفت و گوها ست. فقط و فقط نوع رابطه و نوع مشکلات که مثل بیماری در حال رشد هستند و هر دو نفر بی خبر از جدی بودن آنها...
وضع وخیم شعور برخی تماشاگران حاضر تو سالن که بلند جفنگ بین خودشان میگفتند و هار ها می خندیدند و از اول تا آخر گوشی روشن تو سالن تحمل شدند منو مدام به این فکر می انداخت که کاش آقای پسیانی بودند و این ولشدگان کم فهم و شعور و وقیح رو به سبک آشنای خودشون شیر فهم میکردند...