توی این ۱۳ سال اخیر سه اجرا از نمایشنامه ی محشر "ملاقات با بانوی سالخورده" فردریش دورنمات به ترتیب به کارگردانی حمید سمندریان (۱۳۸۶) و هادی حجازی فر (۱۳۹۳) و پارسا پیروزفر (۱۳۹۸) تماشا کردم که اتفاقا یکی از ده بازی برتر بازیگر مرد تئاتر رو توی اجرای استاد سمندریان از پیام دهکردی دیدم. {البته اجرای حجازی فر عروسکی و نوآورانه بود و اون ۲ تای دیگه بیشتر به متن وفادار بودن. نکته جالبش اینه که همه شون توی سالن اصلی تئاتر شهر اجرا شدن و میزان دوست داشتن شون از قدیمی به جدید برام رتبه بندی میشه}
این اثر آخر محسن قرایی که یک گام بسیار بلند نسبت به دو فیلم قبلیش هست، اقتباس نسبتا آزادی از همین نمایشنامه هست و به نظرم خیلی خوب ایرانیزه شده بود.
ریتم فیلم خیلی خوب و‌ پویاست.
قاب های معرکه و چشم نوازی داره (البته فیلمبرداری و لنز استفاده شده ی فصل پایانی کاملا متفاوته. اتفاقا بزرگترین مشکلم با فیلم همین فصلش هست که منطق کاراکترها خیلی سست و تحمیلی تغییر می کنند و خیلی توی ذوقم زد و ۱/۵ نمره ازش کم کردم.
همه ی بازی ها قابل قبول و استاندارد هست (به جز باران کوثری که بیشترین ضربه رو از تیپ اغراق شده ای که توی فیلمنامه بوده خورده و باران هم اگزجره ترش کرد)، اما دیدن هیچکدوم از نقش آفرینی ها به WoW گفتن ختم نمیشه (برعکس فیلم قبلی محسن قرایی "سد معبر" که به نظر من بهترین بازی حامد بهداد محسوب میشد)
در کل از دیدن این فیلم حرفه ای شسته و رفته ای که محسن قرایی ساخته لذت بردم و اون فحش ناموس دیروز رو شست و برد!?
برام محاسنش از نقایصش ... دیدن ادامه ›› خیلی بیشتر بود❤️
امیدوارم کارگردانش به این سیر صعودیش ادامه بده و فیلم های پخته تری با کمترین ناهمگونی و احساسات گرایی گل درشت بسازه???















نمره ۷/۵ از ۱۰

یک فیلم شعاری از جنس "گزارشگر" شبکه من و تو با یک تروکاژ خیلی ناشیانه و اذیت کننده ی صحنه ی پایانی!!!


تکمله:
شنیدم یک جایزه ی حقوق بشری هم برده!