با سلام
پیش‌فروش روز های آخر هفته نمایش بیداری کالیگولا آغاز شد.

با سلام و آرزوی اوقات خوش
پیش‌فروش روز های آغازین هفته آینده آغاز شد.

تئاتر و مرگ مولف
جناب رولان بارت (منتقد ادبی) در سال ۱۹۶۷ مقاله‌ای مسیر ساز ارائه دادند که به ما می‌آموزد؛ ادبیات بدون وابستگی به شناسنامه و تاریخچه نویسنده و مولف اثر چگونه می‌تواند کارآمد باشد.
این نظریه ستون سنجش کیفی قدرتمندی برای آثار ادبی شد، چرا که با مکانیزم نوینی امکان رسیدن به پاسخ این سوال و سوال مشابه را فراهم ساخت:
اگر نویسنده برادران کارامازوف یا جنگ و صلح (بدون تغییر متن) داستایوفسکی یا تولستوی نبودند، آیا برادران کارامازوف و جنگ و صلح به جایگاه ادبی کنونی خود می‌رسید؟


با اینکه سوی خطاب این مقاله بیشتر به ادبیات غیر‌درماتیک است، اما کارکرد کیفی آن در مواجه با ادبیات نمایشی به مراتب بیشتر است، چرا که در ... دیدن ادامه ›› تولد دوباره متن روی صحنه، نوع نگاه به متن و میزان الساق دیالوگ و کلمات به ریشه تاریخی آن، در ایجاد جلوه و امر بصری تعیین کننده است.
به عنوان مثال ما اگر در یک نمایشنامه پریدن یک کبوتر سفید را به خارج از متن الساق کنیم، تصویر ذهنی آزادی یا صلح بیدار میشود اما اگر اثر را فقط در جهان خود اثر تعریف و تعبیر کنیم، اینجا فقط یک کبوتر سفید پرواز کرده است.
اثر درخشانی در برابر زمان و ملیت های متفاوت می‌تواند به ماندگاری و جهان شمولی برسد، که احتیاج به کمترین ارجاع ممکن به خارج از متن برای فهمیده و درک شدن داشته باشد، زیرا که فرهنگ پدیده‌ای پویاست و تاریخ فرار است.
در «بیداری کالیگولا»
از چندین نمایشنامه شامل: کالیگولا-کامو هملت-شکسپبر در انتظار گودو-بکت خرس-چخوف (باقی آثار به علت افشا سازی داستان نام نمی‌برم) دیالوگ یا مونولوگ وجود دارد،(در حین اجرا هم این توضیح وجود داد) این دیالوگ و مونولوگ ها کارکردی کاملاً مستقل و منوط به حضورشان در این لحظه در این نمایش و در جایگاهشان در سیر دراماتیک اثر دارند و نه معنایی از پیش را به دوش می‌کشند و نه تاریخچه اثر مبدأ را به این اثر اضافه می‌کنند.

من از نمایشنامه های سال ۹۷ به بعدم پیرو و با در نظر‌داشت اصول نظریه مرگ مولف متونم را نوشتم و در بیداری کالیگولا پس از تجربه در انتظار مکبث سعی کردم تمام آن چیز که این نظریه به قدرتمندی استقلال یک اثر دراماتیک اضافه می‌کند، به کار ببرم.

خلاصه که : همه چیز آن است که می‌بینید و می‌شنوید.

با سلام به دیوار‌خوانان عزیز
به مناسبت اعلام آغاز فروش بلیت های نمایش «بیداری کالیگولا» از (فردا ۲۲‌ام ساعت دوازده ظهر)، تصمیم دارم گپی دوستانه با شما که برای من و اکثر کارگردانان حداقل هم نسل من، سرمایه ارزشمندی هستید، بزنم.
شما بزرگواران که دیدن تیاتر در برنامه هفتگی شما جای دارد، با دو ابزار کامنت و صحبت با دیگر مخاطبان در صفحات مجازی خود (که طبیعتاً به علت تعدد دیدن ها و تجربه بیشتر بصری شما، مخاطبان از بیان شما تاثیر می‌پذیرند) لزوم حفظ استاندارد و تلاش برای ارائه اثر با کیفیت، تمرین شده و فکر شده را گسترش می دهید و همچنین انگیزه آفرینید؛
مثل هر فرد دیگری که برای امری تلاش می‌کند، کارگردان علاوه بر علاقه به امر جاری، به نیروی محرک سنجیده شدن نتیجه امر، مخصوصاً فاصله گرفتن از نکوهش، احتیاج دارد.
در تمرینات همه کارگردان ها به این نقطه رسیده اند:
(این تیکه از کار هنوز جای اصلاح داره، اما قابل قبوله)
در این نقطه از تمرینات این فکر فکر در ذهن کارگردان بیدار میشود که (چند جلسه بیشتر ... دیدن ادامه ›› تمرین کنم، دقت کنم، بازنگری کنم، دوباره ترکیب بندی کنم، به گروه کارگردانی و بازیگران فشار بیارم که از ۸/۱۰ به ۱۰/۱۰ برسم، کسی متوجه میشه ؟)
شما دیوار‌نویسان و مخاطبینی که تیاتر در برنامه هفتگیشان همیشه جا دارد دلگرمی کارگردان ها در این لحظات هستید برای تلاش بیشتر و نیروی محرک روانی ترس از گرفتن نظرات منفی باعث تحمل فشار و استهلاک می‌شود.
من و دیگر کارگردانان (حداقل هم نسل من) متوجه و قدردان تلاش، زمان و حضور شما هستیم.
نظرات شما همواره چه مثبت باشد، چه منفی برای رشد تیاتر لازم اکید است.
من سال هاست در پایان تیاتر‌هام این جملات رو میگم:
«هر تیاتر چهار قسمت داره؛ ۱-ایده ۲-تولید ۳-اجرا و ۴-نقد من و ما (بازیگران، گروه کارگردانی و تولید) تمام مطلق خودمون رو برای سه قسمت ابتدایی گذاشتیم، اما برای قسمت آخر کاری از دست ما برنمیاد و از شما درخواست میکنم، نگاه خودتون رو چه مثبت چه منفی روی صفحه تیوال ما بنویسید، ما می‌خونیم، دقت میکنیم، جدی میگیریم، اهمیت میدیم، یاد میگیرم تا در اجرا های بعدی برای حضور و نگاه شما آماده‌تر و ورزیده تر باشیم.»

از شما عزیزان دعوت میکنم به دیدن بیداری کالیگولا بنشینید و منتظر خواندن نظرات و نقد شما هستم.

با سلام
به هدف لذت بیشتر از «ترین حرفه‌ای» لازم دیدم مفهومی به نام؛
dramatic irony «گواژه، وارون رویداد» را به مخاطب علاقه‌مند به دیدن این نمایش یادآوری کنم.
در ترین حرفه‌ای هیچ آموزش، پیام آموزی، خلاصه گویی فلسفه و تاریخ و..‌‌. اتفاق نمی‌افتد، اساسأ در این اثر امری «نمایش» داده نمیشود، بلکه تمامی سیاهی های موجود در فضای اثر، ریشه های فکری ایجاد کننده این سیاهی ها و رخداد های منوط به ایجاد اتمسفری برای آغاز این سیاهی ها به استهزاء محکوم است.
ترین حرفه‌ای انتقام هنری از سیاهی‌ها ایست که در جهان حقیقی توان از بین بردن آن را نداریم بنابر این در جهان تیاتر به مسخره میگیرمشان.
همانگونه که جدی گرفتن یک جوک باعث اذیت شدن از شنیدن جوک خواهد بود، در فضایی که در حال تحقیر است، به دنبال دریافت جدی از اثر بودن نیز مخاطب را خواهد آزرد.
امیدوارم از دیدن ترین حرفه‌ای لذت ببرید.

برای یادگیری فلسفه به دیدن این نمایش ننشینید!
ضمن سلام دوباره به دیوار خوان و نویسان عزیز لازم دیدم که از کژتابی ممکن جلوگیری کنم؛
ترین حرفه‌ای ویترینی برای ستودن فلاسفه، فلسفه یا فلسفیدن نیست.
ترین حرفه‌ای تجربه‌ای پر از خنده از نگاه یک قربانی وقایع سیاسی یوگسلاویِ تیتو و تاثیر این دیکتاتوری بر یک فرد بسیار معمولی است.
ترین حرفه‌ای برای مخاطب کلاس فشرده یا آسان سازی فلسفه یا تاریخ آماده نکرده، تجربه زیستی نگاه فردی که به اوج پوچی و قهقه رسیده در انتظار شماست.

با سلام
پس از گفتگو های بعد از دو اجرا علاقه دارم علاوه بر توضیحات و خلاصه داستان، دو جمله رو قبل از شروع دیدن این تیاتر از ما در ذهن خود داشته باشید، زیرا که این دو جمله جزو بنیان های فکری من در هنگام نوشتن و تولید این اثر بود؛
تنها احمق ها، جهان را جدی میگیرند.

ما فقط حادثه هایی هستیم، در انتظار رخ دادن.