علی کشوری فعال هنری

سلام و درود بر گروه اجرایی
در این مجال قصد ندارم به نقد و تحلیل نگاه "اکبر رادی" فقید در نحوه ارائه جامعه ایرانی در تکاپوی هویت جویی نو و تجدید ساختار طبقات آن بپردازم. چرا که بعنوان نمونه؛ نوع بازنمایی گروه هایی چون؛ نخبگان و روشن فکران، اربابان و رعیت، فرزندان و پدران، دانشجویان، مذهبی ها، بازاری ها و فرنگ رفته ها و... و برخورد با مفاهیمی چون؛ عدالت اجتماعی و الهی، مذهب، تقدیر، انقلاب، آزادی، سیاست و یأس و امید در آثار ایشان جای بحث و گفتگوی جدی دارد.

اما در مورد نحوه اجرای این درام پرداخته، نشانه شناسانه و تراژیک؛ آنچه توجه مرا جلب کرد؛ انتخاب درست بازیگران و اجرای به اندازه و تاثیرگذار ایشان بود. بازیگردانی، طراحی میزانسن ها، نورپردازی و طراحی صحنه آنقدر درست بود که به چشم می آمد و نمی آمد. گویی از پنجره شاهد حوادث جاری درون یک خانه و خانواده ایم. خدا قوت به استاد شهرستانی بزرگ، گروه بازیگران و عزیزان پشت صحنه. همچنان بدرخشید..

قابی زیبا از باغ آلبالو، سیاهچاله، تبر و عوارض گرمایش زمین بر آنها!
درخت آلبالو و میوه های ترش مزه اش؛ درعین زیبایی، اما عمر کوتاهی دارند.. این درخت حساس است و چوب چندان مقاومی هم ندارد‌.
در سرما دوام می آورد.. اما نمیتواند گرمای زیاد را تحمل کند.
مادر در این متن بعنوان شخصیت مرکزی؛ بجای آنکه تکیه گاه و مرهم باشد، سیاهچاله ای مرگبار است که در قالب پی رنگهای درونی چرخشی داستان.. هربار با انتخاب های اشتباه.. خود و فرزندانش را به تباهی می کشد.. شاید تنها امید پیش پای فرزندان آن است که؛ خود راه خویش را برگزینند و بسازند و از میراث رازآلود و آلوده به ظلم اجداد خود، چشم بپوشند.. مسیری سخت و ناآزموده.. که دانشجو های روشنفکر گرسنه و آرامان گرا، با واژه های دهن پُر کن زیبا پیشنهاد می دهند.. حالا این خود ویرانگری مادر در ترکیب با ستم پیشگی سرد و استخوان سوز نسل های پیشین، همچون عقوبتی کهن، گریبان این خاندان را گرفته است.. تا جایی که تبر خزیده در سایه ها، به مدد فرصت طلبی و نه رشد.. همزمان با عصر گرم مدرن و لغو نظام ارباب - رعیتی به فرمان تزار الکساندر دوم، بر پیکر این تنه های مصرف کننده مغرور و پوک فرود می آید.. خانواده ای که در نئشگی عشق بازی، الکل، توتون و خاطره ها، به باغ استبدادی سرد خود رسیدگی نکردند.. میوه هایش را پایمال کردند.. نهال های بارور جوان نکاشتند. درختانش را هرس نکردند و به علف های هرزش اجازه رشد و جولان دادند.. و حالا حتی شایسته ریسمان نجات استبداد نیز نیستند. البته ناگفته پیداست که؛ سرنوشت تازه بدوران رسیده های سرمایه دار جدید نیز طی کردن همین مسیر دایره وار تباهی خواهد بود. راهی که این خانواده پیش تر رفته اند. چراکه به گواه تاریخ؛ اصلاحات تزاری نیز به بیراهه کشید. ثمره چندانی نداد و موجب قدرت گرفتن دوباره سرمایه داری نوشکل شد.
اما.. رها شده ها همیشه ... دیدن ادامه ›› رها شده اند.. آنان که جوانی نکردند و فقط سواری دادند. تنها به این خاطر که؛ جا -اما بخوانید شجاعت- نداشتند و بهرحال یکی باید سواری می داد..!
...
در پایان؛ از همه گروه بازیگران که اجرای کم نقص و تأثیرگذاری دارند، سپاسگزارم.. شب خوبی برای من ساختید.. و قدردانی ویژه دارم از استاد بزرگ تئاتر ایران؛ "میکائیل شهرستانی" برای شعله فروزانی که در طوفان زنده نگاه داشتند..
رفقا.. همه چیز در جای خودش درست بود و با این امکان و شرایط و بضاعت مالی که می دانیم.. همانی بود، که می باید.. پنج به کیفیت و همت شما.. بدرخشید..

برای پهلوانی که می شناسم..
وقتی در یک غروب خوش وقت؛ عاقبت بخت با تو یار میشود و با خود خلوت می کنی.. چند ساعتی را از چرخش بی رحمانه عقربه ها می دزدی و وارد تماشاخانه ای می شوی که سقفش از قامت پهلوان تو کوتاه تر است. پهلوان در این جا نمی گنجد. پس به رسم فتوت آیینی ورودش به گود نمایش، کالبدی کوچک یافته و باز هم کوچکتر شده.. و حالا در قامت همه نهرهای کوچک و بزرگی که از وجودش جاریست، بر صحنه روان می شود. این نهرهای رقصان پس از نوشخواری این صحنه هر یک در جستجوی عطشی برآمده و شاید روایت نیوشانی را سیراب کنند. اینک پهلوان بر پهنه ی هنر ایران زمین جاریست..

"سقوط آزاد دراماتیک"
مقصود ادبیات، هنر و بویژه تئاتر و سینما، از انعکاس زشتی و خشونت هر که چه باشد، اما همواره میلی عجیب به تماشای آن در نزد مخاطب وجود داشته است. میلی مبهم به تجربه ی سقوط.
اما به راستی تفاوت میان سقوط در زندگی واقعی و تجربه ی سقوط آزاد دراماتیک چیست؟
اینجاست که "آگوست در اوسیج کانتی" به قلم "تریسی لتس" و به روایت "میکائیل شهرستانی" پاسخ می دهد.
در این تئاتر؛ تماشاگر به همراه بندی محکم و قابل اطمینان به دره ی عمیق و مخوف خانواده ای آشنا در اوسیج سقوط می کند اما هیچگاه نه این سقوط منجر به مرگ می شود و نه منجر به یأس و شکنجه ! (مانند آنچه که این روزها گاهی در آثار سخیف ژورنالیستی بر روی صحنه شاهدیم). سقوط آزاد دراماتیک، تجربه ای سراسر لذت و بهت و دلهره ی آمیخته با کشف و اندیشه است.
تماشاگر به همراه بخشی از ناخودآگاه جمعی معاصرش، بعنوان چرخ دنده ی شکسته و زخمی ماشین بی رحم مدرن، به راحتی با خانواده ی ترک برداشته و مزخرف "وایولت" هبوط می کند ولی در انتها بند محکم تریسی با طراحی زیبا و عالمانه ی میکائیل شهرستانی در قالب شخصیت تاثیرگذار "جونا" به ... دیدن ادامه ›› مدد او می آید. جونا همان فطرت بدوی ذاتاً پاک، بی آلایش و بیدار بشریست که سلاخی و طرد شده، اما هنوز نمرده است. چون خدا نمی میرد و او از انسان به تمامی ناامید نیست. حتی اگر در صحنه ی درخشان آخرین شام، یکدیگر را به دندان بکشند!
بیش از این صحبت در مورد این تئاتر زیبا با هدایت و طراحی به اندازه و دقیق استاد شهرستانی و ارائه ی هارمونیک و درست بازیگران با کیفیت و آینده دار آن جایز نیست.
با احترام و تبریک به پهلوان کارکشته ی اسفندی و امیدوار تئاتر ایران. استاد میکائیل شهرستانی.

آوازه خوان خیابان های منهتن
شبی گرم در آکادمی بازیگری استاد میکائیل شهرستانی..

برای نوشتن از عشق.. کلمات لنگ میزنند!
با شعله لرزان "امید" در تند باد سخت و سرد زمستان، از "اخوان" وام می گیرم..
زمستان است..
مسیحای جوانمرد من! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
بیا بگشای در، بگشای، دلتنگم!
..
آقای ... دیدن ادامه ›› پرومته تئاتر.. در جهنم سرد ناکجا آباد مثالی منهتن؛ به تو پناه می آوریم.. تویی که شعله امید اندیشه ای.. شعله امید تئاتر..
چه خوشبختیم که بر صحنه مقدس "تئاتر"، خانه ات، میهمانمان کردی و چه عاشقانه.. همچون همیشه، به کمال و انعطاف و ظرافت، اینبار در هیبت "ژاک مرمه" درآمدی و سیزده تابلو برایمان لذت و اندیشه و خاطره ساختی.. در میزانسن زیبای پایان بندی برف شما را می پوشاند و من می دانم چرا..
اما شعله درخشان و گرم هنر شما جاوید است و سرما و یخ و برف را می تاراند..
پس بی اختیار تا خانه پیاده می روم و تابلوی چهاردهم نانوشته شما را در ذهنم تماشا می کنم.. باران و تگرگ بر شانه هایم می نشیند و ژاک با صدای گرم و خسته اش همچنان در گوشم نجوا می کند..
" ی جایی تو قلب آدم هست که هیچوقت پر نمیشه.. "
بخوانید و برقصید و بخندید آقای تئاتر..
دمتان گرم و سرتان خوش باد که شب گرمی برایمان ساختید..