فیلم سینمایی برف آخر که در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، ناکام در فرم و محتوا صرفا تلاش می کند تا درام خود را به سرانجام برساند اما حتی نتوانسته چهارچوب اولیه خلق یک درام را ترسیم کند و سرگردان در میان سروسامان دادن به فرم و محتوا، به تخیلی ترین شکل ممکن به پایان می رسد.

۳ از ۱۰

رمان ها و داستان های شناخته شده ادبیات جهان همواره به عنوان سوژه ای جذاب، از سوی کارگردان ها مورد بهره برداری قرار می گیرند. مکبث نیز از این مقوله مستثنی نیست و چندین و چند اقتباس از آن ساخته شده که مهم ترین آن ها ساخته اورسن ولز، رومن پولانسکی، جاستین کورزل و جوئل کوئن است. مشخصا ذات قصه مکبث به گونه ای است که آن را باید در قلمرو آثاری دانست که قهرمان و ضدقهرمان در آن نقشی تعیین کننده دارند. قهرمانی که در آخرین نسخه مکبث نقش آن را "کری هاوکین" و نقش ضدقهرمان را هم دنزل واشنگتن ایفا می کند. ضدقهرمانی که نقش اصلی روایت است و مشخصا می تواند با درخشش خود سطح کیفی فیلم را به تنهایی ارتقا دهد. اتفاقی که دنزل واشنگتن در فیلم سینمایی روز تعلیم به بهترین شکل ممکن رقم زد و یکی از ماندگارترین ضدقهرمان های تاریخ سینما را مقابل دوربین قرار داد. هر چه تراژدی مکبث جوئل کوئن در تصویر، تدوین، صدا، نورپردازی، طراحی صحنه، طراحی لباس و دکوپاژ بی نقص ظاهر می شود، در خلق یک ضدقهرمان ماندگار و تاثیرگذار ناکام بوده که مشخصا علت آن عدم توانایی جوئل کوئن در بازی گرفتن از ابرستاره های دراختیار است. به همین علت می توان به وضوح گفت که "مایکل فاسبندر" در سال ۲۰۱۵ با ایفای نقش مکبث به مراتب از دنزل واشنگتن موفق تر ظاهر شد هرچند که آن نسخه از فیلم مکبث موفقیت خاصی را بدست نیاورد و با وجود این که دنزل واشنگتن را باید یک سر و گردن بالاتر از مایکل فاسبندر در جهان سینما دانست. واقعیت این امر زمانی مشخص می شود که "جاستین کورزل"، خالق مکبث در سال ۲۰۱۵، سال گذشته هم توانست در فیلم "نیترام" یک کاراکتر ماندگار دیگر با بازی "کلب لندری جونز" خلق و جایزه بهترین بازیگر مرد جشنواره کن را از آن خود کند. امری که جوئل کوئن در آن ناتوان بود و تراژدی مکبث او به شکلی دراماتیک در مقابل دیدگان مخاطبین قرار گرفت.

۸.۵ از ۱۰

فیلم سینمایی مادران موازی، به عنوان آخرین ساخته پدرو آلمادوار یک قصه گوی متبحر است که به سادگی روایت اجتماعی خود را با کمترین پیچیدگی‌به تصویر می کشد و نشان می دهد چگونه یک جامعه از اوج خشونت گذر کرده و به بازآفرینی خود کمک می کند. مادران موازی بی آلایش ترین اثر آلمادوار است که توانسته به خوبی مفاهیم اجتماعی و سیاسی خود را القا کند. در این مسیر همه ارکان فیلم حتی موسیقی متن قدرتمند "ایگلسیاس" به درستی در خدمت هدف واحد کارگردان بوده و کم تر شاهد بی نظمی در فیلم هستیم.

۸.۵ از ۱۰

دست خدا، اثری درام و خانوادگیست که در فرم بواسطه تصویر، کارگردانی و دکوپاژ، مشخصا جز آثار شاخص سال سینمایی اخیر است. سورنتینو، در محتوا نیز با اتکا به سوژه ای جذاب که شامل حال و هوای شهر ناپل در دهه ۹۰ میلادی می شود، توانسته روایتی ترسیم کند که در ابتدا با محور قراردادن یک جوان، سپس یک خانواده و پس از آن یک جامعه، باورها و شیوه زندگی مردم در آن برهه زمانی را روایت کند. روایتی که تصاویر، استعاره ها، میزانسن و نمادها نقش پررنگی در خلق آن دارند. نمادهایی که با نام گذاری خاص فیلم آغاز شده و تا پنجره های خانه ها در به ظاهر کم اهمیت ترین سکانس ها نیز تداوم دارد. استعاره هایی که ناامیدی و جبر تاریخی حاکم بر جامعه ناپل را نمایان، راه حل غلبه بر آن را ماندن و جنگیدن نشان می دهد. هرچند در پایان قهرمان داستان مسیر دیگری را انتخاب می کند. امری که نشان می دهد تفکر نهادینه شده در ناپل به این سادگی تغییر نمی کند.

۹ از ۱۰

نگاهی متفاوت به زندگی خون آشام ها در گذشته بارها توانسته در عرصه سینما موفقیت آمیز باشد که نمونه بارز آن فیلم what we do in the shadows است. اثری که بر بستر کمدی ترسیم شد و توانست موفقیت های زیادی کسب کند. امسال نیز فیلم سینمایی blood red sky توانست با احساسی کردن و نشان دادن جنبه خانوادگی زندگی یک خون آشام لحظاتی ماندگار در سینما خلق کند. این اثر که محصول سینمای آلمان است شاید اندکی در گیر و دار روایت ماجراجویی خود گرفتار شود اما می تواند شخصیتی ماندگار ترسیم و احساسات مخاطب را اسیر کند.

۷ از ۱۰

فیلم سینمایی last night in soho اثری وهم آلود و سورئال است که زحمت ساخت آن را Edgar Wright نامدار کشیده است. فیلمی که مشخصا خبر از سیر نزولی آثار این کارگردان بریتانیایی خوش سابقه می دهد. فیلم سینمایی last night in soho در ریتم و تمپو همچون تمامی آثار Edgar Wright موفق ظاهر می شود اما در روایت نمی تواند چهارچوب کلاسیک یک قصه را به خوبی نشان دهد. فیلمی که حتی تعلیق آن قدرت لازم جهت غافلگیری مخاطب را ندارد و صرفا زرق‌و برق بصری‌آن است که می تواند مخاطب را تا انتها همراه نگه دارد.

۶ از ۱۰

فیلم سینمایی drive my car که محصول سینمای ژاپن در سال ۲۰۲۱ است و توانسته جایزه بهترین فیلمنامه کن را نیز از آن خود کند، اثری تجربی و در گونه درام است که بواسطه خرده داستان هایی که پیرامون روایت اصلی فیلم ترسیم کرده، به نمایش خود قدرت بیشتری می بخشد. این فیلم که برای مخاطبین تئاتر و نمایشنامه یک گزینه جذاب سینمایی قلمداد می شود، مملو از دیالوگ هایی است که قسمت مهمی از روایت در ورای آن ها نهفته شده و همین امر شاید کار را برای مخاطب در روند تماشای فیلم سخت کند. هاماگوچی در این اثر با خلق یک کاراکتر هنری خاص باورهای روانی و ذهنی مخاطب را به چالش می کشد اما نمی تواند ایده و کاراکتر خاص خود را به عالی ترین سطح برساند و مخاطب با یک پایان کاملا قابل انتظار مواجه می شود. پایانی که می توانست به شکل دیگری رقم خورد و افتخارات بیشتری برای هاماگوچی به ارمغان آورد.

۸ از ۱۰